My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 555

ตอนที่ 555 ยิ่งสูงยิ่งเดียวดาย

ยู่เฉิงไห่เตรียมพร้อมรับโทษ ท้ายที่สุดแล้วตัวเขาก็ได้พูดในสิ่งที่ติดค้างอยู่ภายในใจออกมาได้แล้ว แม้ว่าผู้เป็นอาจารย์จะลงโทษทุบตีเขาก็ตาม แต่ยู่เฉิงไห้ก็จะไม่บ่น ในตอนที่ใช้เวลาอยู่ร่วมกันกับผู้เป็นอาจารย์มานานหลายปี ยู่เฉิงไห้ก็ได้เรียนรู้ว่าผู้เป็นอาจารย์ของเขาไร้เหตุผลเพียงใด ไม่เพียงแต่จะพูดอย่างกล้าหาญเท่านั้นผู้เป็นอาจารย์คนนี้มักจะมองเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่เหล่าสาวกไม่เคารพผู้เป็นอาจารย์อยู่เสมอ ด้วยความทรงจำที่มีในอดีตทำให้ยู่เฉิงไม่ได้แต่คุกเข่าให้ด้วยความกลัว ตัวเขาหวังว่าผู้เป็นอาจารย์จะฟังคำพูดของตัวเองในสักครั้งหนึ่ง

ลู่โจวเหลือบมองไปที่ยู่เฉิงไห่ ตัวเขาส่ายหัวก่อนที่จะพูดออกมา “ลุกขึ้นและพูดซะ”

“ข้าไม่กล้า”

“ข้าได้พูดในสิ่งที่ต้องการพูดไปหมดแล้ว ถ้าหากเจ้าอยากจะคุกเข่าต่อไป ก็เชิญเจ้าเถอะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่โจว ยู่เฉิงไห่ก็เงยหน้าขึ้นก่อนที่จะลุกยืน

“เจ้านี่ก็ยังคงทำตรงข้ามกับคำพูด ดูเหมือนว่าความดื้อรั้นของเขาจะไม่ได้ลดลงไปเลยสินะ

อู่โจวรู้ดีว่าจีเทียนเด่ไม่เคยชอบให้เหตุผลกับผู้อื่น สำหรับเทียนเด่แล้ว ตัวเขาเลือกที่จะใช้กำลังมากกว่า อันที่จริงแล้วการอาศัยกำลังในการแก้ปัญหา มันสามารถแก้ไขปัญหาได้ก็จริง แต่ก็มีอีกหลายอย่างที่การใช้กำลังอย่างเดียวไม่อาจแก้ไขปัญหาได้หมด

ลูโจวมองไปที่ยู่เฉิงไห่

แม้ว่ายู่เฉิงไห่จะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อที่จะรักษาความสงบนิ่งเอาไว้ แต่ถึงแบบนั้นตัวเขาก็พบความยากความยากที่จะลุกขึ้นยืนก่อนที่จะประคองตัวเองได้ บทสนทนาในก่อนหน้านี้ได้ทำให้ตัวเขาพบกับแรงกดดันอันมหาศาล ในตอนนี้ถ้าหากจะบอกว่าเจ้าสำนักอเวจีกำลังรู้สึกประหม่าอยู่ก็ไม่ใช่เรื่องเกินเลยไปเลย

“พอแล้ว” ลู่โจวโบกแขนเสื้อของตัวเองก่อนที่จะเดินไปอีกทาง “ผู้ชายอกสามศอก พวกที่ดีแต่พูดน่ะไม่เหมาะที่จะเป็นสาวกของศาลาปีศาจลอยฟ้าหรอก เจ้าน่ะจะทำลายเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ได้ยังไงกัน?”

ยู่เฉิงไห่สั่นไปทั้งตัวเมื่อได้ยินคำพูดของลูโจว ตัวเขารีบเดินตามลูโจวไปอย่างลังเล “ท่าน…ท่านอาจารย์…ท่านยอมรับสินะ?”

ลู่โจวเดินไปพร้อมกับพูดต่อ “ข้าน่ะรักษาคำพูดเสมอ หกเดือน ในตอนนี้เจ้ามีเวลาไม่ถึงเดือน…ข้าจะลงโทษเจ้าเมื่อถึงเวลา”

ยู่เฉิงไห่รู้สึกดีใจ ตัวเขาโค้งคำนับก่อนที่จะพูดออกมา “ถ้าหากเป็นแบบนั้นข้ามีคำขอหนึ่งที่อยากจะขอท่า

“ว่ามา”

“ในตอนนี้มณฑลทั้งเก้าถูกสำนักอเวจีควบคุมเอาไว้แล้ว ถ้าหากเป็นไปได้ ข้าไม่อยากให้ใครในศาลาปีศาจลอยฟ้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในครั้งนี้”

ลูโจวหยุดเดิน ตัวเขาหันไปมองยู่เฉิงไห่ “เจ้ามั่นใจอย่างงั้นเหรอ?”

