Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 396

ตอนที่ 396 – ผู้ฝึกสอนสาวใช้ผู้เชี่ยวชาญ

แจ้งข้อผิดพลาดในการอ่านนิยายเสียง ตอนแรกแคลร์คิดว่าหลินเซียวล้อเล่น แต่เมื่อเธอเห็นท่าทางของเขาและวิธีที่เขาจ้องไปที่ร่างกายของเธอ เธอก็เชื่อ

เธอรู้สึกเหมือนเธอเพิ่งกินอ

เธอแค่พยายามให้เขาหนีและไม่อยากลากเขาลงมาสู้กับแอนดรูว์ แต่ตอนนี้..

ในที่สุด หลินเซียวก็เป็นคนขี้เรื้อนที่หลงใหลในเพศเหมือนกับแอนดรูว์?

แคลร์รู้สึกเหมือนกับว่าเธอเพิ่งจะทุบหัวของเธอลงไปกับพื้นแล้วก็ตาย

เธอเพิ่งหนีจากปากเสือและกระโดดเข้าไปในขากรรไกรของหมาป่า… ตอนนี้เธอตกไปอยู่ในมือของแอนดรูว์หรือถูกหลินเซียวเล่น ในการเปรียบเทียบ เธอรู้สึกว่าจะดีกว่าที่จะตกไปอยู่ในมือของแอนดรูว์ เพราะสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวของคนงี่เง่าคนนั้นคือตัณหาและเขาจะฆ่าเธอหลังจากที่เขาเอามันออกไปบนเธอ แต่ถ้าเธอตกไปอยู่ในมือของหลินเซียว…

เฮ้ คุณลืมสิ่งที่หลินเซียวพูดในตอนแรกหรือไม่? แคลร์ยังจําทุกคําพูด!

เช่นเดียวกับการถูกผูกมัด… แม้จะฟังดูน่ากลัว แคลร์ไม่รู้ว่าวิธีการโหดร้ายและไร้มนุษยธรรมอื่นๆที่ซ่อนอยู่ ในหัวของพวกวิปริตนั้นมีมากน้อยเพียงใด ดังนั้น ถ้าเธอตกไปอยู่ในมือของเขา เธอก็คงจะยอมตายดีกว่า!

“ข้าคิดผิด… หลินเซียว เจ้ามันลูกครึ่งจริงๆ!!”

แคลร์ตะโกนปลดปล่อยความขุ่นเคืองที่ถูกกักขังไว้ทั้งหมดและทําให้แอนดรูว์ตกใจ

“โฮ้? เสียงดังมาก ดูเหมือนว่าเจ้าไม่ได้บาดเจ็บขนาดนั้น ดังนั้นเจ้าสามารถร่วมมือกับข้าในท่าต่างๆได้ หลินเซียวเลียริมฝีปากของเขาและยิ้ม

“ไปตายซะ ไอ้สารเลว! ข้ายอมกัดลิ้นตัวเองและฆ่าตัวตายดีกว่าปล่อยให้เจ้าทําตาม!!!”

“ฮ่าฮ่า อย่าโง่เลย รู้ไหมมนุษย์กัดลิ้นตัวเองไม่ได้? เพราะมันเจ็บมาก… และถึงแม้ว่าเจ้าจะทําได้ เจ้าจะไม่ตายจากมัน เจ้าแค่เลือดออกนิดหน่อย และเมื่อข้าช่วยเจ้าหยุดเลือด เจ้าก็ยังกลายเป็นเนื้อและสนุกไปกับข้า”

“ฮะ? นาเนื้ออะไร? น่าขยะแขยง ลามก ไร้ยางอาย!”

