Bringing The Farm To Live In Another World (ไปสร้างฟาร์มอีกโลกกันเถอะ) - ตอนที่ 326

บทที่ 326 – โรเบิร์ต

เฟอร์นันด์พูดกับลหยางว่า “ใช่แล้ว ฉันคิดว่าการสมัครเข้าเรียนนั้น มีกฏที่เข้มมากๆ แต่อย่างไรก็ตาม ฉันเชื่อว่าด้วยความสามารถของนายหญิง ก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร”

ลูหยางหัวเราะและก็พูดว่า “ไม่หรอก ความสามารถอะไรกัน นายยังไม่ได้เห็นความสามารถที่แท้จริงจนกว่านายจะได้พบกับนายอําเภอที่ฉันเดินทางมาด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะมีอายุเพียงแค่ 20 ปีเท่านั้น ที่ผ่านมาเขาทําให้ฉันเห็นถึงความสามาถของเขา ซึ่งมันก็คือพลังเวทย์” ลูหยางพูดด้วยสายตาที่จริงจังมาก

จากความรู้สึกของลูหยางนั้น เฟอร์นันด์รู้สึกไม่สบายใจ เฟอร์นันด์คิดว่าลหยางถูกหลอกแล้ว แต่ตอนนี้ลูหยางก็อยู่ตรงหน้าเขา ลูหยางกําลังชมชายคนอื่นๆ เฟอร์นันด์ไม่อาจจะหยุดท่าทางของเขาได้

ในเวลานี้ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ๆ จากนั้นในขณะที่เขายังไม่ได้เดินผ่านประตูมา แต่ก็ยังได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งพูดว่า “ลูหยาง ลุงไม่ได้เห็นหนูมานานแล้ว” ชายคนนั้นพูกขณะที่เดินเข้ามาในห้อง

คนที่เข้าประตูมานั้นคือชายอายุประมาณ 40 ปี ร่างของเขาไม่ได้สูงมากนักและดูอ่อนแอ เขาสวมเสื้อผ้าธรรมดาและใส่แว่นตาที่ดูดีมากๆ เขาเป็นผู้นําของตระกูลโอกิสะ โรเบิร์ตโอกิสะ

แม้ว่าโรเบิร์ตจะอายุ 45 ปี แต่เขาก็ยังคงเป็นเทพผู้มีพลังระดับ 7 ใช้พลังธาตุลม นอกจากนี้เขายังได้เริ่มดูแลตระกูล เมื่ออายุ 25 ปี เขาจึงได้เป็นผู้นําของตระกูลมานานแล้ว 20 ปี ในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมา แม้ว่าตระกูลโอกิสะจะไม่ได้มีอะไรที่โดนเด่นมากนัก แต่ก็ทําเงินเป็นจํานวนมากโดยใช้ประโยชน์จากชายแดนของพวกเขากับทุ่งหญ้า โดยการลับลอบนําเข้าและเก็บภาษีจากคนทั่วไป

ตระกูลโอกิสะนั้นแตกต่างจากตระกูลเพอร์เซลล์ ตระกูลเพอร์เซลล์นั้นมีผู้เฒ่า มีทหารแต่ไม่ได้สนับสนุนผู้นํา แต่ในตระกูลโอกิสะนั้นไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้เฒ่า มันก็หมายความว่าโรเบิร์ตนั้นมีอํานาจสูงที่สุด

โรเบิร์ตและเฟอร์นันด์มีบุคลิกที่แตกต่างกัน ในชีวิตของโรเบิร์ตมีภรรยาคนเดียวเท่านั้น ซึ่งเป็นภรรยาที่ได้แต่งงานกับเขาแล้ว ด้วยเหตุนี้โรเบิร์ตไม่อาจลงมือทําเฟอร์นันด์ได้ แต่ภรรยาของเขาไม่เป็นไร เพราะเขาไม่สามารถทําอะไรได้

เมื่อเห็นโรเบิร์ตมาถึง ดูหนางและเฟอร์นันด์ลุกขึ้นยืนทันทีและทักทาย โรเบิร์ตพยักหน้าและมองไปที่ลูหยางพูดว่า “ยินดีมากๆ ลูหยางโตขี้ยเป็นสาวแล้วนะ ครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เห็นเธอ เธอยังอายุแค่ 7 ขวบเอง ซึ่งไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย แล้วพ่อของเธอหล่ะ?”

