Bringing The Farm To Live In Another World (ไปสร้างฟาร์มอีกโลกกันเถอะ) - ตอนที่ 329

บทที่ 329 – ลูกไง

โรเบิร์ตมองไปที่เฟอร์นันด์โดยที่ไม่ได้พูดอะไร เขาหันไปหาทหารของเขาและถามว่า “วันนี้ใครเป็นคนสั่ง การให้ไป?”

ทหารคํานับและพูดว่า “กองพันผู้บัญชาการกองพันที่สามนิโคลัส” มันเป็นกฎที่มีมานานแล้ว ที่เมื่ออยู่หน้าผู้นํา พวกเขาจะต้องลงจากหลังม้าและทําความเคารพผู้นํา แต่นิโคลัสก็ไม่ได้ลงจากหลังม้าเพื่อทําความเคารพ

โรเบิร์ตมองไปที่นิโคลัสและพยักหน้า “มารับเงินค่าแรงเจ้าไป” นิโคลัสคํานับทันทีและพูดว่า “ได้ครับ” จากนั้นเขาก็โบกมือและนํากองทหารม้าไป

นิโคลัสรู้ว่าเขาทําอะไรลงไป เขาเป็นส่วนหนึ่งของกองกําลังป้องกันของเมืองเซรี่ แม้ว่าจะเป็นผู้ใต้บังคับ บัญชาของตระกูลโอกิสะ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถทําอะไรได้ด้วยตัวเอง มันจะต้องมีคําสั่งของโรเบิร์ตก่อนทุกครั้งที่จะทําอะไร แต่ครั้งนี้พวกเขาไปเพราะคําสั่งของเฟอร์นันด์ มันก็ไม่ผิดที่พวกเขาจะรู้สึกผิดกับเรื่องงนี้

เมื่อมองไปที่กองทหารม้าของนิโคลัส โรเบิร์ตก็หันหน้าไปหาเฟอร์นันด์แล้วพูดว่า “กลับไปก่อนเลยเวลส์และเบลล์จะไปที่คฤหาสน์กับฉัน”

จากนั้นโรเบิร์ตก็หันไปหารินและขอโทษด้วยการพูดว่า “ผู้จัดการ เด็นคนนี้เป็นเด็กไม่ดี โปรดอย่าคิดโกรธเขาเลย และฉันจะมาหาอีกครั้งพร้อมกับการขอโทษที่ดีกว่านี้”

รินยิ้มและพูดว่า “ผู้นําของฉันไม่ต้องคิดมากเกินไปหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไรขนาดที่ต้องขอโทษกันเลย ผู้นําของฉันก็ค่อยดูแลพวกเรามาตลอด”

โรเบิร์ตหัวเราะและพูดว่า “รินคุณก็ยังเป็นคนสุภาพมาตลอดเลยนะ ขอโทษจริงๆ แต่ฉันคิดแล้วว่าฉันจะหาเวลามาแต่ก็อาจจะไม่ใช่วันนี้หรอกนะ”

รินก็พูดว่า “ยินดีมากค่ะ ท่านมาได้ตลอดเลย” โรเบิร์ตพยักหน้าแล้วเขาก็ส่งสัญญาณไปยังรถขณะที่เขาขับออกไป

เจ้าไห่รีบไปหาเบลล์ จากนั้นทั้งคู่ก็เดินตามโรเบิร์ตไปทางคถหาสน์ของเขา เฟอร์นันด์ยังอยู่ในรถของเขามุ่ง

เจ่าไหรีบไปหาเบลล์จากหน้ากลับไปที่คฤหาสน์ของเขา

ที่คฤหาสน์โรเบิร์ตเชิญเจ้าไห่และเบลล์ไปที่ห้องนั่งเล่น ขณะที่เฟอร์นันด์ก็ตามมาด้วย เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องคนรับใช้ก็ได้เตรียมชาให้ทันที แล้วพวกเขาก็ถูกสั่งให้ออกไปโดยโรเบิร์ต

หลังจากที่คนใช้ออกไปสีหน้าของโรเบิร์ตก็เปลี่ยนไปทันที เขาตบลงบนโต๊ะ มองไปที่เฟอร์นันด์และพูดว่า “แกมันโง่จริงๆ ทําไมฉันถึงมีลูกโง่ๆแบบนี้ แกรู้ไหมว่าโรงแรมเซรี่นั้นเป็นสถานที่แบบไหน แม่ในขณะที่ฉันกินที่ นั่นฉันก็ยังต้องจ่ายเงินเต็มจํานวน แต่ตอนนี้แกเพิ่งพาคนบางคนไปแกอยากตายงั้นหรอ?”

