Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 126

Chapter 126 โกนหัว 

เสียงร้องไห้ของอลิซาเบธดังแหลมขึ้นมาในหัวของจาวเหยา

“ใคร?”

“ใครทำแบบนี้!?” อลิซาเบธตะโกน “ใครโกนหัวของฉัน?”

จาวเหยายืนอยู่ข้างหลังก้มลงลูบหัวของอลิซาเบธ

โรลี่โพลี่อ้าปากหาวก่อนปีนขึ้นมาบนที่นอน บนหัวของมันก็ไร้เส้นขนเช่นเดียวกัน เหลือไว้แต่หนังหัวสีดำเท่านั้น

“มีอะไรเหรอ?” มันมองอลิซาเบธก่อนลูบหัวตัวเอง “ทำไมวันนี้รู้สึกเย็นๆ”

ลูกฝุ่นก็บิดขี้เกียจตามออกมาจากที่นอน จาวเหยาตกใจอีกครั้งที่เห็นว่าหัวของลูกฝุ่นก็ยังโดนแบบเดียวกัน

ในตอนนั้น แมวทั้งสามเหมือนคนวัยกลางคนที่มารวมตัวกันเพื่อปรึกษาปัญหาหนังศีรษะ

และแมวที่ไม่มีขนก็เหมือนผู้หญิงที่ไม่ได้แต่งหน้า

โรลี่โพลี่และลูกฝุ่นต่างกรีดร้องอยู่หน้ากระจกเมื่อพบว่าขนบนหัวของมันหายไป

หลังจากนั้นไม่นาน มัจฉะเดินหาวหวอดพร้อมกับส่ายหางออกมาจากห้องนอน

น่าแปลกใจที่มันเป็นเพียงตัวเดียวที่ไม่ได้ถูกโกนขนหัวออก มันระเบิดเสียงหัวเราะเยาะเย้ยออกมาทันที “ฮ่าๆๆๆๆ! พวกนาย… ฮ่าๆๆๆๆๆ… พวกนายโคตรน่าเกลียดเลย!”

พอเห็นปฏิกิริยาของมัจฉะในสภาพที่ขนบนหัวยังอยู่ครบ อลิซาเบธ โรลี่โพลี่ และลูกฝุ่นต่างจ้องหน้ามัจฉะอย่างอาฆาต ดวงตาสีเข้มของมันฉายแสงแห่งความแค้น

“ต้องเป็นแกแน่นอน ไอ้แมวโง่!” ดวงตาของอลิซาเบธปะทุไฟแห่งความโกรธแค้น แต่ลุคหัวล้านในตอนนี้ทำให้มันดูไม่น่ากลัวเลยสักนิด

มัจฉะยิ้มกว้างอย่างมั่นใจก่อนกรอกตา “หา? ใครบอกว่าฉันทำ? มีหลักฐานเหรอ? มีหลักฐานไหมล่ะว่าจอร์จมัจฉะเป็นคนทำ?”

มัจฉะหายตัวไปปรากฏตัวข้างอลิซาเบธและใช้อุ้งเท้าลูบหัวของอีกฝ่าย ทั้งยังถูไปมา “โลกนี้ต้องใช้หลักฐานนะจ๊ะแม่สาวน้อย ไม่มีหลักฐานก็อย่ามาโบ้ยกันมั่วซั่ว อย่างนี้ฉันยื่นฟ้องข้อหาหมิ่นประมาทได้นะรู้ไหม? คุยกับทนายฉันได้นะถ้าเธอต้องการ”

ขณะเดียวกันมันก็หัวเราะกับตัวเองอย่างเริงร่า ‘หัวล้านอย่างนี้ต้องเสียคะแนนโหวตอย่างน้อย 30 คะแนนแน่ๆ! รางวัลดาวเด่นประจำเดือนต้องเป็นของฉัน!’

“โทษตัวเองเถอะที่ไม่รู้จักระวังตัว นี่แหละคือการแข่งขันที่แท้จริง เพื่อรางวัลที่ต้องการแล้ว จอร์จมัจฉะสามารถลงมือทำอะไรก็ได้เพื่อคว้ามัน…”

“ไอ้แมวชั่ว!” อลิซาเบธตบหน้ามัจฉะอย่างแรง

“ไอ้สารเลว…”

“ไปตายซะ”

พลังหยุดเวลายังอยู่ในช่วงคูลดาวน์ อลิซาเบธฟาดไปที่ปากมัจฉะอีกรอบ

“เฮ้ หยุดนะ! ขืนตบอีกทีฉันจะเรียกตำรวจแล้ว”

“เรียกตำราจ?” อลิซาเบธตบไปอีกฉาด มันขึ้นไปนั่งบนหลังคอของมัจฉะ

การกัดคอของศัตรูเป็นสัญชาติญาณหนึ่งของแมว เมื่อใดที่มันสู้กัน มันจะพยายามกัดคอของอีกฝ่าย และเมื่อถูกกัดคอมันจะไม่สามารถขยับตัวต่อไปได้

มัจฉะโดนกัดที่คอเลยไม่สามารถขยับตัวได้ เริ่มส่งเสียงโหวกเหวกทันที “นี่มันฆาตกรรมแล้ว! เธอมันฆาตกร!”

