Bringing The Farm To Live In Another World (ไปสร้างฟาร์มอีกโลกกันเถอะ) - ตอนที่ 341

บทที่ 341 – ต่อสู้

คนในทวีปรู้ดีว่าเหล่าทหารที่มาจากทุ่งหญ้านั้นเป็นกลุ่มทหารที่แข็งแกร่งที่สุด ถึงแม้ว่าเจ้าไห่จะรู้ว่าทหารของเค้าจะไม่ได้มีความแข็งแกร่งเท่ากลุ่มทหารพวกนั้น แต่เจ้าไห่เองก็อยากรู้ว่าทหารของเค้าเองมีความสา มารถมากแค่ไหน

และตอนนี้เจ้าไร่ก็ได้เห็นทหารที่กําลังมาแล้ว เจ้าไห่ก็หยุดรถของเค้า รถของลูหยางก็หยุดลงด้วยแต่ทหารที่มากับเธอก็ดูหมายว่าจะไม่มีความหวังเมื่อเห็นกลุ่มทหารพวกนั้นแล้ว

ถึงแม้ว่าทหารที่มากับลหยางนั้นจะผ่านการต่อสู้มาหลายครั้งแล้ว แต่ในตอนนี้ที่พวกเขาเห็นก็คือกองทหารที่อยู่บนเนินเขาน่าจะมี 5,000 คน พวกเขาคิดที่จะหนี แต่ถ้าคิดแบบนั้นจริงๆพวกเขาก็จะนับได้เลยว่าความเป็นจริงที่จะหนี้นั้นเป็นศูนย์

ในสายตาของทหารพวกนั้น แม้ว่าเจ้าไห่จะเป็นคนทราแข็งแกร่ง แต่เขาก็เป็นเพียงนักเวทย์ที่มีพลังอยู่ในระดับที่ 7 เท่านั้น เชื่อได้เลยว่าเจ้าไห่คงไม่อาจจะต่อสู้กับทหารถึง 5,000 คนได้หรอก

เจ้าไห่ก็ออกมาจากรถของเขา และมองไปที่ลหยาง เจ๋าไร่ยังลังเลใจ เพราะว่าลหยางจะได้เห็นเหล่าซอมบี้ของเค้าเมื่อเจ้าไหปล่อยซอมบี้ออกมา ถ้าลหยางได้เห็นซอมบี้ของเจ้าไร่ก็เหมือนกับว่าเค้าได้เปิดเผยตัวเอง

หลังจากที่คิดอยู่แปปนึ่ง เจ๋าไร่ก็หันหน้าไปหาซูกะและพูดว่า “ซูกะ นายรีบไปบอกทหารของลูหยางเพื่อปกป้องเธอบอกพวกเขาว่าไม่ต้องเป็นห่วงถ้าพวกเขายังอยู่ในรถ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เจ้าไห่พูดซูกะเข้าใจว่าเจ้าไห่กําลังคิดวางแผนอะไรอยู่เขาพยักหน้าแล้วหันไปและวิ่งไปยังกลุ่มทหารของลูหยางเพื่อบอกสิ่งที่เจ๋าไร่บอกมากลุ่มของลูหยางไม่ได้มีความคิดที่ดีกว่านั้นพวกเขาก็เลยจําเป็นต้องทําตามสิ่งที่เจ้าไห่พูด

ซูกะเพิ่งได้เข้าร่วมกับกลุ่มของเจ้าไห่ เขาจึงไม่ได้รู้เรื่องของกองทัพซอมบี้ของเจ้าไห่ และก็เป็นเพราะเรื่องนี้เองที่เขาเข้าใจผิดเกี่ยวกับแผนการของเจ้าไห่ในตอนนี้เมื่อเห็นว่ากลุ่มของลูหยางทําตามที่เจ๋าไร่บอกเจ้าไร่ก็ได้ทําให้หมอกปกคลุมรถของลูหยางเพื่อที่จะไม่ได้เห็นหรือไม่ได้ยินอะไรข้างนอก

ซูกะมองด้วยความสับสนที่เง่าไห่ เขาไม่รู้ว่าเจ้าไห่ต้องการที่จะทําอะไรกันแน่ แต่เมื่อเขามองไปที่บล็อคและร็อคทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรเขาหันกับไปมองที่เล่าไฟอีกครั้งด้วยความอยากรู้ว่าเจ้าไม่ตั้งใจจะทําอะไร

