เพลิงพิโรธสวรรค์ (Fury towards the burning heaven) - บทส่งท้าย
King of the Battlefield : บทส่งท้าย
‘หากฉันมีทางเลือก ชีวิตของฉันจะแตกต่างไปจากนี้ไหม’
เขาคร่าชีวิตผู้คนมากเกินไป มือของเขาเปื้อนเลือดไม่ว่าจะเป็นคนที่สมควรตายหรือไม่ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ร่วมกับคนอื่นโดยมีกลิ่นคาวเลือดติดตัวอยู่เช่นนี้
เมื่อมูยองคุกเข่าลง เลือตกทะลักออกจากบาดแผลทั่วร่างกาย มันน่ากลัวจนน่า แปลกใจที่เขายังไม่ตายจากการเสียเลือด การที่ต้องต้องเผชิญหน้ากับมือสังหารฝีมือที่สามร้อยคน พร้อมหัวหน้าของพวกมันนั้นมากเกินไป แม้จะเป็นผู้ที่เก่งกาจที่สุดแห่งปานักฆ่าอย่างเขา
‘ช่างเป็นถนนที่ทอดยาวเหลือเกิน’
มูยองพยายามฝืนคลี่ยิ้มออกมาทั้งๆที่เขาจําไม่ได้แม้กระทั่งวิธียิ้มหรือชื่อของตัวเอง ทุกอย่าง เปลี่ยนไปหมดหลังจากที่เขาถูกเรียกตัวไปยังอันเดอร์เวิลด์ ดินแดนนรกที่มีเทพปีศาจเจ็ดสิบสองคนปกครองอยู่
มนุษยชาติค่อยๆถูกเรียกตัวไปเป็นเวลานานแล้วและมูยองเป็นหนึ่งในนั้น เขาต้องปกป้องชีวิตตนเองจากสัตว์ประหลาดทุกประเภทโดยไม่มีเวลาปรับตัว การที่ชีวิตสามารถถูกพรากไปได้ง่ายๆ ทําให้เขาไม่สามารถไว้วางใจมนุษย์คนอื่นได้อีก
หลังจากเข้าสู่อันเดอร์เวิลด์ไม่นานนัก มูยองก็ถูกจับเป็นเชลยของป่าแห่งความตาย ภายใต้อิทธิพลของการปลูกฝังและยากล่อมประสาทเขาจึงกลายเป็นเครื่องจักรสังหาร ไม่มีความรู้สึกใดๆในยามที่เขาลงมือฆ่าคน และมีคนดีๆมากมายที่ต้องตายภายในเงื้อมมือของเขา
มูยองเงยหน้าขึ้นและคิดว่าเขาไม่เหมาะที่จะอยู่ท่ามกลางคนอื่นๆ อีกต่อไป
“ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เห็นท้องฟ้าแบบนี้สินะ”
ท้องฟ้าตอนนี้ชัดเจนอย่างหาที่เปรียบมิได้และดวงดาวเหล่านั้นยังคงสวยงามอยู่เสมอ อย่าง ไรก็ตามมันกลับทําให้มูยองยิ่งเศร้าใจ แม้เขาเองจะอยากเผชิญหน้ากับความตายด้วยรอยยิ้มแต่ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
‘ฉันไม่เคยอยากฆ่าใครเลย’
เขาเกลียดตัวเองที่ไม่รู้สึกอะไรเลยจากการตายของผู้คนเหล่านั้น
‘ถ้าเกิดใหม่ได้อีกครั้งฉันจะเปลี่ยนตัวเองได้รึเปล่า’
การตกเป็นเบี้ยของผู้อื่นทําให้ชีวิตของเขานั้นว่างเปล่า มูยองเอื้อมมือไปสัมผัสร่างไร้วิญญาณ ที่นอนอยู่ข้างๆ ร่างนั้นเป็นขีดและไม่มีการตอบสนองใดๆ อย่างไรก็ตามมูยองต้องการรับรู้ถึงอารมณ์และความอบอุ่นเหล่านั้น
‘ความอบอุ่น…’
แม้มูยองอยากเปลี่ยนแปลงแค่ไหนก็ไม่มีเวลาเหลือสําหรับเขาแล้ว ตวงตาของเขาเริ่มพร่ามัวพร้อมๆกับการเต้นของหัวใจที่เริ่มช้าลง
แต่ถ้า
ถ้าเขายังมีเวลา ถ้าเขาได้รับโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลง
“ ฉัน…ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้”
มูยองเอื้อมมือไปคว้าแสงสว่างเลือนลางที่อยู่ห่างออกไปอย่างเลื่อนลอย