Bringing The Farm To Live In Another World (ไปสร้างฟาร์มอีกโลกกันเถอะ) - ตอนที่ 338

บทที่ 338 – สายลับ

ลูหยางก็ทําตามกับการตัดสินใจของเจ่าไห่ที่จะไปพักที่โรงแรมเซรี่ ตอนนี้ลูหยางก็ไม่ได้พูดอะไร ความเงียบของเธอทําให้เจ่าไห่ไม่สบายใจ และคิดว่าเธอกําลังวางแผนอะไรอยู่

และกลุ่มของเจ่าไห่ก็กลับไปที่ห้องของพวกเขา เมื่อพวกเขานั่งลง เจ่าไห่ก็หันไปหาชิวกับซูกะและพูดว่า “ชิวซูกะพวกนายลองไปสืบดูหน่อยว่าทําไมที่โรงแรมแห่งนี้ถึงเงียบแบบนี้” ทั้งสองพยักหน้าและเดินออกไป

ลอร่ามองไปที่เจ่าไห่และถามว่า “พี่ไห่ทําไมเราต้องไปรู้เรื่องของที่นี่ด้วย ยังไงมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราอยู่แล้ว หรือมันเกี่ยวงั้นหรอ?”

เจ่าไห่ยิ้มและพูดว่า “ฉันอยากจะรู้ว่าทําไมโรงแรมแห่งนี้ถึงเจอปัญหานี้อยู่ ถ้าเรื่องนี้เป็นเพราะคนของจักรวรรดิโรเซ่นเราก็ควรที่จะต้องรู้ เผื่อในอนาคตเราจะต้องได้ทําธุรกิจกับพวกเขา และเพื่อที่เราจะได้รู้จักพวกเขาก่อน”

ลอร่าคิดอยู่แปปนึ่งและก็พูดว่า “พี่ไหก็พูดถูก คนที่กล้าที่จะทําแบบนี้ พวกเขาก็ไม่ได้เป็นสิ่งที่ดีกับการทําธุรกิจของเรา ธุรกิจใหญ่แบบนี้ พวกเขาจะต้องมีวิธีการจัดการที่ดีอยู่แล้ว แต่ทําไมกันพวกเขาถึงเจอเหตุการณ์แบบนี้

เจ่าไห่ก็ฟังสิ่งที่ลอร่าพูดและก็พูดต่อว่า “มันเป็นเป็นเพราะเรื่องนี้แหละที่ฉันจะต้องให้ความสนใจกับเรื่องนี้ ไม่ว่าจะยังไงเราจะต้องอยู่ที่จักรวรรดิโรเซ่น เพราะเราไม่อาจจะกลับไปที่เพอร์เซลล์ได้ และฉันก็คิดว่าเราจําเป็นต้องอยู่ที่นี่”

ลอร่าก็เข้าใจและพูดว่า “ก็ถ้าเราไม่อาจจะไปอยู่ที่จักรวรรดิโรเซ่นได้ เราก็ไม่มีทางเลือกที่จะไปอยู่ที่ไหน นอกจากทุ่งหญ้า”

เจ่าไห่ก็ยิ้มและพูดว่า “ฉันก็อยากจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเหล่าชนเผ่าเพราะพวกเขาไม่ได้เรื่องมากหรือมีแผนการเหมือนกับคนในทวีปอื่น”

ลอร่ายิ้มและพูดว่า “ฉันก็ชอบที่จะอยู่ที่นั่นเพราะพวกเขาไม่ได้เรื่องมากเหมือนที่นี่ , พี่ไห่พี่บอกว่าเห็นลู หยางเงียบไปเพราะเธอกําลังวางแผนอ

เจ่าไห่ส่ายหัวและพูดว่า “ฉันก็ไม่เข้าใจความคิดของเธอเหมือนกัน แต่ก็ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก เดี๋ยวเรา ก็ปล่อยเธอไว้ที่เมืองคาร์สันแล้ว แล้วพวกเราก็จะเดินทางต่อไป และเธอก็จะไม่สามารถทําอะไรพวกเราได้อีก หลังจากที่เราไปกันแล้ว”

และตอนนี้ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เมื่อได้ยินเสียงบล็อคก็เดินไปที่ประตูและถามไปทันทีว่า “ใคร?”