“ข้ามั่นใจ…ข้ามีศิษย์น้องเจ็ดแล้ว” ยู่เฉิงไห่พูดต่อ “ในโลกใบนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ข้าหวังว่าท่านอาจารย์จะเห็นด้วยกับข้า”

ลูโจวไม่ได้ตอบกลับมาในทันที ตัวเขาเลือกที่จะเดินไปยังด้านหน้าแทน ไม่นานนักตัวเขาก็เดินมาถึงก้อนหินขนาดใหญ่ ที่ตรงนั้นมีตัวอักษรคำว่า “ไห่” ถูกจารึกเอาไว้ จู่โจวชี้ไปที่ตัวอักษร ตัวเขาได้ถามออกมา “เจ้าแกะสลักสิ่งนี้ไว้เมื่อหลายปีก่อน เจ้าจำได้สินะ?”

ตัวอักษรดูยุ่งเหยิงและดูเลอะเลือนไปตามกาลเวลา มันถูกกัดเซาะโดยสภาพอากาศที่แปรเปลี่ยน แต่ถึงจะเปลี่ยนแปลงแค่ไหนแต่มันก็ยังมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ยู่เฉิงไฟตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม “ข้าจำมันได้”

ลูโจวยืนขึ้นก่อนที่จะเผชิญหน้ากับยู่เฉิงไห่ “เจ้าเป็นศิษย์คนโต เป็นเรื่องธรรมดาที่เจ้าจะต้องแบกรับทุกอย่างเอาไว้ ข้าหวังว่ากฎเหล็กของศาลาปีศาจลอยฟ้าจะฝังอยู่ในใจของเจ้าตลอดไป”

ยู่เฉิงไห่คุกเข่าลงอีกครั้ง “ศิษย์สาวกจะต้องไม่ต่อสู้กันเอง…ข้าจะไม่มีวันลืมเรื่องนี้แน่”

ตัวของยู่เฉิงไห่ที่ใหญ่ขึ้นได้ทำให้ตัวเขามองเห็นหินก้อนใหญ่เล็กลง สิ่งนี้เป็นตัวแทนของเวลา เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงแค่ชั่วพริบตาเท่านั้นเวลากว่า 300 ปีก็ผ่านไป

ต้นไม้และพืชพรรณอันเขียวชอุ่มทั้งหมดต่างก็เติบโตกันมากขึ้น ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป

ลมได้พัดผ่านเคราของอู่โจว แม้ว่าบัตรพลังชีวิตจะทำให้ลูโจวมีอายุน้อยกว่าเดิม แต่ด้วยรูปร่างหน้าตาของตัวเขาในตอนนี้ ลูโจวก็ยังดูเหมือนกับชายชราอยู่ดี

จู่โจวมองไปที่ยู่เฉิงไห่ “ยู่เฉิงไห่…”

“ครับ ท่านอาจารย์”

“ข้าก็เหมือนกับเจ้า แล้วสักวันเจ้าก็จะกลายเป็นข้าเอง ถ้าเรื่องในวันวานเกิดขึ้นอีก เจ้าจะทำยังไงกัน?”

เมื่อยู่เฉิงไห่ได้ยินคำถาม ตัวเขาก็ตกตะลึง

ลูโจวไม่รอฟังคำตอบ ตัวเขาสะบัดแขนเสื้อก่อนที่จะเดินจากไป

ด้านหลังของภูเขากลับมาเงียบสงบอีกครั้ง กว่าที่ยู่เฉิงไห่จะรู้สึกตัว รอบข้างของเขามันก็มืดมิดแล้ว

หลังจากที่ยืนนิ่งไปนานยู่เฉิงไห้ก็พึมพำออกมา “ถ้าหากข้าได้รับโอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่จริง ข้าก็จะทำทุกอย่างใหม่อยู่ดี”

ที่ใจกลางศาลาปีศาจลอยฟ้า

หมิงซูหยินกำลังส่งยู่เฉิงไห่ลงจากภูเขา ในตอนนั้นเองตัวเขาก็ได้ถามออกมา “ศิษย์พี่ใหญ่…การสนทนาเป็นยังไงบ้าง? ท่านได้บอกอะไรกับท่านอาจารย์? ท่านอาจารย์น่ะอ่อนโยนกว่าแต่ก่อนมากใช่ไหมล่ะ?”

