My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 591

ตอนที่ 591 วิธีฟื้นคืนชีพ

บนท้องฟ้าเหนือเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ถูกบดบังไปด้วยดอกบัวสีฟ้าขนาดใหญ่

ผู้ฝึกยุทธที่อยู่ด้านนอกเมืองต่างก็มองดูทุกอย่างจากนอกเขตแดนพลังทั้งสิบด้วยความสับสน

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“ดอกบัวสีฟ้า?”

“ใครเป็นผู้มีพลังดอกบัวสีฟ้ากัน?”

ผู้ฝึกยุทธทั้งหลายต่างก็เหลือบมองดูท้องฟ้าด้วยความตื่นตกใจ โลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่ ทุกอย่างที่เคยเรียนรู้อาจจะไม่ใช่ทุกอย่างที่มีเสมอไป มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนจะตกใจกับสิ่งที่ไม่เคยเห็น แต่ถึงแบบนั้นทุกคนก็ยอมรับมันได้ ท้ายที่สุดแล้วตั้งแต่โบราณกาลมีบรรพบุรุษมากมายหลายคนได้คิดค้นวิธีการฝึกฝนวรยุทธที่แตกต่างกันเอาไว้

ไม่ว่าจะเป็นบรรพบุรุษชาวลัทธิขงจื้อ ชาวพุทธ หรือแม้แต่ชาวลัทธิเต๋ ทุกที่ล้วนแต่มีพลังเป็นของตัวเองมีทฤษฎีแนวทางในการฝึกฝนเป็นของตัวเอง

เป็นเพราะปรมาจารย์แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าเป็นผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบเป็นคนแรกของโลกมันจึงไม่แปลกเลยที่เขาจะมีพลังรูปแบบใหม่

ผู้ฝึกยุทธที่ได้เห็นทําได้เพียงยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความเคารพ

เมื่อดอกบัวสีฟ้าเบ่งบาน เขตแดนประตูทั้งแปดก็ดูเหมือนจะแตกสลายไปในทันที มันค่อยๆจางหายไปราวกับดวงดาวที่ลาลับท้องฟ้า

ลูโจวสามารถทําลายเขตแดนพลังประตูทั้งแปดได้อย่างง่ายดาย มันเป็นความจริงที่ทุกคนต้องยอมรับ

ลูโจวลงสู่พื้นด้วยท่าทีสบายๆ

ในตอนนั้นเองสาวกจากสํานักอเวจี ฮั่วจงหยางรวมไปถึงผู้นําทัพย่อยทุกคนก็เข้าใจทุกอย่างได้ในทันทีทุกคนเข้าใจแล้วว่าทําไมผู้เป็นเจ้าสํานักของพวกเขาถึงต้องคิดหนีผู้เป็นอาจารย์ในทันที!ไม่ว่าจะเป็นใครถ้าหากไม่คิดหนีผู้ที่แข็งแกร่งแบบนี้ตั้งแต่แรกคนคนนั้นก็คงจะหนีไม่รอดแน่อันที่จริงแล้วผู้เป็นเจ้าสํานักของพวกเขาฉลาดมากแล้วที่คิดหนีตั้งแต่เนิ่นๆ

ในที่สุดพระอาทิตย์ก็เริ่มตกดิน…

ลูโจวสัมผัสได้ว่าพลังวิเศษที่ตัวเขามีมันเหลือไม่มากแล้ว…

ซูวว!

ม่านพลังที่อยู่บนท้องฟ้ากําลังเปลี่ยนสี

ในที่สุดลมแรงก็ได้พัดผ่านเข้ามา

“เขตแดนพลังทั้งสิบหายไปอีกครั้งแล้ว!”

“ทุกคนเตรียมพร้อมให้ดี!”

