MPESIH-ระบบจักรพรรดิไร้เปรียบ - ตอนที่ 87
ในอดีตกองทัพของเมิ่งเถียน,เมิ่งเถียนก็คือแม่ทัพใหญ่และเมิ่งอี้ก็คือรองแม่ทัพ พวกเขาสองพี่น้องคือผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดรองลงมาก็แม่ทัพคนอื่น ๆ
แต่ตอนนี้ เมิ่งเถียน ได้มอบหน้าที่ให้แม่ทัพคนอื่นจัดการแทนที่จะเป็นน้องชายของตัวเอง นี่แสดงให้เห็นว่าทั้งสองคนมีเรื่องขัดแย้งอะไรกันอย่างแน่นอน หว่านฉีหลิน จึงไม่ได้ตอบกลับรับคำสั่ง
“เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าสั่งหรือไม่?”เมิ่งเถียน จ้องมองไปที่ หว่านฉีหลิน
หว่านฉีหลินได้กัดฟันแน่นและคุกเข่าลงบนพื้นข้างหนึ่ง”ข้าน้อยรับคำสั่ง!”
“ดีมาก!”
เมิ่งเถียนจ้องมองไปยังแม่ทัพคนอื่น ๆ และกล่าวพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม”พวกเจ้าทุกคนเป็นแม่ทัพแห่งอาณาจักรหนานหยานเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาและเป็นพี่น้องของข้า ข้าหวังว่าทุกคนจะทำอย่างเต็มที่เพื่ออาณาจักรเพื่อฝ่าบาท อย่าได้คิดถึงเรื่องไม่เป็นเรื่องอื่นใดอีก!”
“พวกเราจะเชื่อฟัง!”
“เอาล่ะ ทุกคนไปเตรียมตัวพวกเราจะออกเดินทางกันในอีกครึ่งชั่วโมง!”
“ขอรับ”
หลังจากแม่ทัพเหล่านี้จากไป เมิ่งอี้ ก็มาหา เมิ่งเถียน พร้อมกับกล่าวถาม”พี่ใหญ่ เป็นไปได้หรือไม่ว่าท่านกำลังไม่เชื่อใจน้องชายคนนี้?”
เมิ่งเถียน ได้มองไปที่น้องชายของเขาพร้อมกับถอนหายใจออกมา”เมิ่งอี้ เจ้าเป็นน้องชายของข้า ข้าจะไม่ไว้ใจเจ้า และ ไม่เชื่อใจเจ้าได้อย่างไร”
“แต่ข้า ข้าภักดีต่อองค์ชายของข้า กลับกัน เจ้ากลับภักดีต่ออาจารย์ของเจ้า เหรินหยาน!”
เมิ่งอี้ ได้เงียบไปเล็กน้อย
เมิ่งเถียน ได้มองไปที่ เมิ่งอี้ และกล่าวพูดอีกครั้ง”เมิ่งอี้ เจ้าเป็นน้องชายของข้า เจ้าจะตัดสินใจยังไงข้าจะไม่ห้ามเจ้า แต่ถ้าเจ้ากล้าที่จะขัดขวางแผนการของข้า ข้าจะไม่แสดงความเมตตาใด ๆ ออกมา!”
เมิ่งอี้ มองไปที่ เมิ่งเถียน พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึก”พี่ใหญ่ข้าเข้าใจแล้ว”
“เอาล่ะ ไปเตรียมตัวให้พร้อมพวกเราจะนำทัพออกไปกัน!”
“ขอรับ ข้าจะรีบทำตามคำสั่งทันที”
หลังจากที่ เมิ่งอี้ ถอยออกไป เมิ่งเถียน ก็จ้องมองไปที่แผ่นหลังน้องชายของเขา”เสี่ยวอี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำอะไรโง่ ๆ “
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เมิ่งเถียน ได้นำทัพทหารม้าไปยังแถวหน้าเหมือนที่ผ่านมา ทั้งยังมีหัวหน้ากองที่คุมทัพหลังอีก 350,000 นาย คนที่คุมทัพอยู่ด้านหลังของเขาไม่ใช่เมิ่งอี้ แต่เป็นแม่ทัพอีกคน
เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ทำให้ เมิ่งเถียน ไม่กล้ามอบกองทัพให้เมิ่งอี้ควบคุมอีก
ผ่านไปครึ่งวันท้องฟ้าก็พลันมืดลง
ประตูเมืองหลวงของอาณาจักรซีหยางกำลังจะปิดตัวลง
แต่ในขณะนี้เหล่าทหารที่กำลังจะปิดประตูเมืองก็สัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนบนพื้นดินพวกเขาได้ผงะและตอบสนองอย่างรวดเร็ว
“เข้าชาร์จ!”