แม้ว่าแคลร์จะไม่รู้ว่าเขากําลังพูดถึงเรื่องอะไร แต่มันฟังดูผิดปกติจริงๆ ดังนั้นเธอจึงตะโกนใส่เขาต่อไป

“ตกลง! ลองดูว่าเจ้าทําได้ ข้าต้องการดูว่าเจ้าดึงข้าจากแอนดรูว์ได้อย่างไร!…แอนดรูว์เป็นนักรบระดับเจ็ด และเจ้าเป็นเพียงนักเวทระดับห้า เจ้าไม่สามารถหยุดการโจมตีของเขาได้ และเจ้ายังต้องการให้ข้าแปลงร่างเป็นเนื้อ… ถุย! ประสาทหลอน!”

ดังคํากล่าวที่ว่า ศัตรูของศัตรูคือมิตร

แอนดรูว์เป็นศัตรูตัวฉกาจที่สุดของเธอ แต่ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปหลายครั้ง และหลินเซียวก็กลายเป็นอาชญากรที่ชั่วร้าย และแอนดรูว์ก็กลายเป็นอัศวินที่ปกป้องเจ้าหญิง

แม้แต่แอนดรูว์ก็ไม่ตอบสนองเลยสักนิด… เขาเป็นนักข่มขืนที่พยายามจะเพลิดเพลินไปกับความงามที่อยู่ตรงหน้าเขา และไม่เพียงแต่ถูกขัดจังหวะเท่านั้น แต่จู่ๆ เขาก็กลายเป็นอัศวินผู้ชอบธรรม นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

“ฮิฮิ แคลร์จัง ตอนนี้เจ้าอาจจะดุ แต่อีกสักพัก ข้ามีหลายร้อยวิธีที่จะให้เจ้าเรียกข้าว่านายท่านอย่างเชื่อฟัง เจ้ารู้รึเปล่า? ข้าเก่งที่สุดในการฝึกอบรมเมด! แม้แต่ราชาปีศาจผู้เยือกเย็นก็ยังถูกฝึกให้เป็นสาวใช้หน้าอกใหญ่ที่เชื่อฟัง รู้ไหม?”

เมื่อหลินเซียวพูดจบ เขาก็รู้สึกเย็นยะเยือกที่หลังและตัวสั่น เขารีบเอามือไปไว้ข้างหลังและทําท่าทางราวกับว่าเขากําลังขอโทษ จากนั้นความรู้สึกที่น่ากลัวนั้นก็ผ่านไปในที่สุด

“วัย… ช่างเล็กน้อยเสียจริง ข้าใช้คําพูดแทนเจ้าไม่ได้…ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ใช่ว่าข้าโกหกหรอก พวกเจ้าเชื่อฟังจนถึงขั้นที่ข้าลูบหน้าอกเจ้าได้ทุกเมื่อที่ข้าชอบใช่หรือไม่”

หลินเซียวปาดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขาและบ่นอย่างเงียบ ๆ

เนื่องจากทักษะการแสดงของเขาและท้องฟ้าที่มืดสลัว แคลร์และแอนดรูว์จึงไม่สังเกตเห็นอะไรแปลก ๆ ทั้งหมดที่พวกเขาได้ยินคือคําประกาศที่กล้าหาญของเขาในการฝึกราชาปีศาจและทั้งคู่ก็มีท่าทีตกตะลึง

“ไอ้เวร! บ้าจริง ข้าจะเป็นสาวใช้ของเจ้าหรืออะไรก็ตาม!!!”

ถ้าแคลร์เดินได้ เธอจะรีบไปกัดไอ้สารเลวที่หยิ่งผยอง!

การทะเลาะวิวาทของพวกเขาเหลือทนและแอนดรูว์ก็เพียงพอแล้ว!

“พวกเจ้าทั้งสองหุบปาก! ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะบ้า! พูดว่าเจ้าจะฝึกแคลร์ให้เป็นสาวใช้ของเจ้าได้อย่างไร และราชาปีศาจตัวโตขนาดไหน… ไอ้หนู มีอะไรผิดปกติกับหัวเจ้าหรือเปล่า”

“เลิกพูดเสียทีเถอะ ถ้าเจ้ารู้ว่าอะไร มอบตัวแคลร์ให้เชื่อฟัง อย่าให้ข้าต้องทําเอง!”

