Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 202
AC 202: บ้าน
“ในที่สุด!” อันเฟย์กล่าวพลางมองดูโมร่ามาชในระยะไกล
หลังจากที่เขาโจมตีกองทัพ ซานซา และต่อสู้กับทหารรับจ้างเขาใช้เวลาอีกสองวันในป่าจักรวรรดิซานซา ต้องตระหนักว่าพวกเขาไม่ใช่เป้าหมายที่ง่าย และการส่งกลุ่มเล็ก ๆ จะไม่ประสบความสําเร็จการค้นหานสุดลงและไม่มีใครมองหาปัญหากับพวกเขา
หลังจากแน่ใจว่าทหารของ ซานซา ออกไปหมดแล้ว อันเฟย์, ซูซานนา และ ริสกะ ก็หันไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ พวกเขาทั้งหมดกังวลเรื่องโมร่ามาชเป็นอย่างมาก ถ้าดาร์ดานิบรีตัดสินใจไปที่โมร่ามาชจริงๆ พวกที่ถูกทิ้งไว้ก็คงไม่มีใครเทียบได้กับจ้าวจอมเวทย์ แม้ว่าทั้งสามคนจะไม่ช่วยอะไรมากแต่พวกเขาก็ต้องกลับไป
อันเฟย์ ได้เรียนรู้มานานแล้วว่าความกลัวไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ สิ่งที่กําลังมาก็จะมาไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบางครั้งการไม่กล้าสร้างโอกาส สิ่งล้ําค่าที่สุดที่เขาสามารถมีได้คือความกล้าหาญและความหวังหากปราศจากสิ่งเหล่านั้น เขาก็ดีพอๆ กับความตาย
นอกจากนี้ อันเฟย์ ไม่ต้องการหนีตลอดไป ไม่เช่นนั้นเขาจะอยู่ที่เกาะการเลือกไปอยู่กับซาอูลและเออร์เนสต์และเป็นลูกศิษย์ของซาอูลหมายความว่าเขามีหน้าที่รับผิดชอบ บางครั้งเขาก็ไม่มีทางเลือกอันเฟย์ แค่อยากจะภูมิใจและไม่ละอายเมื่อได้พบกับซาอูลอีกครั้ง
อันเฟย์ มักจินตนาการถึงผลลัพธ์ที่แย่ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เมื่อเขาวางแผน แม้ว่าเขาจะรู้ว่ามันจะเป็น ผลลัพธ์ที่ไม่น่าเป็นไปได้จ้าวดรูอิดบรูซูเรียโนดูเหมือนบุคคลสําคัญเมื่อพิจารณาจากวิธีที่เขากล่าว เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับซาอูล สลันบรี ก็ดูเป็นมิตรเช่นกันตราบใดที่พวกเขาอยู่ใกล์ดาร์ดานิบรีจะไม่ทําอะไรเลย
การฆ่า อันเฟย์ อาจไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่การสังหารชาวเมืองโมร่ามาช ทั้งหมดจะกลายเป็นหัวข้อข่าวดาร์ ดานิบรีเป็นจอมเวทย์ในราชสํานักและน่าจะรู้ดีว่าการกระทําดังกล่าวจะส่งผลกระทบกับเขาและจักรวรรดิซานซาอย่างไร
แม้ว่า อันเฟย์ รู้ว่าไม่น่าเป็นไปได้ที่ดาร์ดานิบรี จะโจมตี โมร่ามาช เขาก็ยังรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นเมือง
ซูซานนาเดินเคียงข้างอันเฟย์และยิ้มหวานเมื่อได้ยินเขาเรียกโมร่ามาชกลับบ้าน
“ริสกะ ไปตรวจสอบทางเข้าอุโมงค์” อันเฟย์ กล่าว
“เอาล่ะ” ริสกะ กล่าวพลางลอยขึ้นไปในอากาศ
“ซูซานนา” อันเฟย์เรียกเบาๆ
“หือ?”
“เจ้าคิดว่าบ้านควรเป็นอย่างไร” อันเฟย์กล่าวอย่างระมัดระวัง เขาต้องการทราบว่าซูซานนาชอบเป็นพิเศษหรือไม่ ด้วยวิธีนี้ เขาสามารถตกแต่งบ้านตามรสนิยมของซูซานนา และทําให้นางประหลาดใจ
“เตียงใหญ่นุ่ม อบอุ่น ครัวที่สะอาด นั่นคือทั้งหมดที่ข้าต้องการในบ้าน” ซูซานนากล่าว
“ครัว? เจ้ารู้วิธีทําอาหารไหม”
“แน่นอน ข้าทําได้” ซูซานนากล่าวอย่างภาคภูมิใจ
“ข้าหวังว่าข้าจะได้ลองทําอาหารของเจ้าบ้าง” อันเฟย์ กล่าวพร้อมยิ้ม “แต่ซูซานนา ดูเหมือนเจ้าจะขาดอะไรไปในบ้านนะ”
“มันคืออะไร?”
