Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 403

ตอนที่ 403 – สีของริมฝีปากของเธอ

“จบแค่นี้เองเหรอ”

แคลร์มองดูทุกอย่างคลี่คลายอย่างตกตะลึง

หลินเซียว ได้แสดงให้เขาเห็นสิ่งที่เกินจินตนาการมากมายแล้ว และบุคลิกของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เริ่มจากไอ้ขี้เย่อหยิ่งนั่นไปจนถึงสัตว์เดรัจฉานผู้กล้าหาญ จากนั้นเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ และสุดท้ายคือนักฆ่าที่โหดเหี้ยม แคลร์ไม่รู้ด้วยซ้ําว่าอันไหนเป็นการกระทําของหลินเซียว และอันไหนคือตัวจริงของเขา

“พี่หยิน สบายดีไหม”

หลังจากการต่อสู้สิ้นสุดลงและคนตายที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ถอยกลับ หลินเซียว รีบวิ่งไปที่เซนไตหยิน

“ข้าสบายดี แต่นั่นอะไรน่ะ?”

เธอไม่เคยเห็นเครื่องมือวิเศษแบบนั้นมาก่อน

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เอเลน่าสังเกตเห็น”

“คือเธอ?”

ในฐานะปีศาจ เอเลน่าอาจรับรู้ถึงพลังงานที่มนุษย์มองไม่เห็น ดังนั้นเธอจึงสามารถเตือนเธอเมื่อความมืด แอบใช้เครื่องมือนั้น

ขณะที่พวกเขากําลังคุยกัน ทุกคนต่างรีบวิ่งเข้ามาและหลังจากที่พวกเขาได้อัพเดทแล้ว พวกเขาก็เริ่มคุยกันถึงขั้นตอนต่อไป

แม้ว่าความมืดจะหลบหนีไป แต่เขาไม่สามารถไปได้ไกล เขาถูกกระสนเวทย์มนตร์ตีและท้องของเขาเกือบจะเปิดออก

เป็นสิ่งที่ดีที่พวกเขามีเอเลน่าและสามารถพึ่งพาทักษะของเธอเพื่อให้ตามเขาทันได้อย่างง่ายดายตราบเท่าที่พวกเขาไปในทิศทางที่ถูกต้อง

ปัญหาคือเขาจะหนีไปทางไหน?

“เขาอาจจะวิ่งกลับไปรายงานข้อมูลของเราต่ออัครสาวก?” เอเลน่าเดา

“อาจจะ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่สําคัญที่สุด” หลินเซียวส่ายหัว

ตามเช่นไตหยิน เขาดูลังเลมากเมื่อใช้ระเบิดนั้นในตอนท้าย เขาอาจจะใช้มันก่อนหน้านี้ แต่เขาจงใจซ่อนมันไว้จนถึงที่สุด ราวกับบางสิ่งที่ต้องซ่อนไว้

“ในเมื่อเขายังถูกบังคับให้ใช้มัน นั่นหมายความว่าเขาเต็มใจที่จะเปิดเผยความลับเพื่อทําบางสิ่งที่สําคัญให้สําเร็จ”

“สําคัญกว่า… ซีซาร์?” คราวนี้เอเลน่าพูดถูก

ความมืดกล่าวว่าเป้าหมายของเขาในครั้งนี้ไม่ใช่หลินเซียว แต่คนสองคน แคลร์และซีซาร์… การฆ่าแคลร์เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่เขาก็ยังยืนกรานที่จะกําจัดซีซาร์ มันต้องมีเหตุผลที่ลึกซึ้งกว่านี้

“ข้าเดาว่าซีซาร์คงมีอะไรบางอย่างในเยลโลว์สโตน นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมพวกเขาถึงล้อมเยลโลว์สโตนจนหมด เพื่อที่กักซีซาร์… ซึ่งหมายความว่าตราบใดที่เราพบซีซาร์ เราก็สามารถพบความมืดได้!”

“ใช่แล้ว!… ไม่มีเวลาให้เสียแล้ว ไปกันเถอะ!”