สาวกจากศาลาปีศาจลอยฟ้าต่างก็ก้าวไปด้านหน้า

ในที่สุดภายในเมืองก็ใช้พลังลมปราณได้อีกครั้ง ในตอนนี้บรรยากาศภายในเมืองเริ่มกลับมาเป็นปกติดั้งเดิม

พลังวรยุทธที่ทุกคนมีเริ่มได้รับการฟื้นฟูอย่างช้าๆ ทุกคนสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเริ่มโคจรพลังที่มี

ในทํานองเดียวกันจู่โจวเองก็สัมผัสได้ว่าพลังที่มีเริ่มกลับมาแม้ว่าจะสูญเสียพลังวิเศษจนเกือบหมดแต่ในตอนนี้ตัวเขาก็ยังเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวห้ากลีบอยู่ดีถ้าหากรวมเข้ากับทักษะในการต่อสู้ประสบการณ์รวมไปถึงความรู้ที่มียังไงซะจู่โจวในตอนนี้ก็ยังยากที่จะหาใครเทียบเคียง“ยังไงซะฉันก็ยังแข็งแกร่งกว่าคนพวกนี้อยู่ดี…

ในตอนนั้นเองผู้ฝึกยุทธชุดขาวทั้งหลายต่างก็กระเด็นลอยออกมาจากต่าหนักต้าเฉิง

ไม่นานนักกลุ่มผู้ฝึกยุทธชุดดําก็ปรากฏตัวขึ้นจากตําหนักนิรันดร์ผู้ฝึกยุทธชุดดําเป็นผู้จับกุมตัวกลุ่มผู้ฝึกยุทธชุดขาวกลับมานั่นเอง

กลุ่มผู้ฝึกยุทธชุดขาวไม่ใช่ใครอื่น พวกเขาก็คือผู้อาวุโสทั้งหลายจากสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่ทุกคนถูกจับโยนลงพื้นอย่างไร้ปรานี เมื่ออยู่ต่อหน้าลูโจวสีหน้าของทุกคนก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ท้ายที่สุดหลหยุนเฉาก็ได้ปรากฏตัวออกมา ขันทีเฒ่าได้ทักทายลูโจวด้วยความเคารพ“ผู้อาวุโสจี”

ลูโจวมองไปที่หลี่หยุนเฉา คนคนนี้จะต้องเป็นผู้จับกุมผู้อาวุโสทั้งหมดไม่ผิดแน่ “คนพวกนี้เป็นคนของเจ้าอย่างงั้นเหรอ?”

หลี่หยุนเฉารีบตอบกลับ “ข้ารู้สึกละอายยิ่งหนัก แม้แต่ในพระราชสํานักเองก็มีวิธีที่ยุ่งยากที่จะรักษาตัวเอง…”

“นี่คือคําสั่งของไทเฮาอย่างงั้นสินะ?”

“องค์ไทเฮารู้อยู่ก่อนแล้วว่าชายคนนี้เป็นตัวปลอม น่าเสียดายที่ตัวปลอมคนนี้มีอํานาจมากพอที่จะควบคุมเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างเต็มที่องค์ไทเฮาที่เห็นแบบนั้นเลยให้ความสําคัญกับภาพรวมและเพราะแบบนั้นองค์ไทเฮาจึงไม่เคยเปิดเผยความจริง

ทุกๆ คนต่างก็พยักหน้าเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ไม่น่าแปลกใจเลยที่องค์ไทเฮาจะกล้ามาเยี่ยมเยียนศาลาปีศาจลอยฟ้าในก่อนหน้านี้ นางยังมอบยาอายุวัฒนะให้กับศาลาปีศาจลอยฟ้าอีกด้วยเป็นธรรมดาที่ไท่เฮาจะไม่รู้ว่าจู่โจวไม่ต้องการยาอายุวัฒนะเห็นได้ชัดว่าองค์ไทเฮาพยายามที่จะสร้างสัมพันธ์อันดีกับศาลาปีศาจลอยฟ้ามาโดยตลอด

นอกจากนี้ลูโจวยังเข้าใจอีกด้วยว่าทําไมองค์ไทเฮาถึงต้องปกป้องจ้าวยู่ในตอนที่อยู่ในหมู่บ้านฤดูร้อนเมื่อตอนนั้น

ตอนนี้ลูโจวเข้าใจแล้วว่าทําไมหลิวถึงไม่แยแสต่อการตายของเจ้าชายทั้งหลายและอาการเจ็บป่วยขององค์ไทเฮา ทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนี้เชื่อมโยงเข้าหากัน

ในที่สุดหลี่หยุนเฉาก็ได้พูดออกมาอีกครั้ง “องค์ไทเฮาทรงรับสั่ง ทหารราชสํานักทั้งหลายจงยอมแพ้!ห้ามไม่ให้ใครต่อต้านชาวศาลาปีศาจลอยฟ้าอีก!”ตั้งแต่ที่ทุกคนกลับมาใช้พลังวรยุทธได้เสียงของหลี่หยุนเฉาที่ได้พูดก็ฟังดูกระฉับกระเฉงและเต็มไปด้วยพลังอีกครั้งเสียงของเขาดังก้องไปทั่วเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

