Carefree Path of Dreams - ตอนที่ 258

Chapter 258: กลายร่างเป็นมังกร

 

ตั้งแต่เขาพบลั่วจ ฟางหยวนก็เริ่มออกสํารวจไกลออกไปและเริ่มผูกมิตรกับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ หลายตน

 

ในเมื่อถูกนับว่าเป็นสัตว์วิญญาณ พวกมันย่อมต้องมีกายหยาบและมีการรับรู้ของจิตวิญญาณ

 

ฟางหยวนกินสิ่งมีชีวิตพวกนี้ไม่ได้ กลับกัน เขาผูกมิตรกับพวกมันและไถ่ถามข้อมูลต่าง ๆ

 

เขายังชอบปลาใหญ่สีเขียวที่มีพลังเยอะแต่ไม่มีการรับรู้ทางจิตวิญญาณเกิดขึ้น

 

หลังจากหากินอย่างสํารวญ เขาก็เติบใหญ่ขึ้นจนยาวเกือบสิบสื่อ และเมื่อออกว่ายน้ํา คลื่นก็ซัดไปเขากลายเป็นนักเลงโตในบริเวณนี้

 

หากที่นี่นั้นเล็กเพียงทะเลสาบเล็ก ๆ หรือแม่น้ํา เขาก็คงสร้างความวุ่นวายเกิดขึ้นไปแล้วและอาจจะได้รับความนับถือในฐานะราชามังกรน้ํา

 

แน่นอนว่า ยังมีสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ที่มีพลังอยู่ในทะเลสาบฉีแห่งนี้และระดับการฝึกตนเล็กน้อยของเขาก็นับว่าพื้น ๆ เท่านั้น

 

“อีกตัวหนึ่ง!”

 

ขณะที่เขาว่ายอยู่ในทะเลสาบ ร่างของเขาก็เปล่งประกายแสงสีดํา เขาไม่สนใจปลาที่ตัวเล็กกว่าอีกต่อไปแล้ว

 

“ร่างกายของข้านั้นเต็มไปด้วยพลังธาตุ หากข้ากินสัตว์วิญญาณอีกสักตัว ข้าแน่ใจว่าจะสามารถบรรลุขั้นที่ 3 ได้!”

 

ปลาธรรมดานั้นไม่ได้ทําให้การฝึกฝนกําวหน้าไปเร็วเช่นนี้

 

“หรือว่าข้าต้องลงมือกับสัตว์วิญญาณพวกนั้นจริง ๆ แล้ว? หากข้าทํา ข้าก็สามารถสังหารพวกเขาได้ในกระบวนท่าเดียวและยังหลบซ่อนจากผู้อื่นได้ อย่างไร ปัญหามันก็มักจะพุ่งมาหาข้าอยู่แล้ว…”

 

มันก็ถูกที่ฟางหยวนจะกินปลาอื่น ๆ เพื่อการฝึกฝนของตนเอง แต่ว่า มันก็เป็นการคิดเกินเลยไปหากเขาจะกินสิ่งมีชีวิตที่มีการรับรู้ทางจิตวิญญาณแล้ว

 

เมื่อคิดถึงความสามารถของตนตอนนี้ เขาก็ยังไม่มีพลังมากพอที่จะต่อต้านกฏอันไม่ได้ระบุไว้ว่าห้ามโจมตีสิ่งมีชีวิตที่มีการรับรู้ทางจิตวิญญาณ

 

ขณะที่เขาว่ายน้ําไปและมองหาเป้าหมายอันดีงามอื่น ๆ เขาก็มาถึงบริเวณที่ลั่วจอยู่โดยไม่รู้ตัว

 

ด้วยเจตจํานงเวทย์ของเขา เขากวาดดูรอบ ๆ และจู่ ๆ ก็เกิดโทสะขึ้นมา เขาสะบัดหางและพุ่งไปข้างหน้าอย่างรีบร้อน

 

“เจ้าตัวชั่วร้าย ส่งไข่มุกมา!”

