Bringing Culture to a Different World - ตอนที่ 174
ตอนที่ 174 งานใหม่
เทเรซายังคงหมดสติจนถึงเที่ยง เมื่อแม่ชีสาวลืมตาขึ้น สิ่งที่นางเห็นเป็นอันดับแรกไม่ใช่รูปเหมือนพระเจ้าบนเพดานแต่เป็นนกฮูกแทน
เทเรซาเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย นกฮูกทําตามเทเรซาและเอียงหัวด้วย หลังจากใช้เวลาสามวินาที ในการทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เทเรซาก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างไม่สบายใจ การเคลื่อนไหวของนางทําให้นกฮูกตกใจบินขึ้นไปบนคาน
ที่นี่ที่ไหน?
เทเรซารู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยจึงมองไปรอบๆ ตามความทรงจําของนาง เชอรี่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและถูกหัวหน้าสอบสวนจับตัวไป นางเองก็ถูกผู้สอบสวนจับเช่นกัน
แต่สภาพแวดล้อมของนาง ห้องนี้เต็มไปด้วยหนังสือ ไม่เหมือนกับสถานที่ทรมานและสอบปากคํา…
“เทเรซา ในที่สุดเจ้าก็ตื่นแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าจะนอนยาวทั้งวันซะอีก”
เชอรี่เดินมาที่เตียงของเทเรซา นางกําลังถือขนมปังและผลไม้ที่นางเพิ่งซื้อมาจากตลาดของนอร์แลนด์
“นักบุญจากศาลนอกรีตยกโทษให้พวกเราหรอ?”
เทเรซาไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกนางจะมีชีวิตรอดจากสิ่งที่เจอเมื่อวานนี้ ด้วยเหตุนี้นางจึงคิดได้เพียงว่านักบุญแสดงความเมตตาและให้อภัยความผิดพลาดของพวกนาง…
“ผู้สอบสวนไม่ใช่แม่ชีในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้า หากเราถูกจับ เราจะตายและถ้าปราศจากความทุกข์ทรมาน นั่นจะถือเป็นการแสดงความเมตตาต่อเรา”
เชอรี่หยิบขวดนมและขนมปังออกจากถุง วางข้างเตียงของเทเรซา
ในฐานะผู้สอบสวนที่มีประสบการณ์ นางรู้ว่าศาลศาลนอกรีตโหดร้ายเพียงใดในการสอบสวนและฆ่านักโทษของพวกเขา สําหรับคนทรยศอย่างพวกนาง มันคงจะแย่กว่านั้น
“เทเรซ่า เราหนีรอดมาได้! จากนี้ไป เจ้าจะไม่ต้องติดอยู่ในห้องใต้ดินที่มืดมิดนั่นตลอดทั้งวันอีกต่อไป เจ้าจะสามารถไปไหนก็ได้อย่างอิสระตามความต้องการของเจ้า”
“หนี?”
เทเรซามองไปรอบๆ อีกครั้ง นกฮูกบนคานส่งเสียงฮกฮูก ดูเหมือนพวกเขาจะทักทายผู้อาศัยใหม่ของหอคอย
เทเรซารู้สึกสับสนกับสิ่งรอบตัวของนาง มันไม่คุ้นเคยกับนางเลยสักนิด
นางใช้ชีวิตทั้งชีวิตในศาสนา แม้กระทั่งหลังจากที่ได้เป็นผู้สอบสวนแล้ว สิ่งเดียวที่นางทําทุกวันคือการอุทิศตนให้กับพระเจ้า
นางจะสวดภาวนาตอนเช้าและตอนเที่ยง อ่านหนังสือโบราณและงานวรรณกรรมอื่นๆ ในตอนกลางคืนเพื่อฆ่าเวลา
นั่นคือโลกของเทเรซา โบสถ์ที่ตั้งอยู่ในเมืองศักดิ์สิทธิ์คือโลกทั้งใบของนาง
