My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 571

ตอนที่ 571 ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่ใช่คนใจแคบ

คําถามของลูโจวได้ทําให้ประมุขโจวถึงกับตกตะลึง งานศึกษาในเรื่องเกี่ยวกับการตัดดอกบัวทองคําในก่อนหน้านี้ ทางสถานศึกษามักจะส่งมันให้กับราชสํานักแต่เพียงผู้เดียว มันเป็นข้อมูลที่ไม่เคยเปิดเผยให้กับบุคคลภายนอกมาก่อน

ในขณะที่โจวยู่ไคกําลังครุ่นคิดอย่างหนัก ในตอนนั้นลู่โจวก็ได้ถอนหายใจก่อนจะพูดออกมา “ข้าจําได้ว่า ครั้งหนึ่งสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่เป็นทั้งผู้มีคุณธรรมและยังเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ผู้อื่น ในช่วงเวลานั้นช่างเป็นช่วงเวลาอันรุ่งโรจน์ ย้อนกลับไปสมัยนั้น เหล่านักปราชญ์ทั้งหลายต่างก็ปรารถนาที่จะเข้าร่วมกับสถานศึกษา แต่เพียงไม่กี่ศตวรรษผ่านไปเท่านั้น…สถานศึกษาของเจ้าก็เปลี่ยนไป ในตอนนี้มันช่างโดดเดี่ยว เห็นแก่ตัว และยังไม่สนใจอะไรโลก…ไม่น่าแปลกเลยที่สถานศึกษาของเจ้าจะถดถอยจนเป็นแบบนี้”

โจวยู่ไครู้สึกละอายใจเมื่อได้ฟังแบบนั้น

หวางซื่อเจียพูดต่อ “ประมุขโจว…มีอะไรจะต้องกลัวกันเมื่อต้องพูดต่อหน้าพี่จี? พี่กลายเป็นผู้มีพลังอวตาร ดอกบัวเก่ากลับไปแล้ว เขาจะอยากได้ผลการศึกษาของท่านไปเพื่ออะไรกัน? อันที่จริงท่านอาจจะได้รับคําแนะนําจากพี่จีก็ได้ คําแนะนํานั่นจะต้องมีค่ากว่าการศึกษาเองแน่”

มันไม่ใช่คําพูดที่เกินเลยไปเลย สิ่งที่หวางซื่อเจียยกตัวอย่างไม่ต่างจากการอ่านตํารา ภายในโลกนี้มีตํารามากมายหลายเล่ม แต่จะมีสักกี่คนที่อ่านตําราจนสามารถเข้าใจทุกอย่างได้ ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริงผู้เป็นอาจารย์จะมีไว้เพื่ออะไร?

ยิ่งไปกว่านั้นที่ศาลาปีศาจลอยฟ้ายังมีฉางตง ยู่ฉางตงเป็นผู้ที่ตัดดอกบัวทองคําของตัวเองก่อนที่จะฝึกฝนตัวเองจนมีพลังอวตารดอกบัวหกกลีบได้อีกครั้ง ด้วยเหตุนี้เองจึงไม่มีเหตุผลเลยที่โจวยู่ไคจะต้องหวงงานศึกษาของตัวเขาเอาไว้

โจวยู่ไคตระหนักได้แล้ว ตัวเขาถอนหายใจก่อนจะพูดออกมา “ท่านพูดถูกแล้วล่ะเจ้าเกาะหวาง ข้าเป็นคนใจแคบเอง…วัตถุประสงค์ของสถานศึกษาก็คือการมอบความรู้ให้แก่โลกใบนี้ ยังไงซะทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องมีความรู้เป็นรากฐาน” โจวยู่ไคหยุดพูดไปชั่วครู่ก่อนที่จะพูดต่อ “ข้าได้ศึกษาเกี่ยวกับการตัดดอกบัวทองคํามากกว่า 6 เดือนแล้ว…แต่ถึงแบบนั้นการศึกษาของข้าคืบหน้าเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น”

“เจ้าศึกษาได้อะไรบ้าง?” สู่โจวพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะให้ตัวเองดูดุร้ายน้อยลง ตัวเขาพยายามเก็บอารมณ์ให้มากที่สุด ลู่โจวอยากให้การสนทนานี้เป็นเพียงการสนทนายามบ่ายของชายชราธรรมดาเท่านั้น

