Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 183

183 – นี่มันโรงเรียนหรืออาณาจักรปีศาจ

เด็กชายมองไปที่โจวเจ๋อแล้วมองไปที่ตู้ซึ่งอยู่ด้านข้าง

นั่นเป็นตู้เหล็ก แบ่งออกเป็นแปดช่อง ซึ่งหมายความว่าแต่ละคนในหอพักทั้งแปดจะมีหนึ่งเป็นของตัวเอง

ดวงตาของเด็กชายจับจ้องอยู่ที่ตู้ด้านล่างสุด โจวเจ๋อเดินไปเปิดมัน

“เอี๊ยด…”

ที่โผล่ออกมาคือขา แล้วก็มีบางอย่างอยู่ข้างใน เหมือนกับเสื้อผ้าที่พับไว้อย่างเรียบร้อย

แต่อันที่จริงนี่คือร่างกายส่วนล่างของคน!

เด็กชายคลานไปที่ต้อย่างสิ้นหวัง และขาทั้งสองข้างในตู้ก็เคลื่อนไหวตลอดเวลา แต่ร่างกายส่วนล่างทั้งหมดถูกพับอย่างเรียบร้อยเกินไป

ในพื้นที่แคบนี้มันไม่สามารถขยับหรือดิ้นรนได้เลย และไม่สามารถเดินออกไปเองได้ มันทําได้แค่เตะและดิ้นไปมาอย่างร้อนรน

นี่เป็นภาพที่แปลกมากพอที่จะทําให้คนรู้สึกหวาดกลัวได้

ขณะที่เด็กชายกําลังจะสัมผัสกับร่างกายส่วนล่างของเขาในตู้

ทันใดราวกับว่ามีบางอย่างลากเด็กชายไปข้างหลัง เด็กชายถูกดึงกลับไปที่ระเบียง เด็กชายยังคงดิ้นรน แผดเสียงคําราม

แต่เขาเป็นเหมือนปลาบนเขียง การต่อสู้ทั้งหมดดูซีดเซียวและไร้อํานาจ

โจวเจ๋อยืนขึ้นและวิ่งหนีไปอีกด้านหนึ่ง แต่ในขณะที่เขาก้าวไป มุมมองของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที

ในเวลาต่อมาโจวเจ๋อพบว่าตัวเองยืนอยู่ที่ประตูหอพักและหอพักก็กลับสู่สภาพเดิม

ไม่มีคราบเลือด ไม่มีเด็กหนุ่มคนนั้น ไม่มีเสียงคํารามด้วยความโกรธแค้น นั่นหมายความว่าอย่างไร?

โจวเจ๋อรู้สึกสับสน ห้องนอนนี้เหมือนเดินเข้าไปในโรงหนังตอนดึก ทุกครั้งที่เข้ามา มันจะมอบประสบการณ์ที่แปลกใหม่ให้เขาอยู่เสมอ

“ตึก ตึก…”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง

แน่นอนว่ารองเท้าหนังคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่ทางเดินหลังประตูเดียวกัน

โจวเจ๋อเข้าใจว่าทําไมรอยเท้าของรองเท้าหนังถึงหนาแน่นนอกหอพัก ดูเหมือนเขาจะครั้งแล้วครั้งเล่า

เขานําผู้คนออกไปแล้วก็นําคนกลับมา จากนั้นเขาก็รออยู่ที่นี่แล้วค่อยนําคนออกไปและนําคนกลับมาอีกครั้ง

เขาทําตัวเหมือนกับพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ในร้านอาหาร

รองเท้าหนังดูเหมือนจะรอให้โจวเจ๋อหันกลับมาและติดตามมันไปอีกครั้ง

แต่คราวนี้โจวเจ๋อเหยียดมือออก หมอกสีดําที่ปลายนิ้วเริ่มปกคลุมรองเท้าหนังสีดําโดยตรง

เจ้าของรองเท้าหนังเริ่มแสดงตัวตนที่แท้จริงของเขาอย่างช้าๆ

เขายังคงเดินไปข้างหน้าและทําเสียง “ตึกๆ ตึกๆ” ด้วยความตั้งใจ

เสียงดัง”ตึก ตึก…”นั้นดังมาจากศีรษะของเขา

แท้ที่จริงเขากําลังเดินด้วยมือโดยใช้เท้าชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า ในทุกครั้งที่เขาเคลื่อนตัวไปข้างหน้าเขาจะใช้ศีรษะของตัวเองกระแทกพื้นไปด้วย