 

ตรงข้างหน้านั่นลั่วจไม่ยอมเปิดกาบหอย และยังมีเสียงร้องไห้เบา ๆ ของเด็กหญิงดังออกมา

 

ที่ด้านนอก มีปลาเขี้ยวดาบตัวหนึ่ง มันมีท่าทางดุร้ายและยังตัวใหญ่กว่าฟางหยวนตอนนี้เสียอีกมันมีรูปร่างเพรียวบางและปากยื่นยาวราวกับดาบที่เต็มไปด้วยฟันคมคล้ายเลื่อยและยังมีหนามอยู่ที่หางรวมทั้งมีพลังหยินรูปร่างแบบชายวัยกลางคนอยู่บนนั้น “ส่งมันมา! ถ้าไม่อย่างนั้น ข้าจะทําลายเปลือกของของเจ้าและทําลายเจ้า ทิ้ง!”

 

มันเร็วมากและเมื่อว่ายไปถึงด้านหลังลั่วจ มันก็เล็งก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่เธอด้วยความเร็วสูงสุด

 

“ปัง!”

 

หลังจากการสั่นสะเทือนรุนแรง ก็เกิดหลุมใหญ่ที่เปลือกของเธอและลั่วจก็ร้องไห้คร่ําครวญเสียงดัง

 

“เจ้ากล้าดีอย่างไร!”

 

แม้ว่าจะเป็นเรื่องปกติของผู้แข็งแกร่งกลืนกินผู้อ่อนแอกว่า ฟางหยวนก็เป็นเพื่อนของลั่วจและเขาต้องช่วยนาง

 

เห็นปลาเขี้ยวดาบพยายามพุ่งเข้าใส่นางอีกครั้ง ฟางหยวนก็พุ่งออกไปและกระแทกเข้ากับท้องของมันกัดมันด้วยฟันคมกริบของตน

 

“ครับ!”

 

เขาลับฟันตัวเองไว้คมกริบเพื่อประโยชน์ในการกัดและเคี้ยว เขาเพิ่มความแข็งแกร่งให้มัน และมันก็แข็งแกร่งราวกับโลหะทันใดนั้นก็เกิดแผลฉีกกว้างที่ท้องของปลาเขี้ยวดาบเมื่อฟางหยวนฉีกเนื้อของมันออกมา

 

“อ้า… เจ้ากล้า!”

 

ขณะที่ชายวัยกลางคนกรีดร้อง พลังหยินของเขาก็กลับเข้าสู่ร่างและปลาเขี้ยวดาบก็ดูเกรี้ยวกราดกว่าเดิม

 

“หอกน้ํา!”

 

เจตจํานงเวทย์ของเขาสั่นไหว หอกน้ําหมุนเป็นเกลียวสองสายปรากฏขึ้นและแทงทะลุตัวของปลาเขี้ยวดาบทําลายเขาจากด้านใน

 

“เป็นไปไม่ได้…”

 

คลื่นความคิดลอยออกมาจากดวงตาของปลาเขี้ยวดาบ

 

แม้ว่าพวกเขาจะมีขนาดเท่า ๆ กัน ปลาเขี้ยวดาบนั้นเป็นนักล่าโดยธรรมชาติและย่อมได้เปรียบเมื่อเทียบกับปลาอื่นเช่นปลาหลี

 

เขาไม่เคยคิดเลยว่าปลาหลีดําจะเป็นปลากลายพันธุ์!

 

ด้วยความรู้สึกอยุติธรรมที่ได้รับ ปลาเขี้ยวดาบก็ยังคงพุ่งเข้าใส่แทนที่จะถอยและพร้อมที่จะทุ่มชีวิตสู้กับฟางหยวน

 

“ฮ่าฮ่า เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวเจ้าหรือ?!”

 

ฟางหยวนรู้พลังของตนและยังรู้ว่าตนนั้นแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาสิ่งมีชีวิตทั้งหมดแถบนี้ เขาไม่กลัวสัตว์ที่ตัวใหญ่กว่าด้วยซ้ํา เพียงแค่พลิกหาง เขาก็กระแทกเข้ากับปลาเขี้ยวดาบและตามไปกัดฉีกเนื้อออกมาในทุก ๆ การขย้ํา

 

“พี่ชาย ได้โปรดไว้ชีวิตข้า! ไว้ชีวิตข้าเถอะ!”

 

หลังจากแลกเปลี่ยนกระบวนท่า ปลาเขี้ยวดาบก็ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบและอยู่ภายใต้การควบคุมของฟางหยวนโดยสิ้นเชิงไม่มีอะไรที่มันสามารถทําได้เพื่อให้ตนเองเป็นอิสระและทําได้เพียงเผยร่างพลังหยินออกมา ร้องขอชีวิต

 

“ฮีม ในเมื่อเจ้าตั้งใจจะทําร้ายเพื่อนของข้า ข้าย่อมไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!”