เจ่าไห่สังเกตเห็นความตื่นเต้นของซูกะ เขายิ้มและพูดว่า “ซูกะนายอย่าเพิ่งตื่นเต้นเลย นี่ยังไม่ได้เริ่มเลย”

ซูกะก็ยิ้มและพูดว่า “กระผมรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เห็นกลุ่มทหารในระยะนี้ เราจําเป็นต้องจัดการกับพวกทหารเหล่านั้นเร็วๆ เพื่อที่เราจะได้ไปจากที่นี่”

เจ๋าไร่ก็หัวเราะแล้วเขาก็หันไปอีกทางและตะโกนว่า “ทุกคนรออะไรอยู่ ยังไม่พร้อมงั้นหรอ?หรือว่ารออาหารเที่ยงกันอยู่หรอ?”

ซูกะและบล็อคหัวเราะ ทหารพวกนั้นก็ยังไม่ได้โจมตี เพราะเจ้าไห่ยังไม่ได้ไปถึงระยะที่พวกเขาจะโจมตีในใจของเขาตั้งแต่เจ๋าไร่ไม่สามารถหนีได้ แล้วทําไม่รอจนกว่าเขาจะถึงจุดโจมตีของพวกเขาตราบเท่าที่เจ้าไฟเข้าระยะโจมตีของพวกเขาและเมื่อจัดการเสร็จพวกเขาก็จะกลับไปที่ป้อมปราการ

เจ๋าไร่ก็พูดว่า “ทหารพวกนั้นไม่สามารถรอได้อีกต่อไป ผู้นําของพวกเขาออกเสียงดังหลายรอบแล้วพวกเขาก็พร้อมที่จะตีแล้ว”

เท่าไหยิ้มและเขาก็โบกมือ แล้วก็มีกองทัพซอมบี้ออกมา 5,000 ตัว แต่ก็ไม่ได้ปรากฏต่อหน้าพวกเขาทันทีพวกญซอมบี้ถูกจัดเรียงไว้อย่างเรียบร้อย โดยที่ไม่มีการเคลี่ยอนไหวและไม่ได้มีเสียงใดๆออกมาพวกซอมบี้แค่ยืนอยู่ที่นั่นและมีรังสีที่พร้อมจะฆ่าทุกคนที่เง่าไห่สั่งซูกะไม่ได้พูดอะไรออกมาเมื่อเห็นเหล่าซอมบี้ของเจ้าไห่แต่เขาก็ไม่รู้จะทําอะไร

เจ้าไห่ยิ้มและพูดว่า “ถ้านายไม่รู้จะทํายังไงแล้ว” ฉันจะสั่งให้ซอมบี้เริ่มแยกตัวออกเป็นรูปสี่เหลี่ยมเพื่อไปหาทหารพวกนั้น

เจ้าไม่ใช้คําสั่งเพื่อจัดการกับรูปแบบเพื่อนํากองซอมบี้ไม่ให้เกิดความวุ่นวาย เมื่อเห็นการก่อตัวของรูปสี่เหลี่ยมทหารบนเนินเขาก็ไม่สามารถทําอะไรได้ แต่กลับเดินหน้ามา

ซูกะพูดไม่ได้เมื่อเห็นซอมบี้พวกนั้นแต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงเกี่ยวกับความสามารถของเจ้าไห่ในการสั่งการเหล่าซอมบี้

ซูกะเดินทางมาหลายปีแล้ว เขาก็ยังได้ติดต่อกับทหารจํานวนมากแต่กลุ่มทหารขนาดใหญ่จะมีหน่วยทหารภายใต้การจ้างของพวกเขาและทหารของพวกเขาไม่ได้เลวร้ายยิ่งกว่าทหารปกติควรรู้ว่าการฝึกทหารเป็นเรื่องยากมากหน่วยทหารที่มีคุณสมบัติเหมาะสมจะต้องมีการฝึกอบรมประมาณ 2 ปีแม้กระทั่งทหารที่เก่งที่สุดก็ยังคงมีปัญหาในการรักษาของพวกเขาไว้คนที่ได้รับการฝึกอบรมให้ทําเช่นนั้นแต่สัตว์เวทย์ไม่สามารถทําได้

