My MCV and Doomsday - ตอนที่ 463

Chapter 463: กลับไปยังพื้นที่ปลอดภัย
มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่มันเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้สำหรับลี่หยินฉิงที่จะฆ่าผู้บังคับบัญชาหวังตรงๆต่อหน้าผู้คนมากมายโดยไม่ได้ทำการสืบค้นให้มันแน่ชัดว่ามันเกิดอะไรขึ้น อย่างไรก็ตามเมื่อเขากดไปที่ไหล่ของผู้บังคับบัญชาหวัง ลี่หยินฉิงก็ตระหนักได้ว่าเขานั้นตัดสินใจผิด

ดวงตาของผู้บังคับบัญชาหวังสีแดงฉานและเส้นเลือดก็นูนขึ้นบนหน้าผากของเขารวมทั้งขึ้นที่หลังฝ่ามือของเขาด้วยเช่นกัน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความแข็งแกร่งของเขาถึงระดับที่น่าหวาดกลัวเข้าให้แล้ว

ถึงแม้ว่าลี่หยินฉิงจะล็อคผู้บังคับบัญชาหวังโดยใช้ไหล่ของเขาอยู่ เขาก็ดูไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย วินาทีต่อมา คอของผู้บังคับบัญชาหวังก็บิดเบี้ยวอย่างรุนแรงจนเกิดขอบเขตของความเป็นมนุษย์และเขาก็หันหัวและกัดไปที่แขนของลี่หยินฉิง!
“คุณกำลังทำอะไร?”ลี่หยินฉิงตะโกนออกมาและพยายามอย่างดีที่สุดที่จะขว้างผู้บังคับบัญชาหวังออกไปและหลังจากนั้นร่างกายของผู้บังคับบัญชาหวังก็ถูกขว้างกระเด็นออกไปใกล้และกระแทกเข้ากับฝูงชนที่อยู่ใกล้กับทางเข้าสำนักงาน

ลี่หยินฉิงดูท่าทางมืดมนแล้วเขาก็ก้มหัวเขาต่ำลง ถึงแม้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยาตอบกลับทันทีก็ตาม เสื้อผ้าของเขาก็ยังคงฉีกขาดจากรอยกัดและผิวหนังของเขาก็มีรอยแผลของการโดนกัดและเลือดของเขาก็ไหลลงมาจากบาดแผลของเขา

พูดตามปกติแล้ว อาการบาดเจ็บเช่นนี้ไม่สำคัญอะไรกับลี่หยินฉิงเลย เมื่อเขามีร่างกายที่ทรงพลังซึ่งสามารถที่จะรักษาตัวมันเองได้อย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามอาการบาดเจ็บในครั้งนี้มันแตกต่างออกไป เมื่อเลือดยังคงไหลออกมาและสีของเลือดก็เปลี่ยนไป ในเวลาเดียวกันลี่หยินฉิงก็สามารถที่จะเห็นได้ว่าหลอดเลือดตรงข้อมือของเขากระตุกอย่างรุนแรง แม้กระทั่งนิ้วมือของเขาก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ซึ่งแสดงให้เห็งถึงอาการเดียวกันกับผู้บังคับบัญชาหวัง

“ไวรัส!”ลี่หยินฉิงตะโกนออกมาและหลังจากนั้นเขาก็ฉีกเสื้อของเขาออกและมัดส่วนบนแขนของเขาอย่างแน่นหนา ลี่หยินฉิงนั้นเข้าใจอย่างชัดเจนแล้วว่าแขนข้างนี้ของเขาไร้ประโยชน์แล้วในตอนนี้ มันสูญเสียฟังก์ชั่นในการไหลเวียนเลือดไปแล้ว

การสูญเสียแขนไปข้างหนึ่งนั้นเป็นความสูญเสียอันใหญ่หลวงสำหรับลี่หยินฉิง! อย่างไรก็ตาม มันก็เป็นวิธีเดียวที่เขาสามารถใช้ได้

ในเวลาเดียวกัน ลี่หยินฉิงมองตรงไปทางผู้บังคับบัญชาหวัง เขาก็เห็นผู้รอดชีวิตหลายต่อหลายคนมารวมตัวอยู่ข้างเขาและตรวจสอบอาการของเขา ดังนั้นเขาจึงตะโกนออกมาในทันที “ถอยไป!”