และเสียงที่ตอบกลับมาก็คือเสียงของจิลล์ “ฉันจิลล์เอง ฉันมาหานายน้อย”

เมื่อบล็อคได้ยินแบบนั้นเขาก็หันไปหาเจ่าไห่ เจ่าไห่ก็เห็นแบบนั้นและเขาก็พยักหน้า บล็อคก็เปิดประตูและก็บอกให้จิลล์เข้ามา จิลล์ก็มองลอร่าและคนอื่นๆ และจิลล์ก็ยืนนึ่งอยู่ครู่นึ่งเมื่อเห็นลอร่าและคนอื่นๆ เขาเองก็ไม่ควรได้รับอนุญาตให้พบกับเจ่าไห่ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเพราะเขาต้องการที่จะคุยกับเจ่าไห่ จิลล์ก็พูดว่า “นาย หญ้าให้ฉันมาถามว่านายน้อยจะเดินทางไปกับเธออีกไหม?”

เจ่าไห่ก็มองอยู่แปปนึ่งและพูดว่า “ใช่เราจะไปที่เมืองคาร์สันก่อน จากนั้นเราจะมุ่งหน้าไปยังเมืองสกาย ทําไมเธอถึงถามแบบนี้?”

จิลล์ก็โบกมือและพูดว่า “ไม่ได้มีอะไรหรอก ขอบคุณนายน้อยเป็นอย่างสูง และก็ขอโทษกับสิ่งที่ลูหยางได้ ทําด้วย โปรดอย่าโกรธเธอเลย”

เจ่าไห่ก็ส่ายหัวและพูดว่า “ฉันได้ตัดสินเรื่องนี้แล้ว ตอนนี้ฉันก็ทําได้แค่ไว้หน้าของอีวานเท่านั้น และฉันก็ไม่ได้สนใจกับสิ่งที่เธอทํา แต่ฉันก็หวังว่าเธอจะไม่ทําอะไรรบกวนฉันอีกในอนาคต เมื่อฉันบอกอีวานเกี่ยวกับสิ่งที่เธอทําเขาก็บอกกับฉันว่า ฉันสามารถปล่อยเธอไปคนเดียวได้เลย แต่ฉันก็ไม่ได้ทํามัน แต่ถ้ามีอีกครั้งฉันก็จะบอกว่า อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

เจ่าไห่รู้ว่าจิลล์ถูกส่งมาโดยลหยาง เพื่อมาถามความคิดของเจ่าไห่ และเจ่าไห่ก็พูดว่าถ้าลหยางทําแบบนั้น อีกครั้งต่อไปจะไม่มีอีก

เมื่อได้ยินสิ่งที่เจ่าไห่พูด เขาก็เข้าใจความรู้สึกของเจ่าไห่ เขารู้ว่าเจ่าไห่ไม่ได้สนใจเรื่องของลูหยาง ก่อนหน้านี้ที่เจ่าไห่ไม่ได้ทิ้งเธอไป เพียงเพราะความสัมพันธ์ของเขากับอีวาน แต่ถ้านายหญ้าทําแบบนั้นอีก จิลล์ก็ไม่รู้ว่าเจ่าไห่จะทําอะไรถ้าเธอทําแบบนั้นอีก

เจ่าไห่ก็พูดอีกว่า “กลับไปก่อนเถอะ ฉันรู้ว่าลหยางจะไม่ฟังคําพูดของฉัน ไม่ว่าเราจะส่งเธอไปที่เมืองคาร์สันก่อนฉันแน่ใจว่าอีวานก็ได้แจ้งให้เธอรู้แล้ว เมืองคาร์สันแตกต่างจากเมืองคาซ่า แม้ว่าจะแตกต่างกันเพียงแค่นิดเดียว แต่ความคิดของคนในปัจจุบันก็แตกต่างกันไปเป็นพันๆเท่า ถ้าเธอไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้ มันก็ต้องเป็นเรื่องของเธอ”

จิลล์ฟังสิ่งที่เจ่าไห่พูด เขาโค้งคํานับและเดินออกไป เมื่อมองไปที่ประตูที่ปิดแล้วหลังจากที่จิลล์ออกไป เจ่าไห่ก็ไม่ได้ทําอะไรแต่พูดว่า “สําหรับจิลล์ที่ต้องทําตามเจ้านายทุกอย่าง เขาก็โชคร้ายจริงๆ”

ลอร่าก็ยิ้มไม่ออกและพูดว่า “จริงๆแล้วลหยางนั้นเป็นคนที่ปกติในหมู่คนชั้นสูง” เจ่าไห่ก็กระพริบตาและถามลอร่าว่า “เรามีเรื่องแบบนั้นด้วยงั้นหรอ?”