“เฮ้อ ข้าโชคไม่ดีจริงๆ ตอนแรกข้ามีเวลาไม่มาก และข้าต้องเจอคนบ้าอย่างเจ้า”

แอนดรูว์ส่ายหัวแล้วยกขวานขึ้นและเตรียมที่จะจัดการคนบ้าคนนี้ให้เสร็จ จากนั้นไปทําธุรกิจจริงจังกับแคลร์

แคลร์เบิกตากว้างและรอการต่อสู้ของพวกเขา… เธอยังไม่เชื่อว่าหลินเซียวและแอนดรูว์จะแย่พอๆกัน แต่ด้วยหลินเซียวที่ท้าทายแอนดรูว์อย่างบ้าคลั่ง มีคําอธิบายอื่นอีกไหม?

แน่นอน เธอไม่ได้สังเกตว่าเพราะคําพูดของหลินเซียว แอนดรูว์จึงจดจ่ออยู่กับหลินเซียวอย่างสมบูรณ์ และไม่สังเกตเห็นเสียงอันแผ่วเบาที่อยู่ห่างไกลออกไป และนั่นก็ค่อยๆ เข้าใกล้อันตรายและลืมแคลร์ไปเสีย

และนั่นคือความตั้งใจของหลินเซียว แอนดรูว์ไม่ได้อ่อนแอ ถ้าเขาจับแคลร์เป็นตัวประกัน หลินเซียวอาจไม่สามารถทําอะไรได้และจะถูกบังคับให้อยู่เฉยๆ

สําหรับความเข้าใจผิดและการสาปแช่งของแคลร์… หลินเซียวดูเหมือนคนประเภทที่จะสนใจเรื่องนี้หรือไม่? แคลร์ไม่ใช่คนสําหรับเขา การช่วยชีวิตเธอนั้นเป็นความเมตตาของเขาอยู่แล้ว ทําไมเขาถึงสนใจสิ่งที่เธอคิดด้วยล่ะ?

นอกจากนี้ เขายังมีแผนที่สําคัญกว่า…

“เจ้าหนู โทษที่ขัดจังหวะข้า เจ้าชดใช้ด้วยชีวิตได้!”

“คนโง่ ข้าบอกไปแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นของข้า กล้าดียังไง…เจ้าเองต้องจ่ายด้วยชีวิต!”

“แกกกก!”

แอนดรูว์รู้สึกรําคาญและออร่าขวานของเขาทําให้เกิดเสียงที่เจาะหู และในชั่วพริบตา แสงสีแดงก็ปรากฏขึ้น และแพร่กระจาย แม้แต่แคลร์ที่นั่งอยู่ข้างๆก็ตกใจ!

“ทักษะนักรบระดับเจ็ด คลื่นออร่า?”

เมื่อเห็นแสงสีแดงนั้น แคลร์ก็รู้ว่าผู้ชนะได้รับการตัดสินแล้ว

ระดับที่หกเป็นคอขวดของนักเวทย์ ในขณะนั้นพวกเขาสามารถเรียนรู้เทคนิคอันทรงพลังต่างๆ เช่น ใลติแคสและการร่ายทันทีแบบไม่ต้องร่าย ฯลฯ… คอขวดสําหรับนักรบอยู่ที่ระดับเจ็ด

เมื่อพวกเขาก้าวไปสู่ระดับที่เจ็ด พวกเขาสามารถควบคุมออร่าของพวกเขาได้อย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นการเสริมความแข็งแกร่ง การขยาย หรือการเปลี่ยนแปลง พวกเขาสามารถควบคุมได้อย่างอิสระตามต้องการและไม่ต้องพึ่งพาทักษะการต่อสู้

และคลื่นออร่าก็เป็นหนึ่งในนั้น

แอนดรูว์รวบรวมออร่าของเขาบนใบมีดขวานและเหวี่ยงมัน จากนั้นรัศมีที่แข็งกระด้างก่อตัวเป็นคลื่นพลังงานที่ร้ายแรงโดยไม่กระจายไปที่ศีรษะของหลินเซียวโดยตรง

