My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 586

ตอนที่ 586 จัดการพวกมันให้หมด

 

ลูโจวเพ่งสายตาของตัวเองในขณะที่ใช้เคล็ดวิชาแห่งการรักษา

 

ดอกบัวสีฟ้ากําลังเบ่งบานอยู่บนร่างของยู่เฉิงไห่ แสงสีฟ้าได้ปกคลุมร่างกายของเขาเอาไว้อย่างสมบูรณ์ แบบ

 

ลูโจวสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่หลุดรอดมาจากยู่เฉิงไห่ ตัวเขานึกถึงภาพที่ยู่เฉิงไห่เคยคุกเข่าอยู่ที่หน้าเชิงเขา ตัวเขาจําได้ว่ายู่เฉิงไห่ได้ฝึกฝนอย่างไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยวันแล้ววันเล่าอยู่ที่ใต้น้ําตก ในตอนที่ยู่เฉิงไห่ต้องการ สําเร็จวิชาอนุสรณ์สรวงสวรรค์แห่งความมืด ในตอนนั้นตัวเขายังจดจําได้ดีว่าศิษย์คนนี้ดีใจมากแค่ไหน ลู่โจวยัง คงจําได้ดีว่ายู่เฉิงไห่เคยถูกทําโทษในยามที่ทําผิดพลาดเอาไว้แบบไหน ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนกับเพิ่งจะเกิด ขึ้น มันคุ้มค่าจริงๆ เหรอที่คนคนหนึ่งจะยอมทิ้งชีวิตเพื่อแลกกับการสังหารผิงอัน เพื่อแลกกับอํานาจสูงสุด?

 

ยู่เฉิงไห้ได้เสียชีวิตถึงสองครั้งแล้ว นั่นเท่ากับว่าตัวเขาได้สูญเสียอายุขัยไปกว่า 600 ปี ในตอนนี้ยู่เฉิงไห่ ใกล้ที่จะถึงขีดจํากัดเต็มที่ และเมื่อขีดจํากัดนั้นมาถึง ชีวิตของเขาก็จะมาถึงจุดจบ ยู่เฉิงไห่ยอมใช้พลังทั้งหมดก็ เพื่อที่จะแลกชีวิตกับหลิว’ ทั้งหมดนั้นมันคุ้มค่าจริงๆ อย่างงั้นเหรอ?

 

ล่โจวได้แต่ใช้ความคิดอยู่กับตัวเอง สําหรับยู่เฉิงไห่ ไม่ว่ายังไงเจ้านั้นก็คงคิดว่าคุ้มค่าสินะ

 

ลู่โจวยังคงใช้พลังแห่งการรักษาต่อไป

 

พลังอวตารของผู้อาวุโสทั้งสามได้ปลดปล่อยพลังที่เพิ่มมากขึ้น

 

เป็นเพราะเขตแดนพลังของซูยู่ชู เพราะแบบนั้นจึงทําให้ไม้เท้ามังกรขดปลดปล่อยพลังออกมาได้มากขึ้น

 

ดอกบัวสีฟ้ายังคงเบ่งบานรอบตัวของยู่เฉิงไห่…

 

บนแม่น้ําเมฆาพิโรธฝูงปลาใหญ่น้อยต่างก็กระโดดขึ้นมา พืชพรรณทั้งหลายต่างก็เติบโตอย่างไม่หยุดยั้ง ดอกไม้กําลังเริ่มเบ่งบาน ต้นไม้ที่เคยถูกทําลายกําลังได้รับการฟื้นฟู

 

ลู่โจวกําหมัดแน่น ในที่สุดดอกบัวสีฟ้าก็หายไป! ตัวเขาได้ยกมือซ้ายขึ้นมาอีกครั้ง พลังฝ่ามือขนาดใหญ่ได้ ยกร่างของยู่เฉิงไห่ขึ้นมา พลังฝ่ามือนั้นได้ยกร่างของยู่เฉิงไห่ไปยังรถม้าลอยฟ้า

 

ผู้อาวุโสทั้งสามต่างก็เลิกใช้พลังอวตารอย่างพร้อมเพรียงกัน

 