พูดว่า “พ่อก็สบายดี ตอนนี้เขาให้ฉันมาหาลงและเอาของขวัญมาให้แกลงแต่ตอนนี้ของนั้นอยู่กับจิลล์”

จิลล์หยิบกล่องขึ้นมาและเดินไปข้างหน้าในกล่องนั้นถือเป็นเวทย์มนตร์ที่ทํามาเป็นอย่างดี โรเบิร์ตเป็นบรรบุรุษ เพราะฉะนั้นมันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จําให้เขาเป็นเวทย์มนตร์

โรเบิร์ตได้รับของขวัญด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็หันไปหาลหยางและถามว่า “ลูหยางทําไม่เธอถึงมาหาฉันในวันนี้?”

ลูหยางตอบกลับด้วยความรวดเร็วว่า “ไม่มีอะไร ที่ฉันมาหาก็เป็นเพราะฉันจะต้องเดินทางไปยังจักรวรรดิโรเซ่น เพื่อไปเรียน พ่อไม่เชื่อใจฉันในการเดินทางไปคนเดียว เขาให้คนมากับฉันด้วย แต่ชายคนนั้นมาที่นี่เพื่อคุยเรื่องธุรกิจกับเบลล์ ฉันรู้สึกว่าดีที่สุดที่จะมาหาลุงในตอนนี้”

โรเบิร์ตยิ้มและพูดว่า “พ่อของเธอเต็มใจที่จะส่งเธอไปไกลเพื่อไปเรียนหรือไม่ ฉันต้องการเรียนรู้จากพ่อ ของเธอ บางที่ฉันควรจะส่งลูกที่ไปเรียนด้วย”

เฟอร์นันด์ก็ควรไปเรียนเหมือนกับลหยางเหมือนกัน แต่ถ้าเขาไปที่นั้น เขาก็จะไม่มีสถานะใดๆและเขารู้เรื่องนี้ค่อนข้างชัดเจน

ลูหยางยิ้มและพูดว่า “พ่อบอกว่าต้องออกไปข้างนอกและได้รับประสบการณ์บางอย่าง”

โรเบิร์ตยิ้มและพูดว่า “ใช่การหาประสบการณ์คือการตัดสินใจที่ดี ฉันคนนี้ไม่สามารถคุยกับเธอได้นาน เฟ อร์นันด์พร้อมกับลหยางตอนเที่ยงอย่าลืมกลับมากินอาหารกลางวันด้วยนะ”

หลังจากบอกเสร็จแล้ว เขาก็ลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นพ่อของเขาออกไป เฟอร์นันด์ก็ทําตัวสบายๆ โดยปกติแล้วโรเบิร์ตเป็นคนที่เข้มงวดมากกับเขาตลอด ทําให้เขาเรีบนบทเรียนนี้ทําให้เฟอร์นันด์พัฒนานิสัยของการประสาท เมื่อใดก็ตามที่พ่อของเขาอยู่รอบๆ

ลูหยางมองไปที่เฟอร์นันด์ หัวใจของเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ดูเขาก็ดูดี ก่อนหน้านี้ถ้าเธอเห็นใครบางคน เช่นเฟอร์นันด์ เธอก็รู้สึกท้อแท้ แต่หลังจากที่ได้พบกับเจ่าไห่ แล้วเธอก็ไม่มีความรู้สึกนั้นอีกต่อไป

ลูหยางเห็นว่าไฟภายในดวงตาของเฟอร์นันด์ มันทําให้เธอจงใจโอ้อวดความสามารถของเจ่าไห่ ในด้านหน้าของเขา เขาต้องการที่จะรบกวนเฟอร์นันด์และในเวลาเดียวกันทําให้เกิดปัญหาเล็กน้อยของเจ่าไห่

