Carefree Path of Dreams - ตอนที่ 259

Chapter 259: โชคร้ายและดี

 

“ซ่า!”

 

หลังจากสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์กลุ่มเมฆก็สลายไป ฝนห่าใหญ่ก็เริ่มโปรยปรายลงสู่ผิวทะเลสาบ

 

แสงสีแดงสายหนึ่งพุ่งขึ้นฟ้าส่องไปทั่วทั้งทะเลสาบ

 

มันเปล่งรัศมีอันเย้ายวนให้สิ่งมีชีวิตรอบ ๆ ดินแดนดอกบัวเริ่มหันไปสนใจ โดยเฉพาะจระเข้

 

“อ๊ะ… ดูเหมือนว่าเทพวารีจะจากไปแล้วนี่คือเลือดมังกรที่ไหลลงสู่ทะเลสาบ!”

 

แม้ว่าเทพวารีของทะเลสาบฉีจะไม่สามารถเปลี่ยนไปเป็นมังกรที่แท้จริงได้มันก็ยังมีเลือดมังกรแม้ว่าจะห่างไกลจากการเป็นมังกรความล้มเหลวของมันนั้นก็เป็นการบอกว่ามันยากยิ่งนักกับการที่สักชีวิตหนึ่งจะเปลี่ยนร่างไปเป็นมังกรได้

 

“ฝบ!”

 

ราวกับกระสุนพุ่งออกไปเมื่อปลาหลายตัวว่ายน้ำตรงไปยังกลางทะเลสาบอย่างบ้าคลั่ง

 

“วัตถุนั่น… พวกท่านทั้งคู่อย่าได้แย่งมันกับข้า!”

 

จระเข้คํารามก้องและหายวับกลายเป็นประกายแสงไปในน้ำ

 

จระเข้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้นั้นร่างกายปกคลุมด้วยเกราะหนาที่ทําให้มันตรงไปยังใจกลางทะเลสาบ อย่างงุ่มงาม

 

“พี่กุย เหตุใดท่านจึงไม่ตามไปเล่า?”

 

ฟางหยวนมองกุยจงแล้วยิ้ม

 

“การแข่งขันนั้นจริงจังมากและยังมีปิศาจอันทรงพลังหลายตนในหมู่พวกนั้น ข้าก็แค่กระดูกแก่ ๆ ข้าจะทําอะไรได้เล่า? นอกจากนี้… ข้ายังเชื่องช้าเกินไป… เหตุใดเจ้าจึงไม่ลองดูเล่าน้องชาย?”

 

กุยจงตอบขณะเหลือบมองฟางหยวนอย่างสงสัย

 

“กระแสน้ำที่นั่นแรงเกินไป และข้าเกรงว่าจะสู้ไม่ไหว!”

 

ฟางหยวนยิ้ม

 

อันที่จริง ทั้งปลาหลีและเต่านั้นก็มีความเกี่ยวพันกับมังกรและย่อมมีคุณสมบัติของมังกรอยู่โดยธรรมชาติดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องรับมันมาจากแหล่งภายนอก

 

ดังนั้น เขาจึงว่ายน้ำไปรอบ ๆ อย่างใจเย็นพร้อมกุยจง

 

เดิมฟางหยวนนั้นก็คิดจะฉวยเอารางวัลจากเทพวารีเช่นกัน แต่หลังจากเห็นทัณฑ์สวรรค์และการแข่งขันอย่างจริงจังระหว่างเหล่าปิศาจ เขาก็ยอมแพ้ความคิดนั้น

 

ด้วยระดับการฝึกตนตอนนี้ของเขา มันก็เหมือนการฆ่าตัวตายหากเขายังพยายามชิงปราณมังกรที่กลางทะเลสาบ

 

จระเข้นั่นที่มีการรับรู้ทางจิตวิญญาณ ก็ถูกดึงดูดสู่กลางทะเลสาบด้วยสัญชาตญาณ มันไม่รู้ว่าสัญชาตญาณ ของมันนี้ดีหรือไม่ดีกันแน่

 

“หากไม่มีอะไรแล้ว ข้าก็จะไปฝึกตนแล้ว!”

