Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 179

Chapter 179 การเผชิญหน้าท่ามกลางการต่อต้าน

ซุนเหมิงเดินเตร็ดเตร่ไปตามซอยพร้อมกับมีแร็กดอลล์สามตัวเดินตาม

คิ้วของหญิงสาวขมวดเข้าหากันขณะมองแผนที่จากในจอโทรศัพท์

“ฮั่ม ร้านนี้หายากกว่าที่คิดนะ ลิซซี่ที่รักของฉัน เธออยู่ที่ไหนกันแน่” เธอคิด

ซีซาร์ลอบมองเธออย่างสนใจ

“เห็นอะไรมั้ย” มันเลียจมูกพลางถามเพื่อนๆ

“เห็นอะไร?” ดอาน่าถาม

“ซุนเหมิงมีปัญหาเรื่องทิศทาง เธอหลงตลอดเลย แบบนี้มีหวังเราไม่ถึงที่หมายสักที” แคทเธอรีนตอบพลางขบฟันแน่น

“พวกเราต้องเดินไปถึงไหน” ซีซาร์เสริม ยกอุ้งเท้าขึ้นมา “อุ้งเท้าสีชมพูแสนสวยของฉันกลายเป็นสีดำด่างสกปรกไปหมดแล้ว แบบนี้จะเลียขนยังไงก็ไม่สะอาด ขึ้นต้องเดินแบบนี้ต่อไปมีหวังพองแน่เลย”

“เร็วไปแล้วนะ คิดอยู่แล้วว่าต้องเจอตัว” เธอถอนหายใจ

“พวกเราต้องเดินไปถึงไหน” ซีซาร์เสริม ยกอุ้งเท้าขึ้นมา “อุ้งเท้าสีชมพูแสนสวยของฉันกลายเป็นสีดำด่างสกปรกไปหมดแล้ว แบบนี้จะเลียขนยังไงก็ไม่สะอาด ขึ้นต้องเดินแบบนี้ต่อไปมีหวังพองแน่เลย”

ขณะครอบครัวแร็กดอลล์ต่างคร่ำครวญกับโชคชะตา ชายสวมชุดดำกว่าสิบคนก็ปรากฏตัวขึ้นพวกเขาล้อมพวกมันไว้ในตรอกเล็กๆ จนไร้ทางออก

ซุนเหมิงคิ้วขมวดเข้มขึ้นขณะมองเจ้าหน้าที่อะพอสเซิลที่ขวางทางเธออยู่

“ซุนเหมิง ฉันคิดว่าเธอเล่นสนุกมาพอแล้ว ถึงเวลาแล้ว” หนึ่งในกลุ่มเจ้าหน้าที่พูดขึ้น

“เราจะแค่พาเธอกลับไปออฟฟิศไม่ได้ เธอต้องโดนสอบสวนเรื่องที่สร้างความวุ่นวายในเมืองของเรา” เจ้าหน้าที่อีกคนแทรกขึ้น

ชายพวกนั้นไม่ได้ทำให้เธอกังวลหรือกลัวเลยสักนิด ซุนเหมิงยังคงนิ่งอย่างเคย สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด

“จวงจไม่เคยรู้ว่าเขาเป็นชายที่ฝันเป็นผีเสื้อ หรือเขาเป็นผีเสื้อที่อวดอ้างว่าเป็นชาย คุณรู้ทึกเรื่องนี้กันใช่ไหม ความฝันกับความจริงมันไม่เหมือนกัน แล้วคุณจะเชื่อสิ่งที่คุณไม่เคยเห็นหรือไม่เคยได้ยินได้ยังไง”

คำพูดนั้นเพิ่มความตึงเครียดในตรอกเล็กๆ ทันที ใบหน้าของเจ้าหน้าที่เริ่มมีเค้าของความกลัว แต่พวกเขาก็พุ่งตัวเข้าหาเด็กสาว “ยิง!”

ชายที่อยู่ข้างซุนเหมิงและแร็กดอลล์ต่างยิงกระสุนยาสลบใส่พวกเขา

หลายนาทีต่อมา ซนเหมิงเดินออกมาจากตรอกแคบ สีหน้าสงสัยก้มง่วนอยู่กับหน้าจออีกครั้ง โดยมีแมวสามตัวเดินตามออกมา

ราวกับก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครกวนใจเธอมาก่อน

แต่ด้านหน้าก็โดนใครบางคนขวางไว้อีกครั้งเ เป็นหญิงสาววัยกลางคน เธอหัวเราะใส่ซนเหมิง

“ดูดีนี่นา ดูดีเลย อะพอสเซิลพวกนั้นอ่อนแอจริงๆ แต่ก็ถือว่าเก่งที่ล้มพวกเขาได้ด้วยตัวคนเดียว ไม่สงสัยเลยว่าทำไมทางการถึงจับตามองเธอ” เธอว่า

ซุนเหมิงไม่ตอบ เธอหรี่ตามองฝ่ายตรงข้าม ทันใดอีกฝ่ายสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ร่างกายอ่อนยวบจนล้มพับลงไป เธอตกอยู่ในห้วงแห่งควมฝันเรียบร้อยแล้ว ขึ้นในร้านคาเฟ่แมวที่ผ่านๆ มา

ส่วนซีซาร์ ผู้เป็นพ่อ มีความสามารถในการทำลายความทรงจำโดยแตะที่หัวอีกฝ่าย มันลบความทรงจำของฝ่ายตรงข้ามได้นานที่สุด 24 ชั่วโมง

