เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 174

ตอนที่ 174 การฝึกที่เหี้ยมโหด

ขุนเขารายล้อมเมืองสายฟ้า ปรากฏสายฟ้าแปลบปลาบ และเสียงฟ้าร้องคํารามอยู่ตลอดเวลาเป็นที่ดึงดูดสายตาผู้คนยิ่งนัก

บนยอดเขาแห่งนี้ สามารถมองเห็นสายฟ้าที่หนาแน่น และท้องนภาที่มืดครึมได้ชัดเจนกว่าด้านล่าง ไม่มีแม้แต่แสงสว่างจากดวงตะวันเลยแม้แต่น้อยนิด

ขณะที่หลงเฉินบินอยู่เหนือยอดเขา และมองลงมาจากท้องนภานั้น เขาพบผืนดินที่มีรอยไหม้อยู่เต็มไปหมดและต้นไม้ที่ถูกเผาไหม้เป็นเกรียม

แต่แทนที่หลงเฉินจะเป็นกังวลเขากับยิ้มออกมา และรีบบินลงไปที่ยอดเขาทันที!

“เอาล่ะ ได้เวลาฝึกฝนวิชาเสียที!”

หลงเฉินพึมพําออกมาทันทีเมื่อเหาะลงบนยอดเขา และได้มองหาที่สะอาดๆสําหรับนั่งลงฝึกฝนวิชา

“สถานที่แห่งนี้ช่างเหมากแก่การฝึกวิชาราชันย์ปฐพีและวิชาดาบสายฟ้ายิ่งนัก..” หลงเฉินหันมองไปรอบๆพร้อมกับรําพึงรําพันออกมา

“ดูเหมือนเจ้าจะกระวนกระวายใจ..” ซุนปรากกฏกายขึ้นด้านหลังของหลงเฉินพร้อมกับเอ่ยขึ้น

“ย่อมต้องมีบ้าง.. ต้องเผชิญหน้ากับอสุนีบาตที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ ต่อให้มีร่างกายแข็งแกร่งสักเพียงใดย่อมต้องหวาดกลัวเป็นธรรมดา..” หลงเฉินจ้องมองเหล่าเมฆาบนท้องนภาพร้อมกับตอบเสียงเบา

หลงเฉินนั่งอยู่ในท่าเตรียมพร้อมสําหรับฝึกวิชาราชันย์ปฐพีการฝึกวรยุทธนี้จําต้องอาศัยสองสิ่ง..

สิ่งแรกคือ.. การทําร่างกายให้บาดเจ็บด้วยสายฟ้าทั้งหลายหาไม่แล้วหลงเฉินคงจะมิขึ้นมาเผชิญหน้ากับอสุนีบาตบนยอดเขาแห่งนี้แน่

สิ่งที่สองคือ.. การฝึกไปตามขั้นตอนที่ได้ระบุไว้ในคัมภีร์อย่างชัดเจน

แต่สิ่งที่หลงเฉินเป็นกังวลมากที่สุดกลับเป็นสิ่งแรก!

“ยามข้าต้องการให้อสุนีบาตฟาดลงที่ร่างสายฟ้าเหล่านั้นกลับไม่ผ่าลงมาที่ร่างของข้า ข้าคงต้องหาวิธีให้ มันผ่าลงที่ร่างของข้า…วิชาดาบสายฟ้านี้น่าจะเป็นประโยชน์ต่อการฝึกวิชาราชันย์ปฐพี เมื่อครั้งที่ข้าเลือกวิชานี้ก็มิคิดว่าจะบังเอิญได้เป็นประโยชน์ต่อการฝึกวิชาอื่นด้วยนับว่าไม่เสียหลายที่ข้าเลือกวิชาดาบสายฟ้ามา!” หลงเฉินเอ่ยออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

หลงเฉินนั่งลงกับพื้นดิน และเริ่มทําความเข้าใจกับเคล็ดวิชาของคัมภีร์ดาบสายฟ้าที่อยู่ในความทรงจําของตน เขานั่งศึกษาอยู่เช่นนั้นเกือบสองชั่วยาม และพยายามที่จะทําความเข้าใจกับวิชาดาบสายฟ้าเวลานี้ในห้วง อากาศโดยรอบมีพลังของสายฟ้าอยู่เต็มไปหมดซึ่งจะช่วยหลงเฉินได้ไม่น้อย

