My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 569

ตอนที่ 569 ไม่มีอะไรที่พลังฝ่ามือแก้ไขไม่ได้

 

ชายสวมหน้ากากสีดําได้คว้าตัวองค์รัชทายาทหลิวจือก่อนที่จะพุ่งตัวลงสู่พื้น ชายคนนั้นได้มองไปที่สีวู่หยา ที่กําลังเร่งความเร็วตรงมาก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ําเสียงที่จริงจัง “องค์ชาย ได้โปรดถอยไปก่อน!”

 

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหยุดเจ้านั่นให้ได้!” หลิวจือพูดออกมาด้วยน้ําเสียงที่แหบแห้ง

 

“ครับ!” พลังงานที่แปลกประหลาดได้พุ่งออกมาจากชายสวมหน้ากาก ชายคนนั้นได้ถีบตัวเองออกจากพื้นก่ อนที่จะปล่อยพลังฝ่ามือออกมา

 

สีวู่หยาขมวดคิ้ว ตัวเขาไม่คาดคิดว่าจะมียอดฝีมืออยู่ข้างกายองค์รัชทายาท สีวู่หยาที่เห็นการโจมตีรีบกระ พือปีกก่อนที่จะหลบการโจมตีไป

 

“หืม?” ชายสวมหน้ากากไม่คิดว่าสีวู่หยาจะไม่สนใจต่อสู้กับตัวเขา ชายสวมหน้ากากยังคงเห็นสีวู่หยาเร่ง ความเร็วไปทางหลิวจือต่อ ความเร็วของสีวู่หยานั้นเร็วเกินไป!

 

ด้วยปีกที่มี ความเร็วของสีวู่หยาจึงไม่แตกต่างอะไรกับรถม้าลอยฟ้าขนาดเล็ก สําหรับหลิวลือที่ไม่มีรถม้าอีกต่อไป ตัวเขาไม่มีโอกาสที่จะหนีรอดได้เลย

 

พรึบ! พรึบ! พรึบ!

 

เข็มพลังงานได้ออกมาจากปีกคู่อีกครั้ง

 

ชายสวมหน้ากากรีบเคลื่อนตัวไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว เขากําลังใช้สุดยอดวิชา

 

“เจ้ามีดีแค่นี้เองสินะ?”

 

ตุ้ม! ตู้ม! ตู้ม!

 

ชายสวมหน้ากากได้ชกไปที่ด้านหลังปีกของสีวู่หยา

 

สีวู่หยาไม่ได้สนใจอะไรชายสวมหน้ากากคนนั้น ตัวเขารีบทรงตัวก่อนที่จะเปลี่ยนแรงโจมตีให้กลายเป็นพลังงานที่ผลักให้ตัวเองเคลื่อนที่ได้เร็วมากขึ้น “ขอบคุณมาก!”

 

ทันใดนั้นเองปีกคู่ที่ด้านหลังสีวู่หยาก็ได้หายไป มันได้รวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง ในที่สุดพัดขนนกยูงก็ปรากฏขึ้น มันได้ยิงลําแสงที่อัดแน่นไปด้วยเข็มพลังงานใส่หลิวจือ

 

หลิวจือที่กําลังหลบหนีอยู่เห็นแสงการโจมตี ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หลิวจือรีบโคจรพลังลมปราณสร้างม่านพลังเพื่อป้องกันการโจมตีเอาไว้

 

ตุ้ม!

 

เข็มพลังงานนับไม่ถ้วนจากพัดขนนกยงสามารถเจาะทะลม่านพลังของหลิวจือ เข็มพลังงานทั้งหมดได้พุ่งทะลุหน้าอกของหลิวคือ

 

หลิวจือกระเด็นถอยไปจากแรงการโจมตี ท้ายที่สุดตัวเขาก็ชนเข้ากับต้นไม้ หลิวจือตอนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส

 

ตุ้ม!

 

ต้นไม้สูงตระหง่านกว่าหลายต้นล้มลงจากแรงกระแทก

 

สีวู่หยายังคงไม่ลดละ ตัวเขายังคงตามไล่ล่าต่อไป

 

ชายผู้สวมหน้ากากได้แต่อุทานอยู่ภายในใจเท่านั้น แบบนี้แย่แน่!” แม้ว่าพลังวรยุทธที่สีวู่หยามีจะไม่ได้สูงส่งอะไรเมื่อเทียบกับตัวเขา แต่การกระทําที่คาดเดาไม่ได้ของสีวู่หยาได้ทําให้ชายผู้สวมหน้ากากต้องเป็นกังวล ชายผู้สวมหน้ากากได้ใช้สุดยอดเคล็ดวิชาก่อนที่จะปรากฏตัวต่อหน้าสีวู่หยา ชายสวมหน้ากากไม่รอช้ารีบใช้พลังฝ่ามือโจมตีในทันที

 

ตุ้ม!

