God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1009

ตอนที่ 1009

กลุ่มแชทอย่างเป็นทางการของร้านต้นตำรับคึกคักอยู่เสมอ

และนี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วฉวนได้เห็นข้อมูลที่โนริเอลพูดกล่าว

“การก่อสร้างประตูมิติเกือบเสร็จสมบูรณ์แล้ว จากนี้จะไปเยือนร้านต้นตำรับได้”

เด็กสาวบอกเล่าให้ลูกค้าทั้งหลายทราบถึงการก่อสร้างประตูมิติ

ส่วนตัวตนดั้งเดิมของนาง เรื่องราวยังคงเป็นปริศนาและลึกลับ

“พวกผู้แข็งแกร่งชาวทะเลจะมาแล้วสินะ? อยากเจอแล้วสิ”

“โนริเอลเป็นชาวทะเลหรือ? ทำไมถึงซื้อโทรศัพท์วิเศษจากร้านต้นตำรับได้กันล่ะ?”

“ข้าคิดว่าเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงมีไม่พอแล้ว”

“เห็นด้วย”

“ไม่น่าเป็นไปได้ แต่ละครั้งปัญหาการขาดแคลนจะได้รับการแก้ไข ไม่นานมานี้ก็เพิ่งเพิ่มจำนวนเครื่องเล่นขึ้นมา”

“…”

หัวข้อการสนทนาส่วนใหญ่ก็ยังเป็นร้านต้นตำรับ

ลั่วฉวนเปิดแอพวิดีโอขึ้นมา

หลายวันผ่านพ้น ลูกค้าหลายคนเริ่มมีความกระตือรือร้นลดน้อยลง

ที่น่าสังเกตคือจำนวนของวิดีโอลดน้อยลงและไม่ค่อยมีเนื้อหาที่น่าสนใจสักเท่าไหร่

แม้ว่าจำนวนลดลง แต่คุณภาพกำลังเพิ่มมากขึ้น

รับชมวิดีโอสุ่มไปเรื่อย ลั่วฉวนจึงได้ข้อสรุป

แผนการนำเสนอวิดีโอของหุบเขาโอสถคล้ายยังไม่เสร็จสิ้น อย่างน้อยลั่วฉวนก็ไม่เห็นวิดีโอของพวกเขาในเทียบอันดับ

วิดีโอเหล่านั้นคือความคาดหวังของเหยาฮุยเฉินที่จะได้ขึ้นเป็นอันดับแรก

ลั่วฉวนวางโทรศัพท์วิเศษก่อนจะหันมองทางลูกค้าคนพิเศษภายในร้านอยู่หลายครั้ง

นับตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ อีกฝ่ายยืนนิ่งไม่ไหวติงแต่อย่างใด

มันทำลั่วฉวนเกิดสงสัย ว่าอีกฝ่ายและต้นไม้โลกมีความเกี่ยวข้องใดกันหรือไม่

กระนั้นต้นไม้โลกก็ไม่ได้มีอาการตอบสนอง เรื่องนี้จึงมองว่าแปลก

อาการเงียบงันนั้นคงอยู่ได้ไม่นาน เมื่อกลิ่นหอมของอาหารลอยลงมายังชั้นล่าง ลั่วฉวนค่อยได้เห็นร่างนั้นที่คล้ายสั่นเล็กน้อย

นี่คืออะไร? ยอมจำนนต่ออาหารงั้นหรือ?

กลิ่นยิ่งมายิ่งหอมมากขึ้น ร่างในชุดดำหันมองมาเชื่องช้าไปยังทิศทางบันได

“น่าจะต้องอีกสักพัก” ลั่วฉวนพบเห็นการเคลื่อนไหวจึงกล่าวบอก

ไม่กี่วินาทีถัดจากนั้น ร่างในชุดดำจึงพยักหน้าตอบรับให้ลั่วฉวนก่อนจะหันไปมองต้นไม้โลกอีกครั้ง

และก็ยืนจ้องไปเช่นนั้น~

หลังได้ยินเสียงเรียกของเหยาซือหยาน ลั่วฉวนจึงขึ้นไปชั้นบนช่วยนำสำรับอาหารเช้าลงมา

จากนั้นจึงวางลงบนโต๊ะอย่างเต็มแน่น

ลั่วฉวนและเหยาซือหยานต่างนั่งรอ

“ไม่มานั่งหรือ?” เหยาซือหยานหันมองทางร่างในชุดดำที่เอาแต่สนใจมองทางด้านนี้

ที่โต๊ะอย่างไรก็ยังมีพื้นที่เหลือ

ไม่กี่นาทีถัดจากนั้น ร่างในชุดดำจึงเดินเข้ามาพร้อมนั่งลง

แม้สวมใส่หน้ากากปิดบังทั้งหมด แต่ลั่วฉวนรับรู้ได้ ว่าสายตานั้นจ้องมองที่อาหารตรงหน้า

มันราวกับดึงดูดความสนใจนางได้อย่างรุนแรง

แต่หากสวมหน้ากากก็ไม่อาจทานอาหาร เพราะมันไม่มีช่องให้นำอาหารเข้าปาก

ราวกับตระหนักได้ถึงปัญหา ร่างในชุดดำจึงลังเลก่อนจะยื่นมือออกจากใต้ชุดสีดำ

แขนนั้นเพรียวบาง ผิวหนังค่อนข้างขาวซีด ไม่เกินเลยหากจะกล่าวว่าซีดเซียว เพราะแขนนั้นพบเห็นเส้นเลือดดำอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อมือนั้นวางที่หน้ากาก มันหยุดไปครู่ จากนั้นจึงถอดออก