 

หลังจากพูดจบ ฟางหยวนก็ส่งพลังหยินของตัวเองกลับเข้าร่างและสะบัดหาง โบกลาวจูแล้วเขาก็หายลับไปใต้น้ำลึก

 

กุยจงยังคงพูดไม่ออก “เขาทั้งถ่อมตนทั้งใจเย็น และยังสามารถต้านทานความเย้ายวนร้ายกายได้ปลาหลีดําตัวนี้ช่างลึกลับ…”

 

มองที่ใจกลางทะเลสาบ เขาก็หัวเราะ “เลือดมังกร? เหอเหอ… พวกมันคิดจริง ๆ หรือว่าเลือดของเทพวารีนั้นเป็นเลือดมังกรจริง ๆ? คุณสมบัติมังกรจะได้รับมาง่าย ๆ เช่นนั้นได้อย่างไร?”

 

ที่ด้านล่างตัวเขา เงาขนาดยักษ์เงาหนึ่งปรากฏขึ้น มันเป็นเต่าขนเขียวตัวมหึมาที่มีเส้นสายสีทองแทรกอยู่บนกระดอง

 

“ด้วยการตายของเทพวารี ทะเลสาบฉีก็คืนกลับสู่ความวุ่นวายตามปกติของมันแน่แล้ว เหตุใดข้าจึงจะเข้าไปพัวพันในเรื่องเหล่านี้? ข้าขอพักดีกว่า! และคอยดูกันว่าจะเป็นอย่างไรหลังจากความฝันยาวนานร้อยปี…

 

แค่พริบตาเดียว พลังหยินของเขาก็เข้าสู่ร่างและหายลับไป

 

“โพละ โพละ!”

 

ฟองอากาศลอยออกมาขณะที่เต่าสีเขียวเริ่มจมลงราวกับก้อนหินหนัก ๆ สักก้อน

 

“พวกเขาคิดว่าจะได้รับคุณสมบัติมังกรมาง่าย ๆ ได้อย่างไร?

 

หลังจากปลอบลั่วจสงบแล้ว ฟางหยวนก็ว่ายน้ำออกมาขณะพลังหยินของเขาก็หัวเราะคิกคัก

 

แม้ว่าจะมีโอกาสที่ร่างปลาหลีของเขาจะเปิดคุณสมบัติของมังกรได้ โอกาสนั้นก็ต่ําเป็นอย่างยิ่งหากเขาได้รับเลือดมังกรของจริง เขาย่อมสามารถเปลี่ยนรูปได้อย่างแน่นอนและหนทางเบื้องหน้านั้นก็ได้จํากัด

 

“แต่ว่า เลือดมังกรน้ำธรรมดานั้นเป็นพิษ มันยากเย็นเหลือแสนที่จะได้รับเลือดมังกรของจริงจากการแข่งขันกันนี้!”

 

ขณะที่เขาว่ายน้ำไปอย่างสง่า เขาก็กลืนปลาเล็ก ๆ หลายตัวลงไปด้วย “ข้าควรจะไปดูการละเล่นนั่นจากไกล ๆ…”

 

เพียงแค่พริบตา เจ็ดวันก็ผ่านพ้นไป

 

จระเข้ตัวนั้นไม่กลับมาจริง ๆ ที่กลับมาเป็นปลากลายพันธุ์ไม่กี่ตัว แม้ว่าพวกมันจะไม่ได้คุณสมบัติของมังกรพวกมันก็ยังโชคดีพอที่จะไม่ถูกพิษเลือดมังกรน้ำ พวกมันล้วนดูอวบอ้วนและเต็มไปด้วยพลังธาตุ

 

เห็นเช่นนี้ ฟางหยวนก็ปลาบปลื้มนัก เขาตัดสินใจว่า ตั้งแต่วันนี้ไป เขาจะเล็งเป้าหมายเป็นปลากลายพันธุ์เหล่านี้

 

“ฝบ!”

