Bringing Culture to a Different World - ตอนที่ 174

ตอนที่ 174 งานใหม่

เทเรซายังคงหมดสติจนถึงเที่ยง เมื่อแม่ชีสาวลืมตาขึ้น สิ่งที่นางเห็นเป็นอันดับแรกไม่ใช่รูปเหมือนพระเจ้าบนเพดานแต่เป็นนกฮูกแทน

เทเรซาเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย นกฮูกทําตามเทเรซาและเอียงหัวด้วย หลังจากใช้เวลาสามวินาที ในการทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เทเรซาก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างไม่สบายใจ การเคลื่อนไหวของนางทําให้นกฮูกตกใจบินขึ้นไปบนคาน

ที่นี่ที่ไหน?

เทเรซารู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยจึงมองไปรอบๆ ตามความทรงจําของนาง เชอรี่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและถูกหัวหน้าสอบสวนจับตัวไป นางเองก็ถูกผู้สอบสวนจับเช่นกัน

แต่สภาพแวดล้อมของนาง ห้องนี้เต็มไปด้วยหนังสือ ไม่เหมือนกับสถานที่ทรมานและสอบปากคํา…

“เทเรซา ในที่สุดเจ้าก็ตื่นแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าจะนอนยาวทั้งวันซะอีก”

เชอรี่เดินมาที่เตียงของเทเรซา นางกําลังถือขนมปังและผลไม้ที่นางเพิ่งซื้อมาจากตลาดของนอร์แลนด์

“นักบุญจากศาลนอกรีตยกโทษให้พวกเราหรอ?”

เทเรซาไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกนางจะมีชีวิตรอดจากสิ่งที่เจอเมื่อวานนี้ ด้วยเหตุนี้นางจึงคิดได้เพียงว่านักบุญแสดงความเมตตาและให้อภัยความผิดพลาดของพวกนาง…

“ผู้สอบสวนไม่ใช่แม่ชีในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้า หากเราถูกจับ เราจะตายและถ้าปราศจากความทุกข์ทรมาน นั่นจะถือเป็นการแสดงความเมตตาต่อเรา”

เชอรี่หยิบขวดนมและขนมปังออกจากถุง วางข้างเตียงของเทเรซา

ในฐานะผู้สอบสวนที่มีประสบการณ์ นางรู้ว่าศาลศาลนอกรีตโหดร้ายเพียงใดในการสอบสวนและฆ่านักโทษของพวกเขา สําหรับคนทรยศอย่างพวกนาง มันคงจะแย่กว่านั้น

“เทเรซ่า เราหนีรอดมาได้! จากนี้ไป เจ้าจะไม่ต้องติดอยู่ในห้องใต้ดินที่มืดมิดนั่นตลอดทั้งวันอีกต่อไป เจ้าจะสามารถไปไหนก็ได้อย่างอิสระตามความต้องการของเจ้า”

“หนี?”

เทเรซามองไปรอบๆ อีกครั้ง นกฮูกบนคานส่งเสียงฮกฮูก ดูเหมือนพวกเขาจะทักทายผู้อาศัยใหม่ของหอคอย

เทเรซารู้สึกสับสนกับสิ่งรอบตัวของนาง มันไม่คุ้นเคยกับนางเลยสักนิด

นางใช้ชีวิตทั้งชีวิตในศาสนา แม้กระทั่งหลังจากที่ได้เป็นผู้สอบสวนแล้ว สิ่งเดียวที่นางทําทุกวันคือการอุทิศตนให้กับพระเจ้า

นางจะสวดภาวนาตอนเช้าและตอนเที่ยง อ่านหนังสือโบราณและงานวรรณกรรมอื่นๆ ในตอนกลางคืนเพื่อฆ่าเวลา

นั่นคือโลกของเทเรซา โบสถ์ที่ตั้งอยู่ในเมืองศักดิ์สิทธิ์คือโลกทั้งใบของนาง

แม้ว่านางจะโหยหาโลกภายนอก แต่นางก็สับสนและไม่รู้ว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อนางสามารถหลบหนีไปยังโลกภายนอกได้จริงๆ… นางไม่รู้ว่าจะต้องทํายังไง… หรืออะไรที่นางทําได้