“ศิษย์พี่ใหญ่!” ตัวนมู่เฉิง จ้าวยู่ เทียนซิน ฮ่องกง หยวนเอ๋อ และหอยสังข์ต่างก็ร้องเรียกออกมาอย่างพร้ อมเพรียงกัน

 

ทุกๆ คนต่างก็ไม่สบายใจเมื่อได้เห็นสภาพร่างกายของยู่เฉิงไห่

 

ยู่เฉิงไห่ยังคงหลับตาสนิท ทุกคนไม่รู้เลยว่าผู้เป็นศิษย์พี่ใหญ่คนนี้เป็นหรือตายกันแน่ ที่หน้าอกของยู่เฉิงไห่ มีเศษเสียวของพลังชีวิตพลุ่งพล่านอยู่ แผลที่หน้าอกถูกปิดแล้ว ดอกบัวสีฟ้าของอู่โจวได้รักษาบาดแผล ภายนอกไปแล้วนั่นเอง แต่ถึงแบบนั้นยู่เฉิงไห่ก็ยังคงหมดสติ สภาพของยู่เฉิงไห่ในตอนนี้ดูน่าเป็นห่วง ในที่สุด ร่างของเขาก็มาถึงรถม้าลอยฟ้า

 

“ท่านอาจารย์ อาการของศิษย์พี่ใหญ่เป็นยังไงบ้าง?” หยวนเอ๋อได้เงยหน้าถามไถ่ในทันที

 

ทุกๆ คนต่างก็เหลือบมองลูโจวเพื่อรอคอยคําตอบเช่นกัน

 

“ไม่สู้ดี”

 

ซูยู่ชูที่ฟังแบบนั้นอุทานออกมาด้วยความตกใจ “แม้แต่พี่ใหญ่เองก็ยังช่วยเขาไม่ได้อย่างงั้นเหรอ? นี่มัน…”

 

ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นยากเกินกว่าที่จะยอมรับได้

 

ทุกคนต่างก็เคยเห็นพลังแห่งการรักษาจากลูโจวมาก่อน แต่ถึงแม้จะเป็นวิชาแห่งการรักษาที่ดีแค่ไหน มันก็ ไม่เพียงพอที่จะรับประกันว่าชีวิตของยู่เฉิงไห่จะปลอดภัย ถ้าหากพลังของลู่โจวยังช่วยไม่ได้ แน่นอนว่าพลัง แห่งการรักษาจากที่อื่นๆ ก็คงจะไร้ความหมาย

 

ฝานลี่เทียนได้ถอนหายใจก่อนจะพูดออกมา “สุดท้ายเขาก็ทําตามความปรารถนาได้…”

 

“ข้าคิดว่าไม่มีวิธีการรักษาแบบไหนที่จะช่วยเขาได้อีกแล้ว…คงเหลือแต่วิธีที่แปลกใหม่เท่านั้นที่จะรักษาชี วิตของเขาไว้ได้” เล้งถั่วพูด

 

“วิธีที่แปลกใหม่อย่างงั้นเหรอ?”

 

“ข้าได้ยินมาว่าท่านเจ็ดได้ค้นพบอักษรโบราณที่มีความสามารถในการดูดซับพลังชีวิตในตอนที่สํานักแห่ง ความมืดเดินทางออกสํารวจ บางทีท่านเจ็ดอาจจะรู้อะไรก็ได้”

 

ทุกๆ คนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย

 

“ทุกครั้งที่ชาวภู่เฉียนต้องตาย พวกเขาจะต้องเสียอายุขัยไปกว่า 300 ปี ยู่เฉิงไห้ได้เสียชีวิตถึงสามครั้ง แล้ว…คงจะมีเพียงการดูดซับพลังชีวิตเท่านั้นที่จะทําให้ใครสักคนหลุดรอดมาจากขีดจํากัดอันยิ่งใหญ่ได้…”

 

ลูโจวยกมือขึ้น “พอได้แล้ว” ตัวเขาหันกลับมาอย่างเย็นชาก่อนจะเหลือบมองไปยังรอยฝ่ามือบนหน้าผา ใกล้ๆ กับแม่น้ําเมฆาพิโรธ

 

“ตัวนมู่เฉิง”

