Bringing The Farm To Live In Another World (ไปสร้างฟาร์มอีกโลกกันเถอะ) - ตอนที่ 339

บทที่ 339 – ถอยกลับ

เจ้าไห่ยืนอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรมอย่างเงียบๆ เขาไม่ได้คิดว่าโรงแรมเซรี่จะได้รับการป้องกันนี้แม้แต่ที่นี่ พวกเขาจริงๆ ไม่ต้องการที่จะประนีประนอมความปลอดภัยของแขกของพวกเขา

เจ้าไห่สูดลมหายใจเข้าและออกไปข้างนอกอย่างสงบ ขณะที่เขาเดินเข้ามาที่ประตูเขาสังเกตเห็นทหารม้า พันกว่าคนอยู่ห่างออกไป 2 เมตรจากโรงแรม พวกเขาสวมเกราะเหล็กเต็มตัวที่มีขนยาวที่ด้านหลังของพวกเขา และมีดาบสองคมที่อยู่ข้างเอว นอกจากนี้พวกเขายังมีหอกของอัศวินวางอยู่บนอานม้าพร้อมด้วยอุปกรณ์เสริมรูป สามเหลี่ยมบนหัวหอกที่มองตาจับเมื่อถูกลมพัด

ม้าที่พวกเขาขี่ม้ายังเป็นม้าที่พิเศษ แม้ว่าพวกมันจะเป็นม้า แต่ทั้งหมดก็มีความสูงเกือบสี่เมตรมีลําตัวสีดํา ดวงตาสีแดงดูน่ากลัวมาก

เจ้าไห่จําได้ว่าเขาได้อ่านเกี่ยวกับสัตว์เวทย์ชนิดนี้ในบทสรุปแล้ว เป็นพวกสัตว์เวทมนตร์ประเภท 5 มีชื่อ ง่ายๆ คือปีศาจม้า! พวกมันอาจสูงถึงหกเมตรมีพรสวรรค์ทางปัญญาสูง พวกมันหาได้ยากมากๆ

เจ้าไห่สังเกตม้า ม้าที่พวกเขาใช้ได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษกับสองโกลนทั้งสองด้านเพื่อให้สา มารถติดตั้งได้ง่ายขึ้น

เมื่ออัศวินเห็นเจ้าไห่เขาไม่ได้จดจําเขา สําหรับอัศวินเจ๋าไร่เป็นเพียงเครื่องมือที่ใช้สร้างปัญหาให้กับโรง แรมเซรี่เท่านั้น แม้ว่าเจ้าไห่จะไม่ได้มาวันนี้พวกเขาก็ยังคงพบปัญหากับโรงแรม

ในความคิดของเขา เขาไม่ได้มีอะไรกับเจ่าไห้เฉพาะกับโรงแรม เขาต้องการบางสิ่งบางอย่างหรือใครบาง คนเป็นข้ออ้างว่าใครก็ตามที่เขาใช้เขาไม่สนใจ

แต่เขาไม่ทราบว่าเขาเพิ่งรุกรานคนที่เขาไม่ควร เขาคิดว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นแค่สายลับ เขาไม่ได้คิดว่าชิ้นส่วน ที่เขาใช้ในวันนี้จะถูกปกคลุมด้วยหนาม

เจ่าไห่มองไปที่อัศวินและพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าคุณกําลังมองหาฉัน ฉันสามารถรู้ได้ไหมว่าทําไม?”

อัศวินหันไปที่เง่าไห่และถามว่า “เวลส์ ฉันสงสัยว่าคุณเป็นสายลับคณจะมากับเรา” อัศวินเข้าใจโรงแรมอย่า งชัดเจน เขารู้ว่าโรงแรมจะไม่ปล่อยให้เขาพาแขกของพวกเขาไปได้อย่างง่ายดาย ในฐานะที่เป็นเรื่องย่อมาเขา ไม่มีทางที่จะทิ้งขยะในโรงแรม แต่ถิ่นที่อยู่สามารถเกลี้ยกล่อมให้ออกไปได้

เจ้าไหมองไปที่อัศวินและยิ้ม “ฉันเป็นขุนนางของจักรวรรดิอาร์ซู คุณมีหลักฐานอะไรที่จะต้องพิสูจน์ว่าฉันเป็ นสายลับจริงๆ ถ้าคุณไม่มีแล้วฉันจะสมมติว่าจักรวรรดิโรเซ่นดูถูกขุนนางของอาร์ซูของเราแล้วมันก็จะกลายเป็น ข้อพิพาททางการทูต”