เชนไตหยินมีแรงจูงใจอย่างเต็มที่ราวกับว่าเธอพยายามชดเชยการซุ่มโจมตีที่ล้มเหลวก่อนหน้านี้ เธอดึงหิมะที่ฝังอยู่บนพื้นออกมาแล้วเตรียมออกเดินทาง

เมื่อเธอสัมผัสที่จับ เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนผ่านนิ้วและเข้าไปในร่างกายของเธอ เหมือนกับเศษออร่าสีดําที่หลงเหลืออยู่ก่อนหน้านี้ เธอตัวสั่นแต่ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว เธอสะบัดออกและไม่ได้คิดอะไรมาก

ดังนั้นพวกเขาจึงเดินหน้าต่อไป แต่มีคนหนึ่งไม่ให้ความร่วมมือ

อันที่จริง แคลร์ไม่ได้ตั้งใจยืนอยู่ตรงนั้นและไม่ขยับ เธอแค่ไม่รู้ว่าต้องทําอย่างไร เธอมีความสุขที่หลินเซียวช่วยชีวิตเธอ แต่ละอายใจกับความไร้อํานาจและความเย่อหยิ่งของเธอ … อย่างไรก็ตาม มันเหมือนกับว่าแคลร์ถูกปิดตัวลงอย่างสมบูรณ์และไม่สามารถพูดได้

“อ้อ เกือบลืมเรื่องทอมบอย”

ขณะที่พวกเขากําลังจะจากไป หลินเซียวเห็นว่าแคลร์ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเกาหัวและเดินไปหาเธอ

“เฮ้ เจ้าโอเคไหม”

แคลร์ไม่พูดอะไรเพียงพยักหน้าอย่างมีนงง

“ไม่หรอก เธอกลัวจนเสียสติแล้ว”

เมื่อมาถึงจุดนี้ เขาก็ไม่จําเป็นต้องทําอะไรอีกและบอกทุกอย่างกับเธอ

“แคลร์ ข้าแค่โกหกตอนที่บอกว่าข้าจะทําร้ายเธอ และเมื่อข้าบอกว่าข้าจะฝึกเธอให้เป็นสาวใช้ ข้าแค่หลอก พวกเขาในขณะที่ยังทําให้คุณกลัวเล็กน้อยเพราะทัศนคติของคุณเมื่อก่อน… ยังไงก็ขอโทษด้วย”

“แต่เจ้าช่วยชีวิตข้า…”

“เอ่อ ข้าบอกไปแล้วว่านั่นเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ ดังนั้นไม่ต้องสนใจและเจ้าไม่จําเป็นต้องขอบคุณ และ.. อย่าคิดมากเกินไป” หลินเซียวเหลือบมองกลับมาที่เอเลน่าที่แสดงท่าทางเย็นชาและเชนไตหยินที่ยิ้มราวกับ ดอกไม้และรู้สึกผิดเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงวาดเส้นแบ่งที่ชัดเจนระหว่างพวกเขาทันที

“อย่า… คิดมากเหรอ”

“แค่กๆ… ยังไงก็ตาม ข้าจะให้ทางเลือกเจ้าสองทาง ก่อนอื่น กลับไปตอนนี้เลย ข้าจะให้ทอมและเหยาจื่อปกป้องเจ้าระหว่างทางกลับ เจ้าบาดเจ็บและต้องการพักผ่อน”

“ไม่ ข้าไม่กลับ! ข้าอยากไปกับเจ้าเพื่อช่วยพวกเขา!” แคลร์ขัดจังหวะ หลินเซียว ก่อนที่เขาจะพูดจบ

“เฮ้ ข้ารู้ว่าเธอคงไม่เต็มใจทําแบบนั้นหรอก…ถ้างั้นมันเป็นทางเลือกที่สอง ข้าจะพาเจ้าไปด้วย แต่เจ้าต้องปฏิบัติตามคําสั่งของข้า และในฐานะสมาชิก เจ้าไม่สามารถทําอะไรได้ด้วยตัวเอง เจ้ายอมรับได้ไหม”

“ข้า… โอเค” แคลร์กัดริมฝีปากของเธอและลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้า

เป็นเรื่องตลก เมื่ออยู่ในเมือง เธอเป็นแม่ทัพที่หยิ่งทะนงและเจ้ากี้เจ้าการ และหลินเซียวก็เป็นผู้สืบสวน ตอนนี้มันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงและเขาเป็นผู้นํา และเธอคือคนที่ถ่วงพวกเขาและต้องการเข้าร่วมทีมของพวกเขา

“ตราบใดที่เจ้าฟัง ข้าจะไม่ปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า… โอเค ไปกันเถอะ” หลังจากโน้มน้าวแคลร์ หลินเซียวรู้สึกดีขึ้นมากและเรียกร้องให้ทุกคนออกไป

แต่เมื่อเขาหันกลับมา แคลร์ก็คว้ามือของเขาไว้

“แคลร์?”

