เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ - ตอนที่ 733-734

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 733 การดื่มน้ําส้มสายชู 2

เมื่อจํายหวินเพิ่งได้ยินเจียนอีหลิงพูดถึงฉินชวนแบบนั้น หัวใจของเขาก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที

มีคําพูดบางคําติดอยู่ในลําคอของเขา และเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมา

“แล้วเธอจะให้ฉันพูดอะไรดีล่ะ?”

จํายหวินเชิงพยายามทําน้ําเสียงให้อ่อนลงที่สุด แต่ก็ยังฟังดูรุนแรงกว่าเสียงปกติของเขาอยู่ดี

เจียนอหลิงมีความรู้สึกว่าจ่ายหวินเชิงโกรธ แต่ว่าเธอไม่รู้ว่าเขาโกรธเรื่องอะไร

“ก็แค่…นาย…อย่า…ฉัน…” เจียนอีหลิงพูดตะกุกตะกัก เธอไม่รู้จะพูดอะไร

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอสถานการณ์แบบนี้ และเธอไม่รู้ว่าจะรับมือกับมันยังไง

เหมือนกับว่าในกะโหลกของเธอถูกยัดฝ่ายเข้าไปจนเต็ม ถ้ตามปกติแล้วสมองเธอค่อนข้างรวดเร็ว แต่ว่าตอนนี้มันกลับพังทลายลงไปเสียแล้ว

เมื่อฉันชวนเห็นเจียนอีหลิงพยายามหาคําพูดของเธอ เขาก็ขมวดคิ้วก่อนที่จะพูดว่า “นายท่านเชิง ถ้านายไม่พอใจที่ฉันพูดกับเธอแบบนี้ ฉันจะเปลี่ยนวิธีพูดใหม่ก็ได้ แต่ว่านายไม่มีสิทธิ์ห้ามให้คุณหนูอีหลิงมีเพื่อน ถึงแม้ว่านายจะเป็นคู่หมั้นของเธอก็ตาม”

“นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับคู่หมั้น ไม่จําเป็นต้องให้คนนอกอย่างนายมาเตือนฉัน!”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฉินหงจื้อก็รู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก “นายท่านเชิงนี่คือวอร์ดของลูกชายผม ถ้าคุณมาเพื่อเยี่ยมเขา ตระกูลฉินของผมยินดีต้อนรับ แต่ถ้ามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาแล้วล่ะก็ ตระกูลฉันไม่ขอต้อนรับคุณ!”

เขายังอยู่ในห้องนี้ แต่จํายหวินเชิงยังกล้าพูดกับลูกชายของเขาแบบนี้ได้ยังไง ซึ่งเห็นได้ชัดว่าจ่ายหวินเชิงไม่เคารพพวกเขาแม้แต่น้อย!

เมื่อสัมผัสถึงบรรยากาศระหว่างฉันชวน ฉินหงจื้อ และจํายหวินเชิง ทําให้เจียนอหลิงเริ่มรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก แต่ว่าเธอไม่รู้ว่าจะต้องทํายังไง

ตอนนี้ ฉันหยุฝานบอกได้เลยว่าเจียนอหลิงกําลังเป็นกังวลอย่างมาก

“อีหลิง เธอรู้อะไรไหม นายท่านเชิงไม่ได้โกรธเลย แต่ในทางกลับกันเขากําลังทิ้งเธอกับฉินชวนต่างหากเล่า” ฉินหยฝานพูดขึ้น ซึ่งเธอได้เปิดเผยความจริงออกมาอย่างไร้ความปราณีและโหดเหี้ยม

ที่ผ่านมา จํายหวินเชิงปฏิเสธเธอมาหลายต่อหลายครั้ง แล้วทําไมเธอต้องรักษาหน้าของเขาเอาไว้ด้วย?

“หึงงั้นเหรอ?” เจียนอีหลิงพูดขึ้น ในขณะที่มองจํายหวินเฉิ่งด้วยความสงสัย

เมื่อได้ยินดังนั้น จํายหวินเชิงก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นการแสดงออกของเขาก็เริ่มเขินอายขึ้นมาทันที

แต่ในชั่วพริบตา จํายหวินเชิงก็จ้องไปที่ฉันหยุฝานด้วยดวงตาแข็งกร้าว

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ฉันหยุฝานก็ยิ้มในใจ เพราะนี่คือสิ่งที่น่ายินดีอย่างยิ่ง

จากนั้น ฉันหยุฝานก็พูดกับฉินหงจื้อว่า “พ่อคะ อย่าโกรธไปเลย นี่เป็นเพียงเรื่องโรแมนติกที่เกิดขึ้นระหว่างคนหนุ่มสาวเท่านั้น มันไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่พ่อคิด”

เมื่อได้ยินคําพูดของลูกสาว ฉินหงจื้อก็เข้าใจว่าเมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น

ก็เป็นเรื่องปกติที่คนหนุ่มสาวจะเข้าไปพัวพันกับความรู้สึก ซึ่งตัวเขาเองก็เคยเป็นเด็กมาก่อนเหมือนกัน

