My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 585

ตอนที่ 585 ครั้งที่สาม

 

หลิวคู่เคลื่อนไหวตามยู่เฉิงไห่อย่างติดๆ

 

ทั้งสองฝ่ายต่างก็ใช้กระบี่และดาบฟาดฟันใส่คู่ต่อสู้อย่างไม่ปรานี

 

ในขณะนั้นเองผู้ฝึกยุทธชุดคลุมยาวผู้อยู่บนจุดสูงสุดของเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ก็ได้ตะโกนออกมา “เตรียมตัว ให้พร้อม…อีก 15 นาที!”

 

“ครับ!”

 

ในขณะเดียวกัน ที่เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ ในตอนนั้นเองมือธนทั้งหลายก็เริ่มปรากฏตัว

 

ชายรางใหญ่ผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังมือธนทั้งหลายรีบสั่งการออกมาด้วยสายตาอันดุดัน “เตรียมยิงซะ!”

 

สีปูหยามองไปที่ยู่เฉิงไห่และหลิวก่ที่กําลังต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่ง มีแต่ตัวเขาเท่านั้นที่จะพูดตักเตือนได้ “หวางเย่วปรากฏตัวแล้วศิษย์พี่ใหญ่! ระวังตัวด้วย!”

 

แคลัง! แคลัง! แคลัง!

 

ยู่เฉิงไห่ฉวยโอกาสนี้จู่โจมใส่หลิวคู่ถึงสามครั้ง แต่ถึงแบบนั้นหลิวคู่ก็ตั้งรับไว้ได้เป็นเพราะแรงกระแทกที่เกิดขึ้นจึงทําให้ยู่เฉิงไห่ถอยกลับไปหาเหล่าสาวกจากสํานักอเวจี

 

“ท่านเจ้าสํานัก!”

 

“ข้าสบายดี!”แม้จะพูดแบบนั้นแต่ในความจริงแล้วแขนของยู่เฉิงไห้กําลังชาอยู่

 

หลิวคู่หันกลับไปมองคนของตัวเองก่อนจะสั่งการ “ยิงได้!”

 

“ยิ่งได้!”

 

พรึบ! พรึบ! พรึบ!

 

ยู่เฉิงไห่ยกแขนขึ้นก่อนจะเหวี่ยงมันไปทางลูกศรที่พุ่งตรงมา

 

ในตอนนั้นเองสีคู่หยาก็กระโดดไปบนฟ้า สีว์หยาได้ใช้พัดขนนกยูงก่อนที่จะปลดปล่อยเข็มสีทองกว่าหลายพันเล่มจู่โจมสวนกลับ

 

เข็มสีทองทั้งหมดชนเข้ากับลูกศรจากธนูอย่างแม่นย่า!

 

หวางเย่วมองไปที่สีว์หยาก่อนจะอุทานออกมาด้วยความตกใจ “เจ้า?!”

 

สีปูหยาร่อนลงสู่พื้นอย่างช้าๆ ก่อนที่จะพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม “แม่ทัพหวาง ในที่สุดเจ้าก็ปรากฏตัวสักที!”

 

“เจ้าคนทรยศ!”

 

ครั้งหนึ่งสีว่หยาเคยเป็นราชครอยู่ภายในราชสํานัก ไม่แปลกที่หวางเย่วจะจดจําเขาได้

 

หลิวภู่เงยหน้าขึ้นมอง ตัวเขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่แม่ทัพของตัวเองกําลังเสียสมาธิ “พวกเจ้ากําลังรออะไรอยู่กัน!”

 

“ได้ครับ ฝ่าบาท!” หวางเย่วที่กําลังยืนอยู่บนจุดสูงสุดได้มองลงมาตรงเหล่าสาวกของสํานักอเวจี หวา งเย่วเบิกตากว้างก่อนที่จะประกาศเสียงดัง “ผู้อาวุโสแห่งสถานศึกษาทั้งสองรวมตัวได้!”

 

ผู้อาวุโสทั้ง 19 คนเหลือบมองท้องฟ้า

 

“ทุกๆ ครั้งที่เปิดใช้งานเขตแดนพลังทั้งสิบมักจะใช้ได้เพียงแค่ 2 ชั่วโมงเท่านั้นพวกเราจะต้องรอ 1 ชั่วโมงก็เพื่อที่จะเปิดใช้งานเขตแดนพลังได้อีกครั้งทุกคนจงฟังข้า! สังหารพวกปีศาจให้หมดถวายเกียรติแด่องค์จักรพรรดิ!”

 

“สังหารพวกปีศาจให้หมด ถวายเกียรติแด่องค์จักรพรรดิ!”

 

“สังหารพวกปีศาจให้หมด ถวายเกียรติแด่องค์จักรพรรดิ!”

 

เสียงตะโกนของทหารและผู้ฝึกยุทธทั้งหมดดูยิ่งใหญ่จนเหมือนกับสั่นสะเทือนเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ได้

 

ทหารจากราชสํานักที่เหลืออยู่ต่างก็วิ่งออกมา

 

เมื่อแรงโน้มถ่วงทั้งหมดหายไปทหารราชสํานักก็กลับมาสวมใส่ชุดเกราะอย่างกล้าหาญอีกครั้งในตอนนี้สาวกของสํานักอเวจีได้ถอดชุดเกราะกันไปหมดแล้ว ฝ่ายทหารจากราชสํานักจึงกลายเป็นฝ่ายได้เปรียบอย่างไม่ต้องสงสัย

 

เมื่อสิวหยาเห็นแบบนั้นก็ได้สั่งการขึ้นมา “จับกลุ่มสามคน และฆ่าพวกมันซะ!”