 

สีวู่หยาได้สกัดกั้นการโจมตีด้วยแขนทั้งสองข้าง ตัวเขาได้ตีลังกากลับก่อนที่จะทรงตัวอย่างรวดเร็ว

 

ทั้งสองฝ่ายต่างก็เผชิญหน้ากัน

 

“ยังไงซะมณฑลหยานก็ต้องถูกพิชิต การดิ้นรนอย่างเปล่าประโยชน์ของเจ้าไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรได้หรอก” สีวู่หยาเป็นฝ่ายเริ่มพูด

 

“ข้าก็แค่รับใช้ผู้เป็นนายก็เท่านั้น องค์รัชทายาทก็ได้สละเมืองมณฑลหยานแล้ว เหตุใดกันเจ้าถึงต้องไล่ล่า พวกเราต่อด้วย?”

 

“ข้าก็แค่ฆ่าศัตรูก็เท่านั้น”

 

“ส่วนข้าก็แค่ปกป้องผู้เป็นเจ้านายจากศัตรูก็เท่านั้น”

 

สีวู่หยาที่ได้ฟังคําตอบพูดออกมาอย่างดูแคลน “รัชทายาทอย่างหลิวคือเป็นผู้ที่หมกมุ่นอยู่กับวัฒนธรรมของชนเผ่าอื่นตั้งแต่เด็ก เขาก็แค่ชอบดูเต้นรําจากชนเผ่าอื่นตลอดก็เท่านั้น ชายผู้ที่ไม่เคยทําประโยชน์อะไรเหตุใด เจ้ายังต้องปกป้องเขาอีก?”

 

“ทุกคนต่างก็มีบทบาทเป็นของตัวเอง ไม่ว่าผู้เป็นเจ้านาย หรือผู้ที่เป็นข้ารับใช้ก็แล้วแต่ ทุกอย่างล้วนต้องพึ่งพากันและกัน พวกกบฏอย่างเจ้าก็มีแต่พล่ามเรื่องไร้สาระก็เท่านั้น” ชายผู้สวมหน้ากากตอบกลับมาอย่างไม่พอใจ

 

“ข้าก็แค่รู้สึกเศร้าใจทุกครั้งเมื่อเห็นผู้ที่ทํางานรับใช้คนอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า”

 

“ตายซะ!” ชายผู้สวมหน้ากากได้ปล่อยหมัดพลังงานใส่สีวู่หยา หมัดพลังงานของเขารวดเร็วราวกับสายฟ้า

 

ตุ้ม! ตู้ม! ตุ้ม!

 

สีวู่หยาได้ตั้งรับด้วยฝ่ามือทั้งสองข้าง

 

ในตอนนี้ทั้งสองต่างก็พัวพันอยู่กับการต่อสู้

 

ชายสวมหน้ากากได้แสดงถึงความแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัวออกมา ทุกการโจมตีของเขาได้บีบบังคับให้สีวู่หยาต้องตั้งรับอย่างหมดท่า สีวู่หยาไม่อาจที่จะโต้กลับได้เลย

 

ตุ้ม!

 

ชายสวมหน้ากากได้ใช้หมัดทั้งสองข้างชกลงไปที่แขนของสีวู่หยา

 

สีวู่หยาเป็นผู้ถอยกลับมาอีกตามเคย

 

ชายสวมหน้ากากที่เป็นฝ่ายได้เปรียบหัวเราะออกมา “ดูเหมือนว่าไม่ใช่สาวกศาลาปีศาจลอยฟ้าทุกคนที่จะแข็งแกร่งสินะ?” ถ้าหากผู้ที่ไล่ตามมาเป็นยู่เฉิงไห่ ชายสวมหน้ากากก็คงจะหนีอย่างไม่คิดชีวิต

 

“ยังเร็วเกินไปที่จะตัดสินนะ!” สีวู่หยาพลิกฝ่ามือของตัวเอง ในตอนนั้นพัดขนนกยูงก็ได้หมุนอยู่ในฝ่ามือ มันได้ยิงเข็มพลังงานออกมา ครั้งนี้มันเป็นเข็มพลังงานที่มีไม่มากนัก แต่ถึงแบบนั้นมันกับทรงพลังเพิ่มขึ้นมาก