โชคร้ายที่มันสายเกินไป ผู้บังคับบัญชาหวังก็ลุกขึ้นและกระโดดเข้าใส่ผู้รอดชีวิตคนหนึ่งและข่วนใส่ผู้รอดชีวิตคนนั้น ทันใดนั้น รอยเลือดลึกก็ปรากฏขึ้นบนร่างกายของผู้มีพลังเหนือธรรมชาติและเขาก็กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ในเวลาเดียวกันเสือดาวก็พุ่งและไปจับที่หัวของผู้บังคับบัญชาหวังจากด้านหลังและฟาดมันลงไปกับเสาปูนซีเมนต์ที่อยู่ด้านข้างกับพวกเขา

หลังจากเสียงดังก้องหลายต่อหลายครั้งและเลือดจำนวนมากที่สาดกระจายเปรอะลงไปบนเสาปูนซีเมนต์ เสือดาวก็ปล่อยผู้บังคับบัญชาหวังและร่างของผู้บังคับบัญชาหวังก็หล่นลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล

“เร็วเข้า! เรียกหมอผ่าตัดของกองทัพมาทำการตรวจสอบ!”เสือดาวตะโกน

“แยกคนเจ็บออกไป”ลี่หยินฉิงออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงต่ำและหลังจากนั้นเขาก็หันกลับไปดูฝูงชน

ผู้รอดชีวิตทั้งหมดที่อยู่ตรงนี้ต่างตกตะลึง ลี่หยินฉิงก็หาเจียงลู่ฉีไม่พบ แต่เขารู้สึกถึงลางร้ายอย่างมาก

“ผู้บังคับบัญชาเหลียน สมาชิกคนอื่นของทีมผู้บังคับบัญชาหวังอยู่ที่ไหน? มีทีมไหนที่ออกไปพร้อมกับทีมหวังหรือเปล่า?”ลี่หยินฉิงถาม

ที่จริงแล้วหลังจากที่เห็นภาพที่เกิดขึ้น ผู้บังคับบัญชาเหลียนก็มีความคิดที่คล้ายคลึงกัน ในตอนนี้เขาก็ดูชราภาพกว่าแต่ก่อน “ตามปกติแล้ว กองกำลังของผู้บังคับบัญชาหวังนั้นประจำอยู่ข้างฐานทัพ แต่ทหารที่ได้รับบาดเจ็บจากทีมของเขานั้นถูกพากลับไปยังพื้นที่ปลอดภัยเพื่อฟื้นตัว!”หลังจากที่พูดเสร็จ มันก็เหมือนกับว่าพลังงานทั้งหมดของผู้บังคับบัญชาเหลียนนั้นหายไปจากร่างกายจนหมด

พูดตามจริงแล้วไม่มีพวกเขาสักคนที่รู้ความจริงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในรังสัตว์ป่า ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะทำการพบปะกัน พวกเขาไม่รู้เลยว่ารังสัตว์ป่านั้นมีพลังอันน่าหวาดหวั่นฝังรากลึกไว้อย่างเงียบงัน

“ซิหยู่ รีบๆหน่อย”ในซอยเล็กๆซอยหนึ่ง เจียงลู่ฉีก็ดึงมือของหลันซิหยู่และพวกเขาก็รีบวิ่งไป

“หัวหน้าผู้บังคับบัญชาได้พูดว่าผู้บังคับบัญชาหวังนั้นโชคดีมากพอที่หลบหนีมาพร้อมกับสมาชิกของเขาได้ ผู้บังคับบัญชาหวังนั้นติดเชื้อ ดังนั้นสมาชิกของเขาก็จะต้องติดเชื้อด้วยเช่นกัน พื้นที่ทั้งหมดนั้นไม่ปลอดภัยอีกต่อไป เจียงลู่ฉีอธิบายอย่างเร่งรีบ

หลังจากการกลายพันธุ์ ผู้บังคับบัญชาหวังก็สามารถที่จะทำให้ลี่หยินฉิงบาดเจ็บได้ แม้ว่ามันจะเป็นผลลัพธ์จากการที่ลี่หยินฉิงไม่ได้ระมัดระวังตัวก็ตามที ความแข็งแกร่งและความเร็วของเขาก็น่าหวาดกลัวอย่างมาก

มันเป็นสถานากรณ์ที่น่าอึดอัด แต่สิ่งที่น่าตื่นตระหนกมากไปกว่านั้นก็คือความจริงที่ไวรัสนั้นแพร่กระจายได้อย่างสูงมาก เพียงแค่ไม่กี่นาทีที่ผ่านไป อาการเริ่มต้นของลี่หยินฉิงก็ปรากฏตัวขึ้น

ในเวลาเดียวกัน เจียงลู่ฉีก็สังเกตเห็นว่าการติดเชื้อของผู้บังคับบัญชาหวังนั้นใช้เวลาหลายวันในการติดเชื้อ แต่การติดเชื้อของลี่หยินฉิงนั้นรวดเร็วกว่านั้นมาก