อัศวินไม่สนใจคําพูดของเจ้าไห่ เขาตะโกนว่า “อย่าเสียเวลาเลย คุณอยู่ในโรเซ่น คุณจะต้องทําตามคนของ อาณาจักร จงเชื่อฟังทําตามเราหรือมิฉะนั้นก็จะเป็นเรื่องยุ่ง”

เช่นเดียวกับพนักงานต้อนรับของโรงแรมกําลังจะพูดอะไร ใบหน้าของเจ้าไห้ก็ก้มลง “คุณมีความกล้าหาญ มากเช่นกัน คุณสงสารใครที่คุณไม่ควรสงสัย” เมื่อได้ยินคําพูดของเจ้าไห่ อัศวินไม่ได้ทําอะไร แต่จ้องไปที่เจ้า ไห่ เพราะเขาไม่เห็นอะไรพิเศษในตัวเขา

ในเวลาเดียวกัน เจ้าไหโบกมือและก็มีโกเลมออกมา ในตอนท้ายมีมากกว่า 20 ตัว

เมื่ออัศวินเห็นสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นสีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป เขาไม่ได้คิดว่าเจ้าไห่จะเป็นนักเวทย์มีความ แข็งแกร่ง ความสามารถในการเรียกเหล่าโกเลมจํานวนมากโดยไม่ต้องพูดอะไร

อัศวินคว้าหอกของเขา ในเวลาเดียวกันเขาได้รับคําสั่งว่า “เตรียมพบกับศัตรู! จงถอยกลับไปและเตรียมกา รก่อน”

อัศวินที่อยู่ข้างหลัง พวกเขาได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี พวกเขาเตรียมพร้อมอย่างรวดเร็วเหมือนอัศวิน หัวและขี่ม้าของพวกเขาให้ล่าถอยช้าๆ พวกเขาค่อยๆดึงกลับและเตรียมพร้อมสําหรับระยะเวลาที่เพียงพอ สําหรับการหนี สําหรับทหารม้าหนักเช่นพวกเขาอาจมีค่าใช้จ่ายของพวกเขาค่อนข้างมาก อย่างน้อยที่สุดค่าใช้ จ่ายของพวกเขาจะสามารถเจาะอย่างน้อยห้าชั้นของทหารราบ

เจ้าไหโบกมือให้โกเลมเป็นครั้งที่สองและด้วยเสียงนุ่มๆ เขาพูดว่า “จับเขา!” สายลมห่อหุ้มไว้รอบๆ การเค ลื่อนไหวของทหารม้าก็ชะลอตัวลงอย่างมาก

ใบหน้าของหัวหน้าอัศวินก็เปลี่ยนไป เขาเป็นทหารผ่านศึกที่มีประสบการณ์มากมายในการต่อสู้ เขารู้ดีว่าเจ้า ไฟใช้เวทมนตร์ธาตุลมทําให้เขาเป็นนักเวทย์ที่มีสองธาตุ ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ที่ใดก็ตามที่เป็นประเภทของบุคค ลที่อัศวินขนาดเล็กอย่างเขาไม่สามารถทํารายได้

แต่สําหรับเขาแล้วพลังของเจ๋าไร่ยังไม่หมด เจ๋าไหโบกมือเป็นครั้งที่สามและพูดว่า “เขมือบ!” อัศวินผู้ถอย ห่างออกไปอย่างช้าๆก็ถูกล้อมรอบไปด้วยวงแหวนขนาดใหญ่ ไฟลุกโชนอยู่สูงประมาณ 1 เมตรและดูเหมือนจะ เข้ามาใกล้ๆ กันมันดูน่ากลัวมาก

สัตว์เวทย์ที่สุดยกเว้นคนที่มีคุณสมบัติเป็นอัคคีภัยกลัวการยิง เมื่อเกิดเพลิงไหม้ขึ้นอัศวินก็เริ่มรู้สึกลังเลใจ แต่เนื่องจากพวกเขาได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีพวกเขาจึงสงบลงหลังจากมีการหลอกลวง อย่างไรก็ตามผิวขอ งอัศวินหัวนั้นน่าเกลียดมากเขารู้ว่าเขาเพิ่งรังเกียจนักมวยปล้ําสามธาตุ