 

ชายสวมหน้ากากยังคงใช้หมักชกไปที่เข็มพลังงานเพื่อเป็นการป้องกัน เมื่อเข็มพลังงานสุดท้ายถูกทําลายไป ในตอนนั้นมันก็ได้สลายกลายเป็นเข็มพลังงานจํานวนมาก เข็มพลังงานจํานวนหนึ่งได้เฉือนไปที่หน้ากากของชายคนนั้น

 

แครึก!

 

เสียงหน้ากากที่แตกร้าวดังขึ้น

 

เมื่อเข็มพลังงานหายไป หน้าหากของชายคนนั้นก็ตกลงสู่พื้น

 

“ลู่ฮง เป็นเจ้าเองอย่างงั้นเหรอ?!” สีวู่หยาจําชายผู้สวมหน้ากากได้ทันที

 

“ข้าเอง…สีวู่หยา นับตั้งแต่ที่ศาลาปีศาจลอยฟ้าได้ทําลายสํานักเฮ้งขู่และฆ่าเหล่าสาวกของข้าไป ข้าก็คงจะอยู่เฉยไม่ได้อีกต่อไป”

 

สีวู่หยาได้ตอบกลับมา “สํานักเฮ้งของเจ้าได้รุกรานศาลาปีศาจลอยฟ้าครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าหากอาจารย์ข้ารู้เรื่องนี้เข้า…ข้าเกรงว่า…” สีวู่หยากําลังจะบอกว่าสํานักเฮ้งชทั้งสํานักจะต้องถูกกําจัด

 

ลู่ฮงที่ได้ฟังแบบนั้นยิ้มก่อนจะตอบกลับมา “แน่นอนว่ามันจะต้องไม่เกิดขึ้น…ยังไงซะเจ้าก็ต้องถูกฆ่าที่นี่”

 

หมัดที่เต็มไปด้วยพลังงานได้พุ่งไปด้านหน้า

 

สีวู่หยาที่เห็นการโจมตีถอยกลับมา ตัวเขายกฝ่ามือขึ้นสองข้างก่อนที่จะป้องกันตัวเองเอาไว้อีกครั้ง

 

ตุ้ม! ตุ้ม! ตุ้ม!

 

ทั้งสองคนต่างก็เคลื่อนไหวในระหว่างการต่อสู้

 

สีวู่หยายังคงถอยกลับมา

 

ตุ้ม!

 

สีวู่หยาตีลังกาเพื่อหลบการโจมตีอันทรงพลังของลู่ฮงอีกครั้ง

 

ลู่ฮงยิ้มก่อนจะถามออกมา “เจ้ามีดีแค่นี้เองสินะ?”

 

สีวู่หยาไม่ได้รู้สึกอะไรจากคําพูดเยาะเย้ยของลู่ฮงแม้แต่เพียงนิดเดียว ตัวเขาเหลือบมองไปที่หลิวจือที่กําลังนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นก่อนจะพูดออกมา “ไม่ว่ายังไงหลิวคือก็จะต้องตาย”

 

สีวู่หยานกยูงให้ลอยสูงขึ้น ขนนกยูงได้ก่อเป็นแสงสีทอง ก่อนที่จะมารวมตัวกันอยู่ที่ด้านหลังของสีวู่หยา เมื่อนกยูกสะบัดปีก ในตอนนั้นเข็มพลังงานจํานวนมากก็ตกลงมา “กาพย์การุญ!”

 

ว่ากันว่าผู้ที่ฝึกวิชากาพย์การุญจะทําให้ทั่วทั้งท้องฟ้าเต็มไปด้วยสายฝนสีเลือดได้ ด้วยพัดขนนกยูงที่มีทําให้สีวู่หยาสามารถปลดปล่อยพลังกาพย์การุญได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ

 

สีวู่หยาไม่ได้โจมตีบ่อยครั้ง ตัวเขาจงใจที่จะไม่แสดงวิชาที่มีออกมานั่นเอง ครั้งนี้สีวู่หยาได้โจมตีไปที่หลิวลือ! ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่นในขณะที่กวัดแกว่งปีกนกยูง

 

เสียงที่คล้ายกับเสียงร้องของนกยูงดังขึ้น มันเป็นเสียงที่เกิดจากเข็มพลังงานจํานวนมากกําลังเสียดสีกับ อากาศนั่นเอง

 

ดวงตาของลู่ฮงเบิกกว้าง ตัวเขารีบใช้พลังอวตารก่อนที่จะป้องกันการโจมตี “เปล่าประโยชน์!”

