POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 687 ใช้พลังพิเศษครั้งแรก
EP 687 ใช้พลังพิเศษครั้งแรก
ในช่วงบ่าย.
ณ สํานักงาน.
ในสํานักงานเลขาธิการดงซูบินดูกระตือรือร้นหยิบสมุดบันทึกออกมาและเขียนมันโดยสรุปคำสั้งทั้งหมดที่เขาค้นพบไว้
ดงซูบินใช้เวลามากกว่าหนึ่งนาทีต่อวันกับคําสั่งใหม่เมื่อเทียบกับคําสั่งอื่นๆซึ่งมันเกินกว่าเวลามาตรฐานที่เขาได้รับ
หากคุณต้องการให้โลกย้อนเวลากลับไปในหนึ่งวันคุณต้องมีเวลาสํารองไว้ยี่สิบสี่ชั่วโมงหากคุณต้องการให้โลกหยุดนิ่งเป็นเวลาหนึ่งวันคุณก็ต้องใช้เวลาสํารองยี่สิบสี่ชั่วโมงเช่น
เดียวกัน
สําหรับการย้อนกลับใช้เวลาเพียงเล็กน้อยเพื่อให้ได้วัตถุหนึ่งชิ้นที่จะล่าถอยเป็นเวลาหนึ่งวันหากคุณต้องการระบุวัตถุเดียวสําหรับวันเร่งเวลาจะใช้เวลาเป็นสัดส่วนที่มากกว่าการย้อนกลับมากกว่าสี่เท่า
ดงซูบินวางปากกาลงแล้วจับหัวของตัวเองสิ่งที่เขาจดมันดูรกไปหน่อย แต่เขารู้สึกว่าเขาไม่จําเป็นต้องคิดถึงความสัมพันธ์ของฟังก์ชันต่างๆมันไม่สมเหตุสมผลสิ่งสําคัญคือเขาได้เวลาเพียงหนึ่งนาทีต่อวันเพียงเท่านั้นมันดูไม่สมเหตุสมผลและวิทยาศาสตร์ก็ไม่สามารถอธิบายได้เลยดังนั้นดงซูบินจึงสามารถหาเหตุผลที่คล้ายคลึงกันเพื่อชี้แจงความคิดเหล่านี้ตัวอย่างเช่นอนาคตที่คาดเดาไม่ได้นั้นใหญ่กว่าพลังงานที่เคลื่อนที่ที่รู้จักซึ่งจําเป็นในอดีตมากนั้นน่าจะเป็น
เรื่องพื้นฐานที่เขารู้เท่านั้น
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นการจะใช้พลังพิเศษในการเร่งเวลาจะต้องไตร่ตรองให้ดีก่อน
ดงซูบินเริ่มคิดเกี่ยวกับการใช้การเร่งเวลาและเขาก็อารมณ์ดีขึ้นมา
อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไปใบหน้าของดงซูบินก็หดหู่มากขึ้นเรื่อยๆพอเลิกงานใบหน้าเขาเคร่งขรึมด้วยความเครียดเพราะเขาพยายามวิเคราะห์การทํางานของพลังพิเศษนี้อย่างจริงจังดงซูบินพบว่าการเร่งเวลานี้ไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากมายเมื่อคุณพูดอะไรผิด คุณสามารถใช้ย้อนเวลาหรือย้อนกลับเพื่อไปแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดได้แล้วกลับมาใหม่อีกครั้งอีกทั้งการพลังการย้อนกลับก็ยังสามารถช่วยในการรักษาและด้านความงามได้ซึ่งมันถือว่ายอดเยี่ยมมากสําหรับการ
ใช้งานจริงๆ – แต่กลับกันเขาไม่รู้ว่าการเร่งเวลามันจะไปถึงไหนและมันจะมีประโยชน์มากขนาดไหนกัน!
เวลาที่จะเลื่อนวัตถุที่กําหนดคืออะไร?