 

ฟางหยวนคํารามขณะกลอกตา สุดท้ายเขาก็กัดลงบนหัวของปลาเขี้ยวดาบ

 

“อ๊า…”

 

ชายวัยกลางคนร้องออกมาขณะร่างวิญญาณของเขาพยายามหนี

 

แม้ว่าเขาจะสูญเสียกายเนื้อไปและพลังหยินก็จะตายตามไปอย่างช้า ๆ แต่เขาก็ยังมีโอกาสเล็กน้อยที่จะรอดไปได้หากโชคดีพอ

 

แน่นอนว่า ฟางหยวนย่อมไม่ปล่อยเขารอดไป เขาปล่อยพลังหยินของตัวเองออกมาอย่างรวดเร็วเช่นกันและยิงศรน้ําใส่มันทําลายร่างวิญญาณของมันเสีย

 

“นี่เป็นท่านเทพอวยพรแล้ว!”

 

มองซากใหญ่โตของปลาเขี้ยวดาบ ฟางหยวนก็รีบกินลงไปอย่างดีใจ

 

เขากินไปได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้นเมื่อรู้สึกถึงพลังอันอบอุ่นสายหนึ่งทะลวงผ่านบางอย่างในร่างของเขา

 

บนหน้าต่างสถานะ มีการเปลี่ยนแปลงขึ้น

 

“ชื่อ: ฟางหยวน

 

เผ่าพันธุ์: ปลาหลีดํา (66 ปี)

 

พลังกาย: 12.0

 

พลังลมปราณ: 12.0

 

พลังเวทย์ : 12.0

 

สายวิชา: ???

 

การฝึกตน: ???

 

วิทยายุทธ์: [เก้าขั้นมังกรกลาย (เปลี่ยนรูปขั้นที่ 3)], [วิชาควบคุมวารี (ระดับ 2)]

 

ทักษะ: [การรักษา (ระดับ 3)], [การดูแลพืช (ระดับ 5)]”

 

“ในที่สุดข้าก็เข้าสู่การเปลี่ยนรูปขั้นที่สาม! หรือว่า 66 ปีนั้นหมายถึงระดับการฝึกตนของข้า? ความสามารถนั้นของข้าเทียบได้กับวิญญาณของเทพวารีที่ฝึกตนมา 66 ปี?”

 

ฟางหยวนนั้นจมไปในห้วงความคิดขณะมองหน้าต่างสถานะตรงหน้า

 

“พี่ชาย!”

 

เปลือกหอยเปิดอ้าออก ลั่วจูเรียกฟางหยวน

 

“ไม่ใช่ว่าข้าบอกเจ้าแล้วว่าห้ามให้ผู้ใดเห็นไข่มุกของเจ้า? ดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น!”

 

ฟางหยวนนั้นอารมณ์ดีพอที่จะลูบหัวเด็กหญิง

 

“ข้าได้ทราบแล้ว!”

 

ลั่วจูดึงแขนเสื้อฟางหยวนขณะมองเขาอย่างสงสัย “เอ๋? พี่ชาย ทําไมพี่ชายถึงเปลี่ยนไปอีกแล้วเล่า? ท่านมีเคราแล้วด้วย!”

 

“นี่เป็นการเปลี่ยนรูป เมื่อมีพลังวิญญาณมากพอ ข้าก็จะสามารถเริ่มการเปลี่ยนรูปขั้นต่อไปได้เลย!”

 

พลังหยินของฟางหยวนตรวจดูร่างของตนด้วยเช่นกัน

 

ร่างของเขาที่เดิมก็ใหญ่โตอยู่แต่ตอนนี้มันเล็กสั้นลง นี่เป็นเพราะว่าพลังในร่างของเขานั้นบริสุทธิ์มากขึ้น

 

ถึงอย่างนั้น เกล็ดอันเป็นประกายและหนวดอันยาวกลับทําให้เขาดูมีประสบการณ์และมีพลังมากขึ้นที่สําคัญไปกว่านั้นเคล็ดวิชาธาตุน้ําของเขาก็พัฒนาขึ้น

 

“ในวิชาเก้าขั้นมังกรกลายนั้น การเปลี่ยนรูปสามขั้นแรกนับเป็นขั้นพื้นฐาน มันจะยากมากขึ้นที่จะบรรลุสู่การเปลี่ยนรูปขั้นที่ 4!”