 

พลังอวตารที่สูงกว่า 90 ฟุตได้ปรากฏตัวอยู่ที่ด้านหลังของลู่ฮง มันได้ป้องกันพลังสายฝนแห่งเข็มพลังงานจากสีวู่หยาเอาไว้

 

ฉีก! ฉีก! ฉีก!

 

เข็มพลังงานจํานวนมหาศาลตกกระทบเข้าใส่ร่างอวตาร แม้ว่าจะใช้ร่างอวตารแต่ลู่ฮงก็ไม่อาจป้องกันเข็มพ ลังงานทั้งหมดเอาไว้ได้

 

“จงกลับมา!” สีวู่หยาได้หยุดการโจมตีอย่างกะทันหัน วิชากาพย์การุญของเขาหายไปในทันที เมื่อพัดขนนกยูงกลับมา สีวู่หยาก็ถอยกลับไปอย่างรวดเร็วโดยไร้ซึ่งความลังเล

 

“กําลังหนีอย่างงั้นเหรอ?” ลู่ฮงไม่คิดว่าสีวู่หยาจะหนีไปหลังจากที่ใช้วิชากาพย์การุญออกมา ตัวเขาที่เห็นแบบนั้นตัดสินใจไล่ตามสีวู่หยาในทันที!

 

สีวู่หยาทําตามเป้าหมายได้แล้ว มันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ตัวเขาจะคิดหนี การต่อสู้อย่างดื้อดึงมันไม่ได้มีประโยชน์อะไร และนั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่สีวู่หยาชื่นชอบ ยังไงซะสําหรับตัวเขามันก็ยากที่จะจัดการกับผู้มีพลังอวตารดอกบัวเจ็ดกลีบอยู่ดี

 

เมื่อลู่ฮงกําลังจะไปถึงตัวของสีวู่หยา ในตอนนั้นก็มีเสียงของใครบางคนดังมาจากเมืองมณฑลหยาน “ศิษย์น้องผู้หลักแหลมของข้า เจ้าไปอยู่ที่ไหนกัน!”

 

มันเป็นเสียงของยู่เฉิงไห่นั้นเอง

 

ยู่เฉิงไห่ที่เห็นสีสีวู่หยาจากไปนานรู้สึกกังวล ตัวเขาที่ได้พักไปชั่วครูรีบตามมาสมทบในทันที

 

ลู่ฮงที่กําลังไล่ล่าตกตะลึงในทันที ตัวเขารีบถอนร่างอวตารของตัวเองก่อนที่จะหันหลังกลับอย่างแน่วแน่ ลู่ฮงในตอนนี้กําลังมุ่งหน้าไปหาหลิวจออย่างรวดเร็ว

 

“ศิษย์น้องผู้หลักแหลมของข้า!” เสียงที่ถูกขยายโดยพลังลมปราณได้ดังขึ้น

 

ลู่ฮงที่ถอยมาไกลแล้วยังคงได้ยินเสียงนั้นดี

 

มีแต่จะต้องหนีเท่านั้น!

 

“ข้า…สู้เจ้านั่นไม่ได้แน่!

 

สีวู่หยาได้แต่ส่ายหัว “จบแล้วสินะ?”

 

ยู่เฉิงไห้รีบไปหาสีวู่หยาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสีวู่หยาลอยอยู่ในอากาศ ตัวเขาก็ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความยินดี

 

“ศิษย์น้องผู้หลักแหลมของข้า!”

 

“ข้าสบายดี ลู่ฮงแห่งสํานักเฮ้งชู…พวกเราจะปล่อยให้เจ้านั่นหนีไปไม่ได้!” สีวู่หยาชี้ไปที่ลู่ฮงที่กําลังหลบหนีอยู่ในป่าอันแสนไกล

 

ยู่เฉิงไห่สังเกตเห็นเสื้อผ้าของสีวู่หยาที่ยับเยิน ตัวเขาที่เห็นแบบนั้นขมวดคิ้วก่อนจะพูดออกมา “ให้ข้าจัดการเองเถอะ ศิษย์น้องผู้หลักแหลมของข้า…”

 

พรึบ!