ลูหยางได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยจากเจ่าไห่ และเจ่าไห่ก็ยังไม่อยากเห็นหน้าของเธอ หัวใจของเธอรู้สึกหงุดหงิดมาก และตอนนี้กําลังมองไปที่การกระทําของเฟอร์นันด์ เธอมั่นใจว่าถ้าเธอพูดคุยกับเจ่าไห่เป็นอย่าง เพลย์บอยเฟอร์นันด์ก็จะมอบปัญหาอยู่เสมอและอยากจะคลี่คลายความเป็นชาย ลูหยางต้องการเป็นว่าเจ่าไห่จะจัดกา รกับเรื่องนี้อย่างไร

เฟอร์นันด์ชวนลูหยางไปชมคฤหาสน์และชมเมืองเซี่ อย่างไรก็ตามในขณะที่อยู่บนถนน ลูหยางไม่ได้หยุดชมเจ่าไห่ เรื่องนี้ทําให้เฟอร์นันด์ไม่พอใจมาก สําหรับเพลย์บอยอย่างเฟอร์นันด์ มันเหลือทนมากที่ได้เห็นว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาชอบที่ชมผู้ชายคนอื่นอยู่ข้างๆเขาตลอดเวลา ตอนนี้ในหน้าของเฟอร์นันด์ดูไม่พอใจมาก

เมื่อเที่ยงวันเฟอร์นันด์ก็พาลูหยางกลับที่คฤหาสน์เพื่อกินอาหารกลางวัน ทั้งสองได้รับคําสั่งให้ไปที่ห้องอาหารที่โรเบิร์ตกําลังรอพวกเขาอยู่

โรเบิร์ตเป็นผู้นํามา 20 ปีแล้ว เขาจึงได้พบกับผู้คนจํานวนนับไม่ถ้วน ตามปกติแล้วเขาจะรู้วิธีที่จะทําให้บรรยากาศน่าตื่นเต้นมากขึ้น นอกเหนือจากความพยายามของโรเบิร์ตแล้วจากที่นําเสนอยังดีมาก ลูหยางรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับอาหาร

หลังจากกินอาหารแล้ว โรเบิร์ตก็ออกไปจัดการกับตารางเวลาที่ยุ่งเหยิงของเขา ลูหยางต้องการที่จะไปชมเมืองกับเฟอร์นันด์ แต่เฟอร์นันด์ก็บอกว่าเขาอยากจะเห็นนายอําเภอของเธอแล้วสิ

เมื่อได้ยินเฟอร์นันด์พูดแบบนั้น ลูหยางก็หัวเราะ ในเวลานี้เธอก็พาเฟอร์นันด์มาที่โรงแรมทซึ่งพวกเขาพักอยู่

เนื่องจากโรงแรม เจ่าไห่เลือกโรงแรมแห่งนี้ให้อยู่ในที่นี้ปกติจะเล็กแบบนี้ ตั้งแต่ตอนที่เขายังทําหน้าที่เป็นนายน้อยก็เป็นไปได้ว่าเขาจะไม่ไปโรงแรมที่มีคุณภาพไม่ดี เขาจึงเลือกที่จะอยู่อย่างหรู

เมื่อทั้งสองมาถึงโรงแรมยกเว้นทหารของเธอ ลูหยางเห็นว่ามีเพียงบล็อคเท่านั้น เนื่องจากบล็อคเป็นคนขับรถของเจ่าไห่ เขาจึงไม่มีสถานะมาหาเขาเพื่อไปหาเบลล์ ลูหยางพาเฟอร์นันด์ไปที่ห้องของเธอและส่งคนไปหาบล็อคทันที

แม้ว่าบล็อคก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาก็ยังมา เขาไปที่ห้องของลูหยางและทักทาย

ไม่ต้องรอให้ลูหยางพูดเฟอร์นันด์ลุกขึ้นยืนและตบหน้าของบล็อค บล็อคได้สัมผัสในหน้าของเขาและมองไปที่เฟอร์นันด์และพูดว่า “คุณเป็นใครและทําไมคุณถึงตบฉัน?”