 

สาวกจากสํานักอเวจีต่างก็ได้รับการฝึกฝนกันมาอย่างดี สาวกทั้งหลายตั้งกลุ่มอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเดินหน้าต่อทุกคนพุ่งเข้าใส่ทหารจากราชสํานักอย่างไร้ความกลัว

 

ในตอนนี้ทหารจากราชสํานักได้รับบาดเจ็บอยู่ก่อนแล้ว และเพราะแบบนั้นทางด้านสํานักอเวจีจึงได้เปรียบ ในเรื่องของปริมาณ

 

ด้วยความได้เปรียบที่มีอยู่สํานักอเวจีจึงไม่กลัวที่จะต้องปะทะกับทหารจากราชสํานัก ทุกคนต่างก็ถาโถมเข้าใส่ทหารราชสํานักเป็นแถวแนวนอน ไม่ว่าทหารจากราชสํานักจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เมื่อต้องรับมือกับศัตรูหลายๆคนพร้อมกันก็คงจะไม่มีทางที่ทหารคนนั้นจะยืนหยัดไปได้ตลอด

 

แคลัง! แคลัง! แคลัง!

 

เสียงการต่อสู้จากทหารทั้งสองฝ่ายได้ดังขึ้น

 

ยู่เฉิงไห่กระทืบเท้าลงบนพื้นก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่หลิวก่อีกครั้ง

 

ตุ้ม!

 

กระบี่และดาบได้เข้าปะทะกัน

 

แคลัง!

 

หลังจากที่ต่อสู้กันมาอย่างยาวนาน ดาบที่รับการโจมตีจากอาวุธระดับสรวงสวรรค์ซ้ําแล้วซ้ําเล่าในที่สุดก็ไม่อาจทนรับการโจมตีได้อีก

 

“ตายซะ!” ยู่เฉิงไห่ยกกระบี่ขึ้นด้วยมือทั้งสองข้างก่อนที่จะเหวี่ยงมันโจมตีไปที่ใบหน้าของหลิวคู่

 

สีหน้าของหลิวคู่เปลี่ยนแปลงไปก่อนที่จะพลิกตัวกลับถอยหลัง

 

ในตอนนั้นเองก็มีเสียงดังขึ้น ม่านพลังที่เคยปกคลุมก่าลังจะหายจางไป

 

เมื่อมีลมแรงพัดผ่านมาทุกคนก็สามารถใช้พลังลมปราณได้อีกครั้ง

 

ในตอนนี้เขตแดนพลังทั้งสิบได้หายไปแล้ว!

 

และเพราะแบบนั้นทุกคนจึงกลับมาใช้พลังลมปราณได้อีกครั้ง

 

หลิวได้ผลักฝ่ามือทั้งสองข้าไปยังด้านหน้า ตัวเขาได้ปล่อยพลังฝ่ามือออกมานั่นเอง

 

ตุ้ม!

 

ยู่เฉิงไห่พลิกตัวไปทางด้านหลังก่อนที่จะตั้งหลักขึ้นมาอีกครั้ง

 

“ยู่เฉิงไห่ แม้แต่สวรรค์ก็ยังไม่เข้าข้างเจ้า! ยอมแพ้ซะเถอะ!”

 

ซูวว!

 

พลังอวตารปรากฏตัวขึ้น

 

พลังอวตารไร้ดอกบัวแปดกลีบได้ตั้งตระหง่านเหนือผู้คน

 

ผู้ฝึกยุทธในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ต่างก็เหลือบมองขึ้นมา

 

ยู่เฉิงไห่แอบรู้สึกตกใจที่ได้เห็น ตัวเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าหลิวคู่จะฝึกฝนตัวเองจนมีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบอีกครั้งในระยะเวลาที่รวดเร็วแบบนี้

 

การปรากฏตัวของพลังอวตารหลิวก่ได้ทําให้ทุกคนในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ตื่นตกใจ

 

ในตอนนั้นเองหวางเย่วก็ได้คู่ร้องก่อนจะเรียกพลังอวตารเช่นกัน

 

ซูวว!

 

หวางเย่วกระโดดลงมาจากจุดที่สูงที่สุดก่อนจะเหลือบมองไปยังสาวกจากสํานักอเวจี สานักอเวจีจะทํายังไงเมื่อต้องรับมือกับผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบถึงสองคน?

ในตอนนั้นเองผู้ฝึกยุทธชุดขาวทั้ง 19 คนก็ได้ลอยอยู่เหนือเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

 

ยู่เฉิงไห่ที่กําลังลอยอยู่เหลือบมองรอบตัว

 

“นี่มันคนจากสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่? คนจากสถานศึกษาผืนฟ้า?”

 

ผู้อาวุโสทั้ง 19 คนเหลือบมองลงมาจากท้องฟ้า

 

“พวกปีศาจอย่างพวกเจ้าได้สร้างความหายนะให้กับโลกใบนี้มาเกินพอแล้ว! พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องถูกกําจัด!” ผู้อาวุโสคนหนึ่งเอ่ยปากพูดขึ้น

 

เมื่อผู้อาวุโสทั้งหมดพร้อมแล้ว พวกเขาก็ได้พูดออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน

 

“พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องถูกกําจัด!”

 

สีรู่หยาเงยหน้าขึ้นก่อนจะพูดออกมา “ศิษย์พี่ใหญ่ ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับท่านแล้ว!”

 

นี่คือเหตุผลที่ทําให้สีรู่หยาต้องถามถึงความมั่นใจ หลังจากที่เขตแดนพลังทั้งสิบจางหายไป ในตอนนั้นยู่เฉิงไห่จะต้องรับมือกับศัตรูหลายคน

 

ยู่เฉิงไห่หันหลังกลับมาในขณะที่เอามือไขว้หลัง ตัวเขาได้พูดอย่างเย็นชา “แปดกลีบอย่างงั้นเหรอ?”

 

ผู้อาวุโสทั้ง 19 คนไม่ใช่ผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบ

 

เหนือเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ ในตอนนี้มีเพียงหลิวคู่และหวางเย่วเท่านั้น

 

ทันใดนั้นเองยู่เฉิงไห้ก็ได้หายตัวไปในอากาศ!

