Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 196

196 – คุณล้ําเส้นแล้ว

ชายคนนี้มีลักษณะเหมือนกับโจวเจ๋อไม่มีผิดเพี้ยน แต่หมอหลินรู้ดีว่าโจวเจ๋อกําลังไปเอาน้ําอยู่ข้างหลังรถ และจากคําพูดของชายคนนี้เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจว่าเรื่องที่เขาลอกเลียนรูปลักษณ์ของโจวเจ๋อจะถูกมองออกหรือไม่

ชายคนนี้กําลังเล่นสมุดบันทึกของโจวเจ๋อดูเหมือนว่าเขาจะสนใจสมุดเล่มนี้เป็นอย่างมาก แต่เขาไม่ได้เปิดมันเขาแค่สํารวจภายนอกของมันเท่านั้น

อย่างไรก็ตามภารกิจของเขาในวันนี้อยู่ที่หมอหลิน หมอหลิน เป็นสิ่งที่น่าสนใจกว่าสมุดบันทึกอย่างแน่นอน

ทันใดนั้นควันสีดําก็พวยพุ่งออกมาจากปากของเขา ทําให้เกิดภาพหลอนประสาทอย่างรุนแรง หมอหลินต้องการตะโกนเรียกโจวเจ๋อแต่เธอก็หมดสติไปก่อน

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเธอไม่มีเวลาคิดและตอบโต้ เธอเป็นเพียงคนธรรมดา ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตพิเศษแบบพวกเขามันเป็นไปไม่ได้ที่จะทําการต่อต้านได้ทันเวลา

ชายคนนั้นสนุกกับการจัดเสื้อผ้าของตัวเองเพื่อดูว่าเขาดูเหมือนโจวเจ๋อหรือเปล่าก่อนจะยิ้มอย่างสนุกสนาน แล้วผลักประตูรถแล้วเดินออกไป

แต่ทันทีที่เขาปรากฏตัวเขาก็เปลี่ยนร่างเป็นหมอหลินแม้แต่เครื่องสําอางบนใบหน้าก็เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน

แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนละเอียดอ่อน รายละเอียดเล็กๆน้อยๆเขาก็ไม่ปล่อยไปซึ่งแตกต่างจากสาวไร้หน้าที่เปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกหยาบๆเท่านั้น

เขาเดินไปด้านหลังรถและเห็นโจวเจ๋อซึ่งเพิ่งปิดถังน้ําและดื่มเครื่องดื่มในมือ

“เกิดอะไรขึ้น?”โจวเจ๋อถาม

“กลัวนิดหน่อย”

การลอกเลียนลักษณะของหมอหลินของเขานั้นยอดเยี่ยมอย่างมากแม้แต่น้ําเสียงก็ไม่มีความแตกต่างใดๆ

“ไม่ต้องกลัวผมอยู่ที่นี่แล้ว”

หลังจากนั้นโจวเจ๋อก็วางเครื่องดื่มลงก่อนจะกอดเขาไว้ในอ้อมแขน

“….” ชายคนนั้น

เรียบง่ายหยาบกร้าน แม้แต่เขาก็คาดไม่ถึง

เมื่อสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิจากชายอีกคนหนึ่ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความขยะแขยง แต่เขาไม่ได้ขัดขืนมิหนําซ้ํายังเผยอริมฝีปากออกมาเล็กน้อย

“อีกระเทย!”

ก่อนที่ควันสีดําจะออกมาจากปากของเขา ทันใดนั้นมือข้างหนึ่งก็บบกรามของเขาอย่างรุนแรง

โจวเจ๋อหันหน้ามามองเขาด้วยรอยยิ้ม

แน่นอนว่าคนคนนั้นรู้สึกสับสนเล็กน้อย สิ่งที่สําคัญที่สุดคือควันสีดําในปากของเขาไม่สามารถปลดปล่อยออกมาและไม่สามารถกลืนลงท้องได้ทําให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนเป็นอย่างมาก

“ปัง!”