“มันคือไวรัสซอมบี้อย่างงั้นเหรอคะ?”หลันซิหยู่กระซิบออกมาอย่างเหนื่อยหอบ

“มันไม่น่าจะใช่”เจียงลู่ฉีตอบ

ตามการแจ้งเตือนของเมล็ดพันธุ์แห่งดวงดาว มันก็เป็นพลังงานกลายพันธุ์พิเศษประเภทหนึ่ง รังสัตว์ป่าก็สามารถที่จะแบ่งได้เป็นสัตว์ป่าเหล่านั้นและแมลง แต่ไม่มีพวกมันที่เกี่ยวข้องกับซอมบี้เลยแม้แต่นิดเดียว

เจียงลู่ฉีเชื่อว่ามันเป็นไวรัสที่ทรงพลังกว่าไวรัสซอมบี้ธรรมดาทั่วไป แม้แต่ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติระดับ 2 ก็ไม่สามารถที่จะสู้กับมันได้ ไวรัสก็น่าจะมีความสามารถในการวิวัฒนาการ ดังนั้นไวรัสในปัจจุบันนี้แตกต่างไปจากตัวปกติธรรมดาทั่วไป โชคดีที่ไวรัสตัวนี้ไม่ได้แพร่กระจายไปทั่วโลก เมื่อเวลาผ่านไป มันสามารถที่จะแพร่กระจายได้แค่ในพื้นที่รอบๆและมันก็จะส่งผลกับมนุษย์ เมื่อบาดแผลมันเกิดขึ้น

เจียงลู่ฉีก็คำนวณว่าเลือดและเสมหะน่าจะเป็นตัวเผยแพร่ ลี่หยินฉิงนั้นโดนกัด แต่อีกคนนั้นโดนแค่รอยข่วน ปัญหาหลักก็คือมันยังเป็นแค่ช่วงเริ่มต้น ผู้คนที่ได้รับไวรัสไม่สามารถที่จะป้องกันตัวได้เลย ดังนั้นจำนวนที่ผู้คนที่จะติดเชื้อน่าจะเพิ่มมากขึ้นและไม่ลดลง

“ฉันคิดว่ามันไม่น่าจะเผยแพร่เป็นจำนวนขนาดใหญ่ ไวรัสติดเชื้อ”หลันวิหยู่พูด “ฉันสัมผัสได้ความแข็งแกร่งทางจิตใจของผู้บังคับบัญชาหวังได้ค่ะ ถ้าเขาไม่ตาย เขาก็จะตายอยู่ดีในอีกหลายวันต่อมา นี่เป็นแค่การคาดการณ์ของฉันเพียงเท่านั้น แต่แม้ว่าจะเป็นแบบนั้น ไวรัสที่หนาแน่นเช่นนี้มันจะทำให้พื้นที่บริเวณนี้เหมือนกับนรก แม้กระทั่งคนที่ติดเชื้อก็จะตายลงอย่างรวดเร็ว ผลลัพธ์ของมันไม่สามารถที่จะแก้ไขได้ แน่นอนว่าสภาพเช่นนี้สามารถที่จะทำให้มั่นใจได้เลยว่าไวรัสจะไม่เผยแพร่ไปยังทั่วทุกแห่ง”

“พวกเราควรที่จะออกจากพื้นที่นี้ในทันทีและไปยังพื้นที่ปลอดภัย”เจียงลู่ฉีพูด

หลันซิหยู่ถูกเจียงลู่ฉีจับมือไว้แน่นและเธอก็รู้สึกถึงบรรยากาศอันคุ้นเคยในช่วงวันแรกๆของวันโลกาวินาศ อย่างไรก็ตามเธอก็ยังรู้สึกถึงความปลอดภัยในครั้งนี้ คาวมรู้สึกของอุณหภูมิร่างกายที่ถูกส่งมาจากฝ่ามือของเจียงลู่ฉี หลันซิหยู่ก็กุมมือของเขาไว้แน่น

ในเวลาเดียวกัน หยิงที่กำลังปิดตาพักอยู่นั้นก็เปิดตาขึ้นในทันทีและเดินเข้าไปในห้องคนขับและนั่งรถไปบนที่นั่งคนขับและหลังจากนั้นเธอก็เปิดประตูออกอย่างรวดเร็วและตะโกนใส่จางไฮ่และซุนคุนที่กำลังสูบบุหรี่อยู่ด้านนอก “ขึ้นมา!”