“ตึก ตึก…”

มือของเขาเอื้อมเข้าไปในรองเท้าแกว่งไปมาเรื่อยๆ เขากําลังเดินด้วยหัวของเขาจริง ๆ

แต่มือของเขายกรองเท้าแสร้งทําเป็นว่ากําลังก้าวไปข้างหน้าที่ละก้าว

เพื่อนๆของเขากล่าวว่าหวังเป่าชอบใส่รองเท้าหนังและชุดสูทเขาถือว่าตัวเองเป็นครูโดยไม่คิดว่าตัวเองถูกจ้างมาเพื่อควบคุมให้เด็กนักเรียนมีความประพฤติตามที่โรงเรียนต้องการ

ดังนั้นแม้ว่าเขาจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่เขาก็ยังมีศักดิ์ศรีของตัวเอง แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเดินด้วยเท้า แต่เขาก็ยังพกรองเท้าหนังไปด้วยทุกครั้ง

“ตึก ตึก…”

ซุนชิวบอกว่าเขาเห็นหัวของหวังเป่าเลื่อนลงมาจากผนังเหนือระเบียงอย่างช้าๆ

แล้วตอนนี้การปรากฏตัวของหวังเป่าก็เป็นแบบนั้นจริงๆ เพื่อนร่วมงานของเขาบอกว่าตอนที่หวังเป่าตกลงมากระแทกพื้น สมองของเขาสาดกระจายไปทั่ว

ดังนั้นจะเห็นได้ว่าศีรษะของเขาที่มลงมาที่พื้นในตอนที่เขาตกจากที่สูง

“ข้างในมีอะไรเหรอ…”

เมื่อผลักประตูหอพักเข้าไป เหล่าเต๋าก็มีสีหน้างุนงง

“เจ้านาย?”

อย่างไรก็ตามไม่มีใครอยู่ในห้อง นี่คือหอพักของหวังเป่า เหล่าเต่รออยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน แต่ไม่เห็นโจวเจ๋อออกมา

เจ้านายไปไหน?

เหล่าเต๋าเกาศีรษะ เป็นไปไม่ได้ที่เจ้านายจะกลับไปก่อนโดยไม่บอกเขา มันเกิดอะไรขึ้น?

เหล่าเต๋าเดินขึ้นบันได อันที่จริงมีคนจํานวนมากอาศัยอยู่ในอาคารหอพักแห่งนี้ แต่ละชั้นมีหอพักสามสิบสี่สิบห้อง แต่ละห้องเต็มไปด้วยนักเรียนแปดคน ดังนั้นจะมีคนมากมายแค่ไหนที่นี่?

แต่เวลายามค่ําคืนแบบนี้มันทําให้เหล่าเต๋ารู้สึกหนาวเหน็บเป็นพิเศษ

ขณะที่เหล่าเต๋าขึ้นไปชั้นบน เขาก็เห็นนักเรียนคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าเขา นักเรียนคนนั้นสวมเสื้อสเวตเตอร์สีเหลือง ถือของที่คล้ายกับกระดานรูปภาพและมองมาที่เขาโดยไม่ขยับเขยื้อน

“มองอะไร กลับไปนอน!”

เหล่าเต๋าตะโกนเหมือนกับครูเวร

นักเรียนพยักหน้า หันหลังเดินเข้าผนังบันได

“อืม…”

เหล่าเต๋าอ้าปากค้าง

แม่ง! นี่มันโรงเรียนหรือว่าอาณาจักรปีศาจ?

ตอนนี้เขาเริ่มสงสัยแล้วว่ามีนักเรียนและครูในโรงเรียนนี้มากแค่ไหนที่กลายเป็นผี?

มือของเขาล้วงเข้าไปในเป้ากางเกงหยิบกกระดาษยันต์สีเหลืองออกมา เหล่าเต่เอายันต์พวกนั้นมาติดไว้ที่จมูก กลิ่นหอมของกระดาษทําให้เขารู้สึกปลอดภัย

วินาทีถัดมาเหล่าเต๋าไม่รีบเร่ง แต่หยิบมือถือออกมาพร้อมจะโทรหาเจ้านาย

เจ้านาย ผีที่คุณกําลังค้นหาผมเจอแล้ว!