 

“หืม?” หวางเย่วไม่ได้คาดคิดว่ายู่เฉิงไห่จะโจมตีอย่างรวดเร็วแบบนี้

 

ในวินาทีต่อมายู่เฉิงไห่ก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังหวางเย่ว กระบีนิลโลหิตของยู่เฉิงไห่ส่องสว่างท่ามกลางแสงสว่างอันเจิดจ้า “สืบสายราชันย์!”

 

ใกล้ๆ กับเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ที่มียู่เฉิงไห่เป็นจุดสูงกลาง ทั่วทั้งเมืองกําลังถูกกระบีพลังงานจํานวนมหาศาลเข้าปกคลุมกระบี่พลังงานทั้งหมดได้ตกลงจากท้องฟ้ามันเป็นเหมือนกับสายฝนที่ไม่มีจุดสิ้นสุด

 

ทหารจากราชสํานักทั้งหลายไม่มีพลังมากพอที่จะป้องกันตัวเองไว้ได้ ทุกคนที่ถูกกระบี่พลังงานโจมตีล้วนถูกฆ่าตายในทันที

 

หวางเย่วได้ใช้พลังอวตารที่มีเร่งความเร็วตัวเองเพื่อหลบเลี่ยงการโจมตีทั้งหมด

 

ยู่เฉิงไห่ได้ใช้สุดยอดเคล็ดวิชาที่ไล่ตามไปที่หวางเย่ว ครั้งนี้ตัวเขาไล่ตามหวางเย่วได้ทันก่อนจะจู่โจมหวางเย่วโดยที่ไร้ทางหนี!

 

ตุ้ม!

 

กระบีพลังงานของยู่เฉิงไห่ตกกระทบบนร่างอวตารของหวางเย่ว

 

แคร็ก!

 

แขนขวาของร่างอวตารถูกฟันขาดไปในทันที

 

ในตอนนั้นเองเสียงคร่ําครวญอันน่าสมเพชก็ได้ดังขึ้น

 

หวางเย่วตื่นตระหนก ตัวเขาต้องการที่จะหนี หวางเย่วไม่ลังเลเลยที่จะคิดหนี!

 

ยู่เฉิงไห่ได้ใช้สุดยอดเคล็ดวิชาก็เพื่อที่จะไล่ตามอีกครั้ง ในตอนนี้หวางเย่วเป็นเหมือนกับลูกไก่ในกํามือเท่านั้น

 

แสงดาวสรวงสวรรค์แห่งความมืด!

 

กระบี่พลังงานได้เข้าขวางทางทางหนีของหวางเย่วเอาไว้ หวางเย่วไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะหันมาเพื่อต่อสู้

 

กระบี่นิลโลหิตได้หมุนรอบตัวเองก่อนที่จะบินไปทางหวางเย่ว

 

ตุ้ม!

 

หวางเย่วป้องกันตัวเองเอาไว้ไม่ทัน แม้ว่าทั้งสองจะเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบ แต่ความแข็งแกร่งที่มีกลับแตกต่างไม่ต่างอะไรจากหน้ามือและหลังมือ

 

ผู้ฝึกยุทธในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ต่างก็ตกตะลึงกับภาพที่ได้เห็น

 

“หวางเย่ว…ทําไมหวางเย่วถึงได้ดูเหมือนกับผู้มีพลังอวตารดอกบัวเจ็ดกลีบซะล่ะ?”

 

“ตาของข้าไม่ได้มองผิดไปอย่างงั้นเหรอ? อย่าบอกว่าหวางเย่วแกล้งทําเป็นแข็งแกร่งมาโดยตลอด?”

 

“เป็นไปไม่ได้! จะมีใครปลอมตัวเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบได้? บางทีมันอาจจะเป็นพลังอวตารที่อ่อนแอก็เป็นได้ตราบใดที่ข้าไม่เห็นกับตาตัวเองข้าก็ไม่เชื่อหรอก!”

 

หลังจากที่ยู่เฉิงไห่ปลดปล่อยสุดยอดเคล็ดวิชาออกมาถึงสามครั้ง หวางเย่วก็ไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป

 

ยู่เฉิงไห่ลอยตัวขึ้นสูง

 

ตั้งแต่การต่อสู้เริ่มต้นจนไปถึงจุดจบ หลิวกได้เหลือบมองการต่อสู้อยู่ตลอดเวลาตัวเขาไม่คิดที่จะเข้าไปยุ่งเลยแม้แต่น้อยหลังจากที่การต่อสู้สิ้นสุดหลิวคู่ก็ได้ปรบมือก่อนจะพูดออกมา“เจ้าเปิดหูเปิดตาข้าจริงๆ ! แต่น่าเสียดายเจ้าในตอนนี้สูญเสียพลังลมปราณไปแล้วหวางเย่วน่ะได้ทําตามเป้าหมายของเขาแล้วล่ะ!”

“งั้นเจ้าก็แสดงให้ข้าดูทีว่าเจ้าซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง!”

 

พรึบ!

 

ยู่เฉิงไห่ได้ใช้สุดยอดเคล็ดวิชาของเขาอีกครั้ง!เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นยู่เฉิงไห่ก็ปรากฏตัวต่อหน้าหลิวก่ก่อนจะใช้พลังฝ่ามือจู่โจม!

 

พลังอนุสรณ์สวรรค์แห่งความมืด!

 

ตุ้ม!

