Am I a God – ฉันเป็นพระเจ้า - ตอนที่ 121

Chapter 121 สนทนาพาที 

ไป๋ช้วนยังคงยุ่งอยู่กับงานที่ได้รับมอบหมายจากจาวเหยา จนจาวเหยาทำภารกิจรายวันเสร็จเรียบร้อยและกำลังเรียกซูเปอร์แคทมานั่งคุย

หลังจากอยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่งทำให้ไป๋ช้วนไม่ตกใจอีกต่อไปที่เห็นจาวเหยาทำท่าเหมือนนั่งพูดคุยอยู่กับแมว เขาคิดว่าจาวเหยามีวิธีสื่อสารกับแมวพวกนั้นไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

มัจฉะ อลิซาเบธ โรลี่โพลี่ และลูกฝุ่นนอนราบลงกับพื้นหน้าจาวเหยา “อีกไม่กี่วันจะเป็นวันเสาร์ เราจะจัดกิจกรรม Star Cats’ Night กัน และฉันจะให้พวกนายทุกตัวเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาใหม่ ยกเว้นอลิซาเบธนะ วันนั้นเราจะปิดร้านตอนสองทุ่ม ถ้างานนี้ประสบความสำเร็จ ร้านของเราจะต้องมีชื่อเสียงมากขึ้นแน่ๆ…”

จาวเหยาพูดได้ครึ่งทาง มัจฉะก็ยกอุ้งเท้าขาวของมันขึ้น

“ว่าไง มัจฉะ?”

“ฉันอยากกินอาหารเย็นตอนเล่นเกม”

“ไม่ ฟังก่อนว่าฉันจะพูดอะไร พวกนายรู้มั้ยว่างานนี้จริงจังแค่ไหน?”

“ดูพวกนายสิ! นอนทั้งวันแถมทำอะไรตามใจ พวกนายไม่มีสปิริตแห่งทีมเลย! ฉันบอกเลยว่าพวกนายเป็นแมวกลุ่มที่ดื้อที่สุดเท่าที่ฉันเคยเลี้ยงมา!” จาวเหยานึกวิธีที่เขาถูกดุเมื่อครั้งยังเด็กและเอามาใช้กับแมวพวกนี้ “ฉันรู้ว่าฉันอาจจะหัวโบราณล้าสมัยไปหน่อย แต่พวกนายจะเข้าใจว่าฉันทำเพื่อพวกนายทั้งนั้น ถ้าไม่ยอมตั้งใจทำงานตั้งแต่ตอนนี้ละก็พวกนายจะจบลงที่ต้องนั่งกินอึของตัวเอง นึกภาพสิว่าถ้าตัวเองทำงานหนักพอและมีเงินใช้ ในอนาคตพวกนายอยากจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

มัจฉะยกแขนขึ้นอีกครั้ง “ขอไปห้องน้ำหน่อยได้ไหม?”

“รอก่อน คิดว่าฉันไม่รู้แผนของนายเหรอ”

“ชิ” มัจฉะไถโทรศัพท์ไปกับพื้น

จาวเหยาจ้องแมวทั้งสี่และพูด “พวกนายคิดว่าฉันไม่รู้ว่าพวกนายเป็นยังไงจริงๆ เหรอ? ฉันเห็นนะว่ามีใครแอบเข้าไปเล่นเกมในห้องน้ำ และขโมยอาหารลูกค้ากินด้วย ไหนจะชอบแกล้งและข่วนแมวตัวอื่น ทำให้ตัวอื่นเป็นแผล”

จาวเหยาเชิดหน้าขึ้น “พวกนายไม่รู้หรอกว่าคนที่อยู่ข้างบนเห็นหมดแหละว่าพวกนายทำอะไร”

ลูกฝุ่นอ้าปากหาวก่อนบิดขี้เกียจ

“บิดขี้เกียจ!? เธอกล้าหลับตอนนี้เหรอลูกฝุ่น? รู้ไหมว่าฉันกำลังพูดถึงใคร? ฉันพูดถึงเธออยู่นั่นแหละ! สองอาทิตย์ที่ผ่านมามีแมวกี่ตัวที่โดนเธอกัด? เป็นหมาบ้าเหรอ?”

ลูกฝุ่นเบ้ปากอย่างไม่ค่อยพอใจก่อนนอนราบไปกับพื้น

อลิซาเบธค่อยๆ ยกแขนขึ้นก่อนว่า “ฉันหิว ขอข้าวหน่อยได้ไหม?”

“อลิซาเบธน้อยของฉัน ฟังสิ่งที่ฉํนจะพูดให้จบก่อนแล้วค่อยไปกินกัน” จาวเหยาตอบ “จำไว้นะพวกนาย พวกเราต้องดูดีที่สุดในคืนกิจกรรม นี่ไม่ใช่เพื่อผลประโยชน์ของฉันแต่เป็นของพวกนายเอง และเราจะเปิดโพลให้โหวตด้วยว่าใครจะเป็นดาวเด่นของเดือนนี้”

“พวกนายอาจไม่รู้แต่การสร้างภาพลวงตาให้พวกนายต้องใช้พลังงานอย่างมาก และฉันไม่สามารถใช้ภาพลวงตากับพวกนายได้ทุกวัน” จาวเหยามองแมวที่ต่างดูไม่ค่อยสนใจก่อนยิ้มน้อยๆ “แต่ผู้ชนะจะได้ใช้สกินใหม่ทุกวัน และเงินรางวัลพิเศษ 500 หยวน และแคทมินต์ไม่จำกัด!”

