Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 180

180 – ความเฉื่อย

มีคนหลายคนนั่งคุยกันในสํานักงานหอพักที่ชั้นล่างเสียงของพวกเขาดังและหัวเราะเป็นครั้งคราวราวกับว่าพวกเขากําลังพูดถึงเรื่องตลกสัปดน

แม้แต่ตอนที่โจวเจ๋อและเหล่าเต๋าเดินเข้าไปในทางเดินพวกเขาก็ไม่ได้สังเกตเห็น ฝ่ายบริหารพวกนี้หละ หลวมมากเกินไป

ที่ชั้นหกไฟดับไปแล้ว เหล่าเต้เคาะประตูหอพักนักเรียนในหอพักคิดว่าเป็นครูประจําหอพักมาและทันใด นั้นเสียงพูดก็เงียบลง

เหล่าเต้เคาะอีกสองสามครั้ง และนักเรียนคนหนึ่งก็มาเปิดประตูเมื่อเขาเห็นเหล่าเต้และโจวเจ๋อเขาก็ตกตะลึงเห็นได้ชัดว่าเขาพบว่าสองคนนี้ไม่ใช่ครูของพวกเขา

“ตํารวจ”

เหล่าเต๋หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาเขย่าครู่หนึ่งในห้องนี้มืดมากดังนั้นการที่เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วเก็บเข้าไปอย่างรวดเร็วเด็กคนนั้นจึงมองไม่ทัน

“หอพักไหนที่เพิ่งมีคนตาย?” เหล่าเตําถาม

นักเรียนสับสนโดยตรง สถานการณ์ตรงหน้าคืออะไร?

ตํารวจมาเคาะประตูหอพักตอนเที่ยงคืนแล้วถามว่ามีคนตายอยู่ที่ไหน?

“ตาย?” นักเรียนมองเหล่าเต่ด้วยความประหลาดใจ

“ตายเมื่อไหร่” เด็กชายรู้สึกประหลาดใจ

“อย่ามาเสแสรั้ง!” เหล่าเตก้าวไปข้างหน้าแล้วตะโกนว่า “เพราะโรงเรียนต้องการปกปิดข่าวแต่คิดว่าเรื่องนี้จะปิดบังพวกเราตํารวจได้เหรอ หรือพวกเธอต้องการเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด”

นักเรียนคนนั้นตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ เขาหันศีรษะแล้วถามเพื่อนร่วมห้องที่อยู่ข้างหลังเขาว่า

“มีคนตายในโรงเรียนเราด้วยเหรอ”

เพื่อนร่วมห้องของเขาพูดกันเบาๆทุกคนต่างงุนงง

สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดสําหรับแหล่าเต่คือนักเรียนเหล่านี้ดูเหมือนจะสับสนจริงๆ ไม่ใช่ว่าพวกเขาแกล้งทําโรงเรียนนี้มันคืออะไรกันแน่

“ซุนชิวอยู่หอไหน” โจวเจ่อถาม

“ซุนชิว เขาอยู่ห้องตรงข้าม”

“เอาล่ะ เสร็จแล้ว กลับไปนอนได้แล้วอย่าส่งเสียงดัง” เหล่าเต๋กล่าว

เขาหันกลับมาและเคาะประตูหอพักฝั่งตรงข้าม

ไม่นาน เด็กชายสวมแว่นก็เป็นคนออกมาเปิดประตู

เหล่าเต๋และโจวเจ๋อเดินเข้าไปในห้องโดยตรง เด็กชายที่เปิดประตูตกตะลึงโดยสมบูรณ์

“ฉันจําได้ว่าเขาบอกว่าเตียงของเขาอยู่ตรงขอบหน้าต่างใช่ไหม”

เหล่าเตชี้ไปที่เตียง มันเป็นที่น่าประหลาดใจเพราะว่ามีใครบางคนนอนอยู่บนเตียง

“เกิดอะไรขึ้น? ยังมีคนนอนอยู่ในที่ที่มีคนตาย?” เหล่าเต่รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย

“คุณคือใคร?”

เด็กในหอพักถามด้วยความสงสัย

“ซันชิวมาจากหอพักนี้หรือปล่าว? เขาตายไปนานแค่ไหนแล้ว? “เหล่าเต่ถาม

“ซุนชิว?” เด็กชายชะงักไปครู่หนึ่งแล้วตะโกนว่า

“ซุนชิว มีคนกําลังตามหานาย”

อะไร?

เหล่าเต่หันกลับมาด้วยความตกใจ

จากนั้นเขาเห็นเด็กชายบนเตียงนอนยกผ้าห่มขึ้น ขยี้ตา แล้วลุกขึ้นนั่ง เขามองเหล่าเต๋และโจวเจ๋อแล้วถามว่า

“มีอะไรเหรอครับ”

มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่จะมีคนหน้าตาเหมือนกันและมีชื่อเหมือนกันอีกด้วย

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเด็กหนุ่มที่เล่าเรื่องในร้านหนังสือเมื่อชั่วโมงที่แล้ว! ชายชราเบิกตากว้างเกิดอะไรขึ้น?

คนยังไม่ตายเหรอ?