 

มองร่างปลาหลีสีดําแล้ว เขาก็เหม่อคิด

 

ในวิชาเก้าขั้นมังกรกลายนั้น การเปลี่ยนรูปขั้นที่สี่จะมีระดับความยาก มันเรียกว่า “ปลาหลีข้ามประตูมังกร

 

นี่ย่อมเกี่ยวพันไปถึงการเปลี่ยนแปลงรูปกาย ซึ่งเป็นเรื่องใหญ่

 

อย่างไร ในร่างปลาหลี เขาอย่างมากก็เป็นได้เพียงปิศาจในแม่น้ํา มีเพียงกระโดดลอดประตูมังกรไปได้และได้รับคุณสมบัติของมังกรจึงจะนับว่ามีอนาคต

 

“เมื่อคิดดูแล้ว ข้าก็โชคดีพอที่จะได้ครอบครองร่างปลาหลีดํา เพราะมันมีเชื้อสายเกี่ยวเนื่องกับมังกรเพราะอย่างนั้น ข้าจึงมีความเป็นไปได้ที่จะเปลี่ยนไปเป็นมังกร! หากข้าได้เข้าครอบครองร่างปูหรือว่ากุ้งข้าคงต้อง ร้องไห้แล้ว”

 

“ครับ!”

 

ในตอนนี้เอง มีเสียงระเบิดที่บนผิวน้ํา สายฟ้าสีม่วงสายหนึ่งตวัดลงมาราวกับเสาสวรรค์

 

มันต่างไปจากก่อนหน้า และฟางหยวนเองก็อึ้งไป

 

“นี่มัน…”

 

โดยไม่สนใจลั่วจ ฟางหยวนรีบลอยขึ้นสู่ผิวทะเลสาบ

 

เมื่อเขาไปถึงด้านบนนั้น เขาก็เห็นเมฆดําปกคลุมพระอาทิตย์และพระจันทร์ สายฟ้าแลบวาบลงที่กลางทะเลสาบ

 

“นี่เป็นพลังของสวรรค์!”

 

ไม่ว่าเขาจะได้เห็นสิ่งนี้กี่ครั้ง มันก็ยังทําให้เขาเกิดความกลัวได้ทุกครั้งไป

 

“เทพวารีในที่สุดก็เผชิญภัยพิบัติจากสวรรค์!”

 

ขณะที่คลื่นน้ําแผ่ไปทั่วผิวทะเลสาบ สัตว์วิญญาณหลายตัวก็ลอยขึ้นมาเช่นกันและล้วนตะลึงไปเมื่อเห็น สายฟ้า

 

ไม่ว่าจะมีสิ่งมีชีวิตมากมายแค่ไหน ทั้งหมดก็ล้วนทําได้เพียงซ่อนตัวไว้เช่นฟางหยวน มีเพียงไม่กี่ตนที่สามารถปล่อยพลังหยินออกมาและกระทั่งถั่วจก็ยังไม่ทํา

 

มีสิ่งมีชีวิตเก่าแก่เคราขาวตนหนึ่งถอนหายใจ

 

ที่ด้านข้างเขา มีชายร่างล่ําสันใบหน้าดําและรัศมีพลังหยาบกร้าน

 

“พี่กุย พี่จ!”

 

ฟางหยวนทักทายพวกเขา

 

ทั้งคู่รีบหันกลับมาคารวะตอบ “ยินดีด้วย น้องฟาง กับความก้าวหน้าในการฝึกตนของเจ้า!”

 

ฟางหยวนรู้จักทั้งคู่ พวกเขาเป็นสัตว์วิญญาณที่อยู่ใกล้ ๆ นี่ ก่อนที่เขาจะบรรลุระดับ เขากระทั่งเคยคิดที่จะกินพวกนี้ลงไป

 

ที่มีเคราขาวเรียกว่ากุยจง เป็นเต่าขนเขียว เขาแก่ที่สุดในหมู่สัตว์น้ําและมีอายุราวหนึ่งพันปีแล้วพี่จนั้นตรงกันข้ามเป็นจระเข้และก็คล้ายกับฟางหยวนในด้านที่ต้องกินสัตว์อื่น ๆเพื่อฝึกฝนตน

