Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 199

199 – ถ้าเกิดอะไรขึ้นคุณต้องแบกผมหนีให้เร็วที่สุด

โจวเจ๋อนอนอยู่ในห้อง ชายชราเจ้าของบ้านบอกว่าจะไปซื้อยาจีนให้โจวเจ๋อแล้วออกไป

หมอหลินนั่งอยู่ข้างโจวเจ๋อ และเธอไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้พบกับผู้คนที่อบอุ่นบนท้องถนน และเขายังเอื้อเฟื้อพาทั้งสองกลับมาพักผ่อนที่บ้านด้วย

“โลกนี้ยังมีคนดีอยู่อีกมาก” หมอหลินถอนหายใจ

โจวเจ๋อกําลังดูกรอบรูปที่แขวนอยู่บนผนังข้างเตียง มีเหรียญและและใบประกาศเกียรติยศมากมายรวมถึงรูปถ่ายบางส่วน ดูท่าแล้วชายชราคนนี้คงจะเป็นทหารมาก่อน

“คุณหิวไหม?” หมอหลินถาม

“ผมยังไม่หิว” โจวเจ๋อส่ายหัว

“สาวน้อย คุณทําอาหารได้ไหม”

ชายชราเข้ามาพร้อมกับขี้ผึ้งในมือ

“ได้ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปทําอาหาร ฉันจะทายาให้เขา ขี้ผึ้งพวกนี้ค่อนข้างมีสรรพคุณที่ดี”

หมอหลินมองดูโจวเจ๋ออีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่แน่ใจว่าโจวเจ๋อจะอยู่ที่นี่คนเดียวได้

โจวเจ๋อพยักหน้าและโบกมือให้เธอสบายใจ

ชายชรานั่งลงข้างเตียงของโจวเจ๋อเขาเอื้อมมือออกไปตบผ้าปูที่นอนแล้วพูดว่า

“ไม่ต้องอาย”

โจวเจ๋อส่ายหัว

“งั้นก็ถอดเสื้อผ้าออก”

ชายชราเอื้อมมือออกไปช่วยโจวเจ๋อถอดเสื้อคลุมเมื่อมองไปที่อาการบาดเจ็บของโจวเจ๋อเขาก็อุทานออกมา

“ดูเหมือนว่าคุณเพิ่งผ่านสนามรบมาเลยแม้แต่ตอนที่ฉันไปรบที่เกาหลีกลับมาก็ยังไม่มีบาดแผลมากถึงขนาดนี้”

“โดนมาหนักจริงๆครับ” โจวเจ๋อถอนหายใจ

“ถึงจะดูอ่อนแอแต่ก็มีรากฐานที่ดี ออกกําลังกายเป็นประจําหรือเปล่า”

“ใช่ครับ” โจวเจ๋อพูดอย่างมีมารยาท

“รู้ไหมว่าฉันพาเธอมาทําไม” ชายชราถาม

โจวเจ๋อส่ายหัว

“ฉันดีใจที่ได้พบคนอย่างเธอ”

“นั่นเป็นเหตุผลที่ดี”

“พ่อหนุ่ม เด็กสาวคนนั้นเป็นคนดีเธอควรจะมีความกล้ามากกว่านี้”

พูดจบชายชราที่ทายาเสร็จแล้วก็เดินออกจากห้อง

หมอหลินทําอาหารเย็นเสร็จแล้วจึงยกเข้ามา แต่โจวเจ๋อไม่ค่อยทานอะไรมากนัก

หลังอาหารเย็น ชายชราเชิญโจวเจ๋อมาเล่นหมากรุกด้วยกันในขณะที่หมอหลินเดินดูของเก่าทั่วบ้าน

โจวเจ๋อนอนอยู่บนเตียงโดยหันหน้าไปทางกระดานหมากรุก ในขณะที่ชายชรานั่งอยู่อีกฟากหนึ่ง

ทักษะหมากรุกของโจวเจ๋อนั้นไม่ดี แม้ว่าชายชราจะต่อให้ค่อนข้างมากแต่ต้องยอมรับว่าทักษะของเขาไม่ไหวกับเรื่องนี้จริงๆ

