Cultivation Online อัจฉริยะข้ามยุทธภพออนไลน์ - ตอนที่ 17
ตอนที่ 176 นอนตื่นสาย
เมื่อแขกทั้งสองคนนั่งลงเขาก็เตรียมพร้อมที่จะเล่นพิณ หยวนวางนิ้วลงบนพิณ และเริ่มดึงสายพิณทําให้พวกมันสั่น และส่งโน้ตดนตรีที่ช่วยนวดสมอง และส่งความคิดของพวกเขาไปยังสวรรค์
ปากของซวนหวู่ฮั่นและหมินหลี่อ้าค้างพร้อมกัน เมื่อพวกเขาได้ยินว่าหยวนเล่นพิณนี้เป็นครั้งแรกพวกเธอใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที่ในการรับรู้พรสวรรค์ของหยวน
“ผู้ชายคนนี้! เขาไม่เพียง แต่มีความสามารถในการฝึกฝน แต่เขายังมีความสามารถด้านเครื่องดนตรีอีกด้วย? มีอะไรที่เขาไม่มีความสามารถอีกหรือไม่?” ซวนหวู่ฮั่นร้องไห้อยู่ข้างใน
“ที่เขาแสดงออกมาช่างเป็นดนตรีที่ยอดเยี่ยมจริงๆนักดนตรีที่อยู่ในครอบครัวของข้าไม่มีสักคนที่จะสามารถเล่นพิณได้เช่นเดียวกับที่เขากําลังเล่นอยู่… หมินลี่คิดกับตัวเอง
หญิงสาวทั้งสองได้ดื่มด่ไปกับดนตรีของหยวนอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับศิษย์ที่อยู่ใกล้ๆบริเวณนั้นเมื่อพวกเขาได้ยินเพลงของหยวนถึงกับหยุดการเคลื่อนไหวเพื่อหลับตาและเพลิดเพลินไปกับเสียงเพลง
“ใครเล่นพิณ ข้าคิดว่าตอนแรกเป็นนางฟ้าเฟย แต่ศาลามังกรไม่ได้อยู่ใกล้ๆกับที่นี่ด้วยซ้ํา!”
ศิษย์คนหนึ่งที่เดินออกไปข้างนอกถามศิษย์คนอื่นๆ
“มีใครอีกบ้างที่นอกจากนางฟ้าเฟยจที่ะมีความสามารถในการเล่นพิณได้ถึงขนาดนี้ในนิกายนอกจากนี้ข้าได้ยินมาจากศิษย์บางคนว่าพวกเขาเห็นนางฟ้าเฟยที่นิกายชั้นนอกเมื่อวานนี้เธออาจจะเล่นพิณที่ไหนสักแห่งในนิกายชั้นนอก!”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ข้าอยากดูการแสดงของเธอ!”
“ข้าด้วย! ไปหาเธอกันเถอะ!”
ดังนั้นศิษย์ของนิกายชั้นนอก ด้วยความสนใจของพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะตามหาเสียงของพิณเมื่อพวกเขามาถึงบริเวณที่เป็นที่ตั้งของศิษย์ที่สําคัญ และมีสิทธิพิเศษที่สุดในนิกายชั้นนอกศิษย์ของนิกายชั้นนอกเหล่านี้ก็หยุดและไม่กล้าที่จะสํารวจต่อไป
“มันมาจากพื้นที่นี้ แต่พื้นที่นี้ไม่อนุญาตให้ศิษย์ทั่วไปเข้ามาในบริเวณนี้”
“ที่นี่เป็นที่ที่ศิษย์ชั้นนําทุกคนอาศัยอยู่ใช่ไหม ข้าคิดว่ามันคงจะดีตราบใดที่เราไม่รบกวนพวก เขาแต่ก็ไม่มีกฏใดของนิกายที่ระบุว่าพวกเราไม่สามารถเข้าไปในสถานที่นี้ได้”
“เจ้าไม่รู้เหรอ มีเหตุการณ์หลายอย่างที่ศิษย์ที่ไม่รู้เข้ามาในสถานที่แห่งนี้ ก็จะถูกพวกศิษย์ที่อาศัยอยู่ที่นี่ทุบตีเนื่องจากพวกเขาถือว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ซึ่งมีเพียงผู้มีสิทธิ พิเศษเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้อยู่ได้ถ้าเจ้าไม่รังเกียจที่จะถูกทุบตี เจ้าสามารถเข้าไปในสถานที่แห่งนี้ได้”
เมื่อศิษย์คนอื่นๆได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็โยนความคิดที่จะเข้าไปในสถานที่แห่งนี้ทิ้ง ทันทีแม้ว่าพวกเขาต้องการชมการแสดงพิณของนางฟ้าเฟย แต่ก็ไม่คุ้มที่จะเสี่ยงต่อการทําให้ใครบางคนในสถานที่แห่งนี้ขุ่นเคือง และอาจถึงชีวิตของพวกเขาด้วย
“ถ้าพวกเราเข้าไปในสถานที่นี้ไม่ได้ ทําไมพวกเราไม่มายืนฟังเพลงตรงนี้แทนล่ะ พวกเราไม่จําเป็นต้องดูนางฟ้าเฟยแสดง เพราะปกติพวกเราก็ไม่ได้ทําแบบนั้นอยู่แล้ว”
“ฟังดูมีเหตุผล.โอเคข้าจะยืนอยู่ที่นี่”
ดังนั้นเหล่าศิษย์ที่นั่นจึงตัดสินใจรวมตัวกันนอกพื้นที่ และแออัดกันอย่างรวดเร็ว
ในเวลาต่อมาในบ้านของหยวน เฟยยู่หยานขยี้ตาด้วยท่าทางเหนื่อยล้า
กี่โมงแล้ว…?? เธอลืมตาขึ้นและจ้องไปที่เพดานที่ไม่คุ้นเคยด้วยใบหน้างุนงง
“โอ้ไม่! มันสายแล้ว! ข้าควรจะฝึกกับศิษย์หยวนแล้ว! นี่มันเป็นความผิดของศิษย์ซวนที่ทําให้ข้าตื่นกลางดึก!”