 

“ท่านอาจารย์”

 

“ไปพาเจ้านั่นมาซะ”

 

“ท่านอาจารย์…ข้าเกรงว่าร่างของเขาจะแหลกเป็นเถ้าถ่านแล้ว ท่านอาจารย์ยังอยากจะตามหาหลิวอีกอย่า งงั้นเหรอ?” ซูฮ่องกงครุ่นคิดต่อไป หลังจากนั้นตัวเขาก็พยักหน้า “นี่มันก็สมเหตุสมผลแล้ว พวกเราควรจะทร มานเขาให้มากที่สุดก่อนที่เขาจะจากไป! ท่านอาจารย์ ข้าจะเป็นผู้ลงมือทรมานหลิวเอง!”

 

บรรยากาศในตอนนี้หนักหน่วงเกินกว่าที่จะสบายใจได้ คําพูดของซูฮ่องกงได้ทําให้ทุกคนพูดไม่ออก

 

ตัวนมู่เฉิงเป็นคนแรกที่พูดขึ้น “เจ้าน้องโง่เง่า! นั่นน่ะไม่ใช่หลิวก่ตัวจริง แท้จริงแล้วเจ้านั่นน่ะคือชาวอู่เฉียน!”

 

ชาวอู่เฉียนสามารถตายได้สามครั้งก่อนที่พวกเขาจะต้องตายจากไปจริงๆ

 

ลูโจวไม่รู้ว่าหลิวคู่เคยตายมากี่ครั้งแล้ว ตัวเขาที่ไม่แน่ใจต้องการที่จะยืนยันเรื่องนี้

 

หลังจากที่ได้ฟังแบบนั้น ฝานลี่เทียนก็พยักหน้าก่อนจะพูดขึ้น “ข้าจะเป็นคนไปกับเจ้าเอง”

 

ตัวนมู่เฉิงรีบกระโดดลงจากรถม้าก่อนจะบินตรงไปทางหน้าผา

 

ฝานลี่เทียนเองก็ลอยตามไป

 

เมื่อทั้งสองไปถึงหน้าผา ทั้งคู่ก็เหลือบมองดูร่องรอยความเสียหายด้วยความตกใจ

 

ฝานลี่เทียนที่เห็นร่องรอยถึงกับกลืนน้ําลาย “นี่มันพลังฝ่ามือของท่านปรมาจารย์อย่างงั้นสินะ…”

 

แม้แต่ยอดฝีมือผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบที่มีฝีมือทัดเทียมได้กับยู่เฉิงไห่ก็ยังไม่อาจต้านทานการโจม ตีของลูโจวได้แม้แต่เพียงครั้งเดียว พลังที่ผู้มีอวตารดอกบัวเก่ากลับมีมันไม่มากเกินไปอย่างงั้นเหรอ?

 

“ข้าจะไปดูให้เห็นกับตา!” ตัวนมู่เฉิงเป็นผู้ที่กล้าหาญ ตัวเขารีบพุ่งตรงไปยังหลุมที่มีร่างของหลิวคู่นอนแน่ นิ่ง ตัวนมู่เฉิงที่มาถึงใช้หอกราชันย์สัมผัสกับหลิว’ แม้ว่าจะสัมผัสแต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อเห็นเช่นนั้นตัวนม เฉิงก็ได้ระเบิดพลังลมปราณใส่หลุม

 

ศพของหลิวคู่กระเด็นออกมา

 

ฝานลี่เทียนที่เห็นแบบนั้นพูดออกมาอย่างไม่พอใจ “ระวังเอาไว้จะดีกว่า ให้ข้าจัดการก็แล้วกัน” ฝานลี่เทียน กางฝ่ามือก่อนจะควบคุมพลังให้ยกร่างของหลิวคู่ขึ้น

 

“ยังมีของอีกอย่าง” ต้วนมู่เฉิงชี้ไปยังพู่กันสีแดงที่ตกอยู่ เมื่อเห็นของที่ถูกทิ้งไว้ตัวเขาก็รีบเก็บกลับมา

 

เมื่อเสร็จธุระแล้วทั้งคู่ก็บินกลับมายังรถม้าลอยฟ้า

 

เมื่อซูฮ่องกงมองเห็นฝานลี่เทียนนําศพกลับมา ตัวเขาก็รีบยืดเส้นยืดสายก่อนจะพูดออกมาอีกครั้ง “ท่านอา จารย์ ให้ข้าจัดการทรมานซากศพของเจ้านั่นเอง!”