ทหารราชสํานักทั้งหลายได้แต่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

และแล้วรถม้าล่องเมฆาก็ค่อยๆ ลดระดับลงมา

บนรถม้าลอยฟ้ามีผู้ฝึกยุทธหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ทุกคน “ทะ…ท่านศิษย์พี่ใหญ่…”

สีรู่หยาที่เห็นแบบนั้นขมวดคิ้วก่อนจะพูดออกมา “ข้าจะไปดูเอง” สบู่หยาผลักตัวออกจากพื้นเบาๆก่อนจะลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

หลังจากที่มีรู่หยาบินมายังรถม้า ตัวเขาก็ได้พบกับยู่เฉิงไห่ที่กําลังนอนอยู่ด้านในที่คอของยู่เฉิงไห่เต็มไปด้วยคราบเลือดแม้ว่าสีอู่หยาจะคาดการณ์ไว้แล้วแต่ถึงแบบนั้นตัวเขาก็ยังรู้สึกสะเทือนใจอยู่ดี

“ศิษย์พี่ใหญ่?” สีรู่หยาพยายามปลุกยู่เฉิงไห่ให้ตื่น แต่น่าเสียดาย ยู่เฉิงไห่ยังคงไม่ตอบสนองอะไรดวงตาของเขายังคงปิดอยู่เช่นเดิม ออร่าพลังชีวิตรอบตัวของยู่เฉิงไห่เองก็ดูอ่อนแอ

จากนั้นสบู่หยาก็ได้อุ้มยู่เฉิงไห่ก่อนจะกระโดดออกจากรถม้าลอยฟ้าไป

สาวกจากศาลาปีศาจลอยฟ้าทั้งหมดต่างก็ร้องไห้เมื่อได้เห็นยู่เฉิงไห่ “ศิษย์พี่ใหญ่!”

ในตอนนั้นเองสาวกจากสํานักอเวจนับหมื่นก็ได้คุกเข่าลง

“ท่านเจ้าสํานัก!”

เจ้าสํานักผู้ที่ต่อสู้อย่างกล้าหาญมาโดยตลอดบัดนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส และเพราะแบบนั้นเหล่าสาวกทุกคนจะไม่รู้สึกเป็นกังวลได้ยังไงกัน?

ฮั่วจงหยางและผู้นําทัพย่อยทั้ง 12 คนต่างก็เดินมาหายู่เฉิงไห่

สีรู่หยายังคงเดินไปหาลู่โจวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “ท่านอาจารย์ ศิษย์พี่ใหญ่เขา…”

ลู่โจวยกมือขึ้นก่อนจะห้ามสีคู่หยาไม่ให้พูดอะไรไปมากกว่านี้ แม้แต่ลูโจวเองก็ยังบอกได้ยากว่ายู่เฉิงไห่จะอยู่รอดต่อไปได้ไหม ในตอนนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ตัวเขาได้แต่เหลือบมองไปยังยู่เฉิงไห่ที่ยังคงหมดสติจู่โจวได้ถ่ายทอดพลังวิเศษที่เหลืออยู่ทั้งหมดออกมา นี่คือทุกอย่างที่ลูโจวสามารถทําได้ที่เหลือก็คงได้แต่ฝากไว้กับโชคชะตา

“ท่านอาจารย์…” มีหน้าที่ดูเปลี่ยนแปลงไปของลูโจวไม่สามารถหลบเลี่ยงความช่างสังเกตของสีรู่หยาได้

ลูโจวตอบกลับ “เจ้าเคยช่วยยู่เฉิงไห่มาแล้วครั้งหนึ่ง.ข้าแน่ใจว่าเจ้าจะต้องรู้จักชาวภู่เฉียนมากที่สุดแล้ว…”

“ครับท่านอาจารย์

“ยู่เฉิงไห่จะต้องสูญเสียพลังชีวิต 300 ปีในทุกครั้งที่ตายจากไป แม้ว่าจะเอาตัวรอดจากอาการบาดเจ็บในการตายครั้งนี้ได้ แต่ถึงแบบนั้นขีดจํากัดของยู่เฉิงไห่ก็ยังคงใกล้เข้ามาอยู่ดี…”