 

ถึงตอนนี้ ทั้งสามก็มองสายฟ้าที่ฟาดลงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

 

“ภัยพิบัติของเทพวารี”

 

ฟางหยวนแสร้งทําท่าเหมือนสงสัย “ได้โปรดอธิบาย”

 

“อ๊ะ…”

 

กุยจงถอนหายใจ “เทพวารีของทะเลสาบฉีนั้นเดิมที่คืองูเขียวยักษ์ แม้ว่าจะมีคุณสมบัติของมังกรและครั้งหนึ่งเคยปกครองเหนือพื้นที่นี้เขาก็ยังไม่นับว่าเป็นมังกร!”

 

“หลังจากหนึ่งร้อยปี งูก็สามารถเปลี่ยนเป็นงูใหญ่ และหลังจากนั้นอีกห้าร้อยปีงูใหญ่ในที่สุดก็เปลี่ยนไปเป็นมังกร… อะเทพวารอดทนฝึกฝนอย่างยากลําบากถึงห้าร้อยปีและประกอบกรรมดีแต่ว่าในการกลายเป็นมังก มันก็ยังต้องผ่านภัยพิบัติฟ้า! ไม่เท่านั้น เขายังต้องผ่านภัยพิบัติมนุษย์ด้วยและข้าก็ไม่แน่ใจว่าเทพวารีจะสามารถผ่านไปได้หรือไม่…”

 

ฟางหยวนเงียบงันไป

 

ทะเลสาบฉีรัศมีหลายร้อยล้ําและการปรากฏตัวของเทพวารีแน่นอนว่าต้องดึงดูดความสนใจจากทุกหนแห่งเป็นอย่างมาก

 

“ก่อนหน้านี้ เทพวารีใช้กรรมดีถ่วงเวลาภัยพิบัติเอาไว้ ใครจะรู้ว่าเขาจะสามารถผ่านภัยพิบัติมนุษย์ได้… เขาไม่สามารถถ่วงรั้งดึงดันเอาไว้ได้อีกต่อไปและเขาต้องเผชิญหน้ากับสายฟ้าโดยตรงแล้ว…”

 

พูดจบ สายฟ้าสีม่วงก็ตวัดข้ามฟ้ากลืนกินทั้งแผ่นฟ้าเป็นแสงสีขาวราวกับเสาสวรรค์

 

ที่ตรงกลาง มีเงาสีดําคํารามลั่น

 

“โฮก!”

 

ทันใดนั้น ก็มีเสียงคํารามอันทรงพลังของมังกร

 

พลังวิญญาณทั้งหมดในบริเวณทะเลสาบฉีรวมตัวกันอย่างรวดเร็วที่รอบ ๆ เงาดํานั่น

 

“ดี!”

 

เมื่อเห็นเช่นนี้ กุยจงก็ปลาบปลื้ม “ด้วยความดีของเขาและความช่วยเหลือจากพลังวิญญาณรอบ ๆ ทะเลสาบเขาน่าจะผ่านมันไปได้!”

 

เพียงแค่พูดจบ ควันสีดําหลายสายก็พุ่งตรงไปหาเทพวารีอย่างมาดร้ายรุนแรง

 

เห็นได้ชัดว่าหมอกดําหลายสายนั้นคือปิศาจผู้ทรงพลังในทะเลสาบฉีที่พุ่งเข้าไปหวังขัดขวางการแลกเปลี่ยนพลังวิญญาณของเทพวารี

 

“ครืน!”

 

สายฟ้าเส้นสุดท้ายตวัดลงมาใส่เงาร่างของมังกรตัวนั้นอย่างจังและเสียงคํารามโหยหวนของมังกรก็ดังก้องอยู่ในใจของทุกชีวิตในทะเลสาบ

 

“เทพวารี…”

 

กุยจงอึ้งไป มองมังกรน้ําร่วงลงและถูกฉีกออกเป็นสองส่วนโดยมีควันสีดําล้อมอยู่รอบตัวเขาพูดไม่ออก

 

“เหอเหอ.. เหอเหอ…”

 

ที่ด้านข้าง จระเข้เค้นเสียงหัวเราะออกมาพร้อมความกังวลอย่างไรเขาก็มีคุณสมบัติของมังกรและอาจจะจบลงแบบเทพมังกรด้วยเช่นกัน