God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 669-670

ตอนที่ 669 : เตรียมการทดสอบ

เวลาดำเนินผ่านไป

ร้านต้นตำรับในช่วงเช้าถือเป็นเวลาที่ลูกค้าคับคั่ง

ไม่ว่าเป็นลูกค้าเก่าหรือไม่ล้วนเข้ามายังร้านด้วยความสนใจต่อไอศกรีมที่เพิ่งวางจำหน่าย

แน่นอนว่ารวมถึงแอพพลิเคชั่นใหม่ของโทรศัพท์วิเศษด้วย

สั่วว่านจินวันนี้ออกมาเดินที่นอกร้าน

บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและแท่งเครื่องเทศที่ภัตตาคารเซียนหงส์อมตะนำขาย ถือว่าได้รับการตอบรับอย่างดีเยี่ยมจากนครจิ่วเหยา

หลังหลายคนได้ทาน พวกเขากระทั่งตื่นตะลึง

กลายเป็นว่าสินค้าที่ขายในร้านต้นตำรับมีรสชาติประมาณนี้ ไม่แปลกเลยที่กิจการจะดีเยี่ยม

อีกทั้งได้ยินว่าสินค้าดั้งเดิมของแท้ยังมีสรรพคุณอันน่าทึ่ง

สองสินค้าที่ภัตตาคารเซียนหงส์อมตะนำขายยังได้รับอนุญาตจากเถ้าแก่ร้านต้นตำรับเรียบร้อยแล้วเช่นกัน

พริบตานี้เองที่ตัวตนของลั่วฉวนในใจประชากรนครจิ่วเหยาจึงเปลี่ยนเป็นผู้ยิ่งใหญ่เอื้อเฟื้อ

สั่วว่านจินเดินไปตามทางพลางครุ่นคิด

หลังเกิดการทดลองอันซับซ้อนนับครั้งไม่ถ้วน เขาก็ญังไม่ได้เบาะแสของโคล่ากับสไปรท์

ด้วยเหตุนี้เขาจึงคิดไปขอลั่วฉวนให้ช่วยเหลือ

เมื่อเข้ามาเยือนร้าน สั่วว่านจินค่อยได้ตระหนักว่าลูกค้าภายในร้านถือสิ่งแปลกหน้าแปลกตา

สินค้าใหม่อีกแล้วหรือ?

แต่คงต้องเอาไว้ทีหลัง

ด้วยพยายามยับยั้งข้อสงสัยไว้ในใจ สั่วว่านจินก้าวเดินมุ่งตรงไปยังโต๊ะรับเงินพร้อมเผยคำนอบน้อมเรียกหา “เถ้าแก่”

“มีอะไรหรือ?” ลั่วฉวนตอบสนองรับคำ

ตอนที่เย่ว์หลิง หลิวลู่อวี่ และหลิวลู่เหม่ยมาที่ร้าน ตอนนี้ก็เป็นช่วงลูกค้าเต็มแน่นแล้ว

ตอนนี้จึงได้เห็นสั่วว่านจินเดินเข้ามา

ด้วยความสงสัยว่าอาจจะมีเรื่องอะไรน่าสนใจ พวกนางจึงก้าวเดินเข้ามารับชม

“พวกเราไม่อาจหาทางไปต่อสำหรับโคล่ากับสไปรท์ได้เลย” สั่วว่านจินลังเลไปครู่ก่อนจะกล่าวออก “ไม่ว่าทดลองใช้วิธียังไง พวกเราก็ไม่อาจหารสชาติใกล้เคียงโคล่ากับสไปรท์ได้”

รสชาติสมควรหมายถึงความรู้สึกฟองที่แตกซ่านในปาก

“คิดอยากเลียนแบบสองสิ่งนั้นด้วยหรือนี่?” หลิวลู่อวี่กล่าวถาม

สั่วว่านจินเผยสีหน้าภาคภูมิรับคำหนักแน่น “แน่นอนอยู่แล้ว!”