เจ้าไห่มองดูอัศวินและพูดว่า “หยุดตรงนั้น ถ้าคุณคิดจะทําอะไรฉันไม่ไม่ปรานี้แล้ว”

อัศวินหัวรู้ว่าเจ้าไห่เป็นคนที่น่ากลัว ถ้าเจ้าไห่ต้องการจัดการกับพวกเขาจริงๆ เขาก็จะไม่ดักจับพวกเขาที่นี่ เขาเพิ่งจะมีโกเลมไว้โจมตี

อัศวินหยุดและคํานับเข่าไห่ “เราได้กระทําผิดนายโปรดยกโทษให้ฉันเวลานี้มันเป็นความเข้าใจผิดรายงาน เท็จอาจได้รับกรุณาให้อภัยเรา”

เจ้าไห่มองที่หัวหน้าอัศวิน “ดี เพราะคุณกล่าวว่าฉันจะไม่ถือคุณมานานแล้วฉันเพียงแค่ไม่ต้องการที่จะถูกร บกวนอีกครั้งคุณไปได้” จากนั้นเขาก็โบกมือและโกเลมก็หายไป

เมื่อเห็นเจ้าไห่ใช้คาถาของเขา อัศวินก็ทําอะไรไม่ได้ แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาคํานับเข่าไห่และ พูดว่า “ผมขอขอบคุณนายน้อย” เขากล่าวในขณะที่เขาให้สัญญาณสําหรับคนอื่นๆที่จะหนี

เล่าไฟไม่ต้องการให้เหล่าอัศวินลงโทษหนัก เขาเห็นว่าตอนนี้เขาอยู่ในโรเซ่นและสถานะของพวกเขาอยู่ที่ โรเซ่น หากพวกเขามีความขัดแย้งลึกกับอัศวินเขากลัวว่าจักรวรรดิโรเซ่น จะไม่ปล่อยให้เขาออกง่ายๆ

รู้ว่าอีกฝ่ายมาทําให้เกิดปัญหากับโรงแรมและไม่ใช่กับเขา โดยปกติแล้วอีกฝ่ายก็ไม่อยากทําร้ายนัก เวทย์ที่น่าเกรงขาม

เมื่อมองไปที่กองทหาร ผู้จัดการของโรงแรมไปหาเจ้าไห่และโค้งคํานับ “ขอขอบคุณคุณเป็นความผิดพลาด ของเราที่จะรบกวนการพักผ่อนของคุณโปรดแจ้งให้การชําระเงินสําหรับห้องพักของคุณเป็นคําขอโทษของเรา”

เจ้าไห่แสดงรอยยิ้มและพูดว่า “ผู้จัดการไม่จําเป็นต้องทําแบบนั้น โรงแรมเซรี่ของคุณพูดได้ว่ามีเพื่อนน้อย ฉันได้ติดต่อกับผู้จัดการริน เราจึงสามารถบอกได้ว่ามีสัมพันธ์กับโรงแรมบ้าง”

เมื่อได้ยินเสียงเล่าไร่ผู้จัดการก็ไม่ได้ทําอะไร แต่จ้องมองราวกับว่าเขาจําอะไรได้บ้าง ทันทีที่เขาแสดง ความสุขของเขาและพูดว่า “คุณเป็นคุณเวลส์ ฉันเป็นคนหยาบคายกับนายกรุณายกโทษให้ฉัน” จากนั้นเขาก็ เชิญเจ้าไห่กลับมาที่โรงแรม

หลังจากที่เจ้าไม่ได้ทานอาหารแล้วเขาก็ได้รับเชิญไปที่ออฟฟิศของผู้จัดการและนั่งลง เมื่อผู้จัดการได้พูด ว่า “นายน้อยเวลส์ให้ฉันแนะนําตัวเอง ฉันชื่อฟูผู้จัดการโรงแรมเซรี่ของป้อมปราการสายลมไม่กี่วันก่อนฉันได้รับ ข้อความจากริน ว่าเรามีความร่วมมือกับนายน้อยเวลส์ แต่เนื่องจากมีหลายสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะนี้ในสาขาของฉัน ฉันไม่ได้จัดการที่จะจ่ายความสนใจของคุณนายฉันขอให้นายให้อภัยฉัน”

