Assassin’s Chronicle - ตอนที่ 201

AC 201: ถูกปลุกเร้า

ดวงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าแล้วทาท้องฟ้าสีทอง ซูซานนามองออกไปไกลๆ อย่างเงียบ ๆ หรี่ตาลง อันเฟย์ นั่งข้างหลังซูซานนา และกอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขา

ซูซานนาพลิกตัวพลิกทั้งคืนนอนไม่หลับ ต่อมาในคืนนั้น นางตัดสินใจลุกขึ้นดูดาวกับอันเฟย์ นางไม่สามารถลืมกลุ่มทหารรับจ้างที่มีทหารรับจ้างเจ็ดคนได้ พวกเขาไล่ตามนางมานานกว่าครึ่งปี นางลืมพวกเขาไปได้อย่างไร

จากอาณาเขตกรัคไปจนถึงจักรวรรดิเอลิเซน จากจักรวรรดิเอลิเซนถึงจักรวรรดิมาโฮ กลุ่มทหารรับจ้างนั้น ไล่ตามนางด้วยลมหายใจอย่างใกล้ชิด เพื่อปกป้องชาลลี นางต้องประสบกับช่วงเวลาที่อันตรายมากมาย และ ในที่สุดก็ซ่อนตัวอยู่ในป่าสัตว์เวทย์

ซูซานนารู้สึกเหมือนกับว่านางมีก้อนหินขนาดมหึมาอยู่บนหน้าอกของนาง และนางหายใจไม่ออกเมื่อนึกถึงอดีตของนาง เวลานั้นเป็นเหมือนนรกสําหรับนาง นางพาชาลลีไปกับนางและต่อสู้กับคนทั้งโลก นางไม่มีใครให้ ความไว้วางใจที่จะช่วยนาง แม้แต่ผู้ชายที่โตมากับนาง บนใบหน้าของเขาดูเหมือนสุภาพบุรุษที่น่าดึงดูด แต่ เขาแทงนางที่ด้านหลัง

ซูซานนาอดไม่ได้ที่จะสัมผัสด้านขวาของนางขณะที่คิดถึงเขา ผู้ชายคนนั้นพานางเข้าไปในกับดักที่กลุ่มทหารรับจ้างตั้งขึ้น พวกเขาวิ่งไปหานางราวกับหมาป่าหิวโหยเจ็ดตัวจากความมืดและล้อมนางไว้ ซูซานนาถูก เอลฟ์คนนั้นยิงเข้าที่ซี่โครงขวา นางยังคงมีรอยแผลเป็นที่จะแสดงให้เห็น

อันเฟย์ จับผมของ ซูซานนา อย่างอ่อนโยนและหลับตาสูดหายใจแรงๆ เขาคิดว่ากลิ่นหอมของผู้หญิงมาจากเครื่องสําอาง แต่ซูซานนาไม่เคยใช้เลย นิยะเคยแนะนําแป้งหอมให้นาง แต่ซูซานน่าไม่ใส่ กลิ่นหอมของ นางมาจากไหน? อันเฟย์ คิดว่าคําถามนี้คุ้มค่าที่จะไตร่ตรองมากกว่านี้

ซูซานนาหันร่างของนางไปครึ่งทางอย่างเงียบ ๆ และจ้องไปที่ใบหน้าของ อันเฟย์ ขณะที่เขากําลังคิดถึง ปัญหาทางชีววิทยาที่ ซูซานนา สามารถปล่อยกลิ่นหอมออกมาได้โดยไม่ต้องใช้เครื่องสําอางซูซานนาเคยคิด ว่านางจะไม่เชื่ออะไรและใครหรือยึดติดกับสิ่งใดหลังจากประสบกับคําโกหก กับดัก และการฆาตกรรมมากมาย นางเพียงต้องการเลี้ยงดูชาลลีและนําของที่เป็นของชาลลีกลับคืนมา อย่างไรก็ตาม อันเฟย์ เข้ามาในชีวิตของนาง พวกเขาสร้างความสัมพันธ์อย่างรวดเร็วและผูกพันกันไม่ว่าจะดีหรือร้าย

ครั้งแรกที่ซูซานนาเห็น อันเฟย์ นางต้องการจะฆ่าเขาอย่างรุนแรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาแขวนนางไว้บนต้นไม้นางต้องการฉีก อันเฟย์ ออกจากกัน นางคิดว่านางจะถูกข่มขืน แต่อันเฟย์จากไปโดยไม่มีความลังเล ใจใดๆ และไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ใกล้ ประสบการณ์ที่ซูซานนาได้หล่อหลอมวิธีคิดของนางเอง ไม่มีใครยอมปล่อย ลูกแกะที่จับได้ง่าย ๆ ตัวหนึ่ง แต่นางได้พบกับคนหนึ่ง