 

หลิวก่ยกมือขึ้นเพื่อปัดป้องการโจมตีแต่ถึงแบบนั้นตัวเขาก็กระเด็นกลับถอยหลังไป

 

ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็อ้าปากค้าง!ยู่เฉิงไห่กําลังเอาจริงอย่างเต็มกําลัง

 

ในทางกลับกันสีรู่หยามีสีหน้าที่เป็นกังวลแม้ว่าการเคลื่อนไหวของยู่เฉิงไห่จะทําให้ตัวเขานึกถึงผู้เป็นอาจารย์ได้บ้างแต่ถึงแบบนั้นมันก็ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นพลังลมปราณของยู่เฉิงไห่กําลังจะหมดลง เมื่อถึงตอนนั้นยู่เฉิงไห่จะไป

 

ผู้อาวุโสทั้ง 19 คนต่างก็ตกใจกับรูปแบบการต่อสู้ของยู่เฉิงไห่ทุกคนที่เห็นแบบนั้นก็ไม่กล้าพอที่จะสอดมือเข้าไปทุกคนทําได้แค่เพียงเหลือบมองด้วยแววตาอันว่างเปล่า

 

ตุ้ม! ตู้ม! ตุ้ม!

 

ยู่เฉิงไห่ยังคงเคลื่อนไหวต่ออย่างไม่หยุดยั้งทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางทางล้วนแต่ถูกทําลายยู่เฉิงไห้ได้บินต่อไปยังทิศตะวันตกโดยทิ้งไว้แค่เพียงเศษซากปรักหักพัง

 

“เจ้ามันบ้าไปแล้ว!” หลิวก่ขมวดคิ้วก่อนที่จะใช้พลังฝ่ามือป้องกันตัวเอง

 

“ข้าบอกเจ้าไปแล้ว…วันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า!”

 

กระบี่พลังงานปรากฏขึ้น!

 

“พลังสรวงสวรรค์แห่งความมืด!”

 

“เจ้ามันบ้าไปแล้ว!” หลิวกได้หนีออกจากเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ไป

 

เมื่อเห็นแบบนั้นสีคู่หยาก็รีบสั่งการ “ส่งข่วไปที่ศาลาปีศาจลอยฟ้าซะ! แม่น้ำเมฆาพิโรธ!”

 

“ครับ!”

 

สีว์หยายังคงหันมองรอบตัวก่อนจะพูดออกมา “ชั่วจงหยาง!”

 

“ข้าอยู่นี่แล้ว!”

 

“ลูกขึ้นและจงเตรียมพร้อมให้ดี!” เสียงของสี่ว์หยาเปี่ยมไปด้วยพลัง

 

ฮัวจงหยามรีบทําตามในทันที

 

พรึบ!

 

พลังอวตารดอกบัวเจ็ดกลีบได้ขยายขึ้นก่อนจะหายตัวไปในทันที!

 

ในบรรดาสาวกจากสํานักอเวจี เหล่าสาวกที่พอจะมีร่างอวตารต่างก็ใช้พลังอวตารอย่างพร้อมเพรียงกัน

 

ช่วว!

 

เสียงอันลึกลับดังขึ้น มันเป็นเสียงที่ดังกังวานไปทั่วทั้งอากาศ

 

เสียงที่ดังขึ้นต่างจากเสียงที่ดังมาจากสีว์หยาเป็นเพราะร่างอวตารจํานวนมากปรากฏตัวพร้อมกันและเพราะแบบนั้นจึงทําให้เกิดเสียงอันทรงพลังขึ้น

 

พลังอวตารดอกบัวสองกลีบและพลังอวตารดอกบัวสามกลับจากผู้นําทัพย่อยทั้ง 12 คนและพลังอวตารทศภพของเหล่าสาวกสํานักอเวจีกว่าหลายสิบร่างได้ส่องสว่างไปทั่วเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์!

 

ฮั่วจงหยางพยายามมองโลกในแง่ดีก่อนจะเก็บอาการเจ็บปวดเอาไว้ ตัวเขาเงยหน้าขึ้นไปบนฟ้าก่อนจะพูดออกมา“ดูซิว่าใครจะกล้าเคลื่อนไหวได้

 

ผู้อาวุโสทั้ง 19 คนต่างก็ตกตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็น ทุกคนเหลือบมองไปที่หวางเย่วที่กําลังได้รับบาดเจ็บสาหัสแม่ทัพใหญ่คนสุดท้ายคนนี้นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้นอย่างไร้ความหมาย

 

“ทุกคนจงรอฝ่าบาทกลับมา!”

 

“ครับ!”

 

หลังจากที่ผ่านเวลาไปกว่าหลายชั่วโมง ยู่เฉิงไห่และหลิวคู่ก็ยังคงต่อสู้กันโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทั้งคู่ได้ผ่านประตูเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ออกมาทุกคนที่เห็นแบบนั้นต่างก็ถอนหายใจกันอย่างโล่งอกในที่แห่งนี้แทบจะไม่มีใครเลยที่จะติดตามทั้งคู่ไปได้สาวกจากสํานักอเวจีที่เหลือต่างก็ถอนหายใจก่อนจะมุ่งความสนใจไปยังผู้อาวุโสทั้ง 19 คนแทน

 

ในขณะเดียวกันยู่เฉิงไห่ก็ยังคงไล่ตามหลิวก่ กระบี่พลังงานทั้งหลายได้ส่องประกายเจิดจ้าผ่านทั้งแม่น้ำและภูเขา! “เจ้าน่ะไม่มีที่ให้หนีแล้ว!”

 

ตุ้ม! ตุ้ม! ตุ้ม!

 

หลิวเองก็ได้ปล่อยพลังฝ่ามือนับไม่ถ้วนออกมา พลังฝ่ามือทั้งหมดได้เข้าปะทะกับกระบี่พลังงาน

 

จ่ๆ หลิวกก็หันกลับมาก่อนที่จะเหลือบมองไปเบื้องล่าง “ที่แม่น้ำเมฆาพิโรธจะเป็นที่ตายเจ้า!”

 

“หม?”