โจวยู่ไคพูดขึ้น “จากสิ่งที่พวกเราได้รู้ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าการฝึกยุทธหลังจากที่ตัดดอกบัวทองคําได้จะซับซ้อนกว่าที่พวกเราคาดไว้ หลังจากที่ดอกบัวทองคําถูกตัดออก ไม่เพียงแต่ความเร็วของการฝึกยุทธจะได้รับผลกระทบเท่านั้น มันยังส่งผลกระทบต่อร่างอวตารอีกด้วย อย่างที่พวกเราทุกคนได้รู้กันมา ร่างอวตารเป็นสิ่งที่ไม่อาจเคลื่อนไหวได้ มันเป็นเหมือนกับรูปปั้นอันใหญ่ยักษ์ หน้าที่ของร่างอวตารมีเพียงการป้องกันผู้ใช้ก็เท่านั้น แต่เมื่อดอกบัวทองคําถูกตัดออก…ผู้ใช้ร่างอวตารก็จะสามารถควบคุมร่างอวตารให้เคลื่อนไหวตามเจตจํานงได้ และเพราะแบบนั้นทําให้การปลดปล่อยสุดยอดเคล็ดวิชาเองจึงทรงพลังมากยิ่งขึ้น ว่ากันว่ากลีบดอกบัวที่เคยมี ก่อนตัดดอกบัวทองคําจะส่งผลต่อความเร็วในการฝึกฝน…ยิ่งมีกลีบดอกบัวมากเท่าไหร่ การฝึกฝนใหม่อีกครั้งก็จะเร็วขึ้นเท่านั้น…ข้าเคยได้พูดคุยหารือเรื่องนี้กับเม้งหนานเฟย ประมุขแห่งสถานศึกษาผืนฟ้ามาก่อน พวกเราทั้งคู่ต่างก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้…พวกเราเรียกมันว่าสภาวะฟื้นฟู”

หวางซื่อเจียอุทานออกมาด้วยความตกใจ “การตัดดอกบัวทองคําถือว่าเป็นประโยชน์อย่างงั้นสินะ?”

“ไม่ใช่อย่างงั้น” โจวยู่ไคอธิบายต่อ “ความลับของดอกบัวทองคํายังต้องรอการศึกษาเป็นการเพิ่มเติม เหตุใดดอกบัวทองคําถึงดูดซับอายุขัยและพลังชีวิตของผู้ฝึกยุทธ? สิ่งเหล่านี้ยังคงเป็นเรื่องลึกลับที่ยังไม่อาจไขได้ มีบางอย่างขาดหายไปในการศึกษา พลังอวตารสามารถโจมตีหรือแม้แต่ป้องกันด้วยพลังอันมหาศาลได้ ดอกบัวทองคํายังสามารถใช้เป็นอาวุธระดับสรวงสวรรค์ได้อีกด้วย ถ้าหากไม่มีมัน พลังอวตารก็คงจะอ่อนแรงไปกว่า 1 ใน 3 จนถึงตอนนี้ไม่มีทางรู้เลยว่าดอกบัวทองคําจะเกิดขึ้นหลังจากที่ดอกบัวทองคําถูกตัดออกไหม ถ้าหากมีขีดจํากัดในการฝึกฝนไปขั้นที่เก้า มันก็อาจจะมีขีดจํากัดนอกเหนือไปกว่านั้นอยู่อีกก็ได้…”

เมื่อโจวยู่ไคพูดจบ ตัวเขากับหวางซื่อเจียก็หันไปหาลูโจว เป็นธรรมดาที่ทุกคนจะรอฟังสิ่งที่ลูโจวเสนอออกมา ยังไงซะลูโจวก็เป็นผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบในขณะที่มีดอกบัวทองคํา ถ้าหากจะมีใครสักคนพอจะล่วงรู้ความลับได้ คนคนนั้นก็คงจะต้องเป็นลูโจว

ลูโจวพูดขึ้น “ก่อนที่พลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบจะเสถียร พลังอวตารดอกบัวสิบกลีบยังอยู่ห่างไกลจนเกินไป”

ทั้งสองคนต่างก็พยักหน้า

ลูโจวได้ถามต่อ “สถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่ใกล้ชิดกับราชสํานักมาโดยตลอด เจ้ารู้ไหมว่าในราชสํานักมียอดฝีมือผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก๋กลีบบ้างรึเปล่า?”

โจวยู่ไคส่ายหัวก่อนจะพูดออกมา “ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง ถ้าหากมีผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบอยู่ที่นั่นจริงๆ ฝ่าบาทก็คงจะไม่ทรงงานหนักแบบนี้ แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลยทีเดียว…ในสมัยที่อดีตจักรพรรดิยังครองบัลลังก์อยู่ ในตอนนั้นก็มีข่าวลืออยู่หลายเรื่อง” โจวยู่ไคหยุดพูดก่อน จะพูดต่อ “อดีตจักรพรรดิสนิทกับท่านผู้อาวุโสจี พรสวรรค์ของอดีตจักรพรรดินั้นด้อยกว่าท่านมาก แต่หลังจากที่เขาได้รับการชี้แนะจากยอดฝีมือ พลังวรยุทธของเขาก็พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด และก็เพราะแบบนั้นอดีตจักรพรรดิจึงสามารถขึ้นครองบัลลังก์ได้”

ลู่โจวเหลือบมอง “แล้วเจ้ารู้ไหมว่าผู้ชี้แนะคนนั้นอยู่ที่ไหนกัน?”