“คิด” อันเฟย์ กล่าว
“จริงสิ ข้าพลาดอะไรไปหรือเปล่า”
อันเฟย์ โน้มตัวและกระซิบข้างหูของนาง “ข้า”
ซูซานนาหน้าแดงอย่างโกรธจัดและผลักเขา “ใครจะสน” นางกล่าวอย่างประหม่า
“อ้อ แล้วก็อีกอย่าง”
“หุบปาก” ซูซานนากล่าว กระโดดออกจาก อันเฟย์ แล้วเอามือปิดหู “หุบปาก. อย่าแม้แต่จะกล้า ถ้าไม่มีอะไรจะกล่าวจริงจังก็อย่ากล่าวเลย”
“ข้าจริงจังมาก” อันเฟย์ กล่าวเขามองที่ซูซานนาและแสดงสีหน้าจริงใจให้มากที่สุด
“คราวนี้อะไรอีกล่ะ” ซูซานนาขมวดคิ้วและถาม
“เด็กหรือเด็กสองสามคน” อันเฟย์ กล่าวหัวเราะ เขาวิ่งลงเขา ทุกย่างก้าวที่เขาก้าวไปนั้นกําลังเหยียบใบมีดลม สําหรับผู้ที่ต้องการพัฒนาทักษะให้สมบูรณ์แบบ มีโอกาสมากมายให้ฝึกฝนในชีวิตประจําวัน
ซูซานนามองไปที่อันเฟย์และยิ้ม ถ้าอันเฟย์ยังอยู่นางคงเขินอาย ตอนนี้เขาไม่ได้ดู ไม่มีอะไรต้องปิดบังอันเฟย์ กล่าวถูกเกี่ยวกับสิ่งที่นางต้องการในบ้าน
“ทําไมเจ้าไม่ตามข้ามาล่ะ” อันเฟย์ หยุดและถาม “ทําไมยิ้มแบบนั้นล่ะ”
“ทําไมถึงสนใจล่ะ” ซูซานนาถามพลางเลิกคิ้ว
“เจ้าดูเหมือนสุนัขจิ้งจอกที่เพิ่งกินไก่” อันเฟย์กล่าว “อา ข้าเห็น เจ้าต้องการลูกด้วยใช่ไหม”
ซูซานนาคิดว่า อันเฟย์ จะพยายามวิ่งหากนางไล่ตามเขาและจะไม่จบประโยค อย่างไรก็ตาม อันเฟย์ ไม่ได้พยายามวิ่ง เขาแค่ยืนอยู่ที่นั่นและรอขณะที่ซูซานนาเดินลงไปหาเขา ทั้งสองสบตากันแต่ไม่ขยับเขยื้อนผู้หญิง บางคนชอบสิ่งเล็กๆ น้อยๆ เช่น การกอดและจูบ ในขณะที่บางคนชอบเก็บตัวมากกว่าซูซานนามักจะเป็นคนห ลัง นางจะเฆี่ยนตีก็ต่อเมื่อนางอายเกินไปตอนนี้ ขณะที่นางจ้องมองเข้าไปในดวงตาของ อันเฟย์ นางไม่รู้ว่านางควรทําอย่างไร
อันเฟย์ ยกมือขึ้นที่ศีรษะของนาง “ซูซานนา?” เขากล่าว น้ําเสียงของเขาทุ่มลึกและอ่อนโยน และทําให้ใจของซูซานนาเต้นระรัว
“มันคืออะไร?” ซูซานน่าถาม
“ความฝันของเจ้าก็เป็นความฝันของข้าเช่นกัน ข้าจะพยายามทําให้ดีที่สุดเพื่อทําให้เป็นจริง”
“อะไรนะ..” ซูซานนาเบิกตากว้าง โดยตระหนักว่า อันเฟย์ กําลังหมายถึงอะไร นางเอื้อมมือไปด้วยความเขินอายและพยายามคว้าแขนของเขาไว้
อันเฟย์ กระโดดกลับเพื่อหลีกเลี่ยงการรุกของนาง เขากระโดดขึ้นไปบนใบมีดลมที่ผลักตัวเองให้ห่างจากนางสิบฟุต
“อยู่ในที่ที่เจ้าอยู่!” ซูซานนาเรียกด้วยความโกรธ นางเรียกพลังต่อสู้ออกมาและไล่ตาม อันเฟย์ อาจเป็นเพราะนางเชื่อใจ อันเฟย์ มากเกินไป นางจึงยอมให้เขาหลอกนางครั้งแล้วครั้งเล่า
ทั้งสองวิ่งเข้าไปในเมืองและไปถึงด้านหลังเมืองในเวลาไม่นาน สิ่งนี้ทําให้ ริสกะ กลัวซึ่งกําลังตรวจสอบเครี่องหมายที่พวกเขาทิ้งไว้ก่อนออกเดินทาง