 

ที่ใต้น้ำ กระแสน้ำสองสายหมุนเป็นเกลียวเกิดหอกน้ำแทงทะลุปลาสีขาวตัวหนึ่ง

 

ปลาสีขาวตัวนี้นั้นยาวหลายฉือและยังใหญ่กว่าฟางหยวนด้วย ที่สําคัญ เกล็ดของมันเป็นสีทองที่ทําให้มันดู ไม่ธรรมดา

 

ฟางหยวนนั้นอาศัยค่าสถานะที่แข็งแกร่งและเคล็ดควบคุมวารีสังหารปลาตัวอื่น ๆ

 

“แม้ว่าปลาเหล่านี้จะไม่ได้รับเลือดมังกรที่แท้จริงจนได้รับคุณสมบัติมังกร พวกมันก็ยังได้รับรัศมีพลังของมังกรน้ำที่เป็นประโยชน์แก่มัน… กินมันลงไป ข้าก็จะได้รัศมีพลังของมังกรน้ำและยังเพิ่มความเป็นไปได้ที่ข้าจะกระโดดลอดประตูมังกร…”

 

เขามองร่างกายของตน

 

เดิมที่เขาตัวยาวแปดฉ่อ แต่ตอนนี้ เขายาวเพียงแค่สามสื่อเท่านั้น เกล็ดของเขานั้นเป็นประกายแฝงสีทองเข้ม ๆ และหนวดยังยาวมาก ทุก ๆ นิ้วของร่างของเขานั้นสมบูรณ์แบบ

 

“ในที่สุดข้าก็มาถึงระดับนี้?”

 

ฟางหยวนรู้สึกว่าตนเองนั้นถึงขีดจํากัดแล้ว และกวาดตามองหน้าต่างสถานะเร็ว ๆ ครั้งหนึ่ง

 

“ชื่อ: ฟางหยวน

 

เผ่าพันธุ์: ปลาหลีดํา (99 ปี)

 

พลังกาย: 17.0

 

พลังลมปราณ: 17.0

 

พลังเวทย์: 17.0

 

สายวิชา: ???

 

การฝึกตน: ???

 

วิทยายุทธ์: [เก้าขั้นมังกรกลาย (เปลี่ยนรูปขั้นที่ 3)], [วิชาควบคุมวารี (ระดับ 2)]

 

ทักษะ: [การรักษา(ระดับ 3)], [การดูแลพืช (ระดับ 5)]”

 

“ไม่ว่าในอาณาจักรนี้จะมีพลังวิญญาณเข้มข้นเพียงใด ขีดจํากัดของปลาหลีก็คือหนึ่งร้อยปี และข้าก็มาถึงระดับนี้แล้ว… ข้าต้องทุ่มทั้งหมดที่มีและกระโดดลอดประตูมังกร หรือไม่อย่างนั้นก็กลายเป็นสวะ!”

 

“แล้วสิ่งที่ข้าจะสามารถเก็บเกี่ยวได้จากอาณาจักรนี้ที่จะเป็นโยชน์แก่ตัวเองคืออะไรกันนะ? หรือข้าควรพูดว่า สิ่งที่ข้าจะนําไปจากอาณาจักรนี้ได้…”

 

ฟางหยวนทดสอบความคิดนั้นดูแล้ว กฎที่ควบคุมอาณาจักรนี้นั้นเข้มงวดกว่ากฎแห่งความจริงของอาณาจักรหย

 

การเชื่อมต่อระหว่างเขาและโลกแห่งความฝันอันแท้จริงของเขานั้นจํากัดและยังลําบากกับเขามากกระทั่งจะควบคุมปราณดาบ และยังยากยิ่งกว่าที่จะส่งอะไรเข้าไปในโลกแห่งความฝันอันแท้จริงของเขา

 

“ไข่มุกมังกร คุณสมบัติมังกร… หรือว่าชีพจรธรรมชาติ… และยังตําแหน่งของเทพวารี ทุกอย่างล้วนลึกลับ…”

 

หลังจากคิดดูแล้วก็มีสองสามอย่างที่เขาสามารถลองส่งเข้าไปในโลกแห่งความฝันอันแท้จริงของเขาได้ แต่ว่า เขาก็ได้เรียนรู้มาก่อนแล้วว่าเขายังคงต้องเรียกคืนความสามารถของตน

 

เมื่อไม่มีความสามารถเหล่านั้น เขาก็ไม่สามารถกระทั่งปกป้องตนเอง!