เมิ่งเถียน ได้นำกองทัพพุ่งตรงไปยังประตูเมือง
อย่างไรก็ตามนี่เป็นเมืองหลวงของอาณาจักรซีหยาง ทหารองค์รักษ์ที่นี่ล้วนเป็นทหารชั้นยอด
เมื่อพวกเขาพบศัตรูพวกเขาได้ตอบโต้และใช้หน้าไม้จำนวนมากยิงลงมาทำให้ทหารม้าของ เมิ่งเถียน สูญเสียไปมากกว่า 20 นาย
แต่คนเหล่านี้แม้จะแข็งแกร่ง แต่ก็มีศัตรูมาจำนวนมากเป็นธรรมชาติที่พวกเขาจะไม่สามารถตั้งรับได้ทัน
ทั้งทหารราบถึงจะกำลังรบไม่ได้อ่อนเเอเเต่พวกเขาก็ย่อมไม่ใช่คู่มือของทหารม้า
พริบตาพวกเขาก็ถูกสังหารทันที
หลังจาก เมิ่งเถียน สั่งให้ทหารบางส่วนจัดการภายในเมืองเขาก็ไปยึดประตูอีกสามประตู
“ไม่ดีแล้ว เกิดเรื่องใหญ่ เกิดเรื่องใหญ่!”
ในอาณาจักรซีหยาง จักรพรรดิชูจิน ที่กำลังนอนกอดนางสนมของเขา ตอนนี้ เขาได้ยินเสียงตะโกนของทหารยามด้านนอก
“เกิดอะไรขึ้น?”ชูจิน ได้ตะโกนออกไปด้วยความโกรธ
“ฝ่าบาท เกิดเรื่องแล้วพะยะค่ะ”ทหารองค์รักษ์ด้านนอกได้ตะโกนขึ้นด้วยอาการตื่นตะหนก
“มีอะไรเกิดขึ้น รายงานมา!”
ชูจิน เต็มไปด้วยความโกรธ เขารีบสวมเสื้อคลุมมังกรของเขา
“เป็นกองทัพของอาณาจักรหนานหยาน พวกมันบุกมายังเมืองหลวงของเราพะยะค่ะ!”
“อะไรนะ?”
ชูจิน ที่สวมใส่เสื้อคลุมมังกรเสร็จเขาได้ตะโกนออกมาอย่างตกใจเขารีบดึงดาบออกมาและชี้ไปที่ทหารองค์รักษ์คนนั้น”เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอันใด บุตรชายของข้า ชูหยี ได้นำทัพ 400,000 นาย ไปต่อต้านอยู่ที่หุบเขาหยางผิง จะมีกองทัพของอาณาจักรหนานหยาน ปรากฏตัวขึ้นในเมืองหลวงได้อย่างไร?”
“พวกมันมุ่งมาจากเมืองหยุนไห่พะยะค่ะ!”
ตุบ
ชูจิน รู้สึกราวกับว่าศีรษะของเขาถูกฆ้อนทุบเข้าใส่เขาได้เซถอยหลังไปสองสามเก้า
ในฐานะจักรพรรดิเขาไม่ใช่คนโง่
พวกมันจะต้องข้ามผ่านมาจากแม่น้ำผิงหยวน อย่างแน่นอน
กองกำลังรักษาการณ์ของเมืองหยุนไห่ 300,000 นาย ได้ถูกย้ายไปโจมตีหุบเขาหยางผิง ทั้งกองกำลังองค์รักษ์ส่วนตัวก็ยังถูกย้ายออกไปมากกว่า 180,000 นาย
อาณาจักรหนานหยาน คงจะใช้โอกาสนี้บุกโจมตีเมืองหลวงของเขาอย่างแน่นอน
“เร็วเข้า ส่งทหารออกไปต้านทานพวกมัน และรีบส่งคำสั่งให้ ชูหยีรีบกลับมาเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด!”
แม้ว่าจะตื่นตระหนกและหวาดกลัว แต่ชูจิน ก็รู้ตัวว่าอะไรควรทำที่สุดในเวลานี้
“ขอรับ!”
หลังจากมองทหารองค์รักษ์ที่เพิ่งจากไปเสร็จชูจินได้ครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา”กองทัพของอาณาจักรหนานหยานไม่ได้มีมากขนาดนั้นอย่างมากที่บุกเมืองหลวงในคราวนี้ย่อมไม่เกิน 50,000 นาย ด้วยทหารองค์รักษ์ 20,000 นายของข้าก็เพียงพอที่จะต่อต้านพวกมันจนถึงเช้าของวันพรุ่งนี้ หลังจากที่ บุตรชายของข้า ชูหยี กลับมา มาดูกันว่าทัพ 50,000 นายของพวกเจ้าจะตายอย่างน่าอนาถเพียงใด!”
