POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 382

EP 382 นักข่าวจากซินหัว!

By loop

ช่วงนี้อากาศดี

ดงซูบินขับรถ โตโยต้าคัมรี่ ไปทํางาน แต่ก่อนที่เขาจะสามารถเข้าไปในบริเวณสํานักงานส่งเสริมการลงทุนได้ เขาเห็นหัวไม้คนนั้น หวาง เขาหยาน และชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างนอก กําลังพูดถึงอะไรบางอย่าง ดงซูบินหยุดรถของเขาที่ริมถนนและกลิ้งกระจกลง เขาได้ยินสิ่งที่พวกเขากําลังพูดถึงและใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

หวางเส้าหยานถาม “คุณมาที่นี่เพื่อขอคําปรึกษาเหรอ? ฉันบอกคุณว่าอย่าลงทุนในเขตหยานไท่ คนพวกนี้เป็นพวกพ้อง ฉันรับประกันได้ว่าคุณจะไม่ได้รับเงินคืนเลยหากคุณลงทุนที่นี่ การสูญเสียการลงทุนของคุณนั้นดี แต่คุณจะได้หนี้สินมากมาย”

ชายวัยกลางคนคนนั้นขมวดคิ้วและต้องการเข้าสู่หน่วยงานต่อไป

หวังเฉาหยางยังคงรบกวนเขาต่อไป “คุณต้องเชื่อฉัน ฉันถูกพวกเขาโกง และนั่นคือเหตุผลที่ฉันเตือนคุณ อย่าโกงกับใครอีก”

ชายวัยกลางคนไม่สามารถยืนหวังเฉาหยางและเดินออกไป หวังเฉาหยางเยาะเย้ยและจุดบุหรี่ ประณามมัน! ดงซูบินโกรธมาก “รปภ.! พาคนของเขาออกไปจากที่นี่!”

หวางเฉาหยางหันกลับมามองดงซูบิน ก่อนที่รปภ.จะมาถึง เขาถ่มน้ําลายลงบนพื้นและเดินจากไป เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับดงซูบินมาก่อนและรู้ว่า ดงซูบินไม่ใช่คนที่เขาล้อเลี่ยนได้ แต่เขาเป็นนักเลงหัวไม้มาตั้งแต่เด็ก และยิ่งไปกว่านั้น หน่วยงานที่เป็นหนี้เงินเขา ดังนั้นเขาจึงไม่กลัวดงเสวี่ยปิง 50,000 หยวนไม่ใช่จํานวนเล็ก น้อยและเขาจะสร้างปัญหาให้กับหน่วยงานทุกวันจนกว่าเขาจะได้รับเงิน! รปภ.ก็มา “หัวหน้าดง” ดงซูบินจองมองผู้คุม “ให้ความสนใจกับสภาพแวดล้อม! อย่าให้ผู้ชายคนนั้นมาอีกเลย ไล่เขาไปถ้าเขามาอีก ถ้าเขาไม่ยอมไป ให้แจ้งตํารวจ!” “ครับท่าน.” รปภ.ทั้งสองพยักหน้า

ถ้าดงซูบินยังคงอยู่กับ สํานักความปลอดภัยสาธารณะ เขาคงจะเตะหวังเฉาหยางแต่เขาเป็นหัวหน้าสํานักงานส่งเสริมการลงทุนและไม่สามารถใช้รูปแบบการทํางานที่ก้าวร้าวแบบเดิมอีกต่อไป

กลับมาที่สํานักงานของเขา เกาแพนเหว่ยแสดงตารางงานของ ดงซูบินในสัปดาห์หน้า หัวหน้า หวังเฉาหยางมาอีกแล้วเหรอ?”

ดงซูบินพยักหน้า “ฉันไล่เขาไปแล้ว สํานักงานส่งเสริมการลงทุนไม่เคยให้สิ่งจูงใจแก่บุคคลที่ไม่ใช่ภาครัฐมาก่อน ถือเป็นการให้สินบน สิ่งที่เหมิงเซียวรินทํานั้นไร้สาระ ฉันคิดว่าหน่วยงานบรรลุเป้าหมายเมื่อปีที่แล้ว ด้วยวิธีนี้ เขายังต้องการให้รัฐบาลมณฑลจ่ายเงินให้เขา?! เขาอาจจะสามารถปกปิดสิ่งนี้ได้หากเขายังเป็นหัวหน้า ฮะ! ตอนนี้เขาต้องการผลักความรับผิดชอบให้เราหลังจากที่เขาเกษียณ ?! หวางเส้าหยานนั้นยังคงกล้า สร้างปัญหานอกประตูหลักของเรา?! |