 

“ศิษย์น้องแปด เจ้าเลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว!” ตัวนมู่เฉิงได้ตําหนิผู้เป็นศิษย์น้อง

 

เมื่อร่างของหลิวคู่ถูกวางลง ลูโจวก็ศึกษาร่างกายในทันที จากประสบการณ์การใช้การ์ดการโจมตีของ เพชฌฆาตมา เป้าหมายที่ถูกโจมตีมักจะสลายกลายเป็นเถ้าถ่านอยู่เสมอ แต่ถึงแบบนั้นซากศพของหลิวคู่กลับ ไม่สลายหายไป มันเป็นการตายที่น่าประหลาดอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ถึงแบบนั้นระบบก็ได้แจ้งเตือนแล้ว หลิว’ ตายแล้วจริงๆ ลูโจวที่เห็นแบบนั้นก็กลัวการคืนชีพของหลิวคู่

“ท่านอาจารย์ ข้าพบของชิ้นนี้ตกอยู่ด้วย” ตัวนมู่เฉิงรีบส่งพู่กันพิพากษาให้กับลูโจว

 

ลูโจวชําเลืองมองดูพู่กันก่อนจะเก็บมันไป

 

“ติ้ง! ได้รับอาวุธระดับสรวงสวรรค์ขั้นสุดยอด พู่กันพิพากษา ต้องขัดเกลาก่อนจะใช้งานได้อีกครั้ง”

 

อาวุธระดับสรวงสวรรค์ขั้นสุดยอด! พู่กันสีแดง! ของสิ่งนี้ได้ย้ําเตือนลูโจวให้นึกถึงโลงศพสีแดง ชุดเกราะสี แดง รวมไปถึงดาบแห่งความเงียบ อาวุธระดับสรวงสวรรค์ขั้นสุดยอดอีกชิ้น หรือว่าพู่กันที่เห็นจะเป็นของที่ยอด ฝีมือผู้ลึกลับทิ้งเอาไว้?

 

“ท่านอาจารย์…สถานการณ์ในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ยังคงไม่สงบลง พวกเราจะทํายังไงกันต่อ?” ตัวนมู่เฉิง ถาม

 

“จับตาดูต่อไป!” ลูโจวหันกลับไปมองทางเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ “มุ่งหน้าต่อไปยังเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ซะ!”

 

“ครับ!”

 

รถม้าล่องเมฆาได้มุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ในทันที

 

ซูฮ่องกงเดินไปด้านข้างหลิวก่ก่อนจะพูดออกมาด้วยความชั่วร้าย “ข้าจะจับตาดูศพของเจ้านั่นให้เอง!”

 

ในขณะเดียวกัน

 

ณ จุดที่จุดสูงสุดของเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ ผู้อาวุโสทั้ง 19 คนต่างก็เหลือบมองลงมา ที่พื้นเบื้องล่างเต็มไป ด้วยสาวกสํานักอเวจีกว่าหลายหมื่นคน จนถึงตอนนี้เหล่าสาวกที่เห็นก็ลดลงไปมากแล้ว

 

เมื่อเวลาผ่านพ้นไปทั้งสีปูหยาและฮั่วจงหยางต่างก็เงยหน้าขึ้น

 

แสงแดดได้ส่องมาที่ใบหน้าทุกคนก่อนจะเผาผลาญพื้นดิน

เลือดที่ไหลรินอยู่บนพื้นได้แข็งตัวเพราะความร้อนอย่างรวดเร็ว ทั่วทุกที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ตลอด เวลาที่ผ่านมามีแต่เพียงเสียงแห่งการต่อสู้

 

ในตอนนั้นฮั่วจงหยางก็เดินเซ

 

“ท่านเจ้าโถง!”

