I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 175

SC:บทที่ 175 แอบเข้าไปในสวนสัตว์

เวลา 2 ทุ่ม!

ในคืนนี้ฝนยังคงตกพรําๆ มีร่างของคนสองคนปรากฏอยู่ที่มุมหนึ่งของสวนสัตว์ขนาดใหญ่ คนหน้าคือคนเฝ้ายามที่กําลังเอามือปิดบาดแผลที่ลําคอ และล้มลงกับพื้นหมดลมหายใจ

เนื่องจากฝนตกหนักการลงมือของ หลินเฉิง นั้นจึงถูกปกปิดได้อย่างสมบูรณ์เลือดถูกฝนชะล้าง แม้แต่สัตว์ในกรงก็ยังไม่เห็น

หลินเฉิง และโคล่าเดินผ่านทหารยามไปอย่างเงียบๆและแอบเข้าไปยังส่วนลึกของสวนสัตว์ หลินเฉิง ยืนอยู่ใต้ชายคาหลบฝนและถามหยูซานที่กําลังล่องหนอยู่ว่า

“เราเดินมาตั้งนานแล้วบ้านหลังใหญ่ที่เธอพูดถึงอยู่ที่ไหน”

หยูซาน ยังคงอยู่ในรูปลักษณ์ของการล่องหนเธอค่อยๆปรากฏตัวอย่างช้าๆและชี้ไปทางเนินเขาซึ่งอยู่ทางซ้ายและพูดว่า

“อยู่ด้านหลังเขา!”

หลินเฉิง เดินตามคําแนะนําของ หยูซาน และกระโจนไปยังทิศทางนั้นสุดท้ายแล้วก็เห็นมุมของอาคารอยู่ทางด้านซ้ายของเนินเขา

หลังจากเห็นเป้าหมายแล้ว หลินเฉิง พยักหน้า

“ผมเห็นเป้าหมายแล้ว มีคนอยู่กี่คน”

“ประมาณ 200 คน!”

เมื่อได้ยินคําถามของหลินเฉิง หยูซาน รีบตอบอย่างรวดเร็ว

“200 คน..”

หลินเฉิง พูดเสียงเบาๆ ด้วยจํานวนคนขนาดนี้ หลินเฉิง สงสัยว่า ท่านจิว จะอยู่ในกลุ่มคนนี้หรือไม่ ถ้าท่านจิว เป็นคนกลัวตายเขาจะต้องมีคนมากมายกว่า 200 คนอยู่ปกป้องเขาอย่างแน่นอนอย่างไรก็ตามความรู้สึกของ หลินเฉิง คิดว่าชายชราผู้ที่ทําให้ผู้รอดชีวิตในกวนโจวต้องตัวสั่นเมื่อได้ยินชื่อ เขาไม่ควรอยู่ในบ้านหลังใหญ่นี่!

อย่างไรก็ตามในตอนนี้เขาไม่รู้ทิศทางราวกับแมลงวันหัวขาด เมื่อหลินเฉิง คิดอยู่สักครู่ เขาจึงตัดสินใจยังไม่ไปบ้านหลังใหญ่แต่ สํารวจบริเวณบ้านรอบๆแทนเพื่อค้นหาคนเพียงเล็กน้อยเพื่อสอบถามสถานการณ์

พวกเขาเริ่มออกเดินทางอีกครั้งและหยูซานยังคงซ่อนตัวอยู่ด้านหลัง ในขณะที่โคล่า ค่อยๆย่องพวกเขาทั้งสามคนกําลังแอบเดินไปรอบๆสวนสัตว์ที่ถูกทิ้งร้างนี้

อย่างไรก็ตามเป็นเพราะฝนตก ทําให้กลิ่นของพวกเขาถูกชะล้างโดยสมบูรณ์ แม้แต่ผู้มีความสามารถในการดมกลิ่นก็ไม่สามารถตรวจสอบได้ในเวลานี้ ไม่ต้องพูดถึงสัตว์ที่อยู่ที่นี่

“อีก 2 นาทีข้างหน้าไปยังห้องรับรองพนักงานมีคนอยู่ที่นั่น”

ในขณะที่เดินหยูซานหยูซาน ยังคงทําหน้าที่เป็น “ไกด์นําเที่ยว”แก่หลินเฉิง เมื่อเห็นว่าฝนยังคงตกหนัก และไม่มีทีท่าที่จะหยุด หลินเฉิง จึงรีบมุ่งตรงไปยังห้องรับรองพนักงานโดยตรงหลินเฉิง ไปถึงข้างหน้าต่างเขาก้มตัวลงและให้หยูซานเป็นผู้สอดแนมสถานการณ์ภายใน

1 นาทีต่อมา หลินเฉิง รู้สึกว่าไหลของเขาถูกตบลง 3 ครั้งอย่างรีบร้อน เขาขมวดคิ้วได้ยืนขึ้นพร้อมกับดึงดาบออกมาทันที ก่อนที่เขาจะออกเดินทางเขาได้ให้ข้อมูลเกี่ยวกับสัญญาณต่างๆในการดําเนินการภารกิจนี้โดยการตบไหล่ ถ้ามีน้อยกว่า 10 คนอยู่ในห้องหยูซานจะตบตามจํานวนคน หากมีมากกว่า 10 คนที่อยู่ในห้องหยูซานเพียงแค่วางมือบนไหล่ของ หลินเฉิง และ หลินเฉิง จะเข้าใจความหมายทันที

หลังจากที่ หลินเฉิง ยืนขึ้นเขาพบว่า หยูซาน ปรากฏตัวในเวลานี้เธอยืนหน้าแดงเป็นกันลิงลามไปถึงหู

หลินเฉิง มองเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็วและทันใดนั้นเขาแทบจะอดหัวเราะไม่ได้

ปรากฏว่ามีผู้หญิง 2 คนและผู้ชาย 1 คนในห้อง ในตอนนี้พวกเขากําลังต่อสู้กันอย่างหนักบนเตียง หลินเฉิง โบกมือให้ หยูซาน หลบไป เขาเองไม่จําเป็นที่จะต้องเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้ หลินเฉิง แช่แข็งเตียงทันที!

เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกพบจากเหตุการณ์ผิดปกติ หลินเฉิง จึงไม่ได้ทําลายกระจกแต่พุ่งเข้าไปที่ตัวล็อคและทําความเสียหายกับมันโดยตรง

หลินเฉิง ปล่อยให้หยูซานซ่อนตัวอยู่ด้านนอกในขณะที่เขากระโดดเข้าไปในห้องพร้อมกับโคล่า

คนเปลือยกายทั้ง 3 คนในห้องกําลังจ้องมอง หลินเฉิง ด้วยใบหน้าตื่นตระหนก พวกเขาแทบไม่เคยคิดว่าในคืนที่ฝนตกจะมีใครบางคนกล้าที่จะแอบเข้ามาในดินแดนของ ท่านจิว โดยที่ไม่มีใครรู้ตัว

เมื่อเห็นอย่างนี้ หลินเฉิง เหยียดยิ้มและจุดบุหรี่จากนั้นนั่งบนเก้าอี้และพูดว่า

“ขอโทษด้วยทั้ง 3 คนมันน่าละอายจริงๆที่ผมมาขัดจังหวะ…”

หญิงสาว 2 คนที่อยู่บนเตียงไปหน้าเป็นสีแดงและพยายามค้นหาเสื้อผ้ามาใส่แต่เนื่องจากแขนขาของพวกเธอถูกแช่แข็งจึงไม่สามารถทําอะไรได้เลย

เมื่อเห็นหญิงสาวสองคนมองหน้าหลินเฉิง ด้วยความอับอาย หลินเฉิง จึงลูบหัวของตัวเองและเดินไปหยิบกองเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นโยนใส่หญิงสาวทั้งสองคน จากนั้นเขาพูดว่า

“ผมขอโทษด้วยที่ละเลยความละอายของพวกคุณ”

“นายเป็นใคร?มาทําอะไรที่นี่?!”

หลังจากได้เสื้อผ้ามาคลุมกระต่ายน้อย2ตัวของพวกเธอ หญิงสาวที่อยู่ทางซ้ายถาม หลินเฉิง ด้วยความเยือกเย็น

หลังจากได้ยินคําถาม หลินเฉิง ดับกันบุหรี่และหันไปมองชายหญิงที่อยู่ข้างๆก่อนที่จะหันกลับมาที่ผู้หญิงคนที่ถามอีกครั้ง

“ผมคาดไม่ถึงจริงๆว่า ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้กําลังเล่นอยู่กับคุณ แต่กลายเป็นว่าคุณกําลังเล่นอยู่กับเขา!”

เมื่อได้ยินคําพูดหยาบคายของ หลินเฉิง หญิงสาวร่างผอมตะโกนขึ้นด้วยความรังเกียจว่า

“ใครอนุญาตให้นายมาวิจารณ์เรื่องนี้ ไม่มีข้อห้ามใดที่บอกว่าผู้หญิงห้ามเล่นกับผู้ชายก่อน?”

“ชายหนุ่มคนนั้นน่ะ!”

หลินเฉิง โบกมือไปข้างหน้าและมองชายหนุ่มที่ซ่อนตัวอยู่เงียบๆ

“ผมไม่มีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องที่คุณกําลังทํากันอยู่นอกจากนี้คุณเพียงแค่ตอบคําถามของผมและผมจะหายไปทันที่สัญญาว่าจะไม่รบกวนพวกคุณอีก”

หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็หันมามองผู้หญิงที่มีใบหน้าผอมพร้อมด้วยรอยยิ้ม ราวกลับจะบอกว่าเขาเป็นเพียง แค่แขกสัญจรไปมาและเข้ามารบกวนโดยไม่ได้ตั้งใจ

“เหอะ”

เมื่อได้ยินคําพูดของ หลินเฉิง ผู้หญิงร่างผอมหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า

“หยุดเล่นได้แล้วฉันรู้ว่านายเป็นใครในายคือคนที่จัดการกับนายพล 2 คนของท่านจิว และตอนนี้นายแอบ เข้ามาในบ้านหลังนี้ ฉันบอกได้เลยว่าภายใน 10 นาที่นายจะถูกห้อมล้อมไปด้วยสัตว์ทั้งหมด!”

“โอ้หรือว่า..คุณเองก็มีแมลงชนิดนั้นอยู่ในมือเช่นกัน?”

เมื่อเห็นทัศนคติของผู้หญิงคนนี้แสดงออกถึงความกล้าหาญ หลินเฉิง ขมวดคิ้วและถามขึ้น

ผู้หญิงคนนั้นส่ายหัวและพูดอย่างเหยียดหยามว่า

“แมลงชนิดนั้นเป็นเพียงของเล่นที่ท่านจิว ใช้เพื่อเอาใจกองกําลังเล็กๆข้างนอกเท่านั้น ในสถานการณ์ที่ ท่านจิว นั้นอยู่ไกล แต่ในขณะนี้ นายกล้ามากที่จะเข้ามาที่นี่!”