เฟอร์นันด์ก้มหัวลงและไม่กล้าที่จะพูดอะไรเลย โรเบิร์ตมองไปที่เฟอร์นันด์และพูดต่อว่า “ตระกูลของเรามี เมืองขนาดใหญ่แบบนี้ไม่ได้หมายความว่าเราเป็นคนที่ดี เหตุผลที่ทําให้เราได้รับดินแดนนี้เป็นเพราะตระกูลชนเผ่าที่ยิ่งใหญ่ตระกูลอื่นไม่ค่อยชอบ ถ้าแกเพิ่มสาขาทั้งหมดของห่วงโซ่โรงแรมเซรี่ พวกเขาจะเข้าถึงได้ถึงหมื่นคนพวกเขาถึงว่าเป็นหนึ่งในตระกูลที่มีอํานาจมากที่สุดใน ทวีปและแกกล้ากระตุ้นพวกเขาหรือไม่แกต้อง การที่จะทําลายตระกูลของเรางั้นหรอ?”

เฟอร์นันด์ยังคงเงียบ แต่ลึกๆที่อยู่ในหัวใจของเขาไม่เชื่อ ในความเห็นของเขาโรเบิร์ต เขาไม่เชื่อว่าโรงแรมจะมีอํานาจแบบนั้น โรเบิร์ตรู้ดีว่าคําพูดของเขาเข้าไม่ถึงหัวใจของลูกชาย แต่เขาก็ไม่อาจจะทําอะไรได้ แต่ถอนหายใจ “นอกจากนี้แกไม่เห็นหรอว่าลูหยางตั้งใจให้เกิดเรื่องแบบนี้ แกเหมือนกับคนตาบอดเลยนะและก็เหมือน กับคนโง่ ฉันได้จัดการสั่งสอนแกมาสิ่งที่ฉันสอนไปมันไม่ได้เข้าไปอยู่ในหัวแกเลยหรือไง? นอกจากนี้ฉันจะไม่มีปัญหาอะไรเลยถ้าแกคบหาหรือพูดคุยกับผู้หญิงดีๆ แต่ลูหยางนั้นเป็นคนที่แตกต่างจากที่ฉันพูดมากเธอ เป็นผู้หญิงที่น่าอายของเพอร์เซลล์หรือแม้แต่อีวานก็ตัดสินใจที่จะส่งเธอไปเรียนต่อในจักรวรรดิโรเซ่น”

มันไม่เหมาะสําหรับเจ้าไห่ที่จะเปิดปากของเขาในเวลานี้ ตั้งแต่เบลล์อยู่ใกล้ๆกับโรเบิร์ตเขารีบพูดว่า “โรเบิร์ต จริงๆแล้วไม่ต้องตําหนิเฟอร์นันด์ขนาดนี้ก็ได้ แต่เราควรว่าลหยางมากกว่าที่มาทําตัวแบบนี้ ถ้าเป็นฉัน เห็นผู้หญิงที่ยังเด็กฉันก็เข้าหาเหมือนกัน”

โรเบิร์ตมองไปที่เบลล์และก็พูดว่า “ฉันจะไม่พูดไม่ด่าได้ยังไง แล้วเวลส์บังคับตัวเองได้ยังไง ฉันไม่เห็นคน มีความรู้สึกใดต่อลหยางเลย ทําไมเวลส์ถึงไม่ได้สนใจในตัวเธอ?”

มันก็ไม่ใช่เรื่องธรรมที่ทําไมโรเบิร์ตถึงไม่เข้าใจ เขาเห็นว่าเจ๋าไร่ได้รับยศนายอําเภอจากอีวาน จริงๆแล้ว เจ่าไห่จะต้องใส่ใจกับลหยางมากขึ้น แต่ทําไมเจ้าไห่กลับไม่ชอบเธอเลย?”

เจ๋าไร่ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเขาก็ตอบว่า “ลูหยางนั้นเป็นคนที่สวยก็จริง แต่ชื่อเสียงของเธอในเพอร์เซลล์ก็ไม่ได้ดีนัก ฉันจะไม่กล้าแต่งงานกับเธอ และยศที่ฉันได้มาก็เป็นเพราะความตั้งใจของอีวานไม่ได้เกี่ยวกับเธอเลย และก็เพราะว่าเขาเพิ่งเห็นความสามารถของฉันเขาจึงให้ยศนี้กับฉัน”

โรเบิร์ตหัวเราะและพูดว่า “ดูเหมือนว่าฉันจะมองนายไม่ผิดจริงๆ?

