(One Useless Rebirth) เกิดใหม่อีกครั้งอย่างไร้ [Yaoi] - ตอนที่ 41
เหอไป่รู้สึกประหลาดใจที่พบว่าผู้หญิงที่มั่นคงและเป็นผู้ใหญ่คนนี้กระซิบ หลังจากนั้นเขากล่าวว่า “ผมไม่คิดเลยว่าเราจะมีโอกาสที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้… เราต้องตั้งใจทำงานให้สุดความสามารถ” นี่ถือเป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่ที่เต๋อชูเหอมอบให้กับเขา…
หลินเซี่ยพยักหน้า “ใช่แล้ว เราต้องทำให้สุดความสามารถ!”
หลังจากคุยกันไม่นานรถก็มาถึงอาคารหลักของรีสอร์ทแห่งนี้ เจียงฉางและผู้ติดตามของเขาลงจากรถและพาคนอื่น ๆ เข้าไปหลังจากนั้นเขาพูดอีกเพียงไม่กี่คำ ก็ปล่อยให้ผู้ช่วยหญิงสองคนไปช่วยเป็นธุระให้เจียเป่ยเล่ย
เหอไป่พบสถานที่ที่เหมาะสมระหว่างทาง หลังจากที่เจียงฉางจากไปแล้ว เขาก็ขอให้ทีมงานเริ่มทำงานกันทันที เมื่อทีมงานมุ่งหน้าไปยังสถานที่ต่าง ๆ เพื่อเตรียมความพร้อม เขาได้นำภาพถ่ายของซีรีส์เอลฟ์ไปให้เจียเป่ยเล่ย บอกเธอถึงการจัดเตรียมการถ่ายภาพ
“คุณเจียครับ คุณไม่ต้องโพสท่าให้กับกล้องนะครับ สถานที่ ที่ผมเลือกล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ที่ผลไม้สุกอยู่เต็มต้น ขอให้คุณถือตะกร้าแล้วเดินไปรอบ ๆ ทำทีเป็นเก็บผลไม้และดอกไม้ คนดูแลเรื่องแสงจะคอยปรับแสงตามคุณ”
เจียเป่ยเล่ยเป็นหญิงสาวที่มีรูปร่างสูงและสวยงาม ซึ่งตรงกับคอนเซ็ปเทพธิดาในชุดเอลฟ์ เธอฟังเหอไป่อย่างตั้งใจและเรียกดูภาพถ่ายทั้งหมดของชุดเอลฟ์ด้วยดวงตาที่กระพริบ เธออย่างอย่างตื่นเต้นว่า “ฉันเป็นคนแรกที่ได้ใส่มันจริง ๆ เหรอคะ?”
ท้ายที่สุดเธอก็เป็นเพียงหญิงสาวที่ไม่สามารถปฏิเสธความน่าสนใจของเสื้อผ้าที่สวยงามได้
“ใช่ครับ” เหอไป่ยิ้มให้เธอ รอยบุ๋มบนแก้มด้านซ้ายของเขาทำให้เขามีความเป็นเด็ก เป็นเหตุให้ใครต่อใครต่างจ้องมองและรู้สึกรักใคร่ “คุณตัวสูงดีจังเลยฮะ คุณเจีย ชุดนี้เหมาะกับคุณมาก”
เจียเป่ยเล่ยยิ้มอย่างสดใสมากขึ้น “อย่าเรียกว่าคุณเจียเลยคะ ดูห่างเหินเกินไป เรียกฉันด้วยชื่อว่า เป่ยเล่ย หรือว่าเล่ยเล่ย ก็พอ รูปที่คุณถ่ายให้พี่เสี่ยวฟู่น่าทึ่งมาก ฉันชอบรูปภาพนั้นมาก คุณจะจะถ่ายรูปสวย ๆ แบบเดียวกันให้ฉันได้ไหม”
เหอไป่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คุณเจีย…เอ่อ…เป่ยเล่ยรู้จักกับคุณหยางด้วยเหรอครับ”
เจียเป่ยเล่ยลูบคางของเธอ เมื่อเธอได้ยินเหอไปเรียกหยาวฟู่ว่า “คุณหยาง” เธอหัวเราะเสียงเบาและตอบว่า “แน่นอน เธอเป็นว่าที่พี่สะใภ้ฉันเองค่ะ เธอหมั้นกับพี่ชายของฉันแล้ว”
น่าจะมีความสัมพันธ์เช่นนี้
เหอไป่พยักหน้า “ขอแสดงความยินดีกับพวกเขา”
ทันใดนั้นเหอไป่ก็ลดศีรษะลงและหัวเราะอย่างลับ ๆ
เหอไป่ “…” เขาสงสัยว่าเขาพูดอะไรตลก ๆ หรือเปล่า
“คุณเป็นอย่างที่พี่เสี่ยวฟูบอกเลย –สุภาพเสมอต้นเสมอปลาย” เจียเป่ยเล่ยเงยหน้าขึ้นและยิ้มหน้าแดงออกมา
“คุณเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดี แต่คำพูดคำจาเหมือนกับคุณพ่อของฉันเลย มันตลกมาก เอ่อ…ไม่ได้ผิดอะไรหรอกนะคะ ฉันแค่คิดว่าคุณเป็นช่างภาพที่เป็นมิตรและอารมณ์ดีกว่าคนที่อยู่ที่ Saint Elephant ที่มีนิสัยแย่ ๆ”
เหอไป่ไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไร เขาจึงยิ้มให้ ปัจจุบันชายหนุ่มยังคงมีชีวิตชีวา และปรับเปลี่ยนไปตามสถานการณ์ ซึ่งเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะคุ้นเคย ในประโยคนี้ เขาคิดถึง เต๋อชูเหอที่เป็นเด็กดี อารมณ์ดีเสมอต้นเสมอปลาย และทำตัวน่ารำคาญเสมอ
การถ่ายภาพเริ่มขึ้นในบรรยากาศที่สนุกสนานและกลมกลืน อย่างที่เขาพูด เหอไป่ไม่ได้ขอให้เจียเป่ยเล่ยโพสท่าใด ๆ เขายอมให้เธอทำอะไรก็ได้ตามที่เธอต้องการ เพราะกลัวว่าเธอจะอึดอัด เขาก้เอากระต่ายใส่ตะกร้าไว้ให้เธอด้วย
การสวมชุดเอลฟ์และการแต่งหน้ารูปลักษณ์ใหม่ของเจียเป่ยเล่ยนั้นสวยงามมากยิ่งขึ้น เธอจับขอบกระโปรงของเธอและมองไปที่กระต่ายในตะกร้าของตนเองด้วยความประหลาดใจ ถามด้วยเสียงที่สูงขึ้นเล็กน้อย
“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบกระต่าย? ขอบคุณนะคะ! นี่คือของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดที่ฉันได้รับในปีนี้เลยค่ะ”
เหอไป่หยุดชะงักไปพักหนึ่ง พร้อมกับหยุดช่างแต่งหน้าที่ตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่าง ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “ดีใจครับที่คุณชอบมัน ไปถ่ายกันเลย แสงกำลังสวย”
เจียเป่ยเล่ยพยักหน้าอย่างมีความสุขและเดินเข้าไปในส่วนลึกของสวนพฤกษศาสตร์พร้อมกับกระต่ายของเธอ เจ้าหน้าที่จัดแสงตามเธอไปอย่างเร่งรีบ และเว้นที่ว่างพอให้เหอไป่ถ่ายรูปได้
หลินเซี่ยก้าวไปหาเหอไป่ที่กำลังปรับกล้องของเขา และพูดกับเขาด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “กระต่ายน่ารักจัง คุณนี่มีน้ำใจมากเลยนะ”
“…” เหอไป่เกิดความสงสารหญิงชราที่ขายกระต่าย เขาจึงซื้อมันติดมือมาด้วย แล้วเป็นเรื่องบังเอิญที่กระต่ายตัวนี้สวยงามจริง ๆ เขาตั้งใจจะส่งกระต่ายไปให้สมาคมช่วยเหลือสัตว์ของมหาวิทยาลัย
แสงแดดสาดเข้ามาในสวนผ่านช่องว่างของใบไม้ หญิงสาวที่สวมกระโปรงชีฟองสีเขียว เดินไปมาอย่างมีความสุข เธออาจเก็บผลไม้ ถือดอกไม้ หรือเล่นกับกระต่าย ซึ่งสวยงามราวกับภาพวาดชั้นดี ในบางจังหวะของการกดชัตเตอร์ทำให้เกิดเสียงที่กลมกลืนกับพวกนกและผีเสื้อ
พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว การถ่ายภาพชุดสุดท้ายก็แล้วเสร็จ ยกเว้นเจียเป่ยเล่ย ผู้ที่กำลังเพลิดเพลินกับการเป่าผม
“ขอบคุณสำหรับการทำงานอย่างหนักของพวกคุณค่ะ” เจียเป่ยเล่ยมองไปที่ทีมงานด้วยความรู้สึกผิด โดยมีกระต่ายอยู่ในอ้อมแขนของเธอ
“ขอโทษนะคะ ฉันมักจะเล่นมากเกินไป พวกคุณคงจะเหนื่อยกันแย่เลย”
“ไม่เลยคะ ไม่เป็นไรคะ” ทีมงานทั้งหมดต่างปลอบเธอว่าไม่เป็นไร