แม้ว่านางจะโหยหาโลกภายนอก แต่นางก็สับสนและไม่รู้ว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อนางสามารถหลบหนีไปยังโลกภายนอกได้จริงๆ… นางไม่รู้ว่าจะต้องทํายังไง… หรืออะไรที่นางทําได้
“ข้าซื้อสิทธิ์ในการเข้าใช้เครือข่ายเวทมนตร์มาจากโรงละครไวเซนาสเช่น บดผลึกออริจินั่มนี้ด้วยมือของเจ้า แล้วเจ้าจะสามารถเล่นคนแคระช่วยเจ้าหญิงได้ทุกที่ทุกเวลา”
เชอรี่สังเกตเห็นความงุนงงในสายตาของเพื่อน และวางผลึกออริจินั่มที่เหมือนก้อนกรวดไว้บนมือของนาง
ผลึกนั้นไม่แข็ง สามารถบดขยี้มันได้อย่างง่ายดายด้วยการออกแรงเพียงเล็กน้อย ผลึกที่บดแล้วกลายเป็นจุดสีขาวที่หลอมรวมเข้ากับร่างกายของเทเรซา
หน้าต่างสถานะสําหรับเครือข่ายเวทมนตร์
ด้วยความช่วยเหลือของเชอรี่ ในไม่ช้เทเรซาก็ลงทะเบียนเสร็จสิ้น ชื่อเล่นของนางคือ แม่ชีเทเรซา
“เชอรี่ พวกเขาอ่านไดอารี่ของเจ้ากันหมดเลยเหรอ?”
เทเรซาไม่ได้เข้าไปในตัวควบคุมเกมเพื่อเริ่มเล่นคนแคระช่วยเจ้าหญิงในทันที เหตุผลก็เพราะความสนใจของนางถูกจับจ้องโดย ‘บันทึกของผู้สอบสวน” บนหน้าแรกของกระทูจอมเวทย์
“แน่นอน พวกที่มาเมื่อคืนนี้คือ… ผู้อ่าน… พวกเขาเป็นคนที่มาช่วยเราจากผู้สอบสวน เพื่อตอบแทนพวกเขา ข้าจึงใช้เวลาทั้งวันเขียน”
เชอรี่ถือว่า บันทึกของผู้สอบสวน เป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจ
หลังจากเพิ่งเข้าถึงเครือข่ายเวทมนตร์ เทเรซาก็เริ่มอ่านโพสต์ที่เชอรี่สร้างขึ้นอย่างตั้งใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่นางตระหนักว่าหนังสือสามารถบันทึกในลักษณะนี้ได้ด้วย นอกจากนี้ ขณะอ่านหนังสือ นางสามารถแบ่งปันความคิดกับผู้อ่านคนอื่นๆ ได้ทุกที่ทุกเวลา
เนื่องจากเทเรซาเป็นคนที่อ่านหนังสือเพื่อฆ่าเวลาเสมอตอนที่นางอยู่ในโบสถ์ นางจึงชอบการอ่านรูปแบบใหม่นี้ในทันที
“คิดอะไรอยู่? เจ้าจะเขียนหนังสือในหอสมุดไร้การเคลื่อนไหวด้วยไหมล่ะ? มันจะต้องได้รับการตอบรับที่ดีจากผู้คนมากมายอย่างแน่นอน”
เชอรี่ชักชวน แม่ชีจึงพยักหน้า ดังนั้นเชอรี่จึงเริ่มสอนนางเกี่ยวกับวิธีใช้กระทูจอมเวทย์
เทเรซาแตะเปิดกระทู้ย่อยหอสมุดไร้การเคลื่อนไหวและสร้างโพสต์ใหม่ แต่เมื่อนางเริ่มไตร่ตรองว่าจะเขียนอะไร นางก็นิ่งไป
ขณะที่นางไตร่ตรอง เทเรซาพบกระเป๋าเดินทางของนางท่ามกลางกองหนังสือเล็กๆ ข้างเตียงของนาง
“รอเดี๋ยว”
เทเรซาลุกจากเตียงและเปิดกระเป๋าเดินทางของนาง ไม่นานหลังจากนั้น นางพบสมุดจดเก่าจากกระเป๋าเดินทางที่เต็มไปด้วยหลักคําสอน
“เทเรซา เจ้ากําลังจะเขียนไดอารี่ด้วยเหรอ?” เชอรี่ถาม
“ไม่ใช่ไดอารี่..”