“อืม…”

ในขณะนั้น เมื่อเธอจับมือของsลินเซียว ขณะที่มองลงมาอย่างเขินอาย ท่าทางที่น่ารักนั้นก็เขย่าเขา ราวกับย้อนเวลากลับไป เขากลับมาที่วิทยาเขตของมหาวิทยาลัย ซึ่งเพื่อนสมัยเด็กที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนว่าเป็นผู้หญิง ในที่สุดก็กลายเป็นสาวที่มีเสน่ห์จากทอมบอย

“อืม… หลินเซียว ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่าถ้าเจ้าชนะ เจ้าจะปล่อยให้ข้าจูบเจ้า”

“เอ๊ะ? ขา ข้าพูดอย่างนั้นเหรอ?”

หลินเซียว สามารถสงบสติอารมณ์กับศัตรูที่แข็งแกร่งได้ แต่รู้สึกสับสนกับคําพูดอายของแคลร์

ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้พัฒนาความรู้สึกกับเขาในทันใดใช่ไหม…

“หลินเซียว ข้าได้เรียนรู้วันนี้เป็นครั้งแรกว่าเจ้ายังคิดลามกเกี่ยวกับข้า… แม้ว่าเจ้าบอกว่าเจ้าพูดเล่น เจ้าต้องเป็นเหมือนแอนดรูว์และต้องการมัดข้าและทําร้ายข้าอย่างหยาบคายใช่ไหม”

“อา? ไม่เอาน่า อย่ามาตลก…”

“มันก็แค่คิดไปเอง ไม่มีอะไรต้องละอาย และข้าก็ไม่รังเกียจ” แคลร์ส่ายหัวและอดทนต่อความอับอายของเธอ “ข้าเพิ่งรู้ว่าเจ้าช่วยข้าและไม่ได้ทําอะไรแปลก ๆ กับข้า แม้ว่าเจ้าจะมีความคิดลามก เจ้า… ไม่เหมือนแอนดรูว์จอมขี้ขลาดคนนั้น”

“แน่นอน เราไม่เหมือนกัน ข้าเป็นสุภาพบุรุษ”

“แม้ว่าเมื่อก่อนข้าไม่ชอบเจ้า แต่เจ้าช่วยข้า ต่อให้เจ้าใช้ข้าเป็นเหยื่อล่อ มันก็ไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย ถ้าไม่มีเจ้า ศพของข้าคงถูกแอนดรูว์ทิ้งไปแล้ว… ดังนั้น ข้าต้องขอขอบคุณไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”

“เอ่อ ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้ มันอึดอัด ข้า… หnม?”

เมื่อหลินเซียวต้องการจะแก้ตัว ทันใดนั้นเขาก็ได้กลิ่นหอมจางๆ จากนั้นทันทีหลังจากนั้น เขาก็รู้สึกนุ่มนวลบนแก้มของเขา

“หลินเซียว ข้ารู้ว่าข้าเคยปฏิบัติต่อเจ้าไม่ดีมาก่อน ดังนั้น ไม่เป็นไรถ้าเจ้าไม่ยกโทษให้ข้า ยังไงก็ตาม… ขอบคุณ”

หลังจากขอบคุณเขาแล้ว แคลร์ก็วิ่งไปข้างๆ เหยาจือและตามหลังทุกคนออกไปให้พ้นสายตาและเตรียมพร้อมที่จะจากไป

เธอปล่อยให้หลินเซียวมึนงงและยังคงจมอยู่ในจูบนั้น

เมื่อกี้คืออะไร? เขาแค่ล้อเล่น และเธอจริงจังกับมันและรักษาสัญญาที่จะจูบเขา

เขาสัมผัสบริเวณที่เธอจูบเบา ๆ และมีบางอย่างสีแดงบนนิ้วของเขา

“ตามที่คาดไว้ของราชินีเสือดาว ทุกอย่างที่เป็นสีแดงที่ผู้หญิงคนอื่นทิ้งไว้คือลิปสติกและอะไรก็ตาม แต่ริมฝีปากของเจ้าเหลือเลือด…”

ริมฝีปากของแคลร์ยังคงเต็มไปด้วยเลือดจากบาดแผลของเธอ และเธอไม่ได้เช็ดมันก่อนจะจูบเขา หลินเซียวไม่รู้ว่าควรชมเชยความตรงไปตรงมาของเธอดีหรือไม่ หรือเขาควรพูดว่าเธอไม่มีจิตสํานึกในฐานะผู้หญิง

แต่สําหรับบุคลิกแบบนั้น เขาไม่ได้เกลียดมัน