นางไม่น่าสนใจหรือ? ผู้ชายที่มีตาโลภหมายถึงอะไรในตอนนั้น? ซูซานนามั่นใจในรูปร่างหน้าตาของนาง อันเฟย์ มีรอยยิ้มอันขมขื่นบนใบหน้าของเขาเพื่อพยายามปกปิดความจริงที่ว่าเขารู้สึกแย่กับ ซูซานนา ย้อนกลับ ไปในตอนนั้น ซูซานนารู้สึกว่า อันเฟย์ ควรจะเป็นคนที่ไว้ใจได้โดยไม่รู้ตัวขณะที่นางมองเขาเดินจากไปอย่าง รวดเร็ว แน่นอน ซูซานนายังคิดว่าอันเฟย์เป็นคนเลวที่มีมาตรฐานทางศีลธรรมบางอย่างเท่านั้น

เมื่อเวลาผ่านไป ซูซานนา ได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับ อันเฟย์ และเริ่มไว้วางใจเขามากขึ้น อันเฟย์ มีความแตกต่างอย่างมากกับผู้ชายที่นางโตมาด้วย ผู้ชายคนนั้นชอบให้คํามั่นสัญญาที่สวยงามและบรรยายชีวิตที่มีความสุขของพวกเขาในอนาคต อย่างไรก็ตาม สิ่งดี ๆ ถูกสร้างขึ้นด้วยริมฝีปากของเขาเท่านั้น อันเฟย์ ไม่ค่อยสัญญาอะไร แต่เขาทําเพื่อนาง

เช่นเดียวกับครั้งนี้ แม้ว่า อันเฟย์ จะบอกนางถึงข้อแก้ตัวทุกประการในการต่อสู้กับทหารรับจ้างเจ็ดคน ซูซานนา รู้ว่าเป็นเพราะ อันเฟย์ สังเกตเห็นความเกลียดชังที่ ซูซานนา รู้สึกต่อพวกเขา อันเฟย์ ใช้ข้อแก้ตัวเพื่อโจมตีกลุ่มทหารรับจ้างสําหรับนาง ถ้านั่นเป็นเพื่อนสมัยเด็กของซูซานนาเขาคงบอกว่าเขาทําทุกอย่างเพื่อ ซานนา แม้แต่เหตุผลที่แท้จริงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาง เขาสามารถทําได้โดยไม่ต้องอาย อันเฟย์ แก้แค้นให้นาง แต่อ้างว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนางมีความแตกต่างกันมากในการกระทําของพวกเขา

ซูซานนาก็คิดว่า อันเฟย์ เป็นวีรบุรุษ ซูซานนาอยากอยู่กับอันเฟย์ตลอดไป

ในขณะนั้น อันเฟย์ ยังคงคิดเกี่ยวกับคําถามทางชีววิทยาว่า ซูซานนา มีกลิ่นหอมได้อย่างไรโดยไม่ต้องใช้น้ำหอม กลิ่นที่ดีควรเกิดจากเหงื่อและน้ํามันจากผิวหนัง เมื่อเจาะลึกคําถามนี้ ดูเหมือนว่าสัตว์บางชนิดจะดึงดูดเพศตรงข้ามด้วยการหลั่งฮอร์โมน บางที่มนุษย์อาจสืบทอดความสามารถนี้เช่นกัน อันเฟย์ รู้ตัวทันทีว่าเขาไม่ได้ มีเพศสัมพันธ์เป็นเวลานาน

ซูซานนาอารมณ์เสียหลังจากที่นางเห็น อันเฟย์ แยกตัวออกมาขณะที่เขาเล่นผมของนาง ผู้ชายคนนี้ไม่ค่อยแสดงออก เขาไม่เคยบอกนางว่าเขาชอบนางมากแค่ไหนหรือพวกเขาอยู่ที่ไหนในความสัมพันธ์ของพวกเขา ผู้หญิงมักจะอยากรู้

ซูซานนากัดริมฝีปากของนางและเหวี่ยงผมของนางไปที่ใบหน้าของ อันเฟย์ โดยตั้งใจ อันเฟย์ ตกใจ แต่ ทําให้ ซูซานนา หัวเราะ

“เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือไม่?” อันเฟย์ ถามด้วยรอยยิ้ม

“ใช่” ซูซานนาพยักหน้า การคิดถึงเรื่องเก่าๆ ทําให้นางหดหู แต่นางก็รู้สึกดีขึ้นเสมอถ้านางมี อันเฟย์ อยู่กับนาง มันไม่เกี่ยวอะไรกับความแข็งแกร่งของเขาเลย นางเพียงต้องการมีคนที่นางสามารถพึ่งพาได้

“เรานั่งที่นี่มาครึ่งคืนแล้ว กันของข้าเริ่มเจ็บ ไปพักผ่อนกันเถอะ เราต้องเดินทางในวันพรุ่งนี้” อันเฟย์ กล่าว

“ไม่” จ่ๆ ซซานน่าก็ทําตัวเหมือนเด็กน้อย นางเอนหลังและโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของ อันเฟย์ อีกครั้ง

อันเฟย์ กอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขาและทันใดนั้นก็จําได้ว่าเขาไม่เคยเข้าใจคําถามที่เขามีมาก่อน นักฆ่าที่ไม่มีการควบคุมตนเองคือความล้มเหลว อันเฟย์ ไม่เคยมีปัญหาใด ๆ กับการควบคุมตนเอง เจ้าหญิงจากจักรวรรดิซานซาเป็นหญิงสาวที่สวย เก่งที่สุด แต่อันเฟย์ไม่เคยถูกนางปลุกเร้าแม้แต่ตอนที่นางจีบเขา เป็นนิสัย สําหรับ อันเฟย์ ที่จะควบคุมตนเองอยู่เสมอ เขาต่อสู้กับแรงดึงดูดจากเจ้าหญิงคนนั้นโดยสัญชาตญาณ

อันเฟย์ ชอบ ซูซานนา เพราะนางได้รับความไว้วางใจจากความกล้าหาญและการแสดงของนางในสนามรบมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างการจีบซูซานนากับเจ้าหญิงคนนั้น อันเฟย์ เริ่มรู้สึกกระตุ้นเมื่อมี ซูซานนา อยู่ ในอ้อมแขนของเขา ซูซานนาดูเหมือนจะรู้สึกแบบเดียวกันนางเริ่มเหนียวแน่นมากขึ้นและหายใจหนักขึ้นเล็ก น้อย

“อันเฟย์!” ริสกะ ตะโกน เขาฟังดูเหมือนมีคนตีฆ้องที่หัก

อันที่จริง เสียงที่ต่ําและหยาบของ ริสกะ มักจะฟังดูค่อนข้างแมน แต่คราวนี้ อันเฟย์ และ ซูซานนา ฟังดูแหลมคมมาก มันฟังดูคล้ายกับการตีฆ้องที่หักจริงๆ

“เราอยู่บนนี้ ตะโกนเรื่องอะไร” อันเฟย์ตะโกนเสียงดัง

ซูซานนาออกจากอ้อมแขนของอันเฟย์อย่างเงียบๆ ทุกคนรู้ว่ามีการออกเดทกัน แต่ไม่ควรปล่อยให้คนอื่นเห็นว่าพวกเขาสนิทสนมเกินไป

“ฮะ?” ริสกะ ตกใจเป็นครั้งที่สอง เขาไม่แน่ใจว่าทําไม อันเฟย์ ถึงอารมณ์เสีย เขามองไปรอบๆ อย่างสัญชาตญาณเพื่อพยายามคิดเรื่องจะกล่าว “อันเฟย์ ซูซานนาหายตัวไป”

“เจ้าสิหายไป!” ซูซานนาก็ดูไม่ค่อยมีความสุขเช่นกัน

ริสกะ รู้ทันความผิดพลาดของเขา เขากระแอมสองสามครั้งและหักกิ่งไม้แบบสุ่มจากต้นไม้ เขาขีดเขียนลงบนพื้นอย่างไร้จุดหมาย คนหนึ่งคือพี่ชายและหัวหน้าของเขา และอีกคนคือภรรยาในอนาคตของอันเฟย์ เขาต้อง รับมันแม้ว่าพวกมันจะไม่ค่อยดีกับเขา