ผู้จัดการของรีสอร์ทมาถึงทันเวลา และพาทีมงานคนอื่น ๆ ไปอาบน้ำ เหอไป่ยังคงอยู่กับเจียเป่ยเล่ยและบอกเธอถึงประเด็นสำคัญในการตกแต่งรายละเอียดโดยขอความคิดเห็นจากเธอ
“เหอ คุณนี่มีความรับผิดชอบดีจริง ๆ ฉันเกือบจะตกหลุมรักคุณแล้วนะเนี้ย” ในที่สุดเจียเป่ยเล่ยก็เลิกเรียกเขาว่า “พี่เหอ” เธอนั่งลงและอนุญาตให้ผู้ช่วยของเธอลบเครื่องสำอางและถอดเครื่องประดับผมออก เธอจ้องไปที่เหอไป่ด้วยความชื่นชม “คุณเป็นคนน่ารักมาก เมื่อฉันเข้ามหาวิทยาลัย ฉันคงได้พบแฟนที่ใจดีเหมือนคุณ”
“…คุณต้องทำได้แน่นอนครับ” เหอไป่ก้าวถอยหลังและรักษาระยะห่าง เขาไม่ควรถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้ชายเลวที่คิดจะลักพาตัวเด็กผู้หญิง
“คุณก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน ไปพักผ่อนเถอะ” เจียเป่ยเล่ยกล่าวอย่างเห็นใจ
เหอไป่ทำตามคำแนะนำของเธอและเตรียมออกเดินทง แต่ก่อนหน้านั้นเขาถามว่าคืนนี้เธอมีแผนอะไรหรือเปล่า
“คะ คืนนี้ฉันมีปาร์ตี้กับเพื่อน ๆ เป็นการส่วนตัว ฉันอยากจะเชิญคุณ แต่คุณรู้ใช่ไหม ว่าเป็นงานปาร์ตี้ของสาว ๆ ไม่มีผู้ชายเลยค่ะ” เจียเป่ยเล่ยเอามือกุมใบหน้าของเธอและถอนหายใจอย่างเศร้า ๆ
“ฉันรู้ว่าพวกเขาทุกคนจะชอบคุณ ดังนั้นจึงเป็นการดีที่จะไม่เชิญคุณ อย่างน้อยพวกเขาก็จะไม่หันเหความสนใจไปจากฉัน”
“…ที่จริง ผมอยากจะเข้าร่วมด้วย”
เจียเป่ยเล่ยจ้องมองเขาด้วยความตกใจ “อะไรนะคะ? คุณอยากคบเพื่อนผู้หญิงของฉันเหรอ!”
เธอสรุปอย่างนี้ได้อย่างไร?
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ” เหอไป่ตกตะลึงอย่างที่สุด เขาอธิบายว่า
“วันเกิดปีที่ 18 เป็นวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของคุณ ผมอยากจะเก็บภาพบางส่วนที่คุณใช้โอกาสพิเศษนี้กับครอบครัวและเพื่อน ๆ ผมสามารถปลอมตัวเป็นพนักงานเสิร์ฟได้ ดังนั้นคุณสามารถเพกเฉยต่อผมได้โดยสิ้นเชิงครับ”
เจียเป่ยเล่ยกระพริบตา “เป็นความคิดที่ดีเลยค่ะ ทำไมฉันไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อนนะ! คุณยอมเยี่ยมจริง ๆ!”
“ผมคิดว่า มันออกจะเป็นคำขอที่เสียมารยาทไปสักหน่อย”
“ไม่เลยคะ ฉันชอบไอเดียวของคุณ”
ดังนั้น หลังอาหารค่ำทีมงานออกไปก่อน ขณะที่เหอไป่อยู่ที่นี่และถ่ายรูปต่อ
……………….
หลังจากฝึกฝนมาทั้งวัน เต๋อชูเหอก็แอบเปิดโทรศัพท์ของเขา หลังจากคิดได้เขาก็เลือกที่จะสนทนากับหมาน้อยของเขาใน wechat
นกกระเรียนน่ารักที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : สวัสดีไป่ ทำอะไรอยู่ ^-^
เขาได้รับคำตอบจากเหอไป่ หลังจากผ่านไปสิบนาที
ขาวเล็ก ๆ : เย็นนี้ ฉันกำลังจะไปแอบถ่ายรูปสาว ๆ
น้ำจากขวดที่เต๋อชูเหอเพิ่งเปิดหกลงพื้น เขาเต็มไปด้วยความตกใจและสับสน จากนั้นก็รู้สึกโกรธและหึงหวง
นกกระเรียนน่ารักที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : อะไรนะ? แอบถ่ายรูปเหรอ?
นกกระเรียนน่ารักที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : ไม่ได้นะ! หยุดเลย!!!