ยู่เฉิงไห่ไม่ได้ตอบคำถามอะไรของหมิงซูหยิน ตัวเขาได้เดินลงจากภูเขาพร้อมกับมองไปรอบตัวแทน

หมิงซูหยินรู้สึกเบื่อ ตัวเขามักจะลงจากภูเขาอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่เคยใช้เวลาชื่นชมกับภาพที่อยู่รอบตัวเลยการค่อยๆ เดินลงจากภูเขาทำให้หมิงหยินรู้สึกเบื่อหน่ายมากยิ่งขึ้น

“ศิษย์น้องสี่ ข้าได้ยินมาว่าท่านอาจารย์รับสาวกคนใหม่มาไม่ใช่เหรอ?”

หมิงหยินพยักหน้าให้ก่อนที่จะตอบกลับไป “ถูกต้องแล้ว…สาวน้อยคนนั้นได้เข้าสู่ขั้นสังหรณ์หยั่งรู้โดยที่ไม่ต้องฝึกฝน นางใช้เวลา 5 เดือนเท่านั้นก็กลายเป็นผู้ฝึกยุทธขั้นสัมผัสแห่งการควบคุม นางดูใสซื่อไม่ต่างอะไรกับศิษย์น้องเก้าเลย”

“อืม ไม่น่าแปลกใจเลยที่ท่านอาจารย์จะรับนางเป็นศิษย์”

“แม้ว่าท่านอาจารย์จะไม่ยอมรับนาง แต่ยังไงซะสำนักอื่นก็ต้องต่อสู้กันเพื่อแย่งตัวนางกันอยู่ดี”

ยู่เฉิงไห่ได้ถามออกมาด้วยความสงสัย “สาวน้อยคนนี้ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับท่านอาจารย์อย่างงั้นเหรอ?”

“ท่านหมายความว่ายังไงกัน ศิษย์พี่ใหญ่?”

“เจ้ารู้อยู่แล้วว่าข้าหมายถึงอะไร”

“ข้าไม่รู้”

“ลืมมันไปซะเถอะ”

ครูต่อมายู่เฉิงไห่และหมิงซูหยินก็เดินมาถึงเชิงเขา ทั้งคู่ต่างก็เดินผ่านม่านพลังมา

ยู่เฉิงไห่ที่เดินออกมาได้พูดขึ้น “ศิษย์น้องสี่ ดูแลท่านอาจารย์แทนข้าด้วย”

“ว้าว ข้าไม่เคยคิดเลยว่าท่านจะเป็นพวกห่วงใยผู้อื่นแบบนี้ ศิษย์พี่ใหญ่”

“อะไรกัน?”

“ข้าก็แค่หมายถึง…ข้าจะดูแลท่านอาจารย์เป็นอย่างดีแน่นอน ไม่ต้องกังวลไปศิษย์พี่ใหญ่!”

ยู่เฉิงไม่ได้ลอยขึ้นไปบนฟ้า ตัวเขาได้หายตัวไปในความมืดมิดในทันที

หลังจากที่ยู่เฉิงไห่จากไป หมิงซูหยินก็รีบเอามือแตะหน้าอกอย่างโล่งอก “เกือบไปแล้ว เกือบไปแล้วจริงๆ ดีนะที่ข้าเปลี่ยนเรื่องได้ทัน”

ทันทีที่หมิงซูหยินพูดจบ เสียงที่ไม่พึงพอใจก็ดังขึ้นมาจากต้นไม้ที่อยู่ด้านหลัง “มันก็แค่หน้าซื่อใจคดก็เท่านั้น”

หมิงหยินสั่นไปทั้งตัว ตัวเขาหินไปมองทิศทางที่เสียงดังขึ้น “ศิษย์พี่รอง? ทะ…ทำไมท่านถึงมาที่นี่ได้?”

“ศิษย์น้องสี่ ทำไมเจ้าไม่ติดต่อข้า ในตอนที่ศาลาปีศาจลอยฟ้าเกิดเรื่องกัน?”