หอยสังข์ตัวน้อยเหลือบมองไปยังยู่เฉิงไห้ในขณะที่ใช้ความคิด บางทีนางอาจจะจดจําสิ่งที่นางเคยพูดกับยู่เฉิงไห้ในครั้งแรกที่ได้พบกัน นางเดินไปหายู่เฉิงไห่ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ “รอข้าก่อนนะ”

ทุกๆ คนต่างก็เหลือบมอง

จู่โจวเองก็เช่นกัน ตัวเขารู้ดีว่าหอยสังข์รู้จักพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบ และเมื่อได้เหลือบมองหอยสังข์จู่โจวก็ได้สั่งการออกมาอีกครั้ง “สีรู่หยา”

“ครับท่านอาจารย์

“เจ้าเป็นผู้ค้นพบกับอักษรโบราณของศิษย์พี่รองเจ้าอย่างงั้นสินะ?”

สีรู่หยาที่ได้ฟังแบบนั้นเริ่มมีความหวัง! ตัวเขารู้ดีว่าคําถามของลูโจวนั้นหมายถึงอะไร “ข้าเคยพบมันในสุสานโบราณมันเป็นอักษรที่สามารถดูดซับพลังชีวิตได้ ถูกต้องแล้ว…ท่านอาจารย์ ข้าจะรีบพาศิษย์พี่ใหญ่ไปยังมณฑลเหลียงทันที!”

ลูโจวเหลือบมองยู่เฉิงไห่ก่อนจะถอนหายใจและพูดออกมา “อักษรโบราณสามารถยืดอายุขัยของเขาได้ก็จริงแต่เมื่อทําแบบนั้นเขาก็จะขาดพลังอักษรโบราณไม่ได้”

สีหยารีบตอบกลับ “ตราบใดที่พวกเราสามารถช่วยชีวิตของศิษย์พี่ใหญ่ได้มากเท่าไหร่ เมื่อนั้นก็ยังมีหวังในความเป็นจริงแล้วข้าเคยพบบันทึกโบราณ มันเป็นบันทึกเกี่ยวกับความตายของชาวกู่เฉียนอันที่จริงในบันทึก ไม่เคยมีข้อพิสูจน์เลยว่าการตายมีขีดจํากัดอยู่เพียงแค่สามครั้ง ที่ความสามารถในการตายมีเพียงแค่สามครั้งคงจะเป็นเพราะว่าขีดจํากัดอันยิ่งใหญ่ของมนุษย์แม้ว่าข้าจะช่วยให้ศิษย์พี่อยู่ได้นานขึ้นอีก 10 ปี ข้าก็จะช่วยเขา!”

ลูโจวสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอันมุ่งมั่นจากสบู่หยาได้ “เจ้ามั่นใจอย่างงั้นสินะ?”

“ข้า…ข้าจะต้องพาศิษย์พี่ใหญ่ไปที่ลั่วหลาน ศิษย์พี่ใหญ่เคยบอกเอาไว้ สถานที่ที่ตัวเขาได้ตายในครั้งแรกเป็นจุดในอุดมคติ มันเป็นจุดที่มีความเหมาะสมกับชาวอู่เฉียนมากที่สุดแล้วแต่เพราะเวลาที่ผ่านไปอาจจะทําให้สิ่งที่มีเปลี่ยนแปลงไปแล้วก็ได้ แม้ว่าข้าจะไม่สามารถยืนยันได้แต่ข้าก็ยินดีที่จะลอง”

ในตอนนั้นเองฮั่วจงหยางก็ได้โค้งคํานับ “ข้ายินดีที่จะติดตามท่านไป ท่านเจ็ด”

ผู้นําทัพย่อยทั้ง 12 คนเองก็พูดอย่างพร้อมเพรียงกัน “พวกเราเองก็จะติดตามท่านเจ้าสํานักไปจนถึงวันตาย!”

ในตอนนั้นเองสาวกจากศาลาปีศาจลอยฟ้าก็เริ่มยกมือขึ้นมาทีละคน

“ข้าคิดว่าข้าเองก็ควรจะไปคุ้มกันศิษย์พี่ใหญ่!”

“ข้าเองก็อยากไปด้วย…”

ล่โจวหันไปเหลือบมองทุกคน