เข่ากระแทกเข้าที่ท้องของเขาอย่างแรง เขาอ้าปากออกส่งเสียงครวญคราง ทั้งร่างของเขาเริ่มขดลงไปบนพื้นพร้อมสําลักอย่างรุนแรง

เขางง เขามองขึ้นไปที่ใบหน้าของโจวเจ๋อ

“มีผู้หญิงคนหนึ่งบนถนนหวงเฉวียนที่ชอบเปลี่ยนแปลงใบหน้าของตัวเองให้เป็นคนอื่นอยู่เสมอ ขอโทษนะ ผมค่อนข้างมีภูมิต้านทานเรื่องนี้ดังนั้นจึงเป็นโชคร้ายของคุณ”

ด้วยประสบการณ์ในการ “ฝึกฝนเป็นพิเศษ” โดยสาวไร้ใบหน้า ความอ่อนไหวของโจวเจ๋อในด้านนี้แทบจะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

โจวเจ๋อเอื้อมมือออกไปและคว้าคอของเขา ร่างกายของเขาอ่อนแอเล็กน้อย เขายังคงเป็นเหมือนหมอหลิน เขาถูกโจวเจ๋อลากไปที่ประตูด้านหน้า

โจวเจ๋อมองเข้าไปในรถแล้วเห็นหมอหลินกําลังนอนอยู่เขาจึงรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย

โจวเจ๋อลากคนคนนั้นราวกับสุนัขที่ตายแล้ว ก่อนที่จะโยนฝ่ายตรงข้ามลงไปที่พื้นด้านหน้ารถ ร่างกายของคนคนนั้นเริ่มปล่อยควันสีดําออกมาและเที่ยวแห้งลงอย่างรวดเร็ว

ในระยะไกลมีชายและหญิงคู่หนึ่งกําลังเดินมาทางนี้ ฝ่ายชายมีรูปร่างสูงใหญ่เป็นอย่างมากน่าจะ 2 เมตรได้ เขาสวมชุดพรางของทหารและกล้ามเนื้อของเขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน

ส่วนหญิงสาวค่อนข้างสมส่วน เธอมีกระบนใบหน้าเล็กน้อย ในเวลานี้เธอกําลังเคี้ยวหมากฝรั่ง ทันใดนั้นร่างของคนที่ปลอมเป็นหมอหลินก็หายไปจากพื้นพร้อมกับไปยืนอยู่ด้านหลังของทั้งสองคน

ใบหน้าที่แท้จริงของเธอคือผู้หญิงที่สวมกระโปรงยาวสีน้ําเงิน เธอยืนอยู่หลังคนทั้งสองด้วยความนอบน้อมพร้อมกับก้มหน้ากระซิบอะไรบางอย่างจากนั้นก็หายตัวเข้าไปในร่างของหญิงสาว

ชายร่างสูงใหญ่สั่นศีรษะครั้งหนึ่ง และทําให้เกิดเสียงดังอย่างต่อเนื่อง จากนั้นเขาก็บีบกําปั้นของตัวเองโดยไม่พูดอะไร

ผู้หญิงที่มีกระบนใบหน้ายื่นมือหยิบหมากฝรั่งของตัวเองไปติดบนแขนของชายร่างใหญ่ เธอเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มพร้อมกับพูดว่า

“พี่ชาย คุณล้ําเส้นแล้ว”

นี่คือผู้พิทักษ์ท้องถิ่นหรือไม่?

โจวเจ๋อรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นผีชนิดเดียวกันกับเขา แต่เขาก็ไม่ชัดเจนว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้พิทักษ์ท้องถิ่นเหมือนเขาหรือไม่

เด็กหญิงตัวน้อยต้องการเตือนโจวเจ๋อว่าเมื่อเขาไปถึงเอี่ยนเฉิง เขาควรแจ้งเตือนผู้พิทักษ์ท้องถิ่นก่อนจะล่วงล้ําเข้าเขตแดนของฝ่ายตรงข้าม

เพราะแม้แต่หลวงจีนคนนั้นที่เข้ามาตงเฉิงก็ยังต้องมาหาโจวเจ๋อก่อน บางครั้งการทักทายก็สามารถหลีกเลี่ยงปัญหาได้มากมาย

ในตอนนั้นโจวเจ๋อไม่ได้ฟังจนจบและรีบวางสายไปก่อน แต่ถึงจะรู้อย่างนั้นอยู่แล้วเขาก็ไม่คิดจะไปทักทายกับเจ้าถิ่นพวกนี้เหมือนเดิม

“แล้วไง”

