My MCV and Doomsday - ตอนที่ 578

Chapter 578: กลุ่มซอมบี้

ในตอนเช้า เจียงลู่ฉีตื่นขึ้น แต่เขายังคงจมอยู่ความฝันที่แสนหวาน แต่มันไม่นานที่เขามัวแต่จมอยู่กับความฝันเมื่อเขาเห็นกลุ่มทหารมาที่คฤหาสน์เจียงลู่นี้รู้สึกงุนงง เมื่อทหารทั้งหมดต่างสวมชุดยูนิฟอร์มพร้อมกับตรายศซึ่งคนที่มียศต่ําที่สุดก็คือพันเอก

พวกเขาต่างยืนเรียงแถวกันเป็นระเบียบและทันทีที่พวกเขาเห็นเจียงลู่ฉีเดินลงมาจากรถบัส พร้อมกับแปรงสีฟันในปากพวกเขาต่างทําความเคารพ

เมื่อเห็นดังนั้น เจียงลู่ฉีมีนงงและคิดขึ้นมาเกิดอะไรขึ้น?

หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง เจียงลู่ฉีก็เข้าใจถึงเหตุผลของกลุ่มคนนี้ พวกเขาต่างมาแสดงความขอบคุณและขอให้ทีมจี้หยิงอยู่ในเมืองชิงไห่เพื่อปกป้องพวกเขา ถึงแม้ว่าทหารส่วนใหญ่ต่างมีเกียรติและมีความรับผิดชอบมันก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องมีใครสักคนต้องแทนหลัวเจียเฟิงในอีกด้านหนึ่ง การสังหารหลัวเจียเฟิง ไม่ได้ช่วยพวกเขาแก้ปัญหาเลย

ในความคิดของเขาแล้ว เจียงลู่ฉีเป็นคนที่น่าเชื่อถือได้ไม่เพียงแต่เขาจะทรงพลัง แต่เขายังมีอํานาจอยู่มากอีกด้วยสุดท้ายแล้วเขานําทีมของเขาเพียงทีมเดียวไปสังหารเจ้าหลุมดําได้เพียงแค่นี้ก็ทําให้พวกเขานับถือเจียงลู่ฉีดั่งกับวีรบุรุษแล้วในโลกที่ชั่วร้ายเช่นนี้แล้ววีรบุรุษนั้นน่านับถือยิ่งกว่าทหารและกองทัพเสียอีก

แต่เจียงลู่ฉีกลับไม่สนใจที่จะอยู่และปกป้องเมืองต่อไปดังนั้นเขาจึงปฏิเสธข้อเสนอไป

หลังจากคิดอย่างระมัดระวังแล้ว เจียงลู่ฉีเชื่อว่าเขาไม่ได้เป็นคนที่ดีในการนําผู้อื่น นอกจากทีมของเขาเองนอกจกานี้แล้วเขายังเกลียดการขัดแย้งอํานาจภายในของฝักฝ่ายด้วยเขาเหมาะกับการขับรถของเขาไปเองนําทีมของเขาและท่องไปทั่วโลกมันจะมีอะไรที่ดีไปกว่าการมีสาวงามอิสระ การผจญภัยและชีวิตที่แสนสุขกัน?

“พวกนายไปถามผู้บังคับบัญชาอู่ให้กลับมาเถอะแจ้งเขาผ่านวิทยุฉันเดาว่าการกวาดล้างเมืองชิงไห่เช่นนี้มันจะทําให้เขารู้สึกดี” เจียงลู่ฉีแนะนํา

เมื่อเป็นหัวหน้าหน่วยพายุ ผู้บังคับบัญชาอู่มีคุณสมบัติมากพอที่จะเป็นตัวแทนของเมืองชิงไห่ไม่ว่าจะเป็นความแข็งแกร่งบุคลิกภาพและอํานาจเขาไม่ขาดสิ่งใดเลย

“พีช เซียฉาฉาและเว่ยเฟยเฟย พวกเธอควรจะอยู่ที่นี่ต่อนะ” เจียงลู่ฉีหันกลับไปพูดกับพวกเธอเขาเชื่อว่าผู้บังคับบัญชาอู่จะดูแลพวกเธอได้

เซียฉาฉานั้นไม่เต็มใจอย่างมาก แต่เธอก็ยอมแพ้เมื่อเจียงลู่ฉีมันไกลเกินเอื้อม

ในคืนเดียวกันนั้นเอง หน่วยพายุโผล่ขึ้นจากระยะไกลเว่ยเฟยเฟยยืนบนกําแพงและเห็นทีมเจียงลู่ฉีขับออกไปพร้อมกับรถถังรุ่น99เมื่อพวกเขาพบกันเจียงลู่ฉีกระโดดขึ้นบนรถถังของผู้บังคับบัญชาอู่พวกเขาต่างตบไหล่กันและแลกเปลี่ยนคําพูดกันเล็กน้อย

เมืองชิงไห่กลายเป็นความรับผิดชอบของผู้บังคับบัญชาอู่ไปแล้วสําหรับเจียงลู่ฉีเขาจะพาสมาชิกของเขาออกไปสํารวจโลกกว้าง