 

“ยู่เฉิงไห่ ถ้าเจ้าไม่มีสีปูหยา ด้วยมันสมองที่เจ้ามีเจ้าน่ะสู้ข้าไม่ได้หรอก เมื่อก่อนเป็นยังไงตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างงั้น” หลิวก่พูดก่อนจะลอยตัวสูงขึ้น

 

“ไร้สาระ!” ยู่เฉิงไห่หายตัวไปก่อนจะปรากฏตัวอีกครั้งเหนือตัวหลิวก่

 

สืบสายราชันย์!

 

กระบี่พลังงานนับไม่ถ้วนได้ตกลงมาจากท้องฟ้า กระบี่พลังงานแต่ละเล่มตกลงมาไม่ต่างจากสายฝน

 

หลิวกู่ตะโกนกลับมา “เจ้าคิดว่าข้าไม่มีวิชาตอบโต้เจ้าอย่างงั้นสินะ?” หลิวก่โบกแขน ในตอนนั้นเองก็มีแสงสีแดงส่องประกาย “พู่กันพิพากษา!”

 

พู่กันสีแดงส่องประกายไปด้วยอักษรโบราณได้ลอยไปบนอากาศ อักษรโบราณสีแดงที่เห็นได้รวมตัวกันเป็นเกราะก่อนจะหยุดกระบี่พลังงานเอาไว้

 

ดวงตาของยู่เฉิงไห่ส่องเป็นประกาย “เจ้าและข้าล้วนถูกขายให้กับชาวลั่วหลาน…ในตอนนั้นข้าดูแลเจ้าไม่ต่างอะไรกับพี่น้องหนําซ้ําข้ายังช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้! แต่เจ้าก็เลือกที่จะฆ่าเจียงไหลหนึ่งในพี่น้องของพวกเราไปเพียงเพื่อชื่อเสียงและทรัพย์สมบัติ! เจ้ายังฉวยโอกาสในตอนที่ข้าได้รับบาดเจ็บอีกด้วย!ข้าจะเผชิญหน้ากับพี่น้องผู้ล่วงลับได้ยังไงกันถ้าหากเจ้ายังมีชีวิตอยู่?”

 

“ข้าน่ะเลือกทางเดินที่ถูกต้องแล้ว…คนทรงผู้ยิ่งใหญ่ชาวลั่วหลานได้สัญญาไว้กับข้า เขาบอกจะให้ข้าได้กลายเป็นจักรพรรดิเจ้าน่ะพูดเสมอว่าไม่อยากถูกรังแกอีกต่อไป เจ้าต้องการที่จะเหยียบย่าผู้ที่รังแกเจ้าอยู่เสมอ! ข้าในตอนนี้ทําทุกอย่างที่เจ้าต้องการได้แล้ว! เจ้ายังไม่มีความสุขอีกอย่างงั้นเหรอ?” หลิวก่ตอบกลับ

 

“ความสุขอย่างงั้นเหรอ? เจ้าจะได้บอกกับพี่น้องของข้าเองในตอนที่เจ้าได้ไปนรกแล้ว!”

 

“ข้าน่ะไม่คิดถึงเรื่องพี่น้องอีกแล้ว นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะไม่มีชาวภู่เฉียนอยู่ในโลกใบนี้อีก!”

 

พรึบ!

 

ยู่เฉิงไห่ยังคงใช้สุดยอดวิชาของเขาต่อไป พลังแสงดาวสรวงสวรรค์แห่งความมืดได้ปิดทางหนีของหลิวคู่เอาไว้กระบี่พลังงานขนาดใหญ่ได้พุ่งเข้าหาหลิวคู่อย่างรวดเร็ว

 

“พรแห่งอักษร!” หลิวได้โยนพู่กันพิพากษาออกมาปลายพู่กันส่องแสงสีแดงก่อนจะปลดปล่อยพลังอักษรสีแดงออกมาพลังที่ดูคล้ายกับดอกไม้สีแดงได้ลอยอยู่ท่ามกลางพลังพลังแสงดาวสรวงสวรรค์แห่งความมืด

 

ตุ้ม! ตุ้ม! ตุ้ม! ตุ้ม! ตุ้ม!

 

ยู่เฉิงไห่ได้เรียกพลังอวตารออกมาพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบปรากฏตัวขึ้นในทันที

 

หลิวคู่ที่เห็นแบบนั้นทําสีหน้าเย้ยหยัน ตัวเขาได้เรียกพลังอวตารเช่นกันพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบได้ยกมือขึ้นก่อนจะคว้าพลังอวตารของยู่เฉิงไห่เอาไว้ในเวลาเดียวกันกลีบดอกบัวทั้งแปดก็ได้หมุนล้อมรอบดาบพลังงาน

 

“หืม?” ยู่เฉิงไห่ไม่เคยต่อสู้รับมือกับผู้ที่ไร้ซึ่งดอกบัวทองค่ามาก่อน และเพราะแบบนั้นตัวเขาจึงพบว่าสิ่งที่ เห็นเป็นเรื่องแปลก

 

ตุ้ม!

 

เมื่อกลีบดอกไม้ชนเข้ากับร่างอวตาร ยู่เฉิงไห้ก็ถอยกลับไปอย่างรวดเร็วตัวเขาสัมผัสได้ถึงภัยอันตรายที่มี ผลต่อชีวิตได้และเพราะแบบนั้นตัวเขาจึงคิดที่จะหลบการโจมตีนั้น

 

หลิวก่พูดออกมาอย่างไม่ตื่นเต้นอะไร “ถ้าหากเจ้าได้ตายที่แม่น้ำเมฆาพิโรธ เจ้าจะไม่มีทางฟื้นคืนชีพได้อีกเจ้าจะจมสู่ก้นบึงของแม่น้ำตลอดไป ข้าในตอนนี้ได้รับการคุ้มครองจากเวทมนตร์คาถาแม้ว่าจะไม่มีน้ำแต่ข้าก็ยังสามารถฟื้นคืนชีพได้อยู่ดี เจ้าในตอนนี้จะไปสู้กับข้าได้ยังไงกัน?”