เจ้าไห่แสดงความอ่อนล้ายิ้มและกล่าวว่า “ผู้จัดการฟูไม่ต้องทําขนาดนั้น ฉันเพียงตั้งใจที่จะผ่านที่นี่มันไม่มี เรื่องใหญ่ผู้จัดการไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้”

ฟูยิ้มขณะที่เขาตอบว่า “ไม่ว่าอะไรเราก็หยาบคายพร้อมกับข้อความของริน เขาขอให้เราให้ความสนใจเป็น พิเศษกับนายน้อย เขากล่าวว่านายไม่จําเป็นต้องจ่ายเงินตราบเท่าที่เขาอยู่ที่โรงแรมของเรา เมื่อเร็วๆ นี้ฉันยุ่ง มากจนฉันไม่ได้สังเกตเห็นการมาถึงของนายคุณในแง่ที่ว่าฉันต้องขอบคุณอัศวินเหล่านั้นหรือมิฉะนั้นฉันจะไม่ท ราบว่านายมาถึง ถ้าฉันไม่รู้รินจะไม่ ให้อภัยฉันสําหรับการขอเงินของนายน้อย แน่นอนเขาจะไม่ให้ฉันออก”

เจ้าไห่ยิ้ม “ผู้จัดการก็ใจดีมากเรากําลังมุ่งหน้าไปที่เมืองคาร์สัน ในวันพรุ่งนี้โดยไม่จําเป็นต้องลําพังตัวเอง”

ฟูขอโทษในขณะที่เขาพูดคุยกับเจ่าไห่ “นายน้อยฉันเกรงว่าการเดินทางของคุณในครั้งนี้อาจเป็นเรื่องที่ลํา บากมากพลังที่แข็งแกร่งภายในจักรวรรดิกําลังมองหาปัญหากับเราอยู่คราวนี้นายโกรธเคือง เหล่าอัศวินดังนั้น พวกเขาอาจตอบโต้คนที่ต้องการกําจัดเรามียืนสูงมากในโรเซ่น ฉันกลัวว่าเขาจะไม่เพียงแค่ปล่อยให้นายน้อย ออกไปง่าย เพื่อให้เขาอาจจะรําคาญนายค่อนข้างบ่อยฉันขอให้นายน้อย ให้อภัยเรา”

เจ้าไหยิ้มและพูดว่า “คุณกําลังพูดถึงลิออนใช่มั้ย? รู้สึกโล่งใจเราเตรียมพร้อมทางจิตใจแล้วไม่มีอะไรเลว ร้ายเกิดขึ้นกับเราผู้จัดการฟูไม่จําเป็นต้องกังวลมากนัก ฉันต้องกลับไปและพักผ่อนเรายังต้องออกเดินทางในวัน พรุ่งนี้” จากนั้นเขาลุกขึ้นยืนและบอกฟูว่าไม่ต้องเป็นห่วย

ฟูไม่คิดว่าเจ้าไห่จะรู้ว่าคนที่ให้โรงแรมปัญหาของมันคือลิออน ฟูรู้ถึงความสามารถของเจ้าไห่เป็นอย่างดี

ฟรู้ดีว่าเจ่าไฟไม่เคยมาที่โรเซ่นมาก่อน เขาเพิ่งมาถึงป้อมปราการแห่งนี้ ไม่น้อยกว่าหนึ่งวันและรู้ทันทีว่าลิ ออนเป็นคู่แข่งของโรงแรมนี้ เขามีหน่วยข่าวสารของเขาเองอยู่ในโรเซ่นงั้นหรอ

ฟูคิดว่าตระกูลจําเป็นต้องได้รับแจ้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้อมูลก่อนหน้านี้เกี่ยวกับเวลส์ขาดหายไป ต้นกําเนิดของ เจ๋าไร่เป็นเรื่องลึกลับ แต่พวกเขามั่นใจว่าเขาและตระกูลเพอร์เซลล์มีการติดต่อกันบ้าง แต่ตอนนี้มันดูเหมือนว่า มันไม่ได้ทั้งหมดเหมือนสิ่งที่มันเป็น อย่างน้อยที่สุดแขนของเพอร์เซลล์ ไม่น่าจะสามารถเข้าถึงโรเซ่นได้

จบบทแล้วนะครับ หากอ่านไม่เข้าใจก็ขออภัยด้วยนะครับ