โจวยู่ไคถอนหายใจก่อนที่จะตอบกลับมา “ชายคนนั้นได้จากไปเมื่อนานมาแล้ว อดีตจักรพรรดิทรงร้องไห้กว่าสามวันสามคืน ชายคนนั้นถูกฝังไว้ในหลุมศพของเหล่าราชวงศ์เยี่ยงคนสําคัญ อดีตจักรพรรดิทรงปกป้องหลุมศพของเขาเป็นเวลากว่า 3 ปีด้วยกัน”

“เจ้าเองก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นอย่างงั้นเหรอ?”

“เรื่องในตอนนั้นเกิดเมื่อนานมาแล้ว ข้าไม่ได้เห็นกับมันด้วยตาตัวเอง ที่ข้ารู้เรื่องทั้งหมดก็เพราะข่าวลือ” โจวยู่ไคตอบกลับมา

“สุสานนั่นอยู่ที่ไหนกัน?”

โจวยู่ไคพูดต่อ “ที่ราชสํานักรักษาความลับเอาไว้อย่างเข้มงวด เมื่ออดีตจักรพรรดิสั่งให้สร้างสุสาน ผู้สร้างสุสานทั้งหมดต่างก็ถูกสังหารตายเพื่อเก็บความลับเอาไว้ แน่นอนว่าไม่มีการบันทึกหลักฐานเป็นลายหลักอักษรอะไร ข้าเกรงว่าในตอนนี้คงจะไม่มีใครรู้ว่าหลุมฝังศพฝังอยู่ที่ไหนกันแน่”

ณ ตอนนี้ลูโจวสามารถยืนยันได้แล้วว่าผู้ชี้แนะอดีตจักรพรรดิเป็นสุดยอดฝีมือลึกลับผู้มากับโลงศพ ไม่น่าแปลกใจเลยที่หลิวเก้อจะไว้ใจยอดฝีมือคนนั้นมาก ยอดฝีมือคนนั้นตายหรือมีชีวิตอยู่กันแน่? ในเมื่อไม่ได้เห็นกับตา ก็คงจะไม่มีใครรู้ความจริงได้

ในตอนนั้นเองหมิงซูหยินก็พูดขึ้น “แล้วจักรพรรดิในตอนนี้มีพลังอวตารดอกบัวกลีบกัน?”

โจวยู่ไคเหลือบมองไปที่หมิงซูหยิน เหงื่อได้ไหลอาบใบหน้าของเขาในทันที โจวยู่ไคเหลือบมองสาวกนับพันด้วยความลังเล ตัวเขารู้ดีว่าคําตอบที่ผิดพลาดอาจจะทําให้สาวกทั้งหมดและตัวเขาต้องตายอยู่บนยอดเขา แห่งนี้ ในท้ายที่สุดโจวยู่ไคก็ได้ตอบกลับมา “ข้าจะบอกความจริง ยาเม็ดแห่งการเบ่งบานทั้งหมดที่ถูกปรุงขึ้นล้วนแต่ถูกส่งไปยังพระราชวัง ในช่วงเวลา 6 เดือนที่ผ่านมานี้ทั้ง 2 สถานศึกษาได้ปรุงยาเม็ดแห่งการเบ่งบานจนถึง 108 เม็ดแล้ว”

ดวงตาของหมิงซูหยินเบิกกว้าง “แล้วใครเป็นผู้ที่กินยาพวกนั้นกัน? ในตอนนี้เจ้านั่นไม่ได้กลายเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัว 108 กลีบไปแล้วเหรอ?”

โจวยู่ไคไอก่อนที่จะส่ายหัว “การกินยาเม็ดแห่งการเบ่งบานไม่ได้รับประกันว่าจะสามารถสร้างกลีบดอกบัวกลีบใหม่ได้ ยาเม็ดแห่งการเบ่งบานจะช่วยให้ผู้ที่กินดูดซับพลังลมปราณเพื่อเพิ่มพลังวรยุทธ ในตอนที่ผู้ฝึกยุทธ มีพลังอวตารดอกบัวห้ากลีบขึ้นไป ผู้ฝึกยุทธคนนั้นจะต้องกินยาเม็ดแห่งการเบ่งบานกว่าหลายสิบเม็ดกว่าที่จะผลิกลีบดอกบัวกลีบใหม่ได้”

หมิงซูหยินยังคงสงสัย “แล้ว…จักรพรรดิมีพลังอวตารดอกบัวกลีบกันแล้วล่ะ?”