เฟอร์นันด์มองไปที่ท่าทางของบล็อคและภูมิใจที่พูดว่า “มันเป็นงานของคุณที่ต้องดูแล แต่ไม่ได้คุกเข่าและเห็นผู้สืบทอดตระกูล และไม่ได้ทักทาย ฉันจึงไม่ควรตบคุณอย่างงั้นหรอ?”

ลูหยางไม่ได้คิดว่าเฟอร์นันด์จะทําแบบนี้กับเขากับเรื่องแค่นี้ นี่เป็นสิ่งต่ํามาก ลูหยางไม่สามารถทําอะไรได้ ได้แต่มองเฟอร์นันด์

อย่างไรก็ตามเพื่อที่จะทําให้เกิดปัญหากับเจ่าไห่ จึงกลับมามองดูบล็อคเท่านั้น บล็อคโกรธมากตอนนี้เขาอยากจะใช้ดาบของเขาและฆ่าเฟอร์นันด์ทันที แต่เพื่อเจ่าไห่เขาก็ถอยกลับ

เขาต้องทน แต่เฟอร์นันด์ไม่จําเป็นต้อง ขณะที่บล็อคกําลังจะให้ลูหยางและเฟอร์นันด์ทักทายเสียงก็จะได้ยิน “ผู้สืบทอดอํานาจที่ยิ่งใหญ่และศักดิ์ศรี แต่ตอนนี้คุณเป็นอะไร?”

เมื่อเห็นเจ่าไห่มาที่ประตู ลูหยางก็ไม่ได้กลัว นี่เป็นผลที่เธอต้องรอเธออยากรู้ว่าเจ่าไห่จะแก้ปัญหานี้ได้ อย่างไร

เฟอร์นันด์มองเจ่าไห่ด้วย สิ่งที่เขาเห็นคือชายที่แต่งกายปกติซึ่งมีลักษณะที่ธรรมดามาก เมื่อเขาได้ยินเจ่าไห่ เฟอร์นันด์รู้ว่าเขาเป็นเจ้านายของบล็อค เขาจึงไม่สามารถทําอะไรได้ แต่พูดอย่างเจ่าและพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณบอกว่าทายาทของตระกูลโอกิสะไม่สามารถสั่งคุณได้ใช่มั้ย?”

เจ่าไห่มองเฟอร์นันด์ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขาเห็นบล็อคถูกทําร้าย เขาก็โกรธ ต้องรู้ว่าบล็อคอยู่ในตระกูลบูดาก่อนที่จะเกิดโศกนาฏกรรมของพวกเขา เจ่าไม่ได้ถือว่าเขาเป็นพี่ชายของเขาแล้วและตอนนี้พี่ชายของเขาก็ถูกทุบตี เขาก็ไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้ได้

เมื่อได้ยินเฟอร์นันด์พูด เจ๋าไร่ก็ยิ้มและพูดว่า “ทายาทงั้นหรอ? สูงมาก แต่ฉันรู้ว่าชื่อผู้สืบทอดของเขาจะไม่อยู่ในระดับเดียวกัน คุณก็ไม่ควรที่จะทําแบบนี้กับคนรับใช้คนอื่นหรือเปล่า?”

ท่าทางของเฟอร์นันด์ เปลี่ยนไปแม้ว่าพ่อของเขาเป็นผู้นําตระกูลก็ตาม แต่อํานาจของเขาก็ไม่สูงเท่านายอําเภอ เขาทําเกินไปกับคนใช้ของเจ่าไห่ มันเป็นลักษณะของก่อนที่จะตีสุนัขหาข้อมูลเกี่ยวกับเจ้าของ แม้ว่ามันจะเป็นข้อห้าม เฟอร์นันด์ไม่สนใจ ในเมืองเซี่เขาสามารถที่จะเป็นผู้ครองเมืองได้ เขาจะไม่สนใจนายอําเภอ

จบบทแล้วนะครับ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ หากอ่านไม่เข้าใจก็ขออภัยด้วยนะครับ