“ข้าซื้อสิทธิ์ในการเข้าใช้เครือข่ายเวทมนตร์มาจากโรงละครไวเซนาสเช่น บดผลึกออริจินั่มนี้ด้วยมือของเจ้า แล้วเจ้าจะสามารถเล่นคนแคระช่วยเจ้าหญิงได้ทุกที่ทุกเวลา”

เชอรี่สังเกตเห็นความงุนงงในสายตาของเพื่อน และวางผลึกออริจินั่มที่เหมือนก้อนกรวดไว้บนมือของนาง

ผลึกนั้นไม่แข็ง สามารถบดขยี้มันได้อย่างง่ายดายด้วยการออกแรงเพียงเล็กน้อย ผลึกที่บดแล้วกลายเป็นจุดสีขาวที่หลอมรวมเข้ากับร่างกายของเทเรซา

หน้าต่างสถานะสําหรับเครือข่ายเวทมนตร์

ด้วยความช่วยเหลือของเชอรี่ ในไม่ช้เทเรซาก็ลงทะเบียนเสร็จสิ้น ชื่อเล่นของนางคือ แม่ชีเทเรซา

“เชอรี่ พวกเขาอ่านไดอารี่ของเจ้ากันหมดเลยเหรอ?”

เทเรซาไม่ได้เข้าไปในตัวควบคุมเกมเพื่อเริ่มเล่นคนแคระช่วยเจ้าหญิงในทันที เหตุผลก็เพราะความสนใจของนางถูกจับจ้องโดย ‘บันทึกของผู้สอบสวน” บนหน้าแรกของกระทูจอมเวทย์

“แน่นอน พวกที่มาเมื่อคืนนี้คือ… ผู้อ่าน… พวกเขาเป็นคนที่มาช่วยเราจากผู้สอบสวน เพื่อตอบแทนพวกเขา ข้าจึงใช้เวลาทั้งวันเขียน”

เชอรี่ถือว่า บันทึกของผู้สอบสวน เป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจ

หลังจากเพิ่งเข้าถึงเครือข่ายเวทมนตร์ เทเรซาก็เริ่มอ่านโพสต์ที่เชอรี่สร้างขึ้นอย่างตั้งใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่นางตระหนักว่าหนังสือสามารถบันทึกในลักษณะนี้ได้ด้วย นอกจากนี้ ขณะอ่านหนังสือ นางสามารถแบ่งปันความคิดกับผู้อ่านคนอื่นๆ ได้ทุกที่ทุกเวลา

เนื่องจากเทเรซาเป็นคนที่อ่านหนังสือเพื่อฆ่าเวลาเสมอตอนที่นางอยู่ในโบสถ์ นางจึงชอบการอ่านรูปแบบใหม่นี้ในทันที

“คิดอะไรอยู่? เจ้าจะเขียนหนังสือในหอสมุดไร้การเคลื่อนไหวด้วยไหมล่ะ? มันจะต้องได้รับการตอบรับที่ดีจากผู้คนมากมายอย่างแน่นอน”

เชอรี่ชักชวน แม่ชีจึงพยักหน้า ดังนั้นเชอรี่จึงเริ่มสอนนางเกี่ยวกับวิธีใช้กระทูจอมเวทย์

เทเรซาแตะเปิดกระทู้ย่อยหอสมุดไร้การเคลื่อนไหวและสร้างโพสต์ใหม่ แต่เมื่อนางเริ่มไตร่ตรองว่าจะเขียนอะไร นางก็นิ่งไป

ขณะที่นางไตร่ตรอง เทเรซาพบกระเป๋าเดินทางของนางท่ามกลางกองหนังสือเล็กๆ ข้างเตียงของนาง

“รอเดี๋ยว”

เทเรซาลุกจากเตียงและเปิดกระเป๋าเดินทางของนาง ไม่นานหลังจากนั้น นางพบสมุดจดเก่าจากกระเป๋าเดินทางที่เต็มไปด้วยหลักคําสอน

“เทเรซา เจ้ากําลังจะเขียนไดอารี่ด้วยเหรอ?” เชอรี่ถาม

“ไม่ใช่ไดอารี่..”