ในช่วงดึกโจวเจ๋อโทรหาไปยิ่งเพราะคนที่จะมารับเขายังมาไม่ถึงเลย

ไปวิ่งบอกว่าเหล่าเต่ไม่มีใบขับขี่แล้วดันเผอิญไปชนกับด่านตํารวจจึงถูกจับตัวไว้

ในขณะที่ลิงน้อยซ่อนตัวอยู่แถวๆนั้นเพราะถ้าตํารวจจับได้ว่าเหล่าเต่มีสัตว์สงวนในครอบครองเขาจะมีความผิดมาก

โจวเจ๋อคาดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้ เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเหล่าเต่ไม่มีใบขับขี่เพราะเหล่าเด็ทํา หน้าที่ขับรถให้เขาอยู่ตลอด

“เกิดอะไรขึ้น?” ชายชรารอให้โจวเจ๋อวางสายแล้วถาม

“มีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างทางทําให้เพื่อนที่จะมารับผมจะมาในพรุ่งนี้”

“ถ้าอย่างนั้นก็พักที่นี่เถอะ ฉันยินดีที่เธอจะพักที่นี่”

“…………” โจวเจ๋อ

หลังจากเล่นหมากรุกแล้ว ชายชราก็หาวราวกับว่าเขากําลังจะหลับ เขาโบกมือให้โจวเจ๋อ รวบรวมกระดานหมากรุกและบอกว่าเขาจะกลับไปที่ห้องเพื่อนอน

เมื่อชายชราออกไปหมอหลินก็เข้ามาแต่ใบหน้าของเธอแค่เครียดเล็กน้อย

“เกิดอะไรขึ้น?” โจวเจ๋อถาม

“อาเจ๋อ ฉันว่าผู้เฒ่าคนนี้ค่อนข้างแปลกอยู่นะ”

“แปลกอะไร? คุณไม่ได้บอกว่าเขาดีเหรอ?” โจวเจ๋อถาม

“ไม่รู้ทําไมตอนที่ฉันอยู่ที่บ้านหลังนี้ฉันถึงรู้สึกอึดอัดแปลกๆ”

“ไม่เป็นไร ผมอยู่นี่แล้ว” โจวเจ๋อปลอบโยน

หมอหลินพยักหน้า โล่งใจเล็กน้อย

“ผมอยู่ที่นี่แล้ว จําไว้ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นคุณต้องรีบแบกผมหนีให้เร็วที่สุด อย่าทิ้งผมไว้ที่นี่คนเดียว”

” หมอหลิน

“เดี๋ยวฉันจะไปเอาน้ํามาเช็ดตัวให้”

หมอหลินลุกขึ้นและออกไป เมื่อเธอเดินกลับมาห้องที่ติดกันกับห้องของโจวเจ๋อซึ่งเป็นห้องของชายชรากําลังเปิดไฟอยู่

เมื่อเธอเข้าไปใกล้ เธอได้ยินเสียงดื่มเหล้าและเสียงตะโกนของใครบางคนดังออกมาจากห้องชายชรา

“หลิ่น้อย จําครอบครัวของตัวเองได้หรือเปล่า”

“แน่นอนว่าจําได้อยู่แล้วก็พวกเขาเป็นครอบครัวของฉันนี่” อีกเสียงตอบกลับมาจากนั้นเขาก็พูดต่อ

“ฉันรู้ว่านายจะพูดอะไร ใช่เด็กหญิงคนนั้นหน้าตาเหมือนกับลูกสาวคนโตของฉัน” เสียงของคนที่ชื่อว่าหลี่น้อยค่อนข้างเคร่งขรึม

“ผู้ชายคนนั้นน่าสนใจมากกว่า” อีกเสียงดังออกมา

“หมายถึงอะไร?” มีเสียงสอบถามด้วยความสงสัย

“เขาเป็นผู้พิทักษ์เขตแท้ๆแต่ไม่เห็นว่าจะกลัวพวกเราเลย”