เกาแพนเหว่ยยังดุ หวังเฉาหยางกับ เกาแพนเหว่ย

กริ้ง…กริ้ง… กริ้ง… โทรศัพท์ในห้องทํางานของตงเสวี่ยปิงดังขึ้น

ดงซูบินได้ตอบกลับ

จ้าวจินหลงกล่าว “หัวหน้าซูบิน หน่วยงานของคุณก้าวหน้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี และผมจะออกไปพบนักลงทุนในบ่ายนี้ เราหวังว่าจะบรรลุ 40 ล้านหยวนในเดือนนี้”

“พบนักลงทุน? ควรเลื่อนไปก่อน” จ้าวซิงหลงกล่าว “ฉันได้รับข่าวว่านักข่าวจากหน่วยงานซินหัวจะไปเยี่ยมมณฑลของเราเพื่อสัมภาษณ์เกี่ยวกับการดึงดูดการลงทุน”

คิวของ ดงซูบินกระตุก “หน่วยงานซินหัว?”

“นี่เป็นการตัดสินใจในนาทีสุดท้าย พวกเขาควรจะสัมภาษณ์หน่วยงานส่งเสริมการลงทุนของเทศมณฑลอื่น ๆ ในจังหวัดของเรา บางทีพวกเขาอาจทํางานเสร็จก่อนกําหนดและตัดสินใจรวมเขตของเราด้วย พวกเขาจะเยี่ยมชมโครงการลงทุนบางส่วนและอาจเยี่ยมชมสํานักงานส่งเสริมการลงทุน ท้ายที่สุดแล้ว ผู้สูงวัยกําลังพิจาร ณาอย่างจริงจังในการดึงดูดการลงทุน เลขาธิการพรรคเซียง และนายกเทศมนตรีเสี่ยว ได้รับคําสั่งให้ปฏิบัติต่อการสัมภาษณ์ครั้งนี้อย่างจริงจัง”

ดงซูบินถาม “เป็นสาขาของหน่วยงานซินหัวใช่หรือไม่”

สาขา เหอเป่ย ของสํานักข่าวซินหัวอาจมีอิทธิพล อย่างไรก็ตามเซียงดาว และ เสี่ยวหลานไม่ควรกังวลเรื่อง

จ้าวจินหลง ได้ตอบกลับ “นักข่าวมาจากสาขาของหน่วยงานซินหัว แต่ฉันได้ยินมาว่านักข่าวคนหนึ่งมาจาก สํานักงานใหญ่ของสํานักข่วซินหัว และเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของนักข่าวจากสาขาในพื้นที่ เขามากับเขาในการสัมภาษณ์ครั้งนี้ระหว่างทางไปบ้านเกิดของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้มาที่นี่เพราะเรา แต่เราต้องปฏิบัติต่อเขาด้วย ความเคารพ

ดงซูบินเข้าใจว่าทําไมผู้อาวุโสของเขาจึงปฏิบัติต่อการสัมภาษณ์นี้อย่างจริงจัง นักข่าวคนนั้นมาจากสํานักข่าวระดับประเทศ แค่นักข่าวจากสาขาของสํานักข่าวนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะสร้างอู่ฮาขนาดใหญ่ในอําเภอหยานไท่ นับประสานักข่าวจากสํานักงานใหญ่ ดงซูบินถอนหายใจ ทุกคนจะตื่นตระหนกเมื่อนักข่าวไปเยี่ยมมณฑลระดับรากหญ้า พวกเขาไม่มีทางเลือกเพราะสื่อมีความสําคัญมากกว่าสิ่งใด พวกเขาต้องปฏิบัติต่อนักข่าวเหล่านี้ ด้วยความเคารพและจัดหาอาหารที่ดีที่สุดและให้ซองแดงแก่พวกเขา รัฐบาลท้องถิ่นหวังว่านักข่าวจะไม่สร้างเรื่องขึ้นมา สมมติว่านักข่าวเหล่านี้ไม่มีความสุขหรือรู้สึกขุ่นเคือง พวกเขาจะเขียนบางสิ่งที่ไม่เห็นด้วยกับรัฐบาลท้องถิ่น และแม้แต่ผู้นําของเคาน์ตีก็อาจมีส่วนเกี่ยวข้อง

