Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 137

Chapter 137 ภัยพิบัติ 

อลิซาเบธปล่อยอุ้งมืออกจากมัจฉะและเดินจากไป มัจฉะที่กลับมายืนได้เพียงเลิกคิ้วสงสัยก่อนหันไปถามโรลี่โพลี่ “พวกนายไม่เล่นแบบนี้กันหรอกเหรอ?”

โรลี่โพลี่ไม่สนใจมัจฉะอีกต่อไป มันเพียงคิด ‘หลังจากพลังตื่นแล้วเจ้านี้เปลี่ยนไปบ้างไหมนะ?’

จาวเหยาเดินมาหาแมงโก้ที่โดนรายล้อมไปด้วยซูเปอร์แคททั้ง 4 ตัวและยิ้ม “ยังอำลากันไม่เสร็จเหรอ? ไม่ต้องห่วงนะ ฉันบอกให้คุณหมอใช้ยาตัวที่ดีที่สุดในการผ่าตัดเลย ทุกอย่างจะต้องเป็นไปตามแผน สองสามวันก็กลับมาร้านได้แล้ว”

มัจฉะเลียหัวของแมงโก้ก่อนว่า “โชคดีนะขันทีแมงโก้”

แมงโก้ก็ยังคงไม่รู้เรื่องรู้ราวต่อไปว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง

มันเริ่มรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อจาวเหยาอุ้มมันขึ้นมาก่อนเดินออกจากร้าน

จาวเหยานำแมงโก้ใส่ในกระเป๋าแมวก่อนขับพาไปยังโรงพยาบาลสัตว์สตาร์รี่สตาร์รี่ เพราะฉะนั้นวันนี้ไป๋ช้วนต้องเป็นคนดูแลซูเปอร์แคทที่เหลือ

หลังขับออกมาจากร้านไม่กี่นาที เส้นเลือดที่คอของเขากระตุกขึ้น เสียงแปลกๆ ดังออกมาจากท้องของเขา

จาวเหยาจับท้องตัวเองพลางพึมพำ “เหมือนจะไม่ค่อยดีแฮะ”

จาวเหยาเริ่มปวดท้องอยากจะเข้าห้องน้ำอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดที่ท้องทำให้เขารู้สึกอึดอัด

“ฉิบ!”

สีหน้าของจาวเหยาเริ่มซีด เขารีบหยุดรถข้างถนน เหงื่อเริ่มซึมหน้าผากขณะที่นั่งกุมท้องของตัวเอง

“ทำไมปวดท้องอย่างนี้เนี่ย”

เขาเอื้อมมือไปลดอุณหภูมิแอร์ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

“ทนไว้ ฉันต้องทนไว้”

หากใครเคยปวดท้องถ่ายหนักมาก่อนจะเข้าใจว่ามันทรมานขนาดไหน ในท้องรู้สึกมีคลื่นไหลไปมา จาวเหยาใช้ประสบการณ์ชีวิตยี่สิบกว่าปีของเขาอดกลั้นให้ผ่านช่วงที่ทรมานนี้ไปก่อนจะตรงไปยังโรงพยาบาล เขาจะได้ปลดปล่อยเมื่อส่งแมงโก้ถึงมือหมอแล้ว

แต่ทนได้ไม่เท่าไร ลำไส้ของเขาก็เกิดความเจ็บปวดรุนแรงมากขึ้น

จาวเหยาทุบพวงมาลัยซ้ำๆ อย่างหวังว่ามันจะช่วยให้บรรเทาความเจ็บปวดไปบ้าง แต่เขากลับรู้สึกเหมือนท้องของเขาเป็นภูเขาไฟที่พร้อมปะทุอยู่ตลอดเวลา

“ไม่ได้แล้ว ขืนทนไว้นานกว่านี้ได้มีเละแน่ๆ”

จาวเหยาเงยหน้าขึ้นพลางกำพวงมาลัยแน่น “ต้องหาห้องน้ำเดี๋ยวนี้” เขาพึมพำ

เขาเปิด GPS หาห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดจากที่ที่เขาอยู่

“ฮะ? 10 กิโล? ล้อกันเล่น?”

ท้องของเขาส่งเสียงโครกครากอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าของเขาบูดเบี้ยวทั้งยังดูซีดกว่าเดิม

“อย่าบอกนะว่าต้องหาพุ่มไม้อะ ไม่ได้” จาวเหยาเปลี่ยนไปหาร้าน KFC ที่อยู่ใกล้ที่สุดแทน

“2 กิโล?”