ลั่วฉวนเองก็ไม่ค่อยทราบเท่าใดนักว่าโคล่ามันทำขึ้นได้ยังไง

แต่กระนั้นโดยคร่าวก็พอทราบมาบ้าง

นั่นก็คือการกระจายคาร์บอนไดออกไซด์ลงในของเหลวจึงทำให้เกิดความพิเศษเฉพาะตัวขึ้น

สไปรท์เองก็เช่นกัน

และนี่ก็คงเป็นโอกาสอันที่จะได้พูดกล่าวถึงภูมิความรู้ทางวิชาเคมี

เหล่านั้นคือความคิดที่ปรากฏในใจของลั่วฉวน

“การทดลอง” ลั่วฉวนครุ่นคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าว

ขณะเดียวกันเขาก็คิดอยากได้เห็น ว่าความเข้าใจที่มีต่อโคล่าของตนถูกต้องหรือไม่

ถัดจากนั้นเขาจึงลุกขึ้นก่อนจะเดินไปยังเครื่องเล่นเกมเสมือนจริง

สั่วว่านจินและผู้อื่นต่างมองหน้ากันเอง

ตอนแรกนั้นสงสัย แต่ไม่ช้าความสงสัยก็คลายออก

พวกเขาต่างเดินตามไปรวดเร็ว

พบเห็นลั่วฉวนสวมใส่หมวก เย่ว์หลิงอดไม่ได้ที่จะถาม “เถ้าแก่คิดทดลองอะไรในเกมหรือ?”

ลั่วฉวนรับคำ “โหมดทั่วไปมีสภาพเทียบเท่าโลกความเป็นจริง”

ทันใดนี้เองที่หลายคนจึงติดตามลั่วฉวนเข้าโหมดทั่วไป

“เถ้าแก่คิดทำอะไรกัน?”

“เมื่อครู่ได้ยินไม่ค่อยชัด เหมือนจะทดลองอะไรบางอย่าง”

“ไปรับชมกันไหม?”

“ไปสิ ไปสิ…”

บรรดาลูกค้าล้วนสนใจอยู่เสมอว่าลั่วฉวนคิดทำอะไร

หลังพูดกล่าวกันเพียงครู่ หลายคนที่เล่นโหมดอื่นตอนนี้จึงโยกย้ายเข้าสู่โหมดทั่วไปกันแทนแล้ว

ลั่วฉวนปรากฏตัวบริเวณริมทะเลสาบอันคุ้นเคย

ถัดจากนั้นหลายคนจึงปรากฏตามเขามา กล่าวได้ว่าหลายสิบ!

ลั่วฉวนต้องประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง

เหตุใดมากันมากมายเพียงนี้?

ตอนที่ 670 : ผู้ติดเชื้อระดับสอง

ในเมื่อมากันหลายคนขนาดนี้ ก็ถือโอกาสเผยแพร่วิชาเคมีให้บรรดาลูกค้าได้ทราบเลยก็ดี

“เถ้าแก่คิดทำอะไรกัน?” เหยาซือหยานตามเข้ามาด้วยความสงสัยเช่นเดียวกัน

“ในโคล่ากับสไปรท์มีแก๊สพิเศษคงอยู่ เรื่องนี้น่าจะทราบกัน” ลั่วฉวนกล่าวออก

บรรดาลูกค้าต่างพยักหน้ารับ

“ที่เถ้าแก่คิดทดลองก็คือ…” เหยาฮุยเฉินคล้ายคาดเดาขึ้นมาได้

ลั่วฉวนพยักหน้ารับ “ทำแก๊สพวกนั้นขึ้นมา”

หลายคนต่างเผยสีหน้าบ่งบอกคำ “เป็นเช่นนี้”

ลั่วฉวนเริ่มครุ่นคิด

จะว่าไปแล้ว คาร์บอนไดออกไซด์สร้างขึ้นยังไง?

ความทรงจำของลั่วฉวนค่อนข้างดี เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่มีทางนำวรรณกรรมทั้งหลายจากจีนแผ่นดินใหญ่มาผสมผสานจนเกิดเป็นวรรณกรรมของตนเอง

ไม่ช้าเขาจึงรวบรวมความทรงจำได้ครบส่วน

ตามสภาพปัจจุบัน วิธีง่ายที่สุดก็คือใช้หินปูนกับน้ำ

ส่วนปฏิกิริยาเคมีอื่น นั่นออกจะเป็นปัญหา

ปัญหาอะไร ก็เป็นเพราะเขาขี้เกียจจะทำ…

“ก่อนอื่นคือต้องหาหิน” ลั่วฉวนกล่าวบอก

“เถ้าแก่ ข้าช่วยเอง!” ปู้หลี่เกื๋อเสนอตัว

“ข้าด้วย!”