 

สาวกสํานักอเวจีสองคนรีบช่วยเหลือกั่วจงหยาง

 

สีรู่หยารู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องดีแน่ ตัวเขารีบใช้ว่ามือแตะไปที่ฮัวจงหยาง สีรู่หยาในตอนนี้กําลังส่งพลังลมปราณ เพื่อการรักษานั่นเอง

 

ผู้อาวุโสทั้ง 19 คนต่างก็จ้องมองกันเอง

 

“นี่ก็สองชั่วโมงผ่านไปแล้ว พวกเราจะสามารถใช้เขตแดนพลังทั้งสิบได้อีกครั้งแล้วล่ะ…”

 

“การเปิดใช้งานเขตแดนพลังทั้งสิบอีกครั้งไม่ใช่ผลดีกับพวกเราแน่…สถานศึกษาของพวกเราทําหน้าที่ภักดี กับราชสํานักมาโดยตลอด เมื่อเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์และราชสํานักมีภัยร้ายเช่นนี้ พวกเราจะนิ่งเฉยกันต่อไปได้ ยังไงกัน?”

 

“เจ้าพวกฝ่ายอธรรมทําให้โลกตกอยู่ในความวุ่นวาย พวกเราควรจะกําจัดเจ้าพวกนั้นให้หมดไป!”

 

“งั้นพวกเราก็แยกย้ายกันเถอะ ให้พวกเราสิบคนมุ่งหน้าไปยังใจกลางของเขตแดนพลังทั้งสิบ ส่วนอีกเก้าคน ที่เหลือให้ไปช่วยเหลือการต่อสู้

 

ไม่นานนักผู้อาวุโสทั้ง 19 คนก็ตกลงกันได้ ผู้อาวุโส 10 คนได้แยกตัวออกไปในขณะที่ผู้อาวุโสอีก 9 คนยัง คงจับจ้องไปที่การต่อสู้

 

สามกลีบ สี่กลีบ ห้ากลีบ…

 

พลังอวตารที่หลากหลายขนาดได้บินมาจากทางทิศต่างๆ ของเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์!

 

ผู้ฝึกยุทธขั้นศักดิ์สิทธิ์กว่าหลายคนก็มุ่งหน้ามาพร้อมกับพลังอวตารทศภพเช่นกัน

 

“เจ้าพวกนั้นมาได้จังหวะจริงๆ”

 

ผู้อาวุโสทั้งเก้าคนต่างก็เหลือบมองผู้มาเยือนทั้งหลายด้วยความพึงพอใจ

 

“ในตอนที่ราชสํานักตกอยู่ในอันตราย มันก็ถึงเวลาแล้วที่ทุกคนจะต้องเคลื่อนไหว นี่เป็นโอกาสที่เหมาะที่ สุดแล้วที่จะกวาดล้างพวกฝ่ายอธรรม!”

 

ผู้อาวุโสคนหนึ่งมองเห็นความลังเลของเหล่าผู้ฝึกยุทธจึงรีบพูดเสริม “ฝ่าบาทของพวกเราใกล้ที่จะฝึกฝนตัว เองจนมีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบจนเต็มที่! ใครก็แล้วแต่ที่ยอมช่วยเหลือราชสํานัก คนคนนั้นจะต้องได้รับ รางวัลตอบแทนแบบไม่รู้จบแน่!”

 

พลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบ?

 

“กวาดล้างพวกอธรรม ฆ่าพวกสํานักอเวจี!”

 

“กวาดล้างพวกอธรรม ฆ่าพวกสํานักอเวจี!”

 

เมื่อมีใครคนหนึ่งตะโกนขึ้น ใครอีกหลายคนก็เริ่มตะโกนตาม เสียงของชาวยุทธที่ตะโกนอย่างพร้อมเพรียง กันไปถึงหูของทุกคนที่กําลังต่อสู้อยู่

 

สาวกจากสํานักอเวจีทั้งหลายต่างก็เสียขวัญ…

 

สบู่หยาขมวดคิ้วอย่างหนัก ตัวเขาได้แต่สงสัยว่าเมื่อไหร่ผู้เป็นศิษย์พี่ใหญ่จะกลับมา

 

ในตอนนั้นเองก็มีใครสองคนบินมาจากประตูทางตะวันตก

 

พรึบ! พรึบ!