พลังของแต่ละตัวก็มีประสิทธิภาพมากอยู่แล้ว ยิ่งใช้พลังเข้าด้วยกันทำให้ไม่มีอะไรทำพวกมันได้

ซึ่งซุนเหมิงรู้ในจุดนี้ เธอเก็บเรื่องพลังของซีซาร์กับแคทเธอรีนเป็นความลับกับทางการ เพราะเมื่อเธอใช้พลังก็สามารถทำลายหลักฐานได้หมดอยู่แล้ว อย่างเช่นตอนนี้ ในบริเวณนี้ไม่มีกล้องวงจร และซีซาร์ก็ลบความทรงจำของคนในเหตุการณ์ไปแล้ว เธอไม่มีทางทิ้งร่องรอยอะไรไว้ที่นี่

แม้กระทั่งตอนเจอตำรวจก็เหมือนกัน เพียงครู่เดียวพวกเขาก็ตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน และถูกลบความทรงจำ นี่สร้างความอลหม่านได้อย่างมากเพราะไม่มีใครสามารถจำได้ว่าเธอหนีการจับกุมไปได้อย่างไร และไม่มีใครรู้จักพลังของเธอ

“แต่นี่ยังไม่พอ” เธอคิดกับตัวเอง “พลังของแคทเธอรีน ซีซาร์ และดุอาน่าแข็งแกร่งมาก แต่ยังขาดอะไรไป”

“ภาพลวงตาของอลิซาเบธ ฉันสามารถสร้างความวุ่นวายจากความฝันที่แยกออกจากความเป็นจริงได้”

นี่คือเป้าหมายที่แท้จริงของซุนเหมิง

เธอเสี่ยงออกมาตามหาอลิซาเบธโดยไม่สนใจว่าพลังของซีซาร์ แคทเธอรีน และดอาน่าจะถูกเปิดเผยหรือไม่ เธอต้องการอลิซาเบธเพื่อเติมเต็มจิ๊กซอว์ของเธอให้ครบ

เธอยังคงเดินเตร็ดเตร่ต่อไป กระทั่งชายคนหนึ่งหยุดเธอเอาไว้

เขาพึมพำ “อ๋อ ก็สงสัยอยู่ว่าเป็นพลังอะไรกันแน่ เป็นการสะกดจิตรึเปล่า? ทำให้เวียนหัว? หรือทำให้โคม่า? ต้องเป็นอะไรประมาณนั้นแหละ”

คิ้วของซุนเหมิงขมวดคิ้วอีกครั้งก่อนใช้พลังไปที่ชายคนนั้น ทำให้เขาล้มลงในทันที

ครั้งนี้เธอตั้งใจจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่กลับมีบางอย่างแปลกไป

โชคร้ายที่มีอุปสรรคมาขวางเธออีกครั้ง คราวนี้เป็นเด็กชายวัย 7 ขวบกำลังกินอมยิ้มอยู่

“ไม่มีที่ให้หนีแล้วสิ เธอไม่ใช่คนเดียวที่มีพลังพิเศษนะ ดูฉันสิ” เด็กชายว่า พลางแค่นหัวเราะ

“แล้วจะให้ฉันดูอะไรล่ะ” ซุนเหมิงถาม พลางขมวดคิ้ว

เธอรู้สึกสงบใจไม่ค่อยได้ อีกฝ่ายดูเหมือนมีพลังที่ควบคุมคนอื่นได้ชอบกล

เด็กหนุ่มปรายยิ้ม “ไม่ได้อยากเสียมารยาทนะ ที่จริงฉันตั้งใจมาชวนเธอให้เข้าร่วมกับพวกเรา”

“เข้าร่วม? นายเป็นใคร?”

“การมาถึงของซูเปอร์แคททำให้เกิดพลังวิเศษที่เคยเป็นสิ่งในจินตนาการขึ้น และแน่นอนว่าพลังบางอย่างย่อมดีกว่าพลังชนิดอื่น พลังส่วนใหญ่เป็นพลังไร้ประโยชน์และไม่สามารถแก้ไขสิ่งทุจริตบนโลกใบนี้ได้ อะพอสเซิลที่ได้ครอบครองพลังพวกนี้ต้องตกอยู่ในการควบคุมของทางการเท่านั้น” เด็กชายอธิบาย

“แต่ก็มีอะพอสเซิลอย่างเธอ ผู้มีพลังที่แตกต่าง ทำไมถึงลดตัวไปใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดาอย่างนั้น”

“ฉันไม่สนจะร่วมวงกับคนที่ไม่กล้าแม้แต่จะโชว์หน้าตัวเองหรอกนะ” ซุนเหมิงตอบเสียงเย็น

แต่เด็กชายก็ทำให้เธอประหลาดใจ

“งั้นฉันจะให้เธอเห็นตัวฉันที่แท้จริง เป็นไง?”

เธอจ้องเขา

“ตามมาสิ”

เด็กชายพาซุนเหมิงไปอพาร์ทเมนต์แถบชานเมืองที่อยู่ห่างออกไป 1 ชั่วโมง

มีอะพอสเซิลสามคนนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

ชายคนหนึ่งยืนขึ้นเมื่อเห็นการมาถึงของซุนเหมิง แม้เขาจะดูธรรมดาแต่ดูท่าว่าเขาจะเป็นผู้นำของกลุ่ม

“ยินดีต้อนรับ!” เขาพูดอย่างอบอุ่น “นี่จะต้องเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดของเธอ ฉันสัญญา”