สําหรับโจวยู่ไค ตัวเขาที่ถูกถามไถ่อย่างไม่หยุดยั้งรู้สึกรําคาญ ตัวเขาเดินไปรอบๆ ก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงพุ่มไม้ ถ้าหากผู้เป็นอาจารย์อย่างลู่โจวไม่อยู่ด้วย ตัวเขาก็คงจะต่อยหมิงซูหยินไปแล้ว

“พวกเราไม่รู้จริงๆ ว่าฝ่าบาทมีพลังอวตารดอกบัวกลีบกันแล้ว…ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย พี่จี!” โจวยู่ไคตอบกลับมาด้วยความกังวลใจ

“หึ เจ้าไม่ยอมบอกอย่างงั้นสินะ?” หมิงหยินกําลังอารมณ์เสีย

ลู่โจวยกมือขึ้นก่อนที่จะหยุดหมิงซูหยินเอาไว้ “ก็ได้ ข้าจะเชื่อเจ้า” โจวยู่ไคยังไม่รู้ด้วยซ้ําว่าลูโจวมีลูกศิษย์กี่คน แล้วหมิงหยินจะไปคาดหวังให้โจวยู่ไครู้เรื่องขององค์จักรพรรดิได้

“ขอบคุณที่ยอมเชื่อข้า พี่จี” โจวยู่ไคถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ประมุขโจว…” จู่โจวเหลือบมองไปที่โจวยู่ไคด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป “แล้วต่อจากนี้เจ้าวางแผนไว้ว่ายังไงล่ะ?”

“ก็…” โจวยู่ไคคารวะให้ก่อนที่จะพูดต่อ “ข้าจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ทําแต่สิ่งดีคอยช่วยเหลือผู้อื่น และจะฟื้นฟูสถานศึกษาของข้าให้กลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง”

“สถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่มีศักยภาพที่มากพออยู่แล้ว เจ้าไม่ใช่คนที่ใจแคบโจวยู่ไค…ข้าแนะนําให้เจ้าลองเก็บเรื่องนี้ไปคิดให้ดี สถานศึกษาของเจ้าควรจะทําหรือไม่ทําอะไร ถ้าหากเจ้าคิดอย่างรอบคอบมากพอ สถานศึกษาของเจ้าจะต้องอยู่ต่อไปได้แน่…อย่าได้รีบร้อนตัดสินใจหรือแม้แต่จงรักภักดีกับใครอย่างผิดๆ จงคิดให้ถี่ถ้วนเถอะประมุขโจว…” ลู่โจวได้พูดออกมาอย่างจริงจัง หลังจากที่พูดจบตัวเขาก็โบกมือเรียก “หมิงหยิน”

“ข้าเตรียมรถม้าพร้อมแล้วท่านอาจารย์

ลูโจวกระโดดขึ้นไปบนรถม้าล่องเมฆา

โจวเหวินเหลียง หวางเจียงหราง และจางซงตามลู่โจวไปตามสัญชาตญาณ

หมิงหยินหันไปมองทั้งสามคน “พวกเจ้ากําลังทําอะไรกัน? ไสหัวออกไปซะ!”

“ฮะ?”

“คิดจะเกาะติดศาลาปีศาจลอยฟ้าของเจ้าไปตลอดอย่างงั้นเหรอ? เจ้าพวกกาฝาก!” หมิงซูหยินได้เตะทุกคนลงไป

โจวเหวินเหลียง หวางเจียงหราง และจางซงต่างก็คุกเข่าอย่างพร้อมเพรียงกัน “ขอบคุณที่ช่วยเหลือพวกเรามาโดยตลอด ผู้อาวุโสจี ขอบคุณสําหรับความเมตตา!”

หวางซื่อเจียยืนขึ้นเช่นกัน ตัวเขาหันไปมองโจวยู่ไคก่อนจะพูดออกมา “ประมุขโจว ผู้ที่ฉลาดหลักแหลมมักจะดูสถานการณ์ นกที่ดีมักจะเลือกต้นไม้ที่ทํารัง รักษาตัวด้วย”

“ข้าจะดูแลตัวเองให้ดี…” โจวยู่ไคพยายามระงับความรู้สึกเอาไว้ในขณะที่มองดูหวางซื่อเจียขึ้นรถม้าไป

หรืออ! หรืออ! หรืออ!

รถม้าลอยฟ้าได้ลอยขึ้นไปบนอากาศ

ลูโจวมองงลงมาก่อนที่จะพูดอย่างเฉยเมย “บอกเม้งหนานเฟยในเรื่องที่ข้าบอกไปด้วยล่ะ”

โจวยู่ไคโค้งคํานับให้อย่างสุดตัว “ข้าจะบอกเขาทุกอย่างเอง!”