ภายใต้หน้ากากคือใบหน้าอันงดงามเย็นเยือก ริมฝีปากบางโค้งได้รูป จากที่เห็นนั้นน่าจะอ่อนเยาว์กว่าเหยาซือหยาน

เส้นผมสีขาวเงินเผยยาวทางด้านหลัง มันเป็นสีที่สะท้อนแสงได้อย่างงดงาม

ที่สะดุดตาของโฉมงามผู้นี้คือดวงตาสีแดง รวมถึงความสงบที่ราวกับทะเลสาบอันเงียบงันอย่างไม่อาจจับสัมผัสถึงความเปลี่ยนแปลงใดได้

เหยาซือหยานมองอีกฝ่ายด้วยอาการประหลาดใจ นางแทบไม่อาจเชื่อมโยงกับเสียงแหบห้าวก่อนหน้านี้ได้เลย

กระทั่งลั่วฉวนยังอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น เขาเองก็ไม่คาดคิด

สตรีตรงหน้ามองเหยาซือหยานที่อยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างเฉยชา ราวกับรอคอยคำสั่งถัดไปอยู่

เหยาซือหยานจึงหันมองลั่วฉวน ความหมายจากสายตานั้นคือ ‘ข้าควรทำยังไงดี?’

สตรีแปลกหน้ากำลังรอคอยคำถัดมาของเหยาซือหยานจริง เรื่องนี้ทำลั่วฉวนยิ่งมั่นใจ ว่าจิตของนางสมควรเกิดปัญหาขึ้น

“บางที… พวกเราควรเริ่มทานได้แล้วกระมัง?” ลั่วฉวนกล่าวแนะนำ

อย่างไรแล้วเขาก็ได้เห็นนางจับจ้องอาหารบนโต๊ะไม่วางตาตั้งแต่นั่งลง

“งั้นก็เริ่มทาน” เหยาซือหยานกล่าวตอบ

สตรีในชุดดำพยักหน้ารับพร้อมยื่นมือไปหยิบจับอาหาร

เหยาซือหยานขมวดคิ้วพร้อมหยุดมือนั้นเอาไว้

สายตาอีกฝ่ายเผยอาการสับสน เหยาซือหยานชี้ไปยังตะเกียบตรงหน้า

หลายวันที่ได้ใช้ชีวิตในร้านต้นตำรับ เหยาซือหยานได้เรียนรู้หลายสิ่งอย่างจากปากคำของลั่วฉวน

อีกฝ่ายลังเลก่อนจะหยิบเอาตะเกียบขึ้นมา

กระนั้นมือของนางคล้ายไม่ค่อยยืดหยุ่น ตะเกียบร่วงหล่นกับพื้นโต๊ะเพียงแค่พยายามขยับมือ

เหยาซือหยานถอนหายใจอย่างอับจนก่อนจะส่งส้อมให้

นางยื่นมือไปรับเอาไว้ จากนั้นจึงฟังคำอธิบาย แม้สีหน้าและดวงตาไม่แปรเปลี่ยน แต่ความรู้สึกนั้นราวกับกำลังยินดี

เหยาซือหยานตระหนักทราบได้เล็กน้อย

“ใส่ที่ให้ไว้ลงไปหรือเปล่า?” ลั่วฉวนกล่าวถามเหยาซือหยานพร้อมมองสตรีแปลกหน้าที่คล้ายอยู่ในอาการลังเลขณะมองอาหารเช้าตรงหน้า

“เรียบร้อยแล้ว” เหยาซือหยานพยักหน้ารับพร้อมลดเสียงเบาลง “เถ้าแก่สงสัยว่าวิญญาณของนางเกิดปัญหาขึ้นหรือ?”

ลั่วฉวนเคยบอกนางก่อนหน้านี้ ว่าผลองุ่นมีสรรพคุณช่วยชำระล้างวิญญาณและอาการตกค้างอื่น โดยสรุปแล้วหากเป็นคนทั่วไปทานเข้าไปจะได้รับอายุขัยอันยืนยาวขึ้น รอดพ้นจากโรคภัย รวมถึงวิญญาณที่อาจมีอาการผิดปกติ เหล่านี้มันมากพอจะบ่งบอกถึงความทรงอำนาจของผลองุ่น

เหยาซือหยานเคยทานเข้าไปครั้งหนึ่ง นางได้ข้อสรุปเหล่านี้ออกมา ยกเว้นแต่รสชาติสุดประหลาดเกินจะจดจำ สรรพคุณอื่นนั้นเทียบได้กับหิงห้อยกับดวงจันทร์

“มีความเป็นไปได้” ลั่วฉวนยังไม่อาจมั่นใจ “ลองดูไม่เสียหาย อย่างไรแล้วก็ไม่ได้มีผลเสียอะไร”

เหยาซือหยานนึกถึงกลิ่นและรสชาติที่เคยได้รับ สีหน้าอดไม่ได้ที่จะเหยเกเล็กน้อย

ผลเสียไม่มี แต่รสชาตินั้น…

หลังลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สตรีเส้นผมสีเงินจึงเลือกอาหารอย่างแรก

ก้อนเค้กที่ประดับด้วยซากุระ ถือเป็นของหวานยามเช้าที่งดงามประจำวันนี้

นางที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ตอนนี้เลือกที่จะใช้นิ้วจับขึ้นมา

รับชมเรื่องราว ลั่วฉวนจึงคิดว่านางโดนรูปลักษณ์ของซากุระและกลิ่นดึงดูด อย่างไรแล้วสตรีกับของหวานก็เป็นสิ่งคู่กัน…