 

ขณะที่เขาคิดกับตัวเองอยู่ ก็มีกระแสน้ำที่จู่ ๆ ก็พุ่งเข้ามาและยังมีสิ่งมีชีวิตมากมายเริ่มพุ่งตัวมาทางดินแดนดอกบัว

 

“น้องชาย ช่วยข้าด้วย!”

 

ตรงหน้าสุดก็คือจุถง จระเข้ตัวนั้น ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลที่ย้อมน้ำรอบตัวเป็นสีแดง

 

เห็นฟางหยวน ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขณะรีบพุ่งตัวมาหา

 

“เจ้าสมควรตาย!”

 

เจตจํานงเวทย์ของฟางหยวนเกรี้ยวกราด “จูถง! เจ้ากล้านําปัญหามาสู่ข้าได้อย่างไร!”

 

“หอกน้ำ!”

 

ภายในไม่กี่วินาที หอกน้ำหกหรือเจ็ดเล่มก็ยิงเข้าใส่จระเข้ตัวนั้น

 

ด้วยพลังของเจตจํานงเวทย์ของเขาและวิชาควบคุมวารี หอกน้ำที่เขายิงออกไปนั้นเปรียบได้กับลูกศรหรือกระสุนปืนจากเรือใหญ่

 

“ปุ! ป!”

 

กระทั่งเกล็ดของจระเข้ก็ไม่สามารถสะท้อนหอกน้ำออกมาได้ เมื่อหอกน้ำแทงผ่านเข้าไปเลือดก็สาดกระจายออกจากตัวเขา

 

พลังหยินของจูถงปรากฏขึ้น “ใครจะคิดว่า… ข้าจะตายตกลงในมือของพี่น้องตัวเอง…”

 

ในเมื่อกายเนื้อของเขาตายไปแล้ว จิตวิญญาณย่อมไม่สามารถคงอยู่ได้นาน เงาร่างของชายร่างใหญ่หายไปช้า ๆ ในเสียงถอนหายใจ แสงสีทองก็พุ่งออกจากร่างจระเข้และพุ่งมาที่หัวของฟางหยวน

 

“นี่คือ…”

 

ด้วยเจตจํานงเวทย์ที่ป้องกันไว้ของฟางหยวนสามารถรับมือกับแสงนั่นได้หากมันต้องการทําร้ายเขา

 

แต่ว่า หลังจากตรวจสอบดู เขาก็พบว่ามันเป็นแผนที่แผ่นหนึ่ง

 

“นั่น… ปลาดํานั่น ส่งแผนที่เคหาสน์ลับของเทพวารีมานะ หรือจะให้ข้ากินเจ้าลงไป!”

ปลาหลายตัวที่ไล่ตามมาด้านหลังผู้พิทักษ์วารีบนเปลือกหอยก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง สีหน้าเกรี้ยวกราดเหมือนกับที่ฟางหยวนเคยเห็นก่อนหน้านี้

 

“เคหาสน์ลับของเทพวารี?”

 

ฟางหยวนยังเงียบขณะมองซากศพจระเข้

 

ดูเหมือนว่าเจ้าจระเข้าจะโชคดีพอที่จะได้รับแผนที่มา แต่ว่า เขาไม่ได้มีชีวิตยืนยาวพอที่จะได้ชื่นชมกับรางวัล

 

แน่นอนว่า การส่งแผนที่สมบัติให้ฟางหยวนนั้น ก็คือเขาต้องการนําปัญหามาสู่ฟางหยวนนั่นเอง!

 

เห็นใบหน้าของผู้พิทักษ์วารีแล้ว ฟางหยวนก็รู้ว่าต่อให้เขาส่งแผนที่ออกไป เขาก็ยังคงถูกสังหารอยู่ดี

 

อย่างไร ทุกคนที่เคยเห็นแผนที่แล้วก็อาจจะจํามันเอาไว้ในเจตจํานงเวทย์ได้

 

“ไป!”