จาวเหยารีบเหยียบคันเร่งเพื่อพาพานาเมร่าของเขาตรงไปยังร้าน KFC ที่ใกล้ที่สุดทันที

5 นาทีต่อมา พานาเมาร่าหยุดอยู่หน้าร้าน KFC สาขาหนึ่ง จาวเหยารีบวิ่งตรงไปยังห้องน้ำทันที

แต่เขาจำได้ว่าทิ้งแมงโก้ไว้ที่รถเลยต้องกลับไปพามันใส่กระเป๋าแมวอีกครั้งก่อนกลับมาที่ร้าน

เมื่อเข้าก้าวเท้าเข้ามาในห้องน้ำ กลิ่นเน่าเหม็นก็ปะทะเข้าที่จมูก

มองของเหลวที่ไม่รู้ว่าคืออะไรบนพื้นและกลิ่นไม่พึงประสงค์ที่ตลบอบอวลในอากาศก็ทำให้เข้าใจแล้วว่าห้องน้ำนี้ไม่ค่อยสะอาดเท่าไร

แต่จาวเหยาก็ต้องจำใจ

ถ้าเขาไม่รีบตอนนี้อาจไปไม่ถึงโรงพยาบาลสตาร์รี่สตาร์รี่ก็เป็นได้

ท้องของเขาส่งเสียงแปลกๆ อีกครั้ง สีหน้าของเขาซีดลง

“ไม่ ทนอีกไม่ได้แล้ว”

จาวเหยาค่อยๆ เดินเข้าไปหาห้องน้ำ

ห้องน้ำในร้านเป็นส้วมแบบนั่งยอง 2 ห้อง และไม่มีห้องไหนว่างเลย ทั้งสองห้องถูกล็อคจากข้างใน

“ฉันจะราดแล้ว!”

จาวเหยาทุบกำแพงอย่างเจ็บปวด ตาเขาแทบหลุดจากเบ้า เส้นเลือดปูดพองออกมา

“ฉันทนไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว จะตายแล้ว”

แมงโก้ที่นั่งอย่างสบายอยู่ในกระเป๋าแมวมองไปรอบๆ ห้องน้ำอย่างสนใจ

ทันใดก็มีเสียงแปลกๆ ดังออกมาจากท้องของเขาอีก จาวเหยาอ้าปากกว้างอย่างทรมาน นิ้วมือหดเกร็งทาบไปกับกำแพง ทั้งยังงอตัวราวกับกุ้ง

“จะตายแล้ว มันจะมาแล้ว”

“ต้องหาทาง” จาวเหยามองประตูห้องทั้งสองที่เป็นที่กั้นเขากับโถส้วม เขากล่าวขอโทษก่อนยกขาขึ้นถีบประตูนั้น และใช้พลังหยุดเวลาทันที

…

หลินเฉิน ผู้ใต้บังคับบัญชาของสารวัตรโฮนั่งสูบบุหรี่ระหว่างทำธุระส่วนตัวอยู่ในห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง

เขามองข้อมูลในมือถือก่อนขมวดคิ้วมุ่น “ไม่ใช่ว่ามีแมวซ่อนตัวอยู่ใน KFC ร้านนี้เหรอ? เมื่อสองสามวันก่อนก็มาที่นี่แต่ไม่เห็นมีวี่แวว อย่าบอกนะว่าหนีไปแล้ว”

ทันใดเขาก็ได้ยินเสียงเคาะกระตูจากด้านนอก “ใจเย็นพี่ชาย เดี๋ยวก็ออกไปแล้ว” เขาตอบกลับไป

เขาใกล้เสร็จกิจเลยเอื้อมมือไปหยิบกระดาษชำระ แต่ไม่ทันที่มือจะเอื้อมถึงก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก

ถัดมาเขาได้ยินเสียงโหยหวน และรู้สึกเย็นช่วงล่าง เขารู้ตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองกำลังนั่งยองอยู่ข้างนอกห้องน้ำ

หลินเฉินตกใจจนพูดไม่ออก

ทันทีที่เขารู้ตัวว่าตัวเองมาปรากฏตัวอยู่นอกห้องน้ำ สิ่งแรกที่เขาทำคือมองห้องน้ำที่เขาเคยเข้า ประตูถูกล็อค และมีเสียงเหมือนใครบางคนปล่อยปะทัดอยู่ข้างใน

“ผู้ชายคนนี้” ดวงตาของหลินเฉินปะทุด้วยความไม่พอใจ “คนๆ นี้ต้องมีพลังพิเศษแน่ๆ” เขาอยากจะพุ่งตัวเข้าไปสั่งสอนบทเรียนให้ชายคนนี้เสียหน่อย เขามองไปยังห้องน้ำห้องเดิมก่อนชั่งใจว่ามีเรื่องต้องคุยมากกว่า

“เฮ้ พี่ชาย” เขาเคาะประตูขณะที่พยายามระงับความโกรธในใจ “ส่งทิชชู่ให้หน่อยได้ไหม?”

คนที่อยู่ด้านในส่งกระดาษชำระมาให้เขาหนึ่งแผ่น

“ทำไมให้มาแค่แผ่นเดียวละ?” หลินเฉินถามอย่างไม่พอใจ

“ข้างในเหลือแค่ 5 แผ่นเองผมกลัวว่าตัวเองจะใช้ไม่พอ เลยให้คุณแค่แผ่นเดียว” จาวเหยาตอบ

เส้นเลือดที่ขมับกระตุก “แต่แผ่นเดียวผมก็ไม่พอเหมือนกัน” หลินเฉินบอก

“ผมเคยเห็นสัมภาษณ์แจ็คกี้ชานว่าเขาใช้ทิชชู่แค่ครั้งละสองแผ่นเท่านั้น คุณควรเรียนรู้จากเขานะ”

หลินเฉินโมโหมากขึ้น “เขาบอกว่าใช้ครั้งละสองแผ่น ไม่ใช่ใช้ทั้งหมดสองแผ่น ผมจะทำความสะอาดยังไงด้วยทิชชู่แค่แผ่นเดียว?”