“แล้วเราควรทําอย่างไรดีครับ” ดงซูบินปิงถาม

จ้าวจินหลงได้ตอบกลับ “นักข่าวจะมาถึงในวันพรุ่งนี้ คุณต้องเตรียมการบางอย่างที่สํานักงานส่งเสริมการลงทุน และแจ้งผู้รับผิดชอบโครงการต่างๆ เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดในวันพรุ่งนี้ บทสัมภาษณ์นี้จะเน้นไปที่การสร้างโครงการ เราต้องไม่ให้นักข่าวเหล่านั้นจับผิดเรา”

ดงซูบินถาม “แล้วหน้าที่การเป็นเจ้าภาพล่ะ?”

“เฉาซูเผิงและฉันจะไปกับนักข่าว คุณจะวางแผนการเดินทางสําหรับนักข่าว และจะดีกว่าที่จะนําเสนอโครงการที่ดีกว่าของเรา”

ดงซูบินพยักหน้า “เอาล่ะ ผมจะเตรียมการเดี๋ยวนี้”

จ้าวจินหลงเริ่มต้นอาชีพของเขาจากหมู่บ้านและทํางานต่อไป อาจเป็นเพราะประสบการณ์ที่ผ่านมา เขาไม่ชอบนักข่าว คนเหล่านี้ไม่ใช่ผู้บังคับบัญชาของเขา แต่บางครั้งพวกเขาก็มีความสําคัญมากกว่าคนที่อยู่ในระดับสูง เขาได้พบกับนักข่าวที่ชอบหาเรื่องและแต่งเรื่อง

หลังจากวางสาย โทรศัพท์ก็ดังขึ้นทันที

เฉาซูเผิงรองเลขาธิการพรรค “เสี่ยวตง ฉันเอง คุณรู้หรือไม่ว่านักข่าวจากหน่วยงานซินหัวกําลังมา”

“ใช่, ฉันรู้ว่า.” ดงซูบินหัวเราะ “นายกเทศมนตรีจ้าวเพิ่งสั่งให้ฉันเตรียมการ

เฉาซูเผิงและ ดงซูบินมีความสัมพันธ์ที่ดีและเป็นกันเองมากขึ้นในการสนทนา “เอาล่ะ ฉันจะไม่พูดอีก ครั้งนี้ คณะกรรมการพรรคเขตได้ออกคําสั่งไปยังสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของคุณแล้ว คุณต้องปฏิบัติต่อสิ่งนี้อย่างจริงจัง คุณไม่จําเป็นต้องทําอะไรให้สําเร็จ แต่ต้องไม่มีอะไรผิดพลาด”

ดงซูบินรับทราบและกล่าวว่าเขาจะทําให้ดีที่สุด

หลังจากวางสาย ดงซูบินมองไปที่นาฬิกาของเขา “ผานเหว่ย แจ้งผู้นําทั้งหมดให้มาที่สํานักงานของฉันเพื่อประชุมตอน 10 โมง”

หลังจากนั้นไม่นาหลัวไม่ถึง, รินปิงปิง และคนอื่น ๆ ก็มาถึง

ซันซูรินไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ในขณะที่เขาออกไปพบนักลงทุน นอกจากเขาแล้ว ผู้นําทั้งหมดก็อยู่ที่นั่นด้วย

ดงซูบินไม่ได้ตีรอบพุ่มไม้และบอกพวกเขาเกี่ยวกับการมาเยี่ยมของนักข่าวของสํานักข่าวซินหัว

หลินปิงปิงและ หลัวไหญิงยิ้มอย่างเหนื่อยล้าขณะที่พวกเขาได้ยินเรื่องนี้ เจียงไห่เหลียงตบริมฝีปากและขมวดคิ้ว ผู้สื่อข่าวเคยไปเยี่ยมชมสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของ มณฑลหยานไปในอดีต และการมาเยี่ยมของพวกเขาทําให้เกิดความวุ่นวายกับงานมากเกินไป เป็นเวลาสองวันที่สํานักงานต้องติดตามนักข่าวเพื่อรับประทานอาหารและเล่น ทําให้งานล่าช้าหลายครั้ง และนักข่าวระดับจังหวัดไม่ได้กล่าวถึงในบทความ ซึ่งถือเป็นการอวยพร เมื่อพวกเขาได้ยินว่าจะเป็นนักข่าวจากหน่วยงาน ซินหัว พวกเขารู้สึกไม่พอใจทันที นักข่าวของสํานักข่าวซินหัวมีอิทธิพลมากกว่านักข่าวระดับจังหวัด