เมื่อได้ยินแบบนี้เจ้าไหก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่มีอะไรที่ดีที่จะสวมเครื่องแต่งกายนี้เลยแม้แต่น้อยฉันยังแก้ตัวถ้าฉันทําอะไรที่อุกอาจ เฮ้ย…”

โรเบิร์ตหัวเราะแล้วเขาก็หันไปหาเฟอร์นันด์และพูดว่า “ดูเหมือนว่าแกยังต้องการเตรียมตัวให้พร้อมสําหรับการเรียนที่จักรวรรดิโรเซ่น”

เมื่อเฟอร์นันด์ได้ยินโรเบิร์ตเขาก็ขอร้องโรเบิร์ตทันทีว่า “พ่อฉันจะสัญญาว่าจะเชื่อฟังนับจากนี้ไปโปรดอย่าส่งฉันไปยังโรเซ่นเลย มันไกลฉันไม่อยากไปที่นั่น”

เมื่อมองไปที่ลูกชายของตัวเอง โรเบิร์ตก็ทําอะไรไม่ถูกทําได้เพียงแต่ยิ้มและพูดว่า “กลับไปที่ห้องของเจ้า ก่อนและกลับมาที่นี่ตอนเวลาอาหารค่ํา”

เฟอร์นันด์มองเบลล์และเจ้าไห่ พยักหน้าและออกไป โรเบิร์ตก็ไม่ได้ทําอะไร แต่ถอนหายใจและพูดว่า “แม่ของเขาทําให้เขาเสียใจมาก เขาเป็นชายร่างใหญ่แล้วแต่ยังคงทําตัวเหมือนเด็กอยู่”

เบลล์ยิ้มและพูดว่า “เมื่อวานนี้ฉันไม่ได้ไปเยี่ยมคุณและบอกเรื่องนี้นี่คือสมาชิกใหม่ของเรา คุณน่าจะเคยได้ ยินเรื่องนี้จากเขา”

 ทั้งโรเบิร์ตและเจ่าไห่รู้สึกประหลาดใจที่คําพูดของเบลล์ เบลล์บอกทั้ง โรเบิร์ตและเจ้าไห่ว่าพวกเขาอยู่พวกเดียวกัน

เจ้าไห่และโรเบิร์ตมองกันและกันแล้วมองกลับมาที่เบลล์ เมื่อมาถึงจุดนี้เบลล์หัวเราะเบาๆ โรเบิร์ตไม่รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นเขายิ้มและพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าคุณกําลังจะพูดถึงเรื่องอะไร”

เจ่าไห่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย แต่เขาเองก็หวังว่าผู้นําของตระกูลโอกิสะจะเป็นสมาชิกของกลุ่มนักเวทย์แห่งความมืด

อย่างไรก็ตามเขาเปลี่ยนความคิดของเขาและเห็นว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขาได้ยินเสียงบอกว่าเขาเป็นนักเวทย์ธาตุเวทมนตร์อันดับที่ 7 เขาจะเป็นสมาชิกคนหนึ่งของกลุ่มนักเวทย์แห่งความมืดได้อย่างไร?

เบลล์มองไปที่ท่าทางของเจ้าไห่ เบลล์ยิ้มและพูดว่า “อย่าคิดว่ากลุ่มนักเวทย์แห่งความมืดจะมีแต่พลังด้านมืดนอกจากนี้ยังมีผู้คนจํานวนมากที่มีภูมิหลังแตกต่างกันซึ่งเป็นสมาชิกของกลุ่มเช่นฉันและโรเบิร์ต”

เจ้าไห่พยักหน้า โรเบิร์ตมองที่เจ้าไห่และพูดว่า “คุณอยู่ในกลุ่มหรือไม่? คุณเป็นนักเวทย์งั้นหรอ?”