 

ลูกศรพลังงานที่มีขนาดหนาเท่าแขนถึงสองลูกกําลังลอยอยู่บนกลางอากาศ!

 

นิ้วะ! นิ้วะ!

 

ลูกศรพลังงานได้พุ่งเข้าใส่ผู้ฝึกยุทธระดับต่ําสองคน ลูกศรพวกนั้นได้เจาะไปที่กลางอกของเป้าหมายอย่าง แม่นยํา

 

นี่มันยอดมือธนู!

 

“ใครกันที่กล้าต่อต้านพวกเราอีก?”

 

ทุกๆ คนต่างก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่แขกผู้มาเยือนคนใหม่เดินทางมา

ฮัวยู่จึงและยั่ววูเดําเป็นแขกผู้มาเยือนคนใหม่นั่นเอง

 

งลอยตัวกําลังปลดปล่อยลูกศรพลังงานออกมาอย่างไม่ลดละ

 

สถานการณ์ในตอนนี้ยิ่งเลวร้ายลงเรื่อยๆ

 

ไม่มีใครที่กล้าพอจะเคลื่อนไหวต่อไป

 

“เป็นอย่างที่คิดเอาไว้สินะ นี่มันเป็นฝีมือของยอดมือธนูผู้มีพลังอวตารดอกบัวสองกลีบ! ส่งผู้อาวุโสสามคน ไปจัดการนางซะ! ส่วนคนที่เหลือไปจัดการกับสีปูหยา ฮัวจงหยางได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว พวกเราจะต้องชนะ แน่!”

 

ฮั่วจงหยางในตอนนี้ต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวด ตัวเขาพยายามห้ามเลือดที่ไหลออกมา “ข้ามัน ช่างไร้ประโยชน์!”

 

“ในตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาโทษตัวเอง…พี่ฮั่วจงหยาง ข้ามีอะไรบางอย่างอยากจะขอท่าน ท่านกล่าพอ ไหม?”

 

“จะให้ข้าทําอะไรกัน?” ฮั่วจงหยางงุนงง

 

สีรู่หยาหยิบยาทั้งสองเม็ดออกมาจากกระเป๋า

 

“นี่มันยาเพิ่มพลังปีศาจ?!” ดวงตาของฮั่วจงหยางเบิกกว้างก่อนจะเปล่งประกายแห่งความมุ่งมั่นออกมา “ย่อมได้!” ฮั่วจงหยางรีบหยิบยาเพิ่มพลังปีศาจไปในทันที

 

สีคู่หยาที่เห็นแบบนั้นพยักหน้า “ดี!”

 

ณ ที่แห่งหนึ่งใกล้ๆ กับเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ หวางเย่วเอามือกดบาดแผลของตัวเองก่อนจะพูดออกมาอย่าง ไม่พอใจ “ข้าไม่มีทางตายเพราะเรื่องเพียงแค่นี้แน่! ยู่เฉิงไห่ เจ้าจะต้องเสียใจที่ไม่ได้จัดการข้า! ข้าจะต้อง…”

 

ตุ้ม!

 

หวางเย่วกระทืบเท้าลงบนพื้น เป็นเพราะแรงกระแทกจึงทําให้พื้นดินต้องสั่นสะเทือน ในตอนนั้นเองหวา งเย่วได้บินตรงไปทางสีว์หยาด้วยความเร็วสูงสุด ถึงแม้จะบาดเจ็บแต่ความเร็วที่หวางเย่วมีก็ยังถือว่ารวดเร็วอยู่ดี ยังไงซะหวางเย่วก็ไม่ใช่คนที่ผู้มีพลังอวตารดอกบัวหกกลีบจะรับมือได้

 

สีรู่หยาที่เห็นรีบปล่อยพลังฝ่ามือออกมา

 

ตุ้ม! ตู้ม! ตุ้ม!

 

หวางเย่วชกหมัดที่มีไปทางสีว์หยาเช่นกัน!