แต่ซอมบี้ของเจ้าไหก็ไม่มีปัญหาในเรื่องคําสั่ง นี่ไม่ใช่งานของซอมบี้แต่มันอาจส่งผลต่อการควบคุมของเจ้าไร่กับซอมบี้เท่านั้นความสามารถในการควบคุมจํานวนดังกล่าวของซอมบี้ด้วยความแม่นยําดังกล่าวซูกะได้พัฒนาความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับพลังของเจ้าไห่

ทหารที่อยู่บนเนินเขาก็สะดุ้ง พวกเขาเห็นว่าทหารที่พวกเขาเห็นคือซอมบี้แต่พวกเขาก็ไม่เชื่อสายตาตัวเองว่านั่นคือซอมบี้จริงๆพวกเขารู้ดีว่าซอมบี้พวกนี้ยากที่จะจัดการมากกว่าจัดการกับสัตว์เวทย์อีก

ตอนนี้พวกเขาเข้าใจว่าเจ้าไห่ไม่ใช่นักเวทย์ เขาเป็นนักเวทย์ที่เหไอนว่าจะได้เรียนวิชาความมืด

แต่พวกเขาก็ไม่ได้คิดอะไร พวกเขายังคงมั่นใจว่าพวกเขาจะสามารถเอาชนะซอมบี้พวกนี้ได้ผู้นําจึงได้ปรับตัวให้เข้ากับทหารของพวกเขาอย่างรวดเร็ว

ซูกะมองไปที่ซอมบี้ด้วยความเป็นห่วงในใจของเขาการควบคุมเหล่าซอมบี้น่าจะเป็นเรื่องยากมากสําหรับเจ้าไห่และระดับของซอมบี้อาจไม่สูงเกินไปในกรณีนี้ซอมบี้ 5,000 ตัวเหล่านี้จะไม่สามารถหยุดการโจมตีของทหารจํานวน 5,000 ได้

หน่วยทหารอยู่ในตัวเองหน่วยที่ยากมากที่จะจัดการกับแต่ต่อสู้ของพวกเขาก็แข็งแกร่งกองกําลังทั่วไปจึงไม่สามารถจัดการได้ทหารที่อยู่บนเนินเขาก็ถูกปลุกด้วยเสียงดังทําให้พลังของพวกเขาเพิ่มมากขึ้นเมื่อเทียบกับการชาร์จที่ไม่สามารถข่มเหงได้ทหารเชื่อว่าพวกเขาจะชนะการสู้รบและจัดการได้

เมื่อซอมบี้ปะทะกับกองทหารก็ตระหนักทันทีว่าเกิดความผิดพลาดขึ้นพวกเขาไม่ได้คิดว่าซอมบี้เหล่านี้ไม่ได้น่ากลัวมากกองกําลังที่โดดเด่นของพวกเขาประหลาดใจถึงอันดับที่ 7 การเพิ่มขึ้นของความจริงที่ว่าพวกเขาไม่กลัวที่จะได้รับบาดเจ็บหรือตายเหล่านี้ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องยากมากที่จะจัดการกับเหล่าซอมบี้

ข้อหานี้ช่วยลดจํานวนทหารได้ 3,000 รายซึ่งสูญเสียมากกว่าครึ่งหนึ่งของจํานวน สําหรับทหารราบหนักเหล่านี้การสูญเสียนี้เป็นไปไม่ได้แต่สิ่งที่ทําให้พวกเขาน่าสังเวชมากขึ้นคือความจริงที่ว่าฝ่ายตรงข้ามที่ไม่มีวันตายของพวกเขาแทบจะไม่สูญเสียได้แม้ว่าหอกของทหารจะแทงไปบนร่างของซอมบี้แต่ก็ดูเหมือนว่าพวกมัน จะไม่เป็นอะไรเลย

สิ่งที่ดีต่อพวกเขามากที่สุดคือความจริงที่ว่าแม้ว่าหัวของซอมบี้จะถูกทุบแต่พวกมันก็ยังเอากลับมาได้อีกพวกเขาไม่ได้คิดว่าการต่อสู้กับซอมบี้จะเป็นเรื่องที่ยากลําบาก จนกว่าพวกเขาจะได้ต่อสู้กับซอมบี้ที่แท้จริงในวันนี้