เจ้าไห่ยิ้มและพูดว่า “ตอนที่ฉันเข้าร่วมกลุ่มแล้วฉันเป็นนักเวทย์แห่งความมืด แต่สถานะของคือนักเวทย์ธรรมดา”

โรเบิร์ตและเบลล์ทั้งคู่ก็มองที่เจ้าไห่ เจ้าไห่ก็มองไปที่ทั้งสองคนเขายิ้มและพูดต่อว่า “อย่ามองฉันอย่างนั้น ฉันไม่รู้จักเวทมนตร์ ฉันมีความสามารถที่แตกต่างกันมันสามารถเลียนแบบเวทย์มนต์ได้ ในปัจจุบันฉันสามารถ เลียนแบบดิน, น้ํา มีดและแสงธาตุไฟ นี่คือวิธีที่ฉันสามารถบอกได้ว่าเป็นองค์ประกอบสามธาตุ”

คําพูดของเจ้าไห่ทําให้โรเบิร์ตและเบลล์ประหลาดใจมากขึ้น แต่เจ๋าไร่ก็ไม่สามารถตําหนิพวกเขาความสามารถที่แตกต่างกันหายากมากและลึกลับ เมื่อได้ยินว่าเจ้าไห่มีความสามารถที่แตกต่างกันพวกเขาจึงประหลาดใจมาก

ในทางตรงกันข้ามเหตุผลที่ว่าทําไมคนอื่นๆ รู้สึกประหลาดใจเกี่ยวกับชิวก็เพราะเขาเป็นที่รู้จักกันดีในช่วงต้นชีวิตของเขา ทุกคนรู้ความสามารถของเขาและไม่แปลกใจ แต่ตอนนี้เจ้าไร่ยังบอกด้วยว่าเขามีความสามารถ ดังกล่าวเบลล์และโรเบิร์ตเกือบไม่เชื่อเขา

เจ้าไห่มองไปที่ทั้งสองและยิ้ม จากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกแล้วเขารู้ดีว่ายิ่งเขาพูดถึงความผิดพลาดมากขึ้นที่เขาจะทําเขาจึงตัดสินใจที่จะพูดให้น้อยลง

เบลล์และโรเบิร์ต เห็นว่าเจ้าไห่ไม่ต้องการเปิดเผยข้อมูลเพิ่มเติม กลุ่มนักเวทย์เป็นองค์กรอิสระและทุกคนมีความลับของตัวเอง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้ถามต่อ

โรเบิร์ตก็พูดว่า “เจ้าไห่คุณเห็นอะไรในตัวเบลล์? เพื่อนคนนี้เป็นนักธุรกิจที่แย่มาก ทําไมคุณถึงอยากจะทําธุรกิจกับเขา?”

เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ของโรเบิร์ตกับเบลล์นั้นดีมากเลยทีเดียว เมื่อเห็นว่าพวกเขาล้อเล่นกัน เจ้าไหก็ขอบพวกเขามาก

เบลล์มองไปที่โรเบิร์ต “คุณถามว่าทําไมเจ้าไห่มาหาผมเพื่อทําธุรกิจงั้นหรอ? คุณลืมสิ่งที่เขาเคยทํามางั้นหรอ?”

โรเบิร์ตจําผลิตภัณฑ์ของเขาในเพอร์เซลล์ได้เมื่อไม่นานมานี้ ผลิตภัณฑ์เหล่านี้มาจากเจ้าไห่ความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่น่าแปลกใจที่เบลล์และเจ้าไห่จะเข้าร่วมกลุ่ม

โรเบิร์ตพยักหน้าแล้วหันไปหาเจ้าไห่ “คุณทําธุรกิจอะไรกับเบลล์งั้นหรอ?ใช่ของที่เคยขายหรือไม่?”

เจ่าไห่ส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ใช่ เวลานี้ฉันต้องการขายไวน์นมในขณะนั้นฉันจะให้กับเขาและเขาจะเป็นผู้ขายของฉัน”

โรเบิร์ตพูดต่อว่า “ไวน์นมงั้นหรอ มันจะมีคนซื้อหรือไม่”

เบลล์ยิ้มและพูดว่า “ฉันจะให้คุณลองมันในภายหลังและฉันสัญญากับคุณ คุณจะไม่ต้องการที่จะดื่มไวน์อื่น เลย หลังจากได้ดื่มมัน”

โรเบิร์ตรู้ดีว่าไวน์นี้น่าจะดี แต่เขาก็อยากรู้ด้วยว่าเนื้อที่ของตระกูลของเขาถูกล้อมรอบด้วยทุ่งหญ้าและยังมีธุรกิจบางอย่างกับพวกชนเผ่า เขาก็เคยดื่มมันมาไม่น้อยแล้ว แต่ก็ไม่เคยชอบมันสักที