จางไฮ่และซุนคุนตกตะลึง หลังจากที่สูบพวกมันเป็นครั้งสุดท้ายและดับบุหรี่ของพวกเขาลง พวกเขาก็รีบขึ้นไปบนรถมินิบัสอย่างรวดเร็ว หลิงก็กระโดดลงเข้ามาด้านในตัวรถอย่างนุ่มนวลจากดาดฟ้าเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เพียงเวลาไม่นานที่ประตูปิดลง หยิงก็สตาร์ทรถมินิบัสในทันทีและเสียงคำรามของเครื่องยนต์ก็ดังขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น?”ซุนคุนถาม ในความคิดของเขา ทีมทรงพลังทั้งหมดต่างรวมตัวกันที่นี่ ดังนั้นไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้น อย่างไรก็ตามจากปฏิกิริยาของหยิงแล้ว เขาก็สามารถที่จะบอกได้เลยว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น

“พวกเราควรที่จะไปช่วยพี่เจียง”หยิงตอบกลับ

ซุนคุนก็หยุดถามในทันที ที่จริงแล้วหยิงไม่ได้ชอบที่จะพูดคุยกับพวกเขามากสักเท่าไหร่ เมื่อเจียงลู่ฉีลงไปจากรถ หลี่ยู่ซินก็มองออกไปหนอกหน้าต่าง เมื่อเธอยังคงสับสนอยู่เล็กน้อย

เมื่อเจียงลู่ฉีวิ่งออกมาพร้อมกับหลันซิหยู่ พวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอันน่าขนลุกขึ้น เจียงลู่ฉีก็หันกลับไปมองทางต้นกำเนิดของเสียงซึ่งไม่ใช่ที่อื่นใดนอกจากที่ที่ค่ายนั้นตั้งอยู่

ในเวลาเดียวกัน พร้อมกับเสียงเครื่องยนต์นั้นเอง รถมินิบัสก็ปรากฏขึ้นด้านหน้าซอย ดังนั้นเจียงลู่ฉีและหลันซิหยู่ก็กระโดดเข้าไปด้านใน

“ไปกันเถอะ!”เจียงลู่ฉีออกคำสั่ง

หยิงก็ปิดประตูลงและขับรถมินิบัสออกไปด้านนอกเมือง ภายใต้สถานาการณ์ที่ร้ายแรงเช่นนี้แล้ว การแลกเปลี่ยนระหว่างลู่ฉางเฟยนั้นไม่สำคัญเลย

เจียงลู่ฉีก็อดที่จะคิดถึงคนอื่นเสียมิได้ มันไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับพวกเขาที่มีประสบการณ์กับสถานการณ์ที่ไม่ได้คาดคิดเช่นนี้ ดังนั้นไม่สำคัญว่ามันจะเป็นลู่ฉางเฟยหรือโฮวติงคุน พวกเขาทั้งคู่ก็รู้ดีว่าจะต้องทำอะไร สันนิษฐานว่าพวกเขาเข้าใจสถานการณ์ผิดละตัดสินใจผิดพลาด พวกเขาก็จะต้องจ่ายสิ่งที่พวกเขาทำลงไป เจียงลู่ฉีรู้สึกว่าความคิดของเขานั้นเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

รถมินิบัสของเขาก็ขับไปบนถนนอย่างรวดเร็ว หิมะบนถนนนั้นเปลี่ยนกลายเป็นโคลนเหนียวสกปรก หลังจากผ่านมาสักพักหนึ่ง หลันซิหยู่ก็หันกลับไปมอง “พี่เจียง มีใครบางคนกำลังไล่ตามพวกเราอยู่”

“เมินพวกเขาไปซะ พวกเราควรที่จะขับต่อไป”เจียงลู่ฉีพูด เขาก็หันกลับไปเห็นรถบรรทุกหลายคันขับตามมา แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะสนใจพวกมัน

“ฉันหวังว่าพื้นที่ปลอดภัยจะยังคงปลอดภัยอยู่”เจียงลู่ฉีรู้สึกกังวลใจ

“พี่เจียง มันเกิดอะไรขึ้นกันคะ?”หลี่ยู่ซินถามอย่างกังวลใจ เธอนั้นคิดถึงสถานการณ์อันเลวร้ายหลายอย่างหลังจากที่ได้ยินเสียงกรีดร้องและเสียงปืนดังขึ้น ในความคิดของเธอ ถ้าสัตว์ป่ากลายพันธ์โจมตีพวกเธอแล้วละก็ เจียงลู่ฉีก็จะไม่พาพวกเธอหนีไป

“ไม่ต้องกังวลไป ปู่และแม่ของเธออยู่ในพื้นที่ A ดังนั้นพวกเขาควรที่จะได้รับการปกป้องเป็นอย่างดี”เจียงลู่ฉีตอบและหลังจากนั้นเขาก็หันกลับไปมองน้องสาวของเขาที่นอนอยู่บนเตียง

ในยามที่เธอหลับไหล เจียงจู้อิงดูเป็นคนที่เรียบร้อย เงียบสงบและน่ารักและพร้อมกับลมหายใจที่มั่นคงของเธอ เจียงลู่ฉีก็กังวลเกี่ยวกับครอบครัวของหลี่ยู่ซินและเซรั่มนั่น!