หมอหลินรีบเดินเข้าไปในห้องของโจวเจ๋อ คราวนี้เธอมั่นใจแล้วว่ามีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติกับบ้านหลังนี้

ก่อนหน้านี้รวมกับพวกเขาแล้วมีคนเพียงสามคนเท่านั้นที่อยู่บ้านหลังนี้ แล้วตอนกลางคืนจะมีคนมากมายมาดื่มเหล้าได้ยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่พวกเขาพูดยังแปลกๆอีกด้วย

“อาเจอบ้านนี้มีอะไรแปลกๆพวกเราหนีกันเถอะ”

โจวเจ๋อจับมือของหมอหลินแล้วพูดว่า

“ไม่มีอะไร พวกเขาไม่เป็นอันตรายต่อเรา”

เมื่อได้ยินคําพูดของโจวเจ๋อ หมอหลินก็รู้ทันทีว่าคนที่อยู่ในห้องถัดไปต้องเป็นสิ่งเดียวกันกับโจวเจ๋ออย่างแน่นอน

แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอย่างน้อยเธอก็อยู่ร่วมกับโจวเจ๋อมานานพอสมควรแล้วจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เธอจะรู้สึกชินกับเรื่องนี้

หมอหลินหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดตัวของโจวเจ๋อ โจวเจ๋อรู้สึกสดชื่นไม่น้อย แต่ในแง่ของเทคนิคและความอ่อนโยนนั้นหมอหลินยังเทียบไม่ได้กับไปยิ่ง

หลังจากเช็ดตัวแล้วหมอหลินก็กัดริมฝีปากของตัวเองแล้วพูดว่า

“ฉันรู้ว่าฉันฟังไม่ผิด แต่ถ้าคุณบอกว่าที่นี่ปลอดภัยถ้างั้นฉันก็จะเชื่อคุณ”

โจวเจอพยักหน้า

หมอหลินไม่ได้พูดอะไรอีก เธอถอดเสื้อคลุมด้านนอกของตัวเองออกแล้วนอนบนเตียงเดียวกันกับเขา

โจวเจ๋อมองดูเธอจากด้านหลัง แม้ว่าช่วงนี้เธอจะรูปร่างผอมไปมากแต่ก็สามารถกระตุ้นความเป็นชายของเขาได้ดีโจวเจ๋อนอนสํารวจร่างกายของหญิงสาวไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงช่วงดึก

อย่างไรการทําแบบนี้ค่อนข้างน่าเบื่อเหมือนกัน เขารู้สึกเหนื่อยมากเพราะไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่เหล่าเต่ไม่สามารถพาลิงน้อยมาที่นี่

จริงอยู่ที่ขี้ผึ้งของชายชราค่อนข้างมีประสิทธิภาพและมันทําให้แผลของเขาเย็นลงแล้ว แต่เมื่อเทียบกับโคลนของลิงน้อยมันห่างไกลยิ่งกว่าสวรรค์และปฐพี

เสียงลมหายใจของหมอหลินค่อยๆคงที่ ในขณะเดียวกันเสียงพูดคุยจากห้องอีกด้านหนึ่งก็เริ่มดังขึ้น แม้แต่ชายชราคนนั้นก็ยังร้องเพลงออกมา

โจวเจ๋อขยับตัวไปใกล้หมอหลินแล้วมองเห็นว่าเธอยังนอนไม่หลับ มันเป็นเรื่องยากที่จะนอนหลับในสภาพแวดล้อมแบบนี้

โจวเจ๋อจึงใช้มือของเขาเคาะไปที่ผนังห้องแล้วตะโกนว่า

“นี่ก็ดึกดื่นแล้วทําไมยังไม่นอนพวกคุณกําลังรบกวนการนอนของคนอื่นรู้หรือเปล่า”

หลังจากที่โจวเจ๋อตะโกนพวกเขาก็หยุดทันทีและไม่มีเสียงใดๆดังออกมาอีก