มันจะทําอะไรได้? ทําให้คนอื่นแก่ขึ้นอย่างงั้นหรอ? เวลาแค่ไม่กี่นาทีแค่นี้นะ?
ต่อให้ต้องการจัดการกับศัตรูให้ตายตามอายุขัยแต่มันต้องใช้การเร่งเวลามากขนาดไหนกัน
และต้องมีเวลาสํารองทั้งชีวิตของฉันเลยไหม?เพราะมันส่งผลกับเวลาเพียงสั้นๆเท่านั้นอีกทั้งไม่รู้ว่าผลของอนาคตที่เกิดขึ้นมันจะมีอะไรเกิดขึ้นแม้ว่าเป้าหมายจะถูกเร่งเวลาแต่ดูเหมือนว่าดงซูบินจะไม่มีประโยชน์อะไรเมื่อเทียบกับคําสั่งของย้อนกลับและหยุดเวลา แล้วการเร่งเวลานั้น… ไม่มีประโยชน์อะไรเลย !
นี้คือพลังพิเศษใหม่ที่ฉันพบอย่างงั้นหรอ!เวรเถอะ!ฉันควรดีใจไหมเนี่ย!
ดงซูบินคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะเร่งเวลาวัตถุให้ไปในอนาคตแต่ก็ยังไม่พบสิ่งใดที่จะทําให้เขาตื้นเต้นได้เลย!
ฉันควรคิดกับเรื่องนี้ยังไงดี!
ดงซูบินตบหัวของเขา มันค่อนข้างเป็นเรื่องงงงวย
หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งในที่สุดก็เขาก็หยุดความคิดเรื่องการเร่งเวลา และตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ใช่พลังนี้!
เมื่อดงซูบินเล็กงานดงซูบินมองดูนาฬิกาและถอนหายใจเขาหมุนนาฬิกากลับไปเป็นเวลา
ของวันนี้ แล้วเก็บของขึ้นรถแล้วออกไปที่สํานักงาน
เสียเวลาไปอีกวัน
ระหว่างทาง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ของหยูเหมยเซียว
ดงซูบินเพิ่งเข้ามาในหอพักของหอพักริมถนนจอดรถไว้ที่ชั้นล่าง และเอื้อมมือออกไปรับ “พี่สาวหยู คิดถึงผมอย่างงั้นหรอ”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
ดงซูบินมีความสุขและไม่หยอกล้อเธอ“มีอะไรเหรอมีอะไรหรือเปล่า”
เสียงของ หยูเหมยเซียวหยุดนิ่ง“เรื่องที่ฉันพึงบอกคุณไป”
“แล้วพ่อแม่ของคุณ? น้ําเสียงอย่างงั้นคือ?”
“ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี”
“แล้วคุณคิดว่ายังไง”
.ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ฉันคุยกับคุณเรื่องนี้แล้ว ฉันคิดว่า…เอ่อ ฉันยังรู้สึกว่าฉันจะจําญาติๆ ของฉันได้ ยังไงก็ตาม ฉันก็ต้องการพวกเขาเหมือนกัน” จากนั้นโทรศัพท์ก็มาจากเสียงสะอื้นเบาๆ “ถึงแม้… ฉันยังเด็ก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่… ฉันต้องการมันจริงๆ ฉันกลัว…………….. ไม่รู้จะไปเจออะไร…และไม่รู้ จะอธิบายยังไงดี……………
”
ดงซูบินถอนหายใจ”อย่าร้องไห้ ไปเลยมันเป็นเรื่องที่ดีแล้ว”
“ไม่ ไม่ร้องไห้”
“คุณนี้โตขนาดไหนแล้วยังจะร้องไห้อยู่อีก”
…..เข้าใจแล้ว.”
“อย่างน้อยก็ยังมีเวลาเตรียมใจอย่างงั้นไปพรุ่งนี้เลยไหม”
“ตกลง.”