 

ยู่เฉิงไห่ที่ได้ฟังแบบนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

หลิวก่พูดต่อ “ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าก็ไม่มีทางชนะข้าได้…ยู่เฉิงไห่ เปิดตาให้กว้างและมองดูพลังอวตารของข้าซะ!”

 

อวตารของยู่เฉิงไห่ดูสูงใหญ่กว่าเมื่อเทียบกับพลังอวตารของหลิวคู่

 

กลีบดอกบัวทั้งแปดยังคงหมุนรอบร่างอวตาร มันหมุนเวียนอย่างอิสระ ในตอนนั้นเองกลีบดอกบัวกลีบใหม่ดูเหมือนกําลังผลิบาน

 

“แปดกลีบกับอีกครึ่งใบอย่างงั้นเหรอ?” ยู่เฉิงไห่ดูตื่นตกใจ

 

“เป็นเพราะข้ามีงานวิจัยของสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่และสถานศึกษาผืนฟ้าจึงทําให้ข้ามีพลังอวตารแบบนี้ได้…ข้ารู้วิธีใช้ร่างอวตารนี้ต่อสู้ทุกอย่าง ข้าต้องฝึกฝนผลักดันตัวเองอย่างหนักกว่าที่จะมาถึงตรงนี้ได้”หลิวกุ่ยกมือขึ้นก่อนจะพูดต่อ “พลังอวตารดอกบัวแปดกลีบ…เจ้าคิดว่าทรงพลังไหมล่ะ?”

 

ยู่เฉิงไห้ไม่ลังเลใจ ตัวเขาได้หยิบเม็ดยาก่อนจะกลืนมันลงไป

 

หลิวก่ตกตะลึงเล็กน้อย ตัวเขาได้แต่สงสัยว่ายู่เฉิงไห่กําลังทําอะไรอยู่

 

ยู่เฉิงไม่ได้พูดออกมาอย่างเย็นชา “พลังอวตารดอกบัวแปดกลีบมันทรงพลังจริงๆ !” ยู่เฉิงไหรีบเคลื่อนไหวก่อนจะหายวับไปจากหลิว ยู่เฉิงไห่ได้บินไปพร้อมกับร่างอวตารก่อนที่จะกลายเป็นหนึ่งเดียวกันในตอนนั้นเองร่างของยู่เฉิงไห้ก็ได้เปล่งประกายสีทองราวกับร่างของเขากําลังเปี่ยมไปด้วยไฟ

 

“เจ้าก็ยังคงป่าเถื่อนเหมือนเดิม! ข้าอยากที่จะรู้จริงๆ ว่าเจ้าจะใช้ยาพลังปีศาจได้ยังไง!”

 

ซูวว!

 

พลังอวตารทั้งสองได้เข้าชนกัน เสียงของการปะทะกันดังกึกก้องไปทั่วป่า นกและเหล่าสัตว์ร้ายต่างก็เลือกหนีที่เหนือผิวน้ำเองถูกพัดพาไปด้วยลมแรง

 

ยู่เฉิงไห่ได้กินยาพลังปีศาจไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นี่เป็นที่มาของความมั่นใจของเขาในวันนี้ นี่คือเหตุผลที่ทําให้ยู่เฉิงไห่ยอมใช้สุดยอดเคล็ดวิชาอย่างไม่หยุดพัก “กระบีนิลโลหิต!”

 

กระบี่นิลโลหิตของยู่เฉิงไห้บินขึ้นไปหาอวตารของหลิวกในมุมที่ลับตา

 

หลิวได้ปลดปล่อยพู่กันพิพากษาออกมาอีกครั้ง

 

อาวุธทั้งสองชิ้นเข้าปะทะกัน!

 

ตุ้ม!

 

หลิวก่ลอยตัวลงมาในขณะที่ยู่เฉิงไห่ลอยขึ้นไป

 

ทั้งสองคนต่างก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือดเหนือแม่น้ำเมฆาพิโรธ

 

เมื่อต้องพบกับการโจมตีของผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่หลิวก่ที่มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบครึ่งเองก็ยังรู้สึกกดดัน

 

ตุ้ม!

 

ยู่เฉิงไม่ได้ใช้วิชาสืบสายราชันย์อีกครั้ง กระบี่พลังงานได้กระทบเข้ากับร่างอวตารของหลิวคู่

 

ในตอนนี้หลิวกไม่สามารถทนได้อีก “พอ!” สิ้นสุดเสียงหลิวก็ถได้ปลดปล่อยพลังทั้งหมดจากมือร่างอวตารพลังอวตารของเขาคว้าพลังอวตารของยู่เฉิงไห่ไว้ได้

 

พู่กันพิพากษาเปล่งประกายแสงสีแดงอันเป็นเอกลักษณ์!

 

“กวาดล้างกองทัพด้วยความรู้ สละปัญญา!”

 

พ่กันพิพากษาได้ขีดเขียนตัวอักษรทั้งสี่อย่างรวดเร็ว ตัวอักษรสีแดงทั้งสี่ได้หมุนไปรอบๆปลายอันเฉียบแหลมของคู่กัน ตัวอักษรทั้งหมดบินไปบนฝ่ามือของร่างอวตาร พลังอวตารได้คว้าตัวอักษรสละปัญญาไว้ก่อนจะปลดปล่อยมันออกมา

 

ยู่เฉิงไห่ลดพลังอวตารลงก่อนจะก้าวไปที่ด้านหน้าแทน ยู่เฉิงไห่พุ่งไปพร้อมกับกระบี่ประจําตัว!

 

พรึบ!

 

พู่กันพิพากษาได้ฝังอยู่ที่หน้าอกของร่างอวตารยู่เฉิงไห่

 

กระบี่นิลโลหิตได้สร้างกระบี่พลังงานขนาดใหญ่ก่อนที่จะผ่าเข้าใส่หลิวคู่!

 

ตุ้ม!