“เอ่อ..” หมิงหยินได้แต่ก่นด่าอยู่ภายในใจ “ศิษย์พี่รอง การเคลื่อนไหวของท่านยากที่จะคาดเดา ข้าไม่สามารถติดต่อกับท่านได้ ท่านอาจารย์เองก็เคยพูดเหมือนกันว่าท่านไม่ชอบติดต่อกลับมา นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าติดต่อศิษย์พี่ใหญ่แทนน่ะ”

เมื่อยู่ฉางตงได้ยินแบบนั้น คิ้วของเขาที่ขมวดก็คลายลง “ข้าเองที่ผิด”

“มันเป็นเรื่องอุบัติเหตุน่ะศิษย์พี่”

“แต่ถ้าหากเกิดเรื่องแบบนี้อีก เจ้าต้องบอกข้าในทันที” ยู่ฉางตงพูด

“แน่นอน!” เมื่อหมิงซูหยินเห็นว่ายฉางตงกำลังจะเดินจากไป ตัวเขาก็ได้รีบพูดต่อ “ศิษย์พี่รอง ท่านจะไม่กลับมาในศาลาปีศาจลอยฟ้าอย่างงั้นเหรอ?”

“ไม่ ข้ามีอะไรที่จะต้องทำ” ยู่ฉางตงที่พูดจบได้บินจากไปในทันที

“ขอให้เดินทางปลอดภัยศิษย์พี่รอง” หมิงหยินได้เรียนรู้มาจากก่อนหน้านี้ ตัวเขารีบวิ่งกลับไปที่ม่านพลังเมื่อเห็นยู่ฉางตงจากไป

ณ เช้าวันรุ่งขึ้น

ลูโจวลืมตาขึ้น ตัวเขาได้วัดระดับพลังวิเศษจากการทำสมาธิในคืนที่ผ่านมา ตัวเขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าการทำสมาธิได้เพิ่มพลังวิเศษของตัวเขา ในทำนองเดียวกัน ความสามารถของพลังวิเศษเองก็เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน แต่อย่างไรก็ตามลูโจวจะต้องใช้เวลากว่า 1 สัปดาห์กว่าที่จะเติมเต็มพลังวิเศษให้กลับมาสมบูรณ์แบบได้

ลูโจวไม่ได้นั่งสมาธิเพื่อศึกษาเคล็ดวิชาอักษรสวรรค์ต่อ ตัวเขาเลือกที่จะเหลือบมองภาพวาดอันเก่าแก่แทนเมื่อเห็นว่าไม่มีพื้นที่ใหม่เปิดขึ้น ลูโจวก็กลับมานั่งที่เดิมแทน

ตัวเขาได้ศึกษาระบบ หลังจากที่ผ่านการอัปเกรด พลังวิเศษของลูโจวก็เพิ่มและพัฒนามากยิ่งขึ้น นอกจากพลังวิเศษใหม่ที่ได้รับมา ตัวเขาก็ไม่ได้รับพลังวิเศษอื่นๆ ในการทดสอบพลังในก่อนหน้านี้ ตอนนี้ลู่โจวเริ่มที่จะสะสมพลังได้แล้ว และเพราะแบบนั้นตัวเขาจึงตัดสินใจที่จะลองใช้พลังอีกครั้ง…

ลู่โจวที่คิดเริ่มใช้พลังได้ท่องเคล็ดวิชาอักษรสวรรค์อยู่ภายในใจ เพื่อให้ได้มาซึ่งพลัง พลังที่จะได้ยินเสียงทุกสรรพสิ่ง พลังที่จะได้ยินเสียงในทุกดินแดนที่ต้องการ

เป็นไปตามที่คาดไว้ มีเสียงอะไรแผ่วเบาดังเข้าหูของเขา…

“ท่านอาจารย์ได้ออกมาจากการฝึกฝนตัวเองแล้ว เขาจะต้องตรวจสอบพลังวรยุทธของเหล่าสาวกในอีกไม่ช้าแน่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเราควรมองข้าม ในอดีตใครก็ตามที่ไม่ผ่านการประเมิน คนคนนั้นก็จะถูกทุบตีไม่ก็ถูกขังเดี่ยวเพื่อไตร่ตรองตัวเอง” ซูฮ่องกงพูด

“อะไรกัน? ท่านปรมาจารย์ดูไม่เหมือนผู้ที่ใช้ความรุนแรงเลยสักนิด!” ผู้ฝึกยุทธหญิงคนหนึ่งพูดออกมาด้วยความตื่นตกใจ

“เจ้าน่ะตัดสินหนังสือจากปกไม่ได้หรอก เจ้าคิดว่าข้าเชื่อถือไม่ได้เหรอไงกัน?” ซูฮ่องกงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ข้าคงช่วยอะไรพวกเจ้าไม่ได้ ยังไงซะข้าก็เกิดมาพร้อมกับมันสมองที่ชาญฉลาดต่างจากพวกเจ้า”

ผู้ฝึกยุทธหญิงหลายคนหัวเราะ “ท่านแปด ได้ฟังท่านดีกว่าการอ่านตำรากว่าหลายสิบปีซะอีก”