เว่ยเฟยเฟยมองฉากนี้อย่างเงียบงัน และจมอยู่กับความคิดของตัวเธอเอง…

สามวันต่อมา ทีมจี้หยิงมาถึงซูเบีย สถานที่ปลายทางคือเกาะเชนไฮ่แต่ระหว่างทางจากเมืองชิงไห่ไปยังเกาะเชนไฮ่พวกเขาจําเป็นต้องผ่านซูเปยไปก่อน

เจียงลู่ฉีสามารถส่งเซียงซัวไฮกลับไปได้ทีมของเซียงซัวไฮตามรถทัวร์จากรถ SUV ในขณะที่จางไฮ้และซุนคุนต่างขับรถถังตามมาข้างหลังหลัวเจียเฟิงก็เป็นผู้โดยสารบนรถถังด้วยเช่นกัน แต่ถูกมัดไว้แน่น

ตลอดทาง นอกจากซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์แล้วพวกเขาไม่เห็นสิ่งมีชีวิตอย่างอื่นอีกเลยมันผ่านมามากกว่าหนึ่งปีแล้ว หลังจากที่ไวรัสระบาดปกติแล้วผู้คนต่างชื่นชอบในการแสดงออกความรู้สึกของพวกเขาผ่านช่วงเวลาที่ผ่านมาแต่ในโลกนี้พวกเขาได้รับการสูญเสียมากเกินไปเมื่อนึกถึงวันก่อนวันที่โลกจะล่มสลายแล้วมันรู้สึกเหมือนกับสรวงสวรรค์ที่อยู่ในนิยายแฟนตาซีมากกว่า

“เมืองซูจงที่ติดเชื้ออยู่ข้างหน้า” เซียงซัวไฮ่พูด

ถึงแม้ว่าเธอจะแสดงความรู้สึกให้กับเจียงลู่ฉีแล้วเธอก็ไม่อายเลยสักนิดเมื่อคุยกับเขาเธอกลับแต่งตัวให้สวยมากยิ่งขึ้นเหมือนกับคําพูดที่ว่า“หญิงสาวแต่งตัวเพื่อคนที่เธอรัก

เมื่อพบเจอกับเรื่องที่ยากลําบากเซียงซัวไฮ้สามารถที่จะเข้าสู่สถานะพิเศษซึ่งแสดงให้เห็นถึงความเป็นผู้นําเจียงซูเหนือเป็นบ้านเกิดของเซียงซัวไฮ้แม้ว่าบ้านเกิดของเธอจะย่ําแย่หลังจากวันโลกาวินาศเซียงซัวไฮ้ ยังคงรักมันมากเธอหวังว่าทุกคนในบ้านเกิดของเธอจะยังอยู่ดีหลังจากผ่านไปสักพักหนึ่งเจียงลู่ฉีเห็นป้ายถนนซึ่งมีคําเขียนไว้ว่า“ซูจงอีกยี่สิบกิโลเมตร

ป้ายถนนแทบจะล้มลงบนพื้น จากการโดนชนโดยรถและคราบเลือดซึ่งมันเปลี่ยนกลายเป็นสีดําหลังจากผ่านมาเป็นเวลานาน

“ทําไมฉันรู้สึกว่ามันมีซอมบี้ไม่เยอะเท่าไหร่แถวนี้”หลันซิหยู่พูด

หลังจากที่เธอปลดปล่อยพลังจิตของเธอออกมาเป็นวงกว้างเธอสังเกตอย่างระมัดระวังแล้ว จํานวนของซอมบี้ที่มีมันน้อยกว่าหนึ่งในสี่ที่ควรมี

“ซูจงเป็นเมืองใหญ่ของเขต ถึงแม้ว่าเศรษฐกิจมันจะธรรมดามากประชากรของคนทั้งเมืองมันต้องประมาณ เก้าล้านนี่นา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”เจียงลู่ฉีรู้สึกมึนงง

“พี่เจียง ดูสิ!” หลันซิหยู่ตะโกน

เจียงลู่ฉีหันกลับไปเห็นอะไรบางอย่างพุ่งผ่านไปมันสวมชุดที่ขาดเมื่อเห็นมันเจียงลู่ฉีก็ขมวดคิ้ว

“กลุ่มซอมบี้!” เจียงลู่ฉีตะโกน

ในขณะที่เขาตะโกน มันไม่ได้หมายความว่าพวกมันสร้างภัยคุกคามให้กับทีมฉ่หยิง เพียงเวลาไม่นานเจียงจําอิงกระโดดเข้าไปในห้องสงคราม“พี่ชายไม่ต้องกังวลไป! ฉันจัดการพวกมันง่ายมากฉันจะย่างพวกมันทั้งหมดเอง”

อย่างไรก็ตามเจียงลู่ฉีโบกมือและพูดขึ้น“เดี๋ยวก่อน!พวกมันไม่ได้พุ่งมาทางเราพวกมันเร็วกว่าซอมบี้ธรรมดาทั่วไปอีกและทิศทางของพวกมัน…. เอ!? พวกมันพุ่งผ่านเราไปแล้วมันมีอะไรบางอย่างไล่ตามพวกมันอยู่!”