พอได้ยินดังนั้น แมวทุกตัวต่างหูตั้งและหันมองหน้ากันอย่างต้องการจะฟาดฟันกันด้วยดาบ

“500 หยวน?” มัจฉะเลียมุมปาก ‘ฮิๆๆๆ ถึงเวลาแสดงให้เจ้าพวกนี้เห็นแล้วว่าการแข่งขันนี้โหดขนาดไหน’

ลูกฝุ่นเองก็มีดวงตาส่องประกาย “แคทมินต์ไม่จำกัด?”

“ถ้าฉันเป็นดาวเด่นของเดือน ไม่ใช่แค่ได้เงินรางวัลแต่ยังได้ใส่สกินใหม่ทุกวันด้วย ฉันนึกภาพทุกคนมารุมล้อมฉันได้เลย” โรลี่โพลี่เลียมุมปากตัวเองเช่นกัน ‘โทษทีนะพวกนาย ตำแหน่งนั้นต้องเป็นของฉัน’ มันคิด

“อืมมม” อลิซาเบธมองหน้าแมวแต่ละตัวพลางส่ายหางไปมา “เจ้าพวกขยะไร้ประโยชน์” อลิซาเบธไม่เคยคิดว่าแมวพวกนี้เป็นคู่แข่งของตัวเองด้วยซ้ำ ‘เงิน 500 เอาไปทำอะไรดีนะ?’ มันคิด

แมววิญญาณที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเริ่มสติหลุดไปในอากาศ ‘ตอนแรกก็ไม่ค่อยแน่ใจแต่เหมือนจะเข้าใจแล้ว ต้องเป็นพลังของซูเปอร์แคทแน่ๆ ที่ทำให้จาวเหยาสื่อสารกับแมวพวกนี้ได้’

มันถอนหายใจ “ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว เขาทำให้แมวหันมาสู้กันได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำ อีกเดี๋ยวได้มีนองเลือดแน่นอน”

จาวเหยาเห็นแมวทั้งหมดเริ่มมีขวัญกำลังใจก็พยักหน้ากับตัวเองอย่างโล่งอก “เอาล่ะ! ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ทำงานหนักเพื่อร้านของเรากันด้วยนะ พวกเราจะต้องเป็นร้านที่ดังที่สุดในเมืองและรับเงินมากมายจนใช้ไม่หมด!”

“เย้!” แมวทุกตัวต่างตะโกนรับอย่างพร้อมเพรียง

“ฉันออกแบบรูปร่างให้พวกนายทุกตัวแล้ว ฉันแน่ใจว่าพวกนายจะต้องหล่อสวยกันจนเรียกลูกค้าเข้ามาไม่ขาด พวกนายก็ต้องทำให้ดีด้วยล่ะ”

“โอเค!”

“โรลี่โพลี่ นายก่อนเลย”

แมววิญญาณลอยตัวไปด้านหลังของจาวเหยาและลอบมองการสร้างภาพลวงตาของเขา ร่างอ้วนๆ ของโรลี่โพลี่ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นแร็กดอลล์ จาวเหยาดูวิดีโอแร็กดอลล์ในแล็ปท็อปและค่อยๆ ปรับแต่งรายละเอียดตามอย่างช้าๆ ร่างของโรลี่โพลี่ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปอย่างต่อเนื่อง

แร็กดอลล์มีหัวที่ค่อนข้างแบนเมื่อเทียบกับโรลี่โพลี่ จาวเหยาค่อยๆ วางมือบนหน้าของโรลี่โพลี่เบาๆ และปรับแต่งภาพลวงตาให้เข้ากับหัวของมัน เขาเลื่อนไปจับที่ขาหน้าและย้ายไปที่อื่นจนทั่วร่างกาย ไม่นานโรลี่โพลี่ก็มีสัมผัสที่ตรงกับรูปร่างเสียที

“จาวเหยา จาวเหยา วาดขอบตาให้ฉันด้วยได้ไหม? ฉันอยากเหมือนบริทิชชอร์ตแฮร์ในวิดีโอน่ะ ฉันรู้สึกว่ามนุษย์จะชอบตาแบบนั้นมากกว่า”

“นายมีขนสีดำเป็นลายอยู่บนหน้าอยู่แล้ว ไม่มีใครสังเกตเห็นขอบตานายหรอก ไม่ต้องเติมก็ได้”

“งั้นทำท้องให้เล็กกว่านี้หน่อยได้ไหม? เหมือนฉันจะผอมได้กว่านี้อีก”

“พุงของนายใหญ่เกินไป แบบนี้แหละพอดีแล้ว”

โรลี่โพลี่ลองแขม่งพุงและขออีกครั้ง “ลองจับตอนฉันแขม่วมันดูสิ เถอะน่า ช่วยทำให้มันเล็กลงที!”

“ช่วยไม่ได้…” จาวเหยาเริ่มคลำท้องของโรลี่โพลี่

“แขม่วสิ!”

“ทำอยู่!”

“แขม่วอีก!”

“ลองแล้วแต่ว่ามันเจ็บ…”

“อีกนิดนึง ทนไว้!”

“เมี้ยว!”

จาวเหยาถอนหายใจด้วยความโล่งก่อนปาดเหงื่อที่หน้าผากหลังจากพยายามช่วยให้โรลี่โพลี่มีพุงที่เล็กลง โชคดีที่โรลี่โพลี่มีขนยาวเลยทำให้ปกปิดท้องของมันได้

ด้วยภาพลวงตาของจาวเหยาทำให้โรลี่โพลี่เปลี่ยนรูปร่างจากแร็กดอลล์อวบอ้วนเป็นแร็กดอลล์ที่ผอมขึ้นได้สำเร็จ