จนกระผ่านไปเกือบสามชั่วยามหลงเฉินจึงเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่ท้องนภาเบื้องบน และค่อยๆ เคลื่อนนิ้วลงอย่างช้าๆ หลงเฉินสังเกตเห็นการสั่นไหวของสายฟ้าเบื้องบน แต่เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้นก็อ่อนกําลังลง ไม่ก่อตัวเป็นรูปร่างสมบูรณ์แบบ

หลงเฉินปิดเปลือกตาลง และพยายามครุ่นคิดหาข้อผิดพลาดหลังจากนั้นก็ได้พยายามอีกครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ว่าจะยังคงล้มเหลวทุกครั้ง แต่ในแต่ละครั้งกลับมีความก้าวหน้าเล็กๆน้อยๆเกิดขึ้น

หลงเฉินนั่งฝึกฝนอยู่เช่นนั้นจนกระทั่งผ่านไปสองวัน แต่ก็ยังไม่สําเร็จกระทั่งเข้าสู่ยามเย็นของวันที่สาม หลงเฉินจึงได้ลองพยายามอีกครั้ง

“ดาบสายฟ้า!”

หลงเฉินร้องคํารามก๊กก้อง พร้อมกับยกนิ้วมือของตนชี้ไปที่ต้นไม้ด้านหน้า แต่ครานี้แตกต่างจากหลายครั้งก่อนหน้า บนท้องนภาปรากฏสายฟ้าขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้น ก่อนจะผ่าเปรี้ยงลงไปที่ต้นไม้เบื้องหน้าหลงเฉินต้นไม้ ต้นนั้นพลันกลายเป็นเถ้าถ่านในทันที อสุนีบาตเส้นนั้นผ่าลงบนผืนปฐพี และตามมาด้วยเสียงฟ้าคํารามสนั่นหวั่นไหว

“สําเร็จ!!” หลงเฉินลุกขึ้นยืนร้องตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจในขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ต้นไม้ซึ่งได้กลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว

“ช่างเป็นวิชาที่แข็งแกร่งและน่ากลัวยิ่งนัก!! แต่วิชานี้กลับสูบพลังชี่ในร่างของข้าไปมากทีเดียว!” หลงเฉินพึมพําด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ลองดูอีกสักครั้งดีกว่าดาบสายฟ้า!!”

หลงเฉินร้องคํารามลั่นอีกคราพร้อมกับยกมือขึ้นชี้ไปที่ท้องนภาเบื้องบนก่อนจะเลื่อนนิ้วของตนชี้ไปที่ต้นไม้ใกล้ๆ สายฟ้าเส้นใหญ่ก่อตัวขึ้นท่ามกลางเหล่าเมฆาอีกครั้ง และผ่าลงตรงต้นไม้ที่หลงเฉินชี้ทันที

หลงเฉินนั่งลงบนพื้นพร้อมกับยิ้มออกมา เขาปิดเปลือกตาลงพร้อมกับเอนกายนอนลงบนพื้นพักผ่อน หลังจากที่ได้ฝึกฝนติดต่อกันอย่างหนักเป็นเวลาถึงสามวัน

หลงเฉินได้สังเกตก่อนหน้านี้แล้วว่า บริเวณเขาเหล่านี้มิมีทั้งผู้คนและสัตว์อสูร โดยเฉพาะอย่างยิ่งบนยอดเขาสูงเช่นนี้ เขาจึงมิต้องหวาดระแวงทั้งคนและสัตว์อสูร และสามารถนอนหลับพักผ่อนได้อย่างไร้กังวล สิ่งเดียวที่เขากังวลใจก็คืออสุนีบาตเหล่านี้เท่านั้น ที่ไม่รู้ว่าจะผ่าลงบนร่างของเขาเมื่อใด แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เขารอคอยอยู่เช่นกัน..

หลงเฉินนอนหลับพักผ่