“มีอะไรเกิดขึ้น?” เขาถามอย่างกังวล
“ใช่” อันเฟย์กล่าว
“ไม่! ริสกะ อย่าไปฟังเขา” ซูซานนากล่าวตาม อันเฟย์
“อะไร?” ริสกะ ขมวดคิ้วและถาม
“อย่ากังวลไปเลย”
ริสกะ ถอนหายใจและส่ายหัว จากนั้นเขาก็หันกลับมาตรวจสอบเครื่องหมาย
“ไม่มีใครมาที่นี่ใช่มั้ย” อันเฟย์ถาม เขาเตือนคริสเตียนหลายครั้งว่าพวกเขาไม่ควรออกจากอุโมงค์เว้นแต่ อันเฟย์, ซูซานนา และ ริสกะ จะกลับมาถ้าเครื่องหมายหายไป แสดงว่ามีคนนอกอยู่ที่นั้น
“มันสมบูรณ์แบบ” ริสกะ กล่าวขณะเดินไปที่ทางเข้าอุโมงค์ “ไม่มีใครอยู่ที่นี่ตั้งแต่เราจากไป”
อันเฟย์ เรียกดาบไฟของเขาและตาม ริสกะ ทั้งสามคนรีบพบประตูสู่อุโมงค์และเคาะประตูเหล็กบานใหญ่
ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงเงียบก็ถามว่า “นั่นใคร?” ถ้าทั้งสามคนไม่หยุดนิ่ง พวกเขาจะพลาดมันไป
“เราเอง” อันเฟย์เรียก
“พวกเจ้ากลับมาแล้ว!” อันเฟย์ จําเสียงของคริสเตียนได้ “อย่างรวดเร็ว! เปิดประตู เฟลเลอร์ไปบอกทุกคนพวกเขากลับมาแล้ว!”
ประตูเปิดออกช้าๆ พร้อมกับเสียงโซ่ที่ดังลั่น หลังจากที่ อันเฟย์, ซูซานนา และ ริสกะ เดินผ่านมา ประตูก็ปิดลงอย่างช้าๆ
ห่างออกไปประมาณหนึ่งร้อยฟุต คริสเตียนก็ปรากฏตัวขึ้นจากอุโมงค์ด้านใดด้านหนึ่ง “ยินดีต้อนรับกลับ!” เขากล่าวอย่างมีความสุข เสียงของเขาสูงมาก และเขาเดินเร็วมากโดยกางแขนออกปกติแล้ว คริสเตียนเป็นคนเก็บตัวและเงียบ และไม่ยอมให้อารมณ์แสดงออกมาโดยง่ายการกระทําของเขาได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าท่าน มีความสุขเหลือเกิน
อันเฟย์ เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มและสวมกอดคริสเตียน เขามองไปที่คริสเตียนและกล่าวว่า “เจ้าหน้าซีดมากตอนนี้เจ้าดูเหมือนเด็กของเล่นที่เหมาะสมแล้ว”
คริสเตียนส่ายหัวและกล่าวว่า “ถ้าเจ้าอาศัเจ้าก็เหมือนกัน”
“ทุกคนเป็นอย่างไรบ้าง? ทุกอย่างเรียบร้อยไหม?”
“ทุกคนเป็นคนดี กลับไปสนทนากันเถอะโอ้ และ แบล็คอีเลฟเว่น กลับมาแล้ว”
“เขากลับมาแล้ว? ข้าคิดว่าเขาพักอยู่ในเมืองภูเขาขาว” อันเฟย์กล่าวด้วยความประหลาดใจ บรูซูเรียโนบอกพวกเขาว่า แบล็คอีเลฟเว่น ถูกโจมตีระหว่างทางไป เมืองภูเขาขาว และได้รับบาดเจ็บสาหัสเขารอดชีวิตมาได้ แต่อันเฟย์ คาดว่าเขาจะอยู่ในเมืองจนกว่าเขาจะอยู่ในสภาพที่ดีขึ้นในการเดินทาง
“นั่นไม่ใช่สําหรับ นักบวชชั้นสูงแห่งแสง สลันบรี เขาจะยังคงนอนอยู่บนเตียง” คริสเตียนกล่าว “เขาเป็น ห่วงพวกเจ้า แต่เขาเป็นห่วงเราด้วย ดังนั้นเขาจึงกลับมาหลังจากพักผ่อนเพียงสองวันมาเถอะ ทุกคนจะมีความสุขมากที่พวกเจ้ากลับมา”