เมื่อเผชิญกับคําถามของฝ่ายตรงข้ามโจวเจ๋อก็ตอบอย่างไม่ใส่ใจ

เขามาเพื่อช่วยภรรยาของเขา ในขณะเดียวกันเขายังลงมือช่วยครอบครัวครอบครัวหนึ่งจากภัยพิบัติ ดังนั้นเขาไม่ได้รู้สึกละอายใจต่อการกระทําของตัวเอง

“พี่ชาย คุณจะพูดอย่างนั้นก็ได้หากคุณเป็นผู้ตรวจการ แต่ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ใช่”

ผู้หญิงที่ตกกระยิ้มเล็กน้อยแล้วเอื้อมมือออกไปแล้วเกลี่ยผมของตัวเองพร้อมกับพูดว่า

“ทิ้งผู้หญิงที่อยู่ในรถไว้ แล้วเรื่องที่คุณข้ามเขตมาเราจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น”

โจวเจ๋อมองไปที่เธอและไม่พูดอะไร

ในตอนแรก เด็กสาวที่ตกกระรู้สึกว่าโจวเจ๋อกําลังพิจารณาเรื่องนี้อยู่ แต่เมื่อเธอมองเห็นดวงตาของโจวเจ๋อที่กําลังเปลี่ยนเป็นสีเขียวเธอก็รู้ว่าเธอคิดผิด

หากว่าโจวเจ๋อมีดวงตาสีเขียวก็คงไม่แปลกที่เขาไม่ใส่ใจที่จะล่วงล้ําดินแดนของผีตัวอื่นหรือไม่

ในความเป็นจริงหลังจากคนที่อยู่ในเฉิงตูสามารถจัดการกับผู้ตรวจการระดับเจ้ามณฑลได้สําเร็จ ในสายตาของโจวเจ๋อผู้พิทักษ์คนอื่นนั้นดูเหมือนจะไม่ได้มีความสําคัญอะไรเลย

คนคนนั้นสามารถฆ่าผีผู้พิทักษ์หลายสิบตัวในครั้งเดียว นั่นแสดงให้เห็นว่าผีผู้พิทักษ์ประจําเขตก็ไม่น่าจะแข็งแกร่งเท่าไหร่

โจวเจ๋อคิดว่าความแข็งแกร่งของเขาคงไม่ด้อยกว่าคนที่อยู่ในเฉิงตูมากนัก

เมื่อรู้อย่างนี้แล้วทําไมเขาถึงต้องแสดงความนอบน้อมต่อปลาซิวปลาสร้อยพวกนี้

“ผู้หญิงคนนี้ต้องอยู่ที่นี่ เธอมีสิ่งที่เราต้องการ”

หลังจากนั้นผู้หญิงที่มีกระบนใบหน้าก็เคลื่อนตัวไปข้างหน้าร่างกายของเธอขยายใหญ่ขึ้นเหมือนกับคนที่มีน้ําหนักถึง 200 กิโลกรัม

ในขณะเดียวกันโจวเจ๋อก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่กดทับเขาอยู่ทําให้เขายากที่จะเคลื่อนไหว พร้อมกันนั้นชายร่างใหญ่ก็วิ่งเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว

โจวเจ๋อเหยียดเล็บออก แต่อีกด้านหนึ่งเร็วกว่า ชายคนนั้นจับแขนของโจวเจ๋อพร้อมกับบิดไปข้างหลัง

“ปัง!”

โจวเจ๋อล้มลงที่ประตู

ชายร่างสูงยิ้มให้โจวเจ๋อแล้ววางมือบนคอของเขา

“คุณคิดว่าเราเป็นผีบ้านนอกแล้วคุณจะทําอะไรก็ได้งั้นเหรอ คุณพาของล้ําค่าขนาดนี้มาเที่ยวบ้านของโจร แล้วยังคิดจะกลับออกไปอย่างปลอดภัย

“เรื่องนี้เกี่ยวกับเธอยังไง?”

โจวเจ๋อสับสนมาก

ถ้าฝ่ายตรงข้ามต้องการสมุดบันทึกเล่มนั้นก็ยังพอเข้าใจได้ เพราะแม่ว่ามันจะได้รับความเสียหายแต่มันก็เป็นถึงของพิเศษประจําตัวของผู้พิพากษา

แต่เห็นได้ชัดว่าฝ่ายตรงข้ามต้องการหมอหลิน เกิดอะไรขึ้นกับหมอหลินกันแน่?