แต่เมื่อโทรออกก็ไม่มีสัญญาณ

แย่แล้ว!

เหล่าเต๋าค่อยๆถอยกลับ จากนั้นเขาก็พร้อมที่จะตะโกน ในเวลานี้เขาไม่สนใจว่าเขาจะรบกวนการหลับใหลของอนาคตของชาติหรือไม่ หากไม่มีโจวเจ๋ออยู่รอบๆเหล่าเต๋ารู้สึกไม่ปลอดภัยมาก

ขณะที่เหล่าเต๋ากําลังแผดเสียง เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างติดอยู่ในลําคอของเขา เขาไม่สามารถตะโกนออกมาได้ แม้แต่ลมหายใจของเขาก็ยังเริ่มติดขัด

ตอนนี้เหงื่อที่หน้าผากของเขาเริ่มปรากฏขึ้น เขารู้ว่ามีผีบางตัวกําลังจ้องมองมาที่เขา

เชี่ย!

การรังแกคนแก่คนหนึ่งมีความหมายอะไร? หากคุณมีความสามารถทําไมคุณไม่ไปรังแกเจ้านายของฉัน!

ในใจเขาเหล่าเต๋าทักทายบรรพบุรุษ 18 รุ่นของผีเจ้าเล่ห์อย่างจริงใจ จากนั้นเขาไม่รีรอรีบหันหลังกลับแล้ววิ่งไปที่บันไดทันที

แต่ในขณะที่เท้าเหล่าเต๋าเหยียบย่างลงที่บันได บันไดก็บิดเบี้ยวแล้วเต้นระบําอยู่ต่อหน้าต่อตาเขา มันเคลื่อนไหวพลิกไปพลิกมาเหมือนกับง

เหล่าเต๋าสะดุดเท้าของตัวเองล้มลง โชคดีที่เขามีทักษะที่ดี ไม่เช่นนั้นหากตกลงจากบันไดในความสูงระดับนี้รับรองได้ว่าพวกโจวเจ๋อจะต้องได้ทําพิธีไว้อาลัยให้เขาอย่างแน่นอน

แต่ถึงอย่างนั้นเหล่าเต่ก็ยังได้รับบาดแผลไม่น้อย

เมื่อเขาพยายามลุกขึ้นยืน เขาเห็นเด็กชายในเสื้อสเวตเตอร์สีเหลืองยืนอยู่ข้างหน้าเขา

เขากําลังมองไปที่เหล่าเต๋า

ขณะเดียวกันดินสอในมือของเขาวาดอะไรบางอย่างลงไปในกระดานรูปภาพ

กระต่ายแม้จะดูน่ารักแต่ก็ยังมีแรงกัด เหล่าเต่เป็นคนแท้ๆเขาจะยอมให้ผีตัวหนึ่งมารังแกได้ยังไง เขาถือยันต์สีเหลืองวิ่งไปข้างหน้าต้องการจะจัดการเจ้าผีเด็กตัวนี้!

อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถวิ่งขึ้นบันไดได้ เหล่าเด็ใช้ความพยายามอย่างมากในการวิ่งขึ้นบันไดแต่เขาก็ยังอยู่ห่างจากเด็กคนนั้นประมาณ 2 เมตร

เหล่าเต๋าไม่ยอมแพ้ เขากระโดดขึ้นแล้วโยนกระดาษยันต์เข้าใส่เด็กหนุ่มคนนั้น

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีดํา มือของเขาสะบัดเบาๆแล้วดินสอของเขาก็พุ่งไปข้างหน้า หลังจากนั้นไม่ถึง 2 วินาทีมันก็เปลี่ยนกระดาษยันต์ของเหล่าเด็ให้กลายเป็นสีดําสนิท

เมื่อเห็นฉากนี้ หัวใจของเหล่าเต่ก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง กระดาษยันต์บรรพบุรุษของเขาถูกผีตัวนี้ทําลายไปแล้ว

จบกัน!

ชายชราล้มลงที่บันไดอย่างหนัก เขาไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะดิ้นรนหลบหนี

ชายหนุ่มเดินเข้าหาชายชราอย่างช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า