ลอราพยักหน้าแล้วยิ้มให้เจ่าไห่และพูดว่า “จากนั้นเมื่อเราอยู่ในดินแดนของเราลองทําแบบนั้นเถอะ”

ลอร่ารู้ว่าเจ่าไห่ล้อเล่นเธอมองเจ่าไห่และพูดว่า “เอาล่ะตราบเท่าที่เธอทํางานหนัก”

เจ่าไห่ยิ้มและพูดว่า “ลืมไปเถอะ ฉันยังต้องการที่จะใช้ชีวิตอย่างสบายใจเป็นเวลาสองปี แต่จริงๆแล้วพวกเราไม่ควรให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นภายในอาณาเขตของเราในอนาคต”

ลอร่ายิ้ม “สถานที่แห่งนี้เป็นดินแดนของเรานี่เป็นสิ่งที่เราต้องการให้เป็น”

ในเวลานี้มีเสียงเคาะอีกครั้งหนึ่งที่มาจากประตู แต่รอบนี้คือชิวและซูกะที่เข้ามา พวกเขาทั้งสองคํานับเจ่าไห่ แล้วพูดข่าวที่พวกเขาได้มา “นายน้อย เราถามคนที่อยู่โรงแรมเซรี่แล้ว ได้เรื่องมาแบบนี้ภายในโรเซ่นนั้น คนมีความเต็มใจที่จะใช้บริการที่โรงแรมลิออน เครือโรงแรมโรงแรมลิออนได้เปิดขึ้นโดยลิออนของจักรวรรดิโรเซ่น เขาเป็นหนึ่งในผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในอาณาจักรแห่งนี้”

เจ่าไห่ก็พยักหน้ามันเป็นความจริงในประเทศโดยทั่วไปกับกองกําลังระหว่างประเทศ เห็นว่าสํานักงานใหญ่ของเซรี่ ไม่ได้อยู่ในจักรวรรดิโรเซ่น มันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้สําหรับลออน ที่จะมุ่งหน้าไปกับพวกเขา แม้แต่การได้รับอํานาจเหนือกว่าอาณาจักรภายในบ้านของเขา แม้ว่าตระกูลเซรี่จะถือได้ว่าเป็นพลังที่แข็งแกร่ง แต่มังกรที่ทรงพลังไม่สามารถเอาชนะงูท้องถิ่นได้ นอกจากนี้ลออนไม่ใช่งูท้องถิ่นเขาเป็นมังกรท้องถิ่น

ลอร่าหันไปทางซิวและพูดว่า “ดีแล้วนายทั้งสองไปพักผ่อนเถอะ เราจําเป็นต้องตื่นเช้าในวันพรุ่งนี้และไป บอกโรงแรมเพื่อเตรียมอาหารให้เรากินด้วย”

ก่อนที่พวกเขาจะพูดจบกัน ซูกะก็พูดขึ้นมาว่า “นายน้อย ฉันได้ยินคนที่เข้ามานั่งพักภายในโรงแรมแห่งนี้ เขาประสบกับความโชคร้าย เราต้องสนใจเขาไหม?

เจ่าไห่และลอร่ายืนนึ่ง และลอร่าก็มองไปที่ซูกะและพูดว่า “เรื่องนี้คือเรื่องจริงงั้นหรอ?”