“นายอยากเป็นดาวเด่นมากใช่ไหม?” อลิซาเบธยังคงกัดคอพลางใช้อุ้งเท้าตบหัวของมัจฉะไปด้วย

“คิดว่าจะชนะด้วยหน้าอย่างนั้นเหรอ?”

“ไอ้นี่!” อลิซาเบธกางกรงเล็บและยื่นไปตรงหน้า “มาดูกันว่าหน้าแบบนี้ยังจะเป็นดาวเด่นได้อยู่ไหม!”

โชคดีที่หมดเวลาคูลดาวน์พอดี มัจฉะหายตัวไปกลางอากาศ ถัดมาจึงเห็นมันไปหลบอยู่หลังจาวเหยาที่ยื่นอยู่ห่างออกไป

“จาวเหยา จาวเหยา!” มันเกาะขาจาวเหยาพลางร้องขอความช่วยเหลือ “อลิซาเบธจะฆ่าฉัน! เป็นแบ็คอัพที! ปกป้องมัจฉะน้อยตัวนี้ด้วย!”

จาวเหยากรอกตาและดึงขามัจฉะออก “นายใช้พลังหยุดเวลาเพื่อโกนหัวพวกนั้นตอบหลับใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ฉันนะ! จะเป็นฉันได้ยังไง!?” มัจฉะมองจาวเหยาด้วยท่าทางใสซื่อ “คงจะเป็นซูเปอร์แคทบ้าพลังสักตัวที่แอบเข้ามาในบ้านเราตอนกลางคืนแล้วโกนหัวเจ้าพวกนั้น!”

“มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะเชื่อนาย!” จาวเหยาโยนมัจฉะกลับไปหาอลิซาเบธ โรลี่โพลี่ และลูกฝุ่นที่นอนรออยู่ เสียงกรีดร้องตามมาไม่หยุดเมื่อทั้งสามพยายามแก้แค้นจนขนสีส้มของมัจฉะฉีกขาดปลิวว่อนไปทั่วห้อง

เมื่อแมวทั้งสามหัวโล้นไปแล้ว การสร้างสกินต้องเป็นเรื่องยุ่งยากแน่

จาวเหยาเจอตุ๊กตาไหมพรมตัวน้อยที่เคยซื้อมาให้สมัยมัจฉะยังอยู่ตัวเดียว เขาซื้อมาเพราะไม่อยากให้มันรู้สึกเหงา

จาวเหยาดึงไหมพรมออกจากตัวตุ๊กตาและเดินไปหามัจฉะที่นอนราบบนพื้นเหมือนแมวตาย รอบๆ ตัวมันเต็มไปด้วยขนสีส้มกองสะเปะสะปะ

เขากระแอมไอก่อนประกาศ “เอาละ เอาละ อย่าเผลอรุนแรงจนฆ่าเขาล่ะ วันนี้เรายังมีงานต้องทำ”

จาวเหยาแปะไหมพรมที่ดึงออกมาจากตุ๊กตาวางบนหัวของโรลี่โพลี่ โรลี่โพลี่เพียงมองแล้วร้อง “มันไม่เวิร์คหรอก มันบางเกินไป!”

“ฉันว่าดีกว่าไม่มีอะไรบนหัวเลยนะ” จาวเหยาลูบคางก่อนพูดต่อ “งานมีคืนนี้แล้ว เราไม่มีเวลามาก เอาแบบนี้ไปก่อนเถอะ” เขาจัดการวางไหมพรมลงบนหัวโรลี่โพลี่เพิ่ม

จาวเหยาหันไปช่วยลูกฝุ่นต่อ ลูกฝุ่นเป็นแมวพันธุ์ขนสั้นอยู่แล้ว ขนของมันจึงมีสัมผัสใกล้เคียงกับไหมพรมของตุ๊กตา

อลิซาเบธ แมวตัวที่มีขนหนาและยาวกว่าใคร ทั้งยังมีศีรษะที่ใหญ่ทำให้หัวล้านๆ ของมันเด่นกว่าตัวอื่นมาก

“นี่…” จาวเหยามองหัวอลิซาเบธสลับกับตุ๊กตาในมือไปมา

“ขนนั่นไม่พอใช่ไหม? ไม่เป็นไร ฉันหาวิธีแก้ได้” อลิซาเบธตอบเสียงเย็นก่อนเดินไปหามัจฉะ ทันใดมันก้มหัวกัดขนตรงหัวของมัจฉะอย่างแรง

แคว่ก!

เสียงคล้ายกระดาษขาดเมื่ออลิซาเบธกระชากขนออกมาจากหัวของมัจฉะ

“เมี้ยว!” มัจฉะร้องด้วยความเจ็บปวด “เลือดไหล! เลือดไหลแล้ว! อย่านะ!”

“ยังไงหมอนี่ก็ต้องใส่หมวกบีนนี่อยู่แล้ว มีขนหรือไม่ก็ไม่ต่างกันหรอก” อลิซาเบธคายขนที่มีรอยเปื้อนเลือดนิดๆ ลงบนมือจาวเหยา “ใช้ได้ไหม?”