 

ด้วยความกดดันจากผู้พิทักษ์วารีและผู้ช่วยที่เขาได้จากวิญญาณสัตว์น้ำอื่น ๆ ฟางหยวนถูกกดดันให้ตัดสิน

 

เมื่อเห็นเช่นนี้เขาก็สะบัดหางอย่างรวดเร็วแล้วว่ายน้ำหนีไป

 

“เฮ้ย! เจ้าจะไปไหน!”

 

วิญญาณเหล่านั้นนั้นไร้ประสบการณ์มาก จนเมื่อฟางหยวนว่ายน้ำออกไปไกลระยะหนึ่งแล้วพวกมันถึงได้ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น พวกมันคลั่งขึ้นมา “หยุดนะ!”

 

ลําแสงสีฟ้าถูกยิงมาทางฟางหยวนและกระจายไปใต้น้ำ

 

มีประกายสีทองบนร่างของฟางหยวน เพียงแค่สะบัดหาง หอกน้ำมากมายก็ระเบิดออกที่เบื้องหลังเขาขณะที่เขาหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

 

เขาอยู่ในดินแดนดอกบัวต่อไปไม่ได้แล้ว

 

“ปลาหลีดําตัวนี้…”

 

ผู้พิทักษ์วารีอึ้งงันไป หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ก็มีประกายในดวงตาของเขา “ปลานี่ดูไม่ธรรมดาไปจับมันมา!”

 

“แล้วก็ สืบดูเบื้องหลังของมัน สมบัติของปิศาจอาวุโสของพวกเราจะไปตกอยู่ในมือผู้อื่นได้อย่างไร? ข้าต้องการให้มันถูกจับในทะเลสาบฉีนี่!”

 

“โชคดีนักนะ! ข้าไม่ได้ไปหาเรื่อง แต่เรื่องก็ยังมาหาข้าเอง!”

 

เขาไม่ได้ทําอะไรที่สร้างปัญหาเลย ขณะที่เขาว่ายน้ำออกมา เขาก็รู้สึกกดดันนิดหน่อย

 

เขาอยู่ในขั้นที่สามของเก้าขั้นมังกรกลาย และยังฟื้นฟูค่าสถานะของตนเองได้เพียงกึ่งเดียวภายใต้การไล่ล่าเขาเร็วกว่าปลาธรรมดาและปลาวิญญาณอย่างแน่นอนอยู่แล้ว

 

อย่างไรเสีย ต่อให้เป็นผู้พิทักษ์วารีก็ยังไม่ใช่คู่มือเขา

 

“มันจะไม่จบลงที่นี่..”

 

ฟางหยวนนั้นรู้ล่วงหน้าแล้วว่าทุกอย่างยังไม่จบ

 

เขาแน่ใจว่าต้องถูกตามรอยและไล่ตามหลังมา อย่างไรนี่ก็เป็นสิ่งที่

 

ดขึ้นกับเจ้าจระเข้และเขาก็ไม่ต่างกัน

 

“ข้าต้องออกไปจากที่นี่!”

 

เขาตัดสินใจ “นอกจากนี้ ในเมื่อพวกมันกระวนกระวายกับแผนที่สมบัติ ก็ให้ข้าได้ดูหน่อยแล้วกันข้าอาจจะโชคดีหรือว่าเจอเรื่องประหลาดใจก็ได้!”

 

สวรรค์ไม่มอบมันให้เขา แต่สุดท้ายมันก็ยังมาตกอยู่ในมือเขา!

 

แม้ว่าจระเข้นั่นจะต้องการทําร้ายฟางหยวนด้วยการส่งมอบแผนที่ให้เขา เขาก็แข็งแกร่งพอที่จะหนีออกมาและใช้ประโยชน์จากมันเปลี่ยนมันเป็นสมบัติของเขาเอง

 

เรื่องดีเปลี่ยนเป็นเลวร้ายได้และเรื่องเลวร้ายก็กลายเป็นดีได้!