เทเรซาเปิดหน้าแรกของสมุดบันทึก นางเริ่มพิมพ์ที่แป้นพิมพ์เสมือนจริงอย่างงุ่มง่าม ในไม่ช้ชื่อที่ทําให้เชอรี่ไม่สบายใจก็ปรากฏขึ้นบนกระทู้
คนเป่าขลุ่ยและเอลฟ์หลงทาง
เมื่อพิจารณาจากชื่อเรื่อง เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องสมมติที่เทเรซาแต่งขึ้น นอกจากนี้เมื่อพิจารณาจากความหนาของสมุด นางน่าจะแต่งเรื่องราวนี้มาระยะหนึ่งแล้ว
ดูเหมือนว่านอกจากการสวดภาวนาและการอ่านแล้ว เทเรซายังหาเวลาเขียนสิ่งที่นางชอบอีกด้วย
“ขอข้าดูหน่อย”
เชอรี่รู้สึกว่ามีบางอย่างทะแม่งๆเกี่ยวกับชื่อ นางหยิบสมุดบันทึกของเทเรซาขึ้นมาและอ่านผ่านๆ
นางอ่านได้เพียงนิดน้อยก็สั่นสะท้านทั้งๆ ที่นางเป็นหญิงชราอายุเกินเก้าสิบปี
“เรื่องราวที่บันทึกไว้ในสมุดเล่มนี้เป็นงานเขียนศักดิ์สิทธิ์ที่พระเจ้ามอบให้ข้า!”
เทเรซาใช้วิธีการพิเศษของนางเพื่ออวดเชอรี่ถึงความเป็นเลิศในการทํางานของนาง
“ดังนั้นเทพเจ้าแห่งแสงสว่างก็เป็นคนแบบนั้นจริง แม้ว่าเชอรี่คิดแบบนั้น แต่นางก็ไม่ได้พูดออกมาดัง ๆ นางค่อยๆ วางสมุดบันทึกของเทเรซาไว้ข้างเตียง
“อืม มันเป็นเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมจริงๆ มันจะต้องได้รับการตอบรับเป็นอย่างดีอย่างแน่นอน”
เชอรี่กล่าวคําซึ่งขัดต่อมโนธรรมของนาง
จากการช่วยเหลือของเชอรี่ แม่ชีโพสต์เรื่องของนางในกระทู้ย่อยหอสมุดไร้การเคลื่อนไหวของกระทู้จอมเวทย์
เทเรซารู้สึกไม่สบายใจระหว่างรอ หลายนาทีต่อมา คําตอบแรกปรากฏขึ้นใต้โพสต์ของนาง
หนังสือนี่น่าสนใจมาก ผู้โพสต์: เฟย์
“มีคนกําลังอ่านอยู่… เฟย์ ชื่อนี้ฟังดูคุ้นๆ”
หลังจากอ่านคําตอบของผู้อ่านคนแรก อารมณ์ที่ไม่สบายใจของเทเรซาก็ถูกแทนที่ด้วยความสุขและความตื่นเต้นในทันที แต่นางยังคงรู้สึกเหมือนชื่อเฟย์คุ้นเคย
นางเปิดตัวควบคุมเกมของกระทูจอมเวทย์ในไม่ช้า นางพบโพสต์ดังกล่าวในกระทู้ย่อยที่มีการตอบกลับมากที่สุด
“วิธีทําให้คนแคระหมวกแดงอยู่รอดจนจบ” ผู้โพสต์: เฟย์
ย้อนกลับไปในตอนนั้น เทเรซาสามารถเอาชนะด่านแรกได้สําเร็จหลังจากอ่านโพสต์นั้นเท่านั้น
“เจ้ารู้จักนางเหรอ?”
เทเรซาส่ายหัวกับคําถามของเชอรี่ เนื่องจากเทเรซาไม่เคยออกจากโบสถ์ นางจึงไม่รู้ว่าเฟย์เป็นใคร
“แต่นางต้องเป็นคนใจดีมาก” เทเรซาพูดด้วยน้ําเสียงมั่นใจอย่างมาก