เฟยยู่หยานร้องเสียงดังเมื่อเธอเห็นท้องฟ้าสีส้มด้านนอกเล็กน้อย และเธอก็รีบวิ่งออกไปนอกห้อง
อย่างไรก็ตามบ้านทั้งหลังเงียบสนิท ราวกับว่าเธออาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้คนเดียว
เฟยยู่หยานไปเคาะประตูห้องของหยวน แต่ไม่มีใครตอบ ไม่ว่าเธอจะเคาะแค่ไหนก็ตาม
“เขาไปไหน?”
เฟยยู่หยานขมวดคิ้วสงสัยว่าหยวนจะไปไหนได้ในเวลานี้
“บางทีเขาไปกินอาหาร?”
ด้วยเหตุนี้เฟยยู่หยานจึงไปล้างหน้าก่อนออกจากบ้าน
อย่างไรก็ตามในขณะที่เธอเปิดประตูเธอก็ได้ยินเสียงสวรรค์ที่สามารถเล่นได้โดยพิณเท่านั้น
“นี่คือ…?”
เฟยยู่หยานหันกลับไปมองด้านหลังอาคารทันที ก่อนจะปิดประตูและเดินเข้าไปในสวนหลังบ้าน
เมื่อเธอเปิดประตูไปที่สวนหลังบ้าน เสียงเพลงพิณของหยวนก็ไหลเข้าหูของเธอทันทีและทํา ให้ร่างกายของเธอสั่นสะท้านด้วยความยินดี
หยวนสังเกตเห็นการปรากฏตัวของนางฟ้าเฟย แต่มันไม่ได้ทําให้เขาเสียสมาธิในการแสดงของเขา และเขาก็เล่นเพลงต่อไปจนจบ
ในตอนท้ายของเพลงหยวนหันไปมองเฟยยู่หยานที่มีนงง และพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
” อรุณสวัสดิ์ศิษย์เฟย หรือข้าควรจะพูดว่าสวัสดีตอนบ่าย?”
ซวนหวู่ฮั่น และหมินลี่หันไปมองเฟยยู่หยาน เมื่อสังเกตเห็นการปรากฏตัวของเธอ
” หม? ในที่สุดเจ้าก็ตื่นแล้วใช่ไหม เจ้านอนนานพอแล้วนะ หยวนฝึกพิณตลอดเวลาโดยไม่หยุดพักในตอนนี้เจ้าจะเป็นภาระของเขาในการแข่งขัน”
ซวนหวู่ฮั่นกล่าวกับเฟยยู่หยานในขณะที่เธอส่ายหัวไปด้วย
เฟยยู่หยานตัวสั่นด้วยความโกรธทันที และตะโกนใส่ซวนหวู่ฮั่น
“ใครกันที่ผิด?! ถ้าเจ้าไม่ปลุกข้ากลางดึก ด้วยการเคาะประตูเหมือนลิงหยาบคาย ข้าจะได้ตื่นตรงเวลา! “
“เจ้าเรียกใครว่าลิง?! มีบางอย่างที่เจ้าไม่สามารถพูดกับข้าได้ไม่ว่าเจ้าจะโกรธแค่ไหนก็ตาม!”
ซวนหวู่ฮั่นอุทาน
” หุบปาก! ข้าไม่อยากได้ยินอะไรจากเจ้า!”
เฟยยู่หยานกล่าว
“ใจเย็นๆไม่จําเป็นต้องตะโกนใส่กัน”
หยวนพูดกับพวกเขาด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย และเขาก็พูดต่อในขณะที่มองไปที่เฟยยู่หยาน
“ยังมีเวลาอีกมากจนกว่าจะหมดวัน ไม่ต้องทําเหมือนกับว่าเจ้าเสียเวลามาทั้งวัน”
เฟยยู่หยานพยักหน้าและพูดด้วยน้ําเสียงสบายๆ
“ข้าไม่มีเวลาเถียงกับลิง ข้าจะไปฝึกเดี๋ยวนี้”
”เจ้า!”
ซวนหวู่ฮั่นกัดฟัน ในขณะที่เธอต้องการตะโกนใส่เฟยยู่หยาน แต่เธอก็ไม่อยากรบกวนกา รฝึกฝนของพวกเขา เธอจึงกลืนความโกรธลงไปอย่างแรง และแสร้งทําเป็นเหมือนว่าเธอไม่เคยได้ยินคําสบประมาทของเฟยยู่หยาน