ซูกะพยักหน้า “มันเป็นความจริง ฉันได้ยินมาว่าเมื่อมีคนจากโรเซ่นเคยอยู่ในโรงแรมพวกเขาก็ประสบอุบัติเหตุในเวลาต่อมาด้วยเหตุนี้ธุรกิจโรงแรมจึงหดหู”

เจ่าไห่สงบแล้วเขาก็พูดว่า “เราเพิ่งมาถึงโรเซ่น แต่ดูเหมือนว่าเราได้ขุ่นเคืองกับคนที่เราไม่ควร แต่ไม่ใช่ลิออนจะไปไกลเกินไปหรือไม่ตระกูลเซี่สามารถเปลี่ยนคนตาบอดได้”

ลอร่าส่ายหัวและพูดว่า “แน่นอนพวกเขาจะไม่ได้พลังและอิทธิพลของตระกูลเซี่ใหญ่กว่าลิออนพวกเขาเห็นได้ชัดว่าไม่สามารถทําให้คนตาบอดได้ แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่สามารถตอบโตได้” โจมตีในขณะนี้ดู เหมือนว่าวันข้างหน้าของเราจะไม่ราบรื่น”

เจ่าไห่มองไปที่ลอร่าและพูดว่า “สิ่งที่ลออนกําลังทําอยู่มากเกินไปฉันคิดว่าการตีโต้ของตระกูลเซี่จะยาก หากพวกเขาไม่สามารถโค่นลออนได้ มันจะเป็นความหายนะของพวกเขา แต่ฉันต้องการรู้ว่าพวกเขาจะจัดการกับเราอย่างไร”

ลอร่ายิ้มและหันไปหาเจ่าไห่และพูดว่า “พี่ไห่ พี่คิดว่าตระกูลเซี่จะใช้ไวน์นมของเราเพื่อตอบโต้ไหม?”

เจ่าไห่ก็ยืนนึ่งไป เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ แต่เมื่อลอร่าพูด แล้วมันอาจเป็นไปได้ที่จะเป็นเช่นนั้น เขายิ้มและพูดว่า “ดีถ้าไม่ได้ใช้เราก็จะขายต่อไปเราไม่สามารถควบคุมด้านอื่นๆ ของข้อพิพาทของพวกเขา”

ลอร่าโบกมือและพูดว่า “เอาล่ะนายสองคนไปนายไม่จําเป็นต้องกังวลเรื่องนี้” ชิวและซูกะคํานับ และพวก เขาแล้วหันไป

เจ่าไห่มองไปที่บล็อคและพูดว่า “บล็อคไปบอกจิลล์เกี่ยวกับเรื่องนี้และเตรียมตัวให้พร้อมอยู่ฉันกลัวว่าถนนข้างหน้าจะไม่สงบ”

บล็อคพยักหน้าจากนั้นเขาก็เดินออกไป เจ่าไห่มองไปที่ลอร่าและพูดว่า “เธอคิดว่าลิออนจะทําอะไรกับพวกเราแค่ไหน เราเพิ่งมาจากจักรวรรดิโรเซ่น พวกเขาไม่น่าจะทําอะไรมากเกินไปใช่ไหม?”

ลอราส่ายหัว “ฉันไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนั้นลิออนอาจสั่งให้คนของเขาสั่งสอนบทเรียนแก่ชาวเมืองได้ แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทราบว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาอาจทําอะไรได้บ้างในกรณีใดก็ตามเราเข้ามา ปัญหาบางอย่าง ถ้าเป็นเพียงใดๆที่มีเกียรติจากโรเซ่น พวกเขาอาจจะถือกลับ แต่เรามาจากจักรวรรดิอาร์ซูเราไม่ได้มีอิทธิพล ใดๆ ที่นี่เราไม่กลัวพวกเขาหากพวกเขาย้ายกับเรา สิ่งที่ฉันกลัวก็คือพวกเขาจะใช้อํานาจของตนในโรเซนเพื่อจัดการกับเรา ถ้าเกิดเหตุการณ์เช่นนั้นก็จะเป็นการง่ายสําหรับเราในการแก้ปัญหานี้”

เจ่าไห่พยักหน้าและพูดว่า “เรามาจากจักรววรดิอาร์ซู พวกเขาจะบอกว่าเราเป็นคนไม่ดีไหม?”