คนหนุ่มสาวมีพลังงานมาก ที่พร้อมจะเผาผลาญสิ่งต่างๆรอบตัว และสิ่งนี้จะเริ่มต้นมาจากอารมณ์ และมันไม่ควรขยายไปสู่ความขัดแย้งระหว่างตระกูลฉินและตระกูลย

“อาา…งั้นก็จัดการกันให้ดี อย่ามาสร้างปัญหาที่นี่ก็แล้วกัน” ฉินหงจื้อพูดขึ้น ก่อนจะพาแม่ของฉันชวนออกจากวอร์ดไป โดยเขาได้ทิ้งที่ว่างไว้ให้สําหรับคนหนุ่มสาว

ตอนนี้ สายตาของจํายหวินเชิงไม่กล้ามองเจียนอีหลิงโดยตรง

ในทางกลับกัน เขาพูดอย่างงุ่มง่าม “อืม เราก็ควรจะกลับได้แล้ว”

แต่ทว่า ฉันหยุฝานไม่อยากพลาดโอกาสนี้ เพราะเธอต้องการแก้แค้นจํายหวินเชิง

ดังนั้น ฉันหยุฝานจึงก้าวไปข้างหน้า แล้วโอบแขนเธอไว้กับแขนของเจียนอีหลิง “อีหลิง ในเมื่อเธออยู่ที่นี่แล้ว ทําไมเธอถึงไม่ไปกินข้าวกับเราก่อนกลับล่ะ! ตอนนี้ฉันชวนก็ไม่มีอะไรทํา และเขาจะสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ หลังจากที่เขาทํา IV Test นี้เสร็จแล้ว ฉะนั้นเราไปกินข้าวกัน”

แขนของเจียนอีหลิงถูกฉินหยฝานจับไว้อย่างแน่นหนา เธอไม่สามารถดึงแขนของตัวเองออกได้แม้แต่น้อย

ตอนนี้ ฉันหยุฝานได้รับการเขมันมองอย่างรุนแรงจากสายตาของจํายหวินเชิงอีกครั้ง

แต่ทว่า ฉันหยุฝานแสรั้งทําเป็นไม่เห็นอะไรเลย

ท้ายที่สุด ถ้าสายตาของจํายหวินเชิงทําให้เธอหวาดกลัวได้ เธอคงไม่กล้าไล่ตามเขามานาน หลายปี

บทที่ 734 การดื่มน้ําส้มสายชู 3

“นายท่านเชิง นายคงไม่ได้คิดที่จะขัดขวางอีหลิงไม่ให้มีเพื่อนใช่ไหม? นายจะไม่เอาแต่ใจและไร้เหตุผล ถึงขนาดไม่ปล่อยให้คู่หมั้นออกไปกินข้าวกับเพื่อนใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินดังนั้น จ่ายหวินเชิงก็มองฉันหยุฝานด้วยสายตาเย็นชา

นี่อาจจะเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานที่สุด เท่าที่จํายหวินเพิ่งเคยจ้องมองฉันหยุฝานตลอดหลายปีที่เขารู้จักเธอมา

เฉินหยุฝานรู้สึกมีความสุขมาก ซึ่งเธอชอบล้อเลียนจํายหวินเชิง แต่อย่างไรก็ตาม ในสายตาคนอื่น ดูเหมือนว่าฉันหยุฝานแค่ต้องการดูแลเพื่อนของเธอเท่านั้น

จากนั้น ฉันหยุฝานก็กระซิบข้างหูของเจียนอีหลิงว่า “อีหลิง เธอไม่ได้หวังให้ฉันชวนและจํายหวินเจ๋งกินข้าวด้วยกัน เพื่อจะได้มีโอกาสทําความรู้จักกันมากขึ้นเหรอ? ไม่แน่นะพวกเขาอาจจะเข้ากันได้ดีก็ได้”

เจียนอีหลงคิดว่านี่เป็นความคิดที่ดี

ในทางกลับกัน แทนที่จะรอถูกใส่ร้ายและเข้าใจผิด ปล่อยให้ทั้งสองคนรู้จักกันเสียยังดีกว่า

ไม่มีเหตุผลใดที่ทั้งสองจะเข้ากันไม่ได้เหมือนน้ําและไฟ ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้ แต่พวกเขาก็ไม่จําเป็นต้องกลายเป็นศัตรูเช่นเดียวกัน

“ตกลง พวกเราไปกันเถอะ” เจี่ยนอีหลิงตอบ

เนื่องจากเจียนอหลิงตกลงไป ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จํายหวินเซึ่งจะไม่เห็นด้วย และถ้าหากเขาไม่ตอบตกลง ก็เท่ากับว่าปล่อยให้เจียนอีหลิง ฉันหยุฝาน และฉันชวนไปกินข้าวด้วยกัน

ฉินหยฝานซ่อนแรงจูงใจชั่วร้ายไว้เบื้องหลังการกระทําของเธอ มีความเป็นไปได้อย่างมากที่เธอจะเดินจากไป และปล่อยให้ฉันชวนและเจียนอหลิงอยู่ด้วยกันตามลําพัง