 

“ท่านเจ็ด!” ฮัวจงหยางรีบบินเข้ามาก่อนจะคว้าตัวสีว์หยาเอาไว้

 

สบู่หยาขมวดคิ้ว แขนที่ปะทะกับหวางเย่วด้านชา! สวี่หยาโซเซกลับมาก่อนจะทรงตัวได้

 

เป็นเพราะการโจมตีอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวของหวางเย่วช่วยเพิ่มความมั่นใจให้กับผู้อาวุโสทั้ง 19 คน

 

ฮัวยู่จิงที่ยืนอยู่ไกลๆ รู้สึกกังวลกับสิ่งที่ได้เห็น

 

หวางเย่วเช็ดเลือดออกจากริมฝีปากก่อนจะพูดออกมา “ข้าจะต้องชดใช้สิ่งที่ยู่เฉิงไห่ทําไว้กับข้ากลับไปเป็น ร้อยเท่าแน่! แม้ว่าข้าจะจัดการเจ้านั่นไม่ได้ แต่ข้าจัดการเจ้าได้! ใครกันที่จะหยุดข้าที่หน้าเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ แห่งนี้!” หวางเย่วกู่ร้องก่อนจะกระทืบเท้าอีกครั้ง

 

“หวางเย่ว…เจ้ามันเจ้าเล่ห์จริงๆ” สาวกหลายคนรู้ตัวแล้วว่าหวางเย่วกําลังปกปิดพลังที่แท้จริงเอาไว้ ชายคน นี้กําลังรอเวลาที่เหมาะสมมากพอที่จะลงมือ

 

“ท่านเจ็ด ได้โปรดถอยออกไปก่อน! ข้าจะจัดการกับเจ้านั่นเอง!” ฮั่วจงหยางได้ผลัก คู่หยาออกไป ในตอ นที่ฮั่วจงหยางกําลังจะกลืนยาเม็ดเพิ่มพลังปีศาจ ในตอนนั้นก็มีใครบางคนบินเข้ามาใกล้ซะก่อน

 

ทุกๆ คนต่างก็เหลือบมองขึ้นมา

 

“นั่นมันอะไรกัน?”

 

ฮั่วจงหยางที่เงยหน้าขึ้นมามองเห็นร่างของใครคนนั้นได้ในทันที ร่างของใครคนนั้นไม่มีแม้แต่พลังลมปราณ

 

หวางเย่วเองก็สัมผัสได้เช่นกัน “สารเลว! ใครกันที่กล้ามาขัดขวางข้า!” หวางเย่วรีบใช้พลังฝ่ามือซัดเข้าใส่

 

ตุ้ม!

 

ใครคนนั้นถูกพลังฝ่ามือก่อนจะกระแทกลงบนพื้น

 

ทุกๆ คนที่เห็นร่างของใครคนนั้นต่างก็ต้องตื่นตกใจ

 

แม้แต่หวางเย่วเองก็ต้องตื่นตกใจ…

 

ร่างของใครคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น มันไม่ใช่ร่างของสาวกจากสํานักอเวจีหรือแม้แต่พันธมิตรสํานักฝ่าย อธรรม…ร่างที่ได้เห็นก็คือหลิวก่ จักรพรรดิปัจจุบันของดินแดนหยานนั่นเอง!

 

หวางเย่วเบิกตากว้างก่อนจะอุทานออกมา “ฝ่าบาทอย่างงั้นเหรอ?”

สีหน้าของผู้อาวุโสทั้ง 19 คนต่างก็เปลี่ยนแปลงไป

 

สิ่งที่ทุกคนได้เห็นก็คือร่างขององค์จักรพรรดิ

 

ยู่เฉิงไห่ชนะ? แล้วยู่เฉิงไห่อยู่ที่ไหนกัน?

 

ทุกๆ คนต่างก็เหลือบมองท้องฟ้าอีกครั้ง

 

สิ่งที่ทุกคนได้เห็นไม่ใช่ยู่เฉิงไห่ สิ่งที่ทุกคนได้เห็นก็คือรถม้าลอยฟ้า…มันคือรถม้าล่องเมฆาของศาลา ปีศาจลอยฟ้า!

 

หลังจากนั้นไม่นานเสียงอันหนักแน่นและแหบห้าวก็ได้ดังขึ้น “จัดการพวกมันให้หมด!”