ลอราบังคับรอยยิ้มและพูดว่า “พลเมืองของจักรวรรดิโรเซ่น คิดว่าพวกเขาเหนือกว่าคนอื่นๆ พวกเขาทั้งหมดจะหาข้อหากับพวกเราไว้ไม่ได้เลย”

ลอร่าพยักหน้า “ถูกต้อง นักเวทย์ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรุกรานในทวีปถ้าพวกเขาอยากจะให้ปัญหาเราก็จะตอบสนองความพยายามของพวกเขา”

ในเวลานี้บล็อคก็กลับมา เจ่าไห่มองไปที่เขาและพูดว่า “เป็นยังไงนายส่งข้อความได้ไหม?”

บล็อคพยักหน้าและพูดว่า “ฉันบอกจิลล์พวกเขาเตรียมตัว แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นห่วงมาก”

เจ่าไห่พยักหน้า “บอกพวกเขาว่าพอนายไปพักผ่อนแล้ววันพรุ่งนี้เราจะทิ้งป้อมปราการสายลมไว้ เมื่อเราออกไป ฉันอยากเห็นว่าลิออนเกี่ยวข้องกับเราอย่างไร”

อย่างไรก็ตามความเสียใจที่ลออนไม่ได้ให้โอกาสกับเขา พวกเขาไม่ได้รอให้เจ่าไห่ออกเดินทางในวันรุ่งขึ้น พวกเขามาทันที

ขณะที่กลุ่มของเจ่าไห่กําลังรับประทานอาหารที่ห้องอาหารหลังจากพักผ่อนสักระยะหนึ่งแล้วจะได้ยินเสียงของความขัดแย้งข้างนอกโรงแรม เจ่าไห่ก็ไม่ได้ทําอะไร แต่มองไปที่ซูกะทันทีที่ออกไปหาสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเขา กลับมาเขาไปเจ่าไห่และพูดว่า “นายน้อย, ทหารม้าจํานวนมากมาหานายน้อย พวกเขาบอกว่านายน้อยเป็นคน สอดแนมที่ส่งมาโดยจักรวรรดิอาร์ซูพนักงานห้ามพวกเขาไว้หน้าโรงแรม”

เจ่าไห่ก็มองไปที่ว่างเปล่าแล้วเขาก็หันไปหาลอร่าและยิ้มให้เล็กน้อย “ฉันไม่ได้คิดว่าพวกเขาจะมาถึงเร็วแบบนี้” จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นลอร่าและคนอื่นๆ ก็ติดตามเขาอย่างใกล้ชิด

ลูหยางนั่งอยู่ที่โต๊ะอื่นกําลังฟังข่าวจากซูกะ เมื่อเธอเห็นท่าทางของเจ่าไห่ เธอรู้ดีว่ามันเกี่ยวข้องกับสิ่งที่จิลล์เล่าให้เธอฟังในภายหลัง ลูหยางไม่สามารถหยุดยั้งตัวเองและยืนขึ้นเพื่อดูสถานการณ์ เธออยากจะเห็นว่าเจ่าไห่กําลังจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร

ไม่นานหลังจากนั้นทุกคนก็มาถึงล็อบบี้ของโรงแรม ทันทีที่พวกเขามาถึงพวกเขาได้ยินเสียงมาจากข้างนอก “พนักงานของโรงแรม นายน้อยเป็นสายลับจริงๆใช่ไหม?”

ก่อนที่เขาจะออกจากโรงแรมของเราไม่มีใครสามารถเข้าและรบกวนเขาใครกล้าที่จะทําเช่นนั้นจะทําสงครามกับเซรี่ของเรา”

เสียงนั่นหัวเราะและพูดว่า “และตระกูลเซี่จะทําสงครามได้อย่างไร ตระกูลเซี่มีพลังมากน้อยแค่ไหน กฎหมายของจักรวรรดิหรือไม่รู้ว่าข้อจํากัดของคุณหรือมิฉะนั้นเราจะไม่เป็นเช่นนั้น”

แต่เราไม่ได้รับการแจ้งเตือนใดๆ ว่าแขกเป็นสายลับก่อนที่จะไปพักผ่อนที่โรงแรมของเราดังนั้นเขาจึงเป็นแขกรับเชิญที่ถูกต้องตามกฎหมายที่โรงแรมของเราและ เราไม่สามารถทําให้คุณรําคาญแขกของเราได้”

จบบทแล้วนะครับ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ หากอ่านไม่รู้เรื่องก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