“แล้วพรุ่งนี้คุณกับหยูเซียเซียวมาถึงเมืองฉันจะติดต่อกับพ่อและแม่ของคุณให้
หลังจากพูดคุยกันซักพักดงซูบินก็วางสายหยิบกระเป๋าดึงประตูรถลง และทักทายเพื่อนบ้านที่พักที่หอพักสํานักงานเขตด้วยรอยยิ้มและทักทายคนมากมาย
ดงซูบินหยิบกุญแจและคลายเกลียวประตู จู่ๆก็ไม่เข้าบ้านเขามองดูกล่องหนังสือพิมพ์ พลาสติกสีแดงซึ่งติดอยู่กับผนังด้านนอกประตูดูเหมือนจะเป็นข่าวจากสํานักพิมพ์มอร์นิ่งโพสนี้ฉันรอมาเป็นปีในการสมัครกับข่าวสารฉันต้องการตรวจสอบข่าวสํานักพิมพ์มอร์นิ่งโพส แต่ไม่มี
โควตาที่สํานักงาน เขาเองจะต้องออกเงินซื้อเองอย่างที่สองเขาพยายมจะอ่านข่าวของสํานักพิมพ์นี้ไว้เพื่อเตรียมความพร้อมถ้ามีข่าวที่ไม่ดีถึงเขาอีกเขาจะได้จัดการแก้ไขปัญหาได้ทัน.เมื่อเปิดกุญแจเพื่อเปิดกล่องหนังสือพิมพ์ดงซูบินก็หยิบหนังสือพิมพ์ข้างในออกมา
หนังสือพิมพ์ฉบับเช้าดงซูบินลืมหยิบไปที่ทํางานด้วยดงซูบินจึงหยิบมันขึ้นมาและนํามันเข้าไปในห้องของเขา
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเขามองย้อนกลับไป ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัหลังจากนั้นไม่นาน และมีความคิดบางอย่างเกิดขึ้น เพราะข่าวหนังสือพิมพ์เป็นข่าวที่ออกมา แล้วในวันนี้ และมันไม่มีประโยชน์ที่ดงซูบินจะอ่านมันซ้ำแต่ถึงยังงั้นดูเหมือนดงซูบินจะเห็นโอกาสอะไรบางอย่าง
เขามองดูหนังสือพิมพ์เอาล่ะ.
ทันใดนั้น ตาของดงซูบินเพ่งจ้องไปที่หนังสือพิมพ์เอื้อมมือออกไปและชี้นิ้วของเขาเปิดลูบกล่องหนังสือพิมพ์เบา ๆ จดจ่อกับมันและเริ่มใช้การเร่งเวลา!
หนึ่งวินาที……
ยี่สิบนาที…
สีสิบวินาที…
การเร่งเวลาถูกหยุดลง!
ดงซูบินดึงมือของเขา แต่ก็ไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้น มันยังคงเป็นแบบนั้น
ดงซูบินหยิบกุญแจออกมาแล้วเปิดกล่องหนังสือพิมพ์อีกครั้ง
อย่างไรก็ตามดงซูบินที่เพิ่งหยิบหนังสือพิมพ์ตอนเช้าออกมาพบว่ามีหนังสือพิมพ์อยู่ในกล่องหนังสือพิมพ์!
ดงซูบินหายใจเข้าและตัวสั่นและเอื้อมมือไปหยิบหนังสือพิมพ์ออกมา
ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ
ดงซูบินกัดฟันและเปิดหน้าแรกของหนังสือพิมพ์ เมื่อเปิดออกมา ดงซูบินก็ตกใจเหมือนเห็นผีและเกือบจะโยนหนังสือพิมพ์ออกไป!
นี้มันบ้าไปแล้ว!
สถานการณ์คืออะไร?
ดงซูบินตกตะลึงจริงๆและรู้สึกว่ารูขุมขนของร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อตกตะลึง!
****
วันที่ระบุในหนังสือพิมพ์ของสํานักพิมพ์มอร์นิ่งนี่คือหนังสือพิมพ์ของวันพรุ่งนี้จริงๆ! ! .