ความคิดของชูจิน ค่อนข้างสมเหตุสมผล
เพราะเขาได้ยินมาว่าอาณาจักรหนานหยานไม่ได้มีกองกำลังทหารมากมาย
อย่างไรก็ตาม กองทัพที่บุกมาคราวนี้ กลับไม่ใช่เพียงแค่ 50,000 นาย มันเป็นกองทัพ 400,000 นายที่นำโดยเมิ่งเถียน
แม้แต่ข่าวที่เขาส่งไปหา ชูหยี ก็ยังถูกดักเอาไว้ได้
เมิ่งเถียน ฉลาดมาก เขาเข้าใจสิ่งสำคัญที่สุดเมื่อต้องยึดบุกเมืองหลวงของศัตรู อย่างแรกคือ การจับจักรพรรดิของอีกฝ่าย แต่ถ้าคุณต้องการจับ จักรพรรดิอย่างบุ่มบ่ามอีกฝ่ายก็คงจะหนีไปได้
ดังนั้นเขาจึงไม่เร่งรีบบุกไปที่พระราชวัง แต่ได้ส่งคนไปยึดประตูเมืองทั้งสี่แทน
เมื่อถึงเวลา ที่จินยี่เหว่ยส่งข่าวมา ทุกอย่างก็จะอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาทั้งหมด
เมิ่งเถียน ได้มองจดหมายในมือของเขาและหัวเราะออกมา”จักรพรรดิแห่งอาณาจักรซีหยาง ไม่ธรรมดาจริง ๆ น่าเสียดายที่เขารู้ตัวช้าไป!”
“ถูกต้องแล้วท่านแม่ทัพ ตอนนี้ประตูเมืองทั้งหมดถูกพวกเราควบคุมไว้หมดแล้วแม้แต่แมลงวันสักตัวก็ไม่สามารถรอดออกไปได้!”
“พวกเจ้าทำงานได้ดีมาก!”
เมิ่งเถียนได้กล่าวพูดออกมา”กองทัพที่เหลือของเราอยู่ที่ไหน?”
“กองทัพของพวกเราได้เข้ามายังเมืองหลวงแล้วพวกเขากำลังจัดตั้งรูปขบวนกันอยู่!”
“ดีมาก!”
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงต่อมากองทัพทั้งหมดก็ได้มารวมตัวกัน
เมิ่งเถียน ได้จัดกองทัพ 150,000 นาย ไปเฝ้าประตูเมืองทั้ง 4 จากนั้นเขาก็นำทัพ 250,000 นายที่เหลือมุ่งหน้าไปยังพระราชวังอาณาจักรซีหยางโดยตรง
ผู้คนในเมืองหลวงได้หลบซ่อนตัวอยู่ในบ้านพวกเขา เมื่อพวกเขาเห็นกองทัพขนาดใหญ่บุกมาพวกเขาก็ลังเลและอยู่ในบ้านด้วยความหวาดกลัว
ครั้งนี้ เมิ่งเถียน ได้สร้างความกลัวฝังรากลงไปในใจของพวกเขาทุกคน
ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมงเมิ่งเถียนได้นำทัพเดินมาถึงด้านนอกพระราชวัง
เมื่อเขาเห็นทหารยามคอยคุ้มกันอยู่บนกำแพงวังเขาก็ตะดกนขึ้น”ข้าคือแม่ทัพเมิ่งเถียนแห่งอาณาจักรหนานหยาน ข้าได้นำทัพ 400,000 นายบุกมายึดเมืองหลวง และ จับกุมจักรพรรดิซีหยาง!”
“ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าคิดครึ่งชั่วโมงว่าจะเปิดประตูวังและส่งจักรพรรดิพวกเจ้าออกมาหรือจะให้ข้าส่งกองทัพเข้าไปภายในวังและสังหารพวกเจ้าทุกคน!”
“จะอยู่หรือจะตาย!”
“จะอยู่หรือจะตาย!”
“จะอยู่หรือจะตาย!”
กองทัพของเมิ่งเถียนได้ตะโกนขึ้นเสียงของพวกเขาได้ดังก้องสั่นสะเทือนฟ้าดินจนทำให้ทหารยามหลายคนหวาดกลัว
กระทั่งบางคนยังฉี่รดกางเกง
YOU MAY ALSO LIKE
Tips: Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aulores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt. Neque porro quisquam est, qui dolorem ipsum quia dolor sit ame