 

ทั้งสองฝ่ายต่างก็ตกลงสู่พื้น ร่างอวตารของทั้งคู่สลายหายไปกับสายลม

 

ยู่เฉิงไห่ได้เช็ดเลือดออกจากริมฝีปาก หลังจากนั้นตัวเขาก็ได้แตะไปที่จุดพลังลมปราณยู่เฉิงไห่กําลังเผาผ ลาญจุดพลังลมปราณนั่นเอง สิ้นสุดการแตะยู่เฉิงไห่ก็ได้ใช้พลังฝ่ามือใส่ไปที่พื้นตัวเขาได้ลอยขึ้นมาอีกครั้งยู่เฉิงไห่ลอยขึ้นไปบนอากาศอย่างภาคภูมิใจก่อนที่จะกางมือออกมากระบี่นิลโลหิตได้หมุนกลับมาที่ฝ่ามือของเขาอีกครั้ง!ยู่เฉิงไห่ไม่ยอมปล่อยให้หลิวกได้มีโอกาสได้พักหายใจ

 

“เจ้ากําลังพยายามจะลากข้าไปด้วยสินะ?”หลิวคู่กําลังสงสัยว่ายู่เฉิงไห่จะสละตัวเองเพื่อจะสังหารตัวเขาหลิวก่จะไม่มีวันยอมทิ้งชีวิตเหมือนกับยู่เฉิงไห่

 

“ผิงอัน! มองมาที่ข้า! จงจดจําดวงตาข้า!” ยู่เฉิงไห่ยังคงใช้กระบี่พลังงานจู่โจมต่อไป

 

“ข้าจะไม่ตาย!” หลิวกกัดฟันด้วยความโกรธแค้นก่อนจะยกแขนขึ้นหลิวกได้ใช้พู่กันพิพากษาโดยสัญชาตญาณ

 

ทั้งคู่ได้เผชิญหน้ากันก่อนที่จะร่วงหล่น

 

พู่กันได้แทงเข้าไปในหัวใจของยู่เฉิงไห่ส่วนกระบี่นิลโลหิตก็ตัดเข้าไปในอวัยวะภายในของหลิวกเช่นกัน

 

ในเวลานั้นพลังงานทั้งหลายก็เริ่มสลายหายไป

 

ยู่เฉิงไห้ยังคงจับกระนิลโลหิตเอาไว้แน่นก่อนจะผลักมันเข้าไปในร่างกายของหลิวก หลิวเองก็เช่นกันเขายังคงผลักพู่กันให้ฝังในร่างกายของยู่เฉิงไห้มากขึ้น

 

เลือดของชาวภู่เฉียนได้ไหลรินลงสู่แม่น้ำ แม่น้ำเมฆาพิโรธถูกย้อมเป็นสีแดง

 

ยู่เฉิงไห่ไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวดอะไรออกมา สีหน้าของเขามีเพียงรอยยิ้ม “เจ้าน่ะแพ้แล้ว”

 

“ข้า…ข้าไม่ได้แพ้ เจ้านั่นแหละที่แพ้!” ดวงตาของหลิวคู่ดูถูกเหยียดหยามยู่เฉิงไห่ แม้ว่าเขาจะต้องตายแต่ ถึงแบบนั้นเขาก็ยังมีอีกชีวิตอยู่ดี

 

นิ้วะ!

 

ทั้งสองฝ่ายต่างก็แยกออกจากกันและกัน

 

ยู่เฉิงไห่มองไปที่แม่น้ำเมฆาพิโรธ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าสีของเลือดจะสวยงามเช่นนี้ มันมีชีวิตชีวาราวกับ ดอกไม้ที่กําลังเบ่งบานในฤดูใบไม้ผลิ ในตอนนั้นเองผลจากยาพลังปีศาจก็เริ่มจะจางหายไป พลังลมปราณที่ยู่ เฉิงไห่มีก็เริ่มจะจางหายไปเช่นกัน ยู่เฉิงไห่รู้สึกราวกับสติกําลังจะจางหายด้วย

 

“ข้าตายไปแล้วสองครั้ง…และข้าก็ได้ฝึกฝนใช้ชีวิตอยู่บนภูเขาอีกกว่า 300 ปี ขีดจํากัดของข้าอยู่ใกล้แค่ เอื้อม…ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่ข้าก็เป็นผู้ชนะ” ยู่เฉิงไห่หัวเราะก่อนจะพูดต่อ “ในทางกลับกันเจ้าน่ะได้เสียชีวิตไป ครั้งหนึ่งในตอนที่อยู่กับชาวลั่วหลาน และในตอนนี้เจ้าก็กําลังจะตายเป็นครั้งที่สอง เจ้าที่ฝึกฝนตัวเองมาแล้ว 300 ปีจะไปทําอะไรได้ เจ้าน่ะเหลือชีวิตเดียวแล้ว”

 

“เจ้า…” หลิวก่เหลือบมองไปที่ยู่เฉิงไห่

 

“เจ้าน่ะศึกษาเรื่องพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบมานานแล้ว…เจ้าไม่คิดว่าข้าจะไม่ได้ศึกษามันเลยอย่างงั้น นะ? ดอกบัวทองคําเป็นสิ่งที่ดูดซับพลังชีวิต ถ้าหากไม่มีดอกบัวทองคํา เจ้าก็จะไม่สามารถยืดอายุขัยได้…ยังไง ซะเจ้าก็ต้องตาย และเจ้าจะต้องตายเพื่อชดใช้ให้กับชาวอู่เฉียน!”