เกือบจะทําให้แนวทหารพังทลาย แต่พวกเขาก็เป็นทหารที่มีประสบการณ์ซึ่งไม่สามารถเอาชนะได้ง่ายหลังจากที่พวกเขาได้แลกเปลี่ยนตําแหน่งกับซอมบี้พวกเขาเห็นว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ห่างไกลจากรถของเจ้าไห่ผู้นำทหารออกมาร้องไห้พวกเขาไม่ได้หยุดการต่อสู้ของพวกเขาและดําเนินต่อไปยังรถของเจ้าไห่พวกเขารู้ว่าตราบเท่าที่เจ้าไม่ได้รับการกําจัด,ซอมบี้เหล่านี้จะหายไปเอง

อย่างไรก็ตามช่วงเวลาที่พวกเขากลับมาอีกครั้งกลุ่มซอมบี้อีกกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขากลุ่มเหล่านี้เหมือนกันกับกลุ่มก่อนหน้านี้ 5,000 ตัวพวกทหารไม่ได้นึกว่าซอมบี้อีกกลุ่มหนึ่งจะมาถึงเมื่อเห็นซอมบี้ปรากฏตัวพวกเขาเห็นว่าชีวิตของพวกเขากําลังตกอยู่ในอันตรายและในขณะนี้กลุ่มแรกของซอมบี้หลังพวกเขาหันไปรอบๆ ตอนนี้พวกเขาถูกล้อมทั้งที่ด้านหลังและด้านหน้า

มองที่ด้านข้างของเจ้าไห่, ซูกะไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เขาหันไปหาเจ้าไห่และพูดว่า”นายน้อย นายน้อยมีซอมบี้กี่ตัวนายน้อยสามารถควบคุมเหล่าซอมบี้จํานวนมากได้ไหม?”

เจ้าไห่ยิ้มและพูดว่า “ได้สิ ฉันสามารถควบคุมได้เป็นจํานวนมาก แต่จากสิ่งที่ฉันคิดว่าฉันอาจจะมีประมาณ 700,000 ตัว”

ซูกะมองไปที่เจ้าไห่ขณะที่พูดติดอ่าง เขาพูดว่า “นายน้อย, นายน้อยบอกว่า 700,000 งั้นหรอ?”

เจ๋าไร่ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่ยิ้ม ชิวตบหน้าซูกะและพูดว่า “ซูกะหลังจากที่นายอยู่ข้างของนายน้อยนายจะได้รู้ว่านายน้อยมีความลับมากมาย”

บล็อคและร็อคหัวเราะพวกเขาได้ใช้พลังของมิติแล้ว เฉพาะซูกะที่เป็นคนใหม่จะประหลาดใจในเวลานี้ทหารถูกกําจัดไปแล้วอย่างไรก็ตามม้าของพวกเขายังคงมีชีวิตอยู่ตามคําสั่งของเจ้าไร่ทหารม้าเหล่านี้มีสัตว์เวทย์หลายตัวที่ฟาร์มมิติของเจ้าไห่ไม่ได้มีอยู่

เหล่านี้เป็นสัตว์เวทย์ชนิดหนึ่งที่ต่ําที่สุดเป็นอันดับ 4 เฉพาะม้าที่4 ขึ้นไปเป็นม้าที่เหมาะสมสําหรับทหารม้าขนาดใหญ่เพราะเกราะหนักเกินไปสัตว์ที่ต่ํากว่าเช่นม้าเปลวไฟไม่สามารถรองรับน้ําหนักของพวกเขาได้และแม้ว่าจะทําได้แต่ก็ไม่มีความอดทนในการเดินทางไกล

สัตว์เวทย์ที่หน่วยทหารม้าเลือกโดยทั่วไปเป็นสัตว์ที่มีลําดับที่ 4 หรือ 5 เวทมนตร์ และตั้งแต่สัตว์เวทมนตร์เป็นส่วนใหญ่เชื่องพวกเขาเป็นคนที่เหมาะที่สุดที่จะกลายเป็นม้า นอกจากนี้ความสามารถในการบรรทุกสินค้ายังค่อนข้างสูงแม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถเปรียบเทียบกับสัตว์เวทย์แบบวัวได้แต่ความสามารถของพวกมันก็ดีมาก คุณสมบัติเหล่านี้ทําให้กองทหารม้าส่วนใหญ่ในทวีปจะใช้สัตว์เวทย์ชนิดม้า

เจ้าไห่นําสัตว์เวทย์เหล่านี้อัพเกรดฟาร์มของเขาไปถึงระดับ 9 ทําให้เจ้าไห่ตื่นเต้นมากตอนนี้เขาต้องการที่จะหาสัตว์อื่นๆเพื่อให้ฟาร์มของเขาจะถึงระดับ 10 เขาสงสัยว่าสิ่งที่เปลี่ยนแปลงฟาร์มจะได้ถึงระดับไหน?