 

ลู่ฮงรีบใช้สุดยอดเคล็ดวิชาในการเคลื่อนที่อีกครั้ง ตัวเขาไม่กล้าแม้แต่จะพาหลิวจือหนีไปด้วย ยังไงซะ สําหรับลู่ฮงชีวิตของตัวเองย่อมสําคัญกว่า ตัวเขาไม่รีรอที่จะทิ้งหลิวคือก่อนที่จะหนีเอาชีวิตรอด ลู่ฮงที่ร้อนรนได้บินไปในป่าโดยที่ไม่เลือกเส้นทาง เมื่อใดก็ตามที่มีคนร้อนรนคนคนนั้นก็จะเลือกวิ่งซิกแซกไปมาตามสัญชาตญาณ ลู่ฮงในตอนนี้ไม่รู้ด้วยซ้ําว่าตัวเองกําลังอยู่ที่ไหน ตัวเขาเสียสติไปหมดแล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้สําคัญอะไร สิ่งที่สําคัญที่สุดก็คือการหนียู่เฉิงไห่ให้ได้ ยังไงซะตัวเขาก็จะหาทางได้เอง ฝ่ามือของลู่ฮงสั่นเครือ ตัวเขาหันกลับหลังมามองเป็นครั้งคราว เมื่อไม่เห็นยู่เฉิงไห่ลู่ฮงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก บางทีวิธีการหนีแบบสุ่มของเขาอาจจะใช้ได้ผล

 

ท้ายที่สุดแล้วเสียงหัวเราะก็ได้ดังขึ้น มันเป็นเสียงที่ดังก้องไปทั่วป่า

 

บนท้องฟ้ามีพลังแปรปรวนมหาศาล มันเป็นพลังจากวิชาอนุสรณ์สรวงสวรรค์แห่งความมืด กระบี่นิลโลหิตกําลังทําลายป่าไปทั่ว

 

หัวใจของลู่ฮงเริ่มรู้สึกสิ้นหวัง ตัวเขารีบถีบตัวเองให้ออกจากป่าให้เร็วที่สุด!

 

เอ๊ะ? หุบเขานั่น? เจ้าพวกนั้นไม่ใช่สาวกของสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่อย่างงั้นเหรอ? ทําไมเจ้าพวกนั้นถึงมาอยู่ที่นี่?

 

ไม่นานนักก็มีเสียงของใครบางคนดังขึ้น “นั่นลู่ฮงแห่งสํานักเฮ้งไม่ใช่เหรอ?!”

 

ล่ฮงรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ตัวเขารีบตะโกนกลับมา “ช่วยข้าด้วย! ฆ่าลูกศิษย์ของมหาวายร้ายจีเทียนเด้เร็วเข้า!”

 

ทุกอย่างคงจะเป็นไปได้ด้วยดีถ้าหากล่องไม่พูดคํานั้นออกมา เมื่อได้ฟังแบบนั้นเหล่าสาวกกว่าพันคนก็เริ่มมีท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไป

 

ในเวลาเดียวกันพลังฝ่ามือก็ลอยมาจากด้านหลังเหล่าสาวก

 

พลังฝ่ามือนั้นเป็นแสงสีน้ําเงิน! มันเป็นพลังฝ่ามือของชาวพุทธ พลังฝ่ามือไร้ความกลัวนั่นเอง เมื่อใดก็ตามพลังฝ่ามือนี้ถูกปลดปล่อยออกมา เมื่อตอนนั้นผู้คนก็จะพบกับความสงบสุข

 

ลู่ฮงที่พุ่งเข้ามาชนเข้ากับพลังฝ่ามือไร้ความกลัวเข้าอย่างจัง!

 

ตุ้ม!

 

ลู่ฮงร่างสลายกลายเป็นเถ้าถ่านในทันที

 

ความเงียบได้เข้าครอบงําหบเขาลูกเดิมอีกครั้ง

 

โจวยไคที่เห็นแบบนั้นคอเดือดแห้ง ตัวเขารู้สึกว่าขาไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าที่จะเคลื่อนไหวไปไหนได้อีก เพียงแค่การลุกขึ้นยืน โจวยู่ไค่ก็ยังไม่มีเรี่ยวแรงมากพอ

 

ลู่ฮง เจ้าสํานักเฮ้งชและยังเป็นยอดฝีมือผู้มีพลังอวตารดอกบัวเจ็ดกลีบถูกสังหารด้วยพลังฝ่ามือเพียงแค่ครั้งเดียว?