หลายสิบคนต่างออกค้นหาก้อนหินตามริมฝั่งน้ำใกล้เคียง

เพียงไม่นานกองหินจึงปรากฏ

“ขั้นตอนที่สองคือการเผาถ่านหิน” ลั่วฉวนกล่าวบอก

หากยังไม่ลืมเลือน อาชีพของลั่วฉวนในโหมดทั่วไปคือราชันอสูรอัคคีทมิฬ ดังนั้นเขาจึงเรียกอัคคีเพลิงออกมาได้โดยง่ายดาย

ลั่วฉวนยื่นมือขวาออกไปยังกองหิน

“ข้าคิดมาตลอด ว่าเถ้าแก่แม้ไม่ค่อยได้เล่นแต่ก็ยังมีความเชี่ยวชาญทางทักษะสูงส่ง” เย่ว์หลิงเผยความเห็น

“อุณหภูมินี่ร้อนแรงมากนัก ยิ่งกว่าลูกไฟของข้าอีก” กู่หยุนซีถอนหายใจ

ทุกคนต่างจ้องมองไปยังลั่วฉวนด้วยเกรงว่าจะพลาดอะไรไป

ในฝ่ามือของลั่วฉวน อุณหภูมิเริ่มสูงมากขึ้นอย่างรวดเร็ว

สภาพอากาศที่บิดเบี้ยวสามารถพบเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ที่แขนของเขาตอนนี้มันปรากฏอัคคีเพลิงทมิฬพวยพุ่ง

“อัคคีทมิฬเอ๋ยจงลุกโชนขึ้นมา!”

เสียงทุ้มลึกดังขึ้น

สีหน้าลั่วฉวนเปลี่ยนไป

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดกล่าว

คำพูดของพวกจูนิเบียวอย่างนี้หลุดออกจากปากเขาได้ยังไง?

*จูนิเบียว เป็นคำศัพท์ภาษาญี่ปุ่น ความหมายตรงตัวคือโรคป่วยม.สอง ความหมายจริงคือการที่เด็กในช่วงอายุนั้นชอบคิดว่าตัวเองเป็นตัวละครในการ์ตูนจึงเลียนแบบท่าทางและคำพูด*

ระบบ ระบบ นี่ต้องเป็นฝีมือเจ้าแล้ว! ใช่แน่ ๆ!

สิ้นเสียงบทร่าย อัคคีเพลิงยิ่งปรากฏจากมือของลั่วฉวน

ความสนใจทุกคนต่างหันมอง

อัคคีทมิฬเริ่มก่อตัวเกิดเป็นเศียรมังกรพุ่งทะยานใส่กองหินตรงหน้า

พริบตานี้เองที่เสียงระเบิดดังขึ้น

กลุ่มควันหนากระจายฟุ้ง

เมื่อกลุ่มควันเลือนหาย เถ้าถ่านในหลุมดำหลายเมตรจึงปรากฏ

ขอบหลุมคล้ายเกิดผลึกแก้ว มันราวกับทรายที่ควบแน่นก่อตัวเกิดขึ้นเพราะถูกอุณหภูมิร้อนสูงหลอมละลาย

ส่วนกองหิน มันหายไปนานแล้ว…

ลั่วฉวนครุ่นคิด

พลังนี้เกินกว่าที่เขาคาดคิดไว้

ทุกคนต่างเงียบ

“เถ้าแก่ นี่คือการเผาถ่านหิน?” ปู้หลี่เกื๋อเอ่ยทำลายความเงียบ

“อืม… เป็นข้าควบคุมพลังผิดพลาดไปหน่อย รวบรวมหินกันใหม่อีกครั้งแล้ว” ลั่วฉวนกล่าวบอก

“ได้เลยเถ้าแก่” ปู้หลี่เกื๋อรับคำ

หลายสิบคนจึงเริ่มไปเก็บหินกันอีกครั้ง

“เมื่อครู่เหมือนจะได้ยินอะไรสักอย่าง” หลิวลู่เหม่ยขมวดคิ้ว

ร่อยรอยอาการตระหนักปรากฏในดวงตาลั่วฉวน

ไม่ ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

“โอ้ ข้าเองก็เหมือนจะได้ยิน” ผู้อาวุโสที่สามพยักหน้ารับก่อนจะครุ่นคิด “เหมือนจะเป็นตอน… ที่อัคคีทมิฬเริ่มลุกโชน…”

ดวงตาลั่วฉวนมองยังผู้อาวุโสที่สาม

ผู้อาวุโสที่สามเผชิญกับสายตาเอาเรื่อง

กระนั้นคล้ายว่าเขาจะไม่รู้ตัว

“กล่าวยังไงดี น่าจะยากบรรยาย แต่มันทรงอำนาจ ตอนได้ยินก็ทำข้าตื่นเต้นตกใจแล้ว” เฉินโม่เผยอาการตื่นเต้น

“ใช่”

“จริงด้วย!”

ศิษย์สถาบันทั้งหลายต่างเห็นพ้อง

พวกเจ้ามันป่วยเป็นโรคจูนิเบียว

ลั่วฉวนวิเคราะห์อาการให้กลุ่มคน