เทเรซาเปิดหน้าแรกของสมุดบันทึก นางเริ่มพิมพ์ที่แป้นพิมพ์เสมือนจริงอย่างงุ่มง่าม ในไม่ช้ชื่อที่ทําให้เชอรี่ไม่สบายใจก็ปรากฏขึ้นบนกระทู้

คนเป่าขลุ่ยและเอลฟ์หลงทาง

เมื่อพิจารณาจากชื่อเรื่อง เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องสมมติที่เทเรซาแต่งขึ้น นอกจากนี้เมื่อพิจารณาจากความหนาของสมุด นางน่าจะแต่งเรื่องราวนี้มาระยะหนึ่งแล้ว

ดูเหมือนว่านอกจากการสวดภาวนาและการอ่านแล้ว เทเรซายังหาเวลาเขียนสิ่งที่นางชอบอีกด้วย

“ขอข้าดูหน่อย”

เชอรี่รู้สึกว่ามีบางอย่างทะแม่งๆเกี่ยวกับชื่อ นางหยิบสมุดบันทึกของเทเรซาขึ้นมาและอ่านผ่านๆ

นางอ่านได้เพียงนิดน้อยก็สั่นสะท้านทั้งๆ ที่นางเป็นหญิงชราอายุเกินเก้าสิบปี

“เรื่องราวที่บันทึกไว้ในสมุดเล่มนี้เป็นงานเขียนศักดิ์สิทธิ์ที่พระเจ้ามอบให้ข้า!”

เทเรซาใช้วิธีการพิเศษของนางเพื่ออวดเชอรี่ถึงความเป็นเลิศในการทํางานของนาง

“ดังนั้นเทพเจ้าแห่งแสงสว่างก็เป็นคนแบบนั้นจริง แม้ว่าเชอรี่คิดแบบนั้น แต่นางก็ไม่ได้พูดออกมาดัง ๆ นางค่อยๆ วางสมุดบันทึกของเทเรซาไว้ข้างเตียง

“อืม มันเป็นเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมจริงๆ มันจะต้องได้รับการตอบรับเป็นอย่างดีอย่างแน่นอน”

เชอรี่กล่าวคําซึ่งขัดต่อมโนธรรมของนาง

จากการช่วยเหลือของเชอรี่ แม่ชีโพสต์เรื่องของนางในกระทู้ย่อยหอสมุดไร้การเคลื่อนไหวของกระทู้จอมเวทย์

เทเรซารู้สึกไม่สบายใจระหว่างรอ หลายนาทีต่อมา คําตอบแรกปรากฏขึ้นใต้โพสต์ของนาง

หนังสือนี่น่าสนใจมาก ผู้โพสต์: เฟย์

“มีคนกําลังอ่านอยู่… เฟย์ ชื่อนี้ฟังดูคุ้นๆ”

หลังจากอ่านคําตอบของผู้อ่านคนแรก อารมณ์ที่ไม่สบายใจของเทเรซาก็ถูกแทนที่ด้วยความสุขและความตื่นเต้นในทันที แต่นางยังคงรู้สึกเหมือนชื่อเฟย์คุ้นเคย

นางเปิดตัวควบคุมเกมของกระทูจอมเวทย์ในไม่ช้า นางพบโพสต์ดังกล่าวในกระทู้ย่อยที่มีการตอบกลับมากที่สุด

“วิธีทําให้คนแคระหมวกแดงอยู่รอดจนจบ” ผู้โพสต์: เฟย์

ย้อนกลับไปในตอนนั้น เทเรซาสามารถเอาชนะด่านแรกได้สําเร็จหลังจากอ่านโพสต์นั้นเท่านั้น

“เจ้ารู้จักนางเหรอ?”

เทเรซาส่ายหัวกับคําถามของเชอรี่ เนื่องจากเทเรซาไม่เคยออกจากโบสถ์ นางจึงไม่รู้ว่าเฟย์เป็นใคร

“แต่นางต้องเป็นคนใจดีมาก” เทเรซาพูดด้วยน้ําเสียงมั่นใจอย่างมาก