ดงซูบินเห็นการแสดงออกของพวกเขาและเข้าใจสิ่งที่พวกเขาคิด

มีคํากล่าวไว้ว่า…ระวังโจร โจร และนักข่าว ล้วนมาจากหมวดเดียวกัน

ดงซูบินยังไม่ชอบนักข่าว อารมณ์บูดบึงของเขาไม่สามารถทนให้คนอื่นแกล้งเขาได้ และเขาอาจดนักข่าวด้วยซ้ํา สําหรับเขา นักข่าวของหน่วยงาน สํานักข่าวซินหัวเหล่านี้กําลังสร้างปัญหาให้กับพวกเขา ทําไมคุณถึงเปลี่ยนตารางเวลาและมาเยี่ยมเรา? แต่เมื่อเขาจําได้ว่าเสี่ยวจิน ลูกพี่ลูกน้องของเสี่ยวหลาน ก็ทํางานในสํานักงานข่าวซินหัว เช่นกัน ดงซูบินหยุดสบถใส่พวกนั้น

ดงซูบินกระแอมในลําคอของเขา “อย่าเอาอารมณ์มาทํางาน เป็นการดีที่นักข่าวจากสํานักงานข่าวซินหัวจะมาเยี่ยมเรา และมันจะเป็นคํารับรองในผลงานของเรา หากพวกเขาพบปัญหากับเราเราจะเปลี่ยน นี่ก็เป็นประโยชน์แก่พวกเราด้วยใช่ไหม”

หลินปิงปิง, เจียงไห่เหลียยง และคนอื่น ๆ ตอบกลับ “ใช่” แต่น้ําเสียงของพวกเขายังคงไม่มีแรงจูงใจ

ดงซูบินพูดต่อ “ตอนนี้ฉันจะจัดการงาน ผู้อํานวยการหลัว คุณจะดูแลความสะอาดของหน่วยงานของเรา ให้พนักงานทําความสะอาดสถานที่และแจ้งให้พนักงานทุกคนดูแลนักข่าว หัวหน้าแผนกหลิน และหัวหน้าแผนกเจียงส่งมอบงานของคุณให้กับคนของคุณชั่วคราวและเตรียมกําหนดการเดินทางสําหรับการมาเยี่ยมของนักข่าว ในวันพรุ่งนี้ เลือกโครงการที่ดีกว่าสองสามโครงการแล้วพูดคุยกับนักลงทุน…”

ทุกคนรับทราบและออกไปทํางานของพวกเขา

ดงซูบินหยุด หลัวไร่ถึงจากการจากไป ตามปกติสําหรับลั่งเปาเป็นเท่าไหร่?”

หลัวไร่ถึงมองไปที่ดงซูบิน“ไม่มีจํานวนเงินมาตรฐานที่จะให้ ครั้งสุดท้ายที่นักข่าวมาเยี่ยมเรา หน่วยงานให้เงินคนละ 500 หยวน”

ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าอย่างนั้นเราจะให้พวกมันคนละ 1,000 หยวน”

“ มันจะมากเกินไปหรือเปล่า” หลัวไร่ถึงรับผิดชอบด้านการเงินของหน่วยงานและรู้ว่าหน่วยงานมีเงินเหลือไม่มาก “เทียบกับหน่วยงานและหน่วยงานอื่นแล้ว หน่วยงานของเราไม่รวย”

“ฮีม คุณคิดว่าฉันต้องการให้? มันจะดีกว่าถ้าคนเหล่านี้ออกไปก่อน” ดงซูบินไม่ได้ซ่อนความเกลียดชังต่อ นักข่าวเหล่านี้ต่อหน้า หลัวไม่ถึง“แค่ให้ซองอั่งเปา 1,000 หยวน”

หลัวไม่ถึงรู้ว่าหัวหน้าซูบินไม่ได้ปฏิบัติต่อเธอในฐานะคนนอกและรู้สึกสบายใจ “ตกลง. ฉันจะเตรียมอาหาร และจะมอบซองแดงให้พวกเขาในช่วงอาหารกลางวันในวันพรุ่งนี้”

“ตกลง. คุณสามารถจัดการได้เลย”