หลินเซียวเป็นเพียงนักเวทระดับที่ 5 แม้ว่าเขาจะใส่พลังเวทย์มนตร์ทั้งหมดลงในโล่เวทย์มนตร์ เขาก็ไม่สา มารถปิดกั้นมันได้ นอกจากนี้ เขายังไม่สามารถร่ายโล่เวทย์มนตร์ได้ในทันที ดังนั้นเขาจะถูกตัดหัวก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้

แคลร์ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นและถอนหายใจอย่างเสียใจ

เป็นเรื่องแปลก เธอต้องการให้หลินเซียวตายไปก่อนหน้านี้ แต่เมื่อมันมาถึงจริงๆ เธอไม่ต้องการมันจริงๆ

ผู้ชายคนนั้นต้องการไล่แอนดรูว์ออกไปจริง ๆ เพื่อจะได้ฝึกเธอเป็นสาวใช้หรือเปล่า? หรือเขามีแผนอื่นกันแน่?

“หืม? นั่นเสียงอะไรน่ะ?”

ในขณะที่แคลร์กําลังดิ้นรนกับสิ่งนั้น เธอก็ได้ยินเสียงดังชัดเจน หลังจากนั้นหลินเซียวก็ถูกแสงสีขาวนวลห่อหุ้มไว้ทันที!

“เร็วมาก! เจ้าเตรียมการป้องกันไว้ล่วงหน้าแล้วใช่ไหม? ช่าง… แต่มันไร้ประโยชน์ พลังเวทย์มนตร์ของเจ้าอ่อนแอเกินไป เจ้าไม่สามารถหยุดคลื่นออร่าของแอนดรูว์ได้!”

แม้ว่าแคลร์จะพูดจาหยาบคายกับหลินเซียว เมื่อเธอเห็นโล่วิเศษ เธอก็รู้สึกตื่นเต้นและอดไม่ได้ที่จะหายใจออกด้วยความโล่งอก

ไม่ควรจะเป็นเช่นนั้น เธอควรจะหวังว่าแอนดรูว์จะจัดการหลินเซียวให้เสร็จ! แต่ทําไมเธอถึงรู้สึกสบายใจเมื่อเห็นโล่เวท…

“แต่มันไม่มีประโยชน์.. เจ้าหยุดมันไม่ได้!”

แคลร์ยังคงพูดจาหยาบคายต่อหลินเซียว ขณะที่เธอจ้องไปที่โล่ที่บอบบางนั้น

แสงสีแดงกระทบกับโล่ และเมื่อสัมผัสกัน ขอบของพลังงานที่แหลมคมกินเข้าไปในโล่บางอย่างรวดเร็วและบังคับให้เปิดรอยแตก! ทันทีที่รอยร้าวแรกปรากฏขึ้น รอยร้าวอื่นๆ ตามมาอีกมากมาย และโล่ก็เริ่มส่งเสียงดัง เอี๊ยด

เพียงครู่เดียว คลื่นออร่าจะทะลุเกราะและฟันเขาทิ้ง!

“หลินเซียว!”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง แคลร์จึงตะโกนเรียกชื่อของเขา

หลินเซียวกําลังจะตายแบบนั้นจริงๆเหรอ? มันเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ย!?

เขาเย่อหยิ่งมาก มันจะไม่น่าอายเกินไปหรือถ้าเขาตายไปแบบนั้น?

ราวกับตอบสนองต่อความคาดหวังของเธอ โล่ที่แตกก็ฟื้นขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนที่จะถึงจุดแตกหัก!

ด้วยเสียงฮัมและแสง คลื่นออร่าอันแรงกล้าถูกโล่ผลักออกไปทันทีและระเบิดเป็นควัน และหลินเซียวยังคงยืนอยู่ที่นั่นด้วยรอยยิ้มเหมือนเมื่อก่อน