ในเวลานี้ ทั้งสี่นั่งอยู่ที่โต๊ะในร้านอาหารตะวันตกชั้นล่างของโรงพยาบาล แต่บรรยากาศค่อนข้างแปลกประหลาดเล็กน้อย

เจียนอหลิงไม่รู้ว่าจะพูดอะไร หรือทําอะไรดีในตอนนี้

ซึ่งเธอไม่เชี่ยวชาญในเรื่องแบบนี้จริงๆ

เจียนอหลิงแอบมองไปที่ฉันชวน เธอรู้สึกว่าฉากนี้ค่อนข้างแปลกสําหรับคนอย่างฉันชวน

ยังไงก็ตาม ฉันชวนเป็นตัวเอกชายในนวนิยายต้นฉบับ และปัจจุบันเขากําลังนั่งอยู่กับผู้ร้ายสามคนในนวนิยายต้นฉบับ

จํายหวินเชิงสังเกตเห็นเจียนอีหลิงมองไปที่ฉันชวน จนทําให้สีหน้าของเขามืดลง ซึ่งมาพร้อมกับความรู้สึกอึดอัดที่เกิดขึ้นภายในใจ ราวกับว่าเขารู้สึกไม่สบาย

บนใบหน้าของฉันหยุฝานเริ่มปรากฎรอยยิ้มอ่อนโยน จากนั้นเธอก็เริ่มบทสนทนา

“อีหลิง ฉันได้ยินมาว่าเธอกับฉันชวนรู้จักกันมานานแล้ว ตอนนั้นเขาเป็นติวเตอร์ของเธออยู่วงหนึ่ง มีเรื่องน่าสนใจอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่เขาเป็นติวเตอร์ของเธอบ้างไหม?”

“อม ไม่มีอะไรน่าสนใจเกิดขึ้น”

ท้ายที่สุด จะเกิดอะไรขึ้นได้อย่างไร? เจียนอีหลิงใช้เวลาของเธอในการหลีกเลี่ยงฉินชวนแทบจะตลอดเวลา นอกจากเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการเรียนแล้ว เจียนอีหลิงไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษกับฉันชวนเลย

ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันอย่างจริงจัง ซึ่งพวกเขาเริ่มมาพูดคุยกันเมื่อเจียนอีหลิงเริ่มปฏิบัติต่อแม่ของฉันชวนเท่านั้น

แต่ว่า เนื้อหาของบทสนทนาทั้งหมดเน้นไปที่อาการของแม่ฉันชวน

“มิสหมูฝาน เธอไม่มีอะไรจะถามแล้วใช่ไหม?” จ๋ายหวินเชิงถามด้วยน้ําเสียงเย็นชา

เธอจงใจถามคําถามแบบนี้ขึ้นมา

“นายท่านเชิง ทิ้งอีกแล้วงั้นเหรอ? นายไม่อยากฟังเรื่องพวกนี้หรืออย่างไร?” ฉันหยุฝานมองไปที่จํายหวินเชิงอย่างชอบใจ

ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่เธอชอบจ่ายหวินเชิง เธอชอบทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา เธอคิดถึงเขาเวล ที่มีความสุขและเมื่อเวลาที่เธอเศร้า

แต่ว่าเธอไม่ได้ชอบผู้ชายคนนี้อีกต่อไปแล้ว ส่งผลให้เธอไม่จําเป็นต้องมีความเมตตาต่อค่า พูดของตัวเองแม้แต่น้อย

ความเขินอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจํายหวินเชิง เขาพูดออกมาด้วยน้ําเสียงเย็นชา “หยุด ยุ่งเรื่องของคนอื่นได้แล้ว เธอไม่จําเป็นต้องเดาว่าตอนนี้ฉันกําลังคิดอะไรอยู่”

แต่ว่า ฉันหยุฝานไม่ได้กลัวคําพูดของจ่ายหวินเชิง ในทางกลับกัน เธอกลับมีรอยยิ้มที่สดใสยิ่งขึ้นกว่าเดิม

อาา ตอนนี้เธอรู้สึกมีความสุขมาก

ในที่สุด เธอก็ได้แก้แค้นสมใจ

อย่างไรก็ตาม นอกจากเรื่องตลกพวกนี้แล้ว ฉันหยุฝานยังไม่ลืมว่ามีเรื่องที่จะต้องคุยกันอีก

และด้วยเหตุนี้ เธอจึงพูดว่า “ครั้งนี้ เราทุกคนล้วนมีส่วนร่วมในเหตุการณ์เดียวกัน ฉันรู้สึกราวกับว่าผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้ ต้องการให้เราทะเลาะกันเอง”

แต่ทว่า พวกเขากลับมานั่งกินข้าวร่วมกันอย่างเป็นกันเอง

ฉันหยุฝานสงสัยว่าถ้าผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังมาเห็นฉากนี้เข้า คนผู้นั้นจะต้องโกรธมากจนต้องกระโดดโลดเต้นอย่างแน่นอน