“อันเฟย์ ทําไมเจ้าไม่ถามถึงอดีตของข้าล่ะ” ซูซานนาถามอย่างเงียบ ๆ ขณะที่นางมัดผม

“ข้ารอเจ้าบอกข้าอยู่” อันเฟย์ ขยับเข้าใกล้ ซูซานนา และจับมือที่อ่อนนุ่มของนาง

“ถ้าไม่ถามก็ไม่บอก” ซูซานนาไม่พอใจกับคําตอบของเขามากเกินไป และกลอกตาไปที่อันเฟย์ อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้ดึงมือของนางจาก อันเฟย์ และปล่อยให้เขาจับมือนาง

อันเฟย์ ยิ้มโดยไม่เถียง เขาจับเอวเล็กๆของซูซานนาด้วยมืออีกข้างหนึ่ง เขาไม่เคยต้องการบอกคนอื่นเกี่ยวกับภูมิหลังและประวัติของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่เคยสนใจที่จะถามใครเช่นกัน

“อันเฟย์” ซูซานนาพึมพําขณะที่นางเอาหัวพิงไหล่ของอันเฟย์

“ไง” อันเฟย์กล่าว

“เจ้าต้องการอะไรมากที่สุด” ซูซานนาถาม

“ชีวิตที่ปลอดภัยและมีความสุข แต่งงานกับผู้หญิงที่ชื่อซูซานนา” อันเฟย์ ไม่ชอบแสดงออก แต่เขาก็ยังรู้วิธี

จีบ

“ข้าเกลียดเจ้า” ซูซานนาผลักอันเฟย์ออกไปเล็กน้อย

“ข้าจะแต่งงานกับเจ้า แม้ว่าเจ้าจะเกลียดข้า” อันเฟย์ พยักหน้าอย่างจริงจัง

ซูซานนาถอนหายใจและกล่าวอย่างเงียบ ๆ “มันไม่ง่ายสําหรับเราที่จะมีชีวิตที่ปลอดภัยและมีความสุข”

“ทําไมเจ้ากล่าวแบบนั้น?” อันเฟย์ถาม

“คิดถึงตัวเอง” ซูซานน่ายิ้ม “เจ้าทําให้ตระกูลของปรมาจารย์ดาบฟิลิปและราชวงศ์ซานซาไม่พอใจเจ้ายัง จับเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิซานซาได้ เรามีศัตรูมากเกินไป”

“แท้จริงแล้ว มีศัตรูมากมาย” อันเฟย์ กล่าวอย่างภาคภูมิใจ “แต่พวกมันไม่ใช่สําหรับข้า”

“จริงจัง?” ซูซานนามองไปที่อันเฟย์ นางไม่เคยจํา อันเฟย์ ที่มีหน้าตาแบบนี้

“ใช่. ฟิลิปเป็นเพียงคนขี้ขลาดขาส่งจดหมายท้าทายให้เขา เขาไม่รับคําท้าของข้าด้วยซ้ํา” อันเฟย์ กล่าว

“จดหมายท้าทาย? เจ้าส่งจดหมายท้าทายให้เขาเมื่อไหร่ ทําไมข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลย?” มันใหญ่มาก ซูซานน่าดูกังวล

“นานมาแล้ว” อันเฟย์กล่าว

“เจ้าเขียนอะไรในจดหมายท้าทายนั่น” ซูซานนารู้สึกประหม่ามากขึ้นเมื่อนางเห็นรูปลักษณ์ที่จริงจังของอันเฟย์ ไม่ได้ส่งหรือรับจดหมายท้าทายโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อทั้งสองฝ่ายส่งและยอมรับจดหมายท้าทายแล้ว จะไม่มีอะไรขัดขวางการต่อสู้ที่เสนอในจดหมายท้าทาย พวกเขาต้องมาต่อสู้แม้ว่าคนใดคนหนึ่งกําลังจะตายจาก ความเจ็บป่วย พวกเขาจะปล่อยให้ตัวเองเป็นชื่อที่ไม่ดีเป็นเวลานานหากพวกเขาไม่ได้มาต่อสู้ แม้ว่าพวกเขาจะป่วยเกินกว่าจะเดินได้ พวกเขาก็ต้องคลานไปที่สนามประลองเพื่อทําตามสัญญา ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะฝ่าฝืนกฎศักดิ์สิทธิ์ของจดหมายท้าทาย

“ข้าได้ท้าทายฟิลิปให้ต่อสู้ในเมืองแบล็ควอเตอร์ในยี่สิบปี มันเป็นข้อตกลงระหว่างเรา” อันเฟย์กล่าว

“เจ้า..” ซูซานนาไม่รู้ว่านางควรร้องไห้หรือหัวเราะดี นางรู้ว่าอันเฟย์ กําลังล้อเล่นกับนาง