วิญญาณของเขาลอยออกมาจากร่างแล้ว แล้วคนที่นอนอยู่บนเตียงนี้เป็นใคร?

ในเวลานี้โจวเจ๋อเอื้อมมือออกไปและจับข้อมือของซุนชิวโดยตรง ซุนชิวขมวดคิ้วแต่ไม่ได้ตะโกนโวยวายออกมาดูเหมือนปฏิกิริยาตอบสนองของเขาจะค่อนข้างเฉื่อยชา

โจวเจ๋อม้วนแขนเสื้อของซุนชิวและถ่ายรูปแขนของซุนชิวกลับไปด้วย!

ชัดเจนแล้วว่าร่างกายของเขาไม่ใช่คนที่มีชีวิตอีกต่อไป

นี่คือศพที่ตายไปนานแล้ว! เหล่าเต่เปิดปากเมื่อเห็นฉากนี้

โจวเจ๋อค่อยๆปิดแขนเสื้อของซุนชิวลง

“ไม่เป็นไร หมดปัญหาพวกเธอไปนอนเถอะ”

พูดจบโจวเจ๋อก็เดินออกจากหอพักนี้

เหล่าเต่ําตามออกมาทันทีและถามอย่างร้อนรนว่า

“เจ้านาย เด็กคนนั้นตายแล้วหรือยัง

“ตายแล้ว” โจวเจ๋อตอบกลับ

“แล้วนี่..

“เพราะความเฉื่อย” โจวเจ๋อตอบกลับอีกครั้ง

“ความเฉื่อย?”

“ใช่ ความเฉื่อย ในโรงเรียนนี้เวลาในชีวิตประจําวันของนักเรียนทั้งหมดถูกกําหนดให้ตายตัว เวลาที่พวกเขาตื่นและไปที่ห้องเรียน จากนั้นพวกเขาก็ไปที่โรงอาหารแล้วกลับไปที่หอพักของตัวเอง

ดังนั้น ต่อให้ตายไปแล้วความเฉื่อยที่เกิดจากชีวิตซ้ําซากมาช้านานก็ทําให้เขาสามารถรักษาสภาพของ “ความเป็นอยู่”เอาไว้ได้

เพราะสําหรับเขาทุกวันแทบจะเป็นไปในทิศทางเดียว

มันเหมือนลูกบอลลูกเล็กๆที่โยนลงพื้น มันจะหมุนไปข้างหน้าต่อไปตามแรงเฉื่อย และตอนนี้ก็เหมือนกัน

แต่การตอบสนองของเขาจะช้าลงเรื่อยๆ นั่นเป็นสิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาของโจวเจ๋อ

“ผมยืนยันได้ว่าเขาตายแล้ว”

“ลึกลับจัง”

“เมื่อก่อนผมเป็นหมอก็เคยเจอเคสคล้ายๆกันหลายเคส หลังจากการชันสูตรพลิกศพ ผมพบศพที่ตายไปหลายวันแล้วแต่เพื่อนร่วมงานหรือสมาชิกครอบครัวของพวกเขามักจะบอกว่ายังเห็นเขาไปทํางานหรืออยู่ในบ้าน เมื่อวานนี้อยู่เลย”

“สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร” เหล่าไม่เข้าใจ

“ชีวิตประจําวันของพวกเขาทําอะไรซ้ําๆซากๆ เหมือนกับเครื่องจักรที่สามารถทํางานอัตโนมัติการมีชีวิตและตายของเขามีความแตกต่างกันอย่างไร?”

ความตายไม่น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวจริงๆคือการถูกลืม

ซุนชิวเสียชีวิตเป็นเวลานาน แต่เพื่อนร่วมชั้นของเขาไม่รู้ ครูของเขาไม่รู้ แม้แต่เขาก็ไม่รู้ ด้วยแรงเฉื่อยนี้ดูเหมือนว่าเขาจะยัง “มีชีวิต”

อย่างไรก็ตาม

การใช้ชีวิตแบบนี้เป็นเรื่องที่น่าเศร้าและน่าสมเพชมาก

ลองนึกภาพว่าชีวิตของคุณ วิถีประจําวันของคุณ ทั้งที่มีและไม่มีจิตสํานึกคุณทําทุกอย่างโดยไม่มีความเปลี่ ยนแปลง แล้วชีวิตของคุณจะมีคุณค่าตรงไหน?

โจวเจ๋อจําได้ว่าเคยมีข่าวแบบนี้เกิดขึ้นที่ฮ่องกงเหมือนกัน เรื่องนี้เป็นเรื่องโด่งดังจนถือเป็น 1 ใน 10 เรื่อง ลึกลับของฮ่องกงเลยทีเดียว

มีชายหนุ่มคนหนึ่งไปส่งอาหารที่บ้านหลังหนึ่ง เมื่อยืนอยู่นอกประตู เขาได้ยินเสียงเสียงคนข้างในเล่นไพ่นกกระจอกแต่เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปเขาก็พบว่าคนทั้งสี่คนที่เล่นไพ่นกกระจอกต่างก็ตายไปนานแล้ว

นี่เป็นตัวอย่างทั่วไป