 

“เจ้าต่างหากที่จะต้องชดใช้!” หลิวคู่ยืนอยู่บนแม่น้ำก่อนจะปลดปล่อยพลังงานออกมา

 

ยู่เฉิงไห่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เขาเลือกที่จะยิ้มให้เท่านั้น มันเป็นการแสดงออกให้เห็นถึงความพึงพอใจ นั่นเอง ยู่เฉิงไห่เหลือบมองไปที่เส้นขอบฟ้า เมื่อเทียบกับความทรงจําที่ผ่านมา ดูเหมือนความทรงจําที่ใช้ใน ภูเขาทองจะเป็นความทรงจําที่น่าจดจ่าที่สุดแล้ว

 

ทันใดนั้นเองตัวเขาก็ได้เห็นรถม้าล่องเมฆาที่ปลายขอบฟ้า…

 

“ท่านอาจารย์? นี่มันภาพหลอนอย่างงั้นเหรอ?” ว่ากันว่าเมื่อยามใกล้ตาย คนคนนั้นจะมองเห็นภาพที่ติดตรา ตรึงใจ “ข้าขอโทษด้วย ให้ข้าได้ชดใช้ในชาติหน้าเถอะ!”

 

ในตอนนั้นเองพลังฝ่ามือสีทองก็ได้ลอยออกจากรถม้าด้วยความเร็วสูง

 

พลังฝ่ามือไร้ความกลัว?!

 

หลิวสัมผัสได้ถึงอันตราย ตัวเขาหยุดทุกอย่างก่อนจะหันหลังกลับไปมอง ว่ากันว่าพลังฝ่ามือไร้ความกลัวสามารถขจัดปัดเปล่าความไม่สบายใจออกจากหัวใจของผู้คนได้

 

หลิวกรีบยกพู่กันพิพากษาขึ้นด้วยมือทั้งสองข้าง ในตอนนั้นเองตัวอักษรสีแดงก็ได้กลายเป็นม่านพลังขนาด ใหญ่!

 

พลังฝ่ามือสีทองได้เข้าปะทะกับม่านพลัง!

 

ตุ้ม!

 

พลังฝ่ามือทําให้หลิวคู่กระเด็นสู่พื้นผิวแม่น้ำ

 

ดวงตาของหลิวกเบิกกว้าง ตัวเขาทําได้เพียงเหลือบมองอย่างตื่นตกใจ “นี่มันพลังของผู้มีอวตารดอกบัวเก่า กลีบอย่างงั้นเหรอ?”

 

หลิวกไม่รอช้าปลดปล่อยพลังลมปราณอันมหาศาลออกมา ตัวเขาในตอนนี้ทําได้เพียงพยายามต่อต้านพลัง ฝ่ามือไร้ความกลัว! แต่ไม่ว่าจะทําอะไรมากแค่ไหนพลังฝ่ามือก็ไม่ได้อ่อนกําลังลงเลย พลังฝ่ามือได้ผลักหลิว ออกจากแม่น้ำก่อนจะทําให้ตัวเขาชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ภายในป่า

 

ตุ้ม!

 

สุดท้ายหลิวคู่ก็ชนเข้ากับหน้าผาใกล้ๆ แม่น้ำเมฆาพิโรธ

 

“ติ้ง! สังหารเป้าหมายสําเร็จ ได้รับรางวัลแต้มบุญ: 2,500”

 

บนรถม้าลอยฟ้า…

 

ดวงตาของเหล่าสาวกศาลาปีศาจลอยฟ้าต่างก็เบิกกว้างเมื่อมองไปยังยู่เฉิงไห่ที่เปียกโชกไปด้วยเลือด ใน เวลานั้นทุกคนต่างก็พูดไม่ออก ศิษย์พี่ใหญ่ผู้แข็งแกร่งของทุกคนบัดนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างไม่ต้องสงสัย

 

ลูโจวกระโดดลงมาก่อนจะใช้พลังฝ่ามือในทันที

 

“เพื่อให้ได้มาซึ่งพลังแห่งการดํารงอยู่พลังที่จะทําให้มาเยือนทุกที่ที่ปรารถนา พลังที่จะก่อให้เกิดทุกสรรพ

 

ซยู่ชูเองก็โยนอาวุธของนางออกมา “ข้าจะช่วยท่านเอง พี่ใหญ่!”

 

“แล้วข้าจะไปยืนเฉยได้ยังไงกัน?” เล้งลั่วเองก็ด้วย

 

“ข้าก็จะช่วยเช่นกัน” ฝานลี่เทียนได้โยนขวดน้ำเต้าทองออกมา

 

พลังอวตารไร้ดอกบัวของทั้งสามคนปรากฏขึ้น!

 

เมื่อเห็นยู่เฉิงไห่บาดเจ็บสาหัสผู้อาวุโสทั้งสามคนก็เข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างดีทุกคนรู้ดีว่าผู้เป็นปรมาจารย์ต้องการจะทําอะไรทุกคนไม่ลังเลเลยว่าจู่โจวจะต้องปลดปล่อยพลังแห่งการรักษา

 

ด้วยการสนับสนุนจากพลังของเขตแดนจากซยู่ชจึงทําให้พลังอวตารของทุกคนขยายใหญ่มากยิ่งขึ้น

 

ลูโจวยังคงบังคับพลังฝ่ามือต่อไป ในที่สุดดอกบัวสีฟ้าก็เริ่มจะเบ่งบานบนฝ่ามือเขา ด้วยการสนับสนุนจากผู้อาวุโสทั้งสามจึงทําให้ภาพที่ทุกคนได้เห็นดูยิ่งใหญ่กว่าตอนที่หอยสังข์ได้รับการรักษา

 

ดอกบัวสีฟ้าค่อยๆ ตกลงมาจากท้องฟ้า

 

ยู่เฉิงไห่เอามือขยี้ตา ในตอนที่สติของเขากําลังจะหายไป ในตอนนั้นหยดน้ำจากแม่น้ำเมฆาพิโรธก็ตกกระทบกับดวงตาเขา หยดน้ำเป็นประกายระยิบระยับ มันได้บดบังการมองเห็นของยู่เฉิงไห่ดอกบัวสีฟ้าส่องแสงเจิดจ้าจนเกินไปท้ายที่สุดสติของยู่เฉิงไห่ก็จางหายไป…