จากนั้นเจ้าไห่ก็ทําให้ทหารพวกนั้นกลายเป็นซอมบี้ แล้วและเก็บไว้ภายในมิติ หลังจากจัดการกับสนามรบแล้ว

ลูหยางเป็นกังวลมากในขณะที่อยู่ในหมอกมีดพวกเขาไม่กล้าออกจากรถด้วยความกลัวที่จะทําผิดนอกจากนี้พวกเขายังรู้ว่าชะตากรรมของพวกเขาตอนนี้เชื่อมโยงกับเขาอย่างใกล้ชิดถ้าเจจ๋าไฟให้พวกเขาอาศัยอยู่ถ้าเขาตายแล้วพวกเขาก็ตาย พวกเขากลัวว่าจะไม่สามารถอยู่รอดได้ภายในจักรวรรดิโรเซ่นพวกเขาจึงเลือกที่จะพักและรอ

ภายในหมอกมีดพวกเขารู้สึกว่าปีมาโดยทุกนาที่เป็นเวลานานมาก หมอกของเจ้าไฟไม่ใช่หมอกธรรมดาไม่ใช่แค่หมอกธรรมดาเท่านั้นไม่เพียงแต่มันสามารถปิดกั้นวิสัยทัศน์เท่านั้นแต่ยังสามารถปิดกั้นเสียงจากการเข้ามาได้อีกด้วยตอนนี้กลุ่มคนตาบอดและหูหนวกตาบอดอยู่ภายนอกมันทําให้พวกเขากังวลมากยิ่งขึ้น

ขณะที่ลูหยางกําลังจะหมดความอดทนของเธอหมอกมืดก็หายไป ตอนนี้กลุ่มได้เห็นด้านนอกอีกครั้งสมบูรณ์แบบจากความคิดของพวกเขาไม่มีอะไรที่มียกเว้นจากขบวนรถของเจ้าไห้ไม่สามารถล้างเลือดได้

เจ๋าไห้ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะอธิบายทุกอย่างเพื่อให้เขามีชิวแจ้งให้พวกเขาสามารถดําเนินการต่อจากนั้นเขาก็กลับไปที่รถของเขาและแม้ว่าลหยางจะสับสนและเต็มไปด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่สามารถทําอะไรนอกเหนือจากการตามหลัง

พอลงพวกเขาก็พักอยู่ในเมืองเล็กๆ กลุ่มของเจ้าไม่ได้ทานอาหารค่ําของพวกเขาแล้วพักในมิติ ในทางก ลับกันลูหยางไม่สามารถหลับไปได้เธอเรียกจิลล์และหัวหน้าทหารไปที่ห้องของเธอ ตอนนี้เธอนอนไม่หลับเธอ ตัดสินใจที่จะคุยกับทั้งสอง

ลูหยางมองไปที่ทั้งสองและพูดว่า “เธอคิดยังไงกับเรื่องวันนี้?”

จิลล์ก็พูดว่า “ฉันคิดว่าการสู้รบเกิดขึ้นนอกหมอกแม้ว่าสถานที่นี้จะสะอาดขึ้นกลิ่นเหม็นของเลือดก็ยังคงอยู่ไม่มีร่องรอยของเวทมนตร์ที่ใช้ภายนอกแปลกมาก”

กอนซายังพยักหน้า “แปลกมากจริงๆ ยิ่งเวทมนตร์ที่ปกคลุมเราควรเป็นเวทมนตร์ธาตุมืดหมอกมืดและระดับขั้นสูงที่ว่าเวลส์เป็นไฟเวทมนตร์และธาตุดินวิธีที่เขาสามารถแล้วเขาใช้เวทมนตร์แห่งความมืดได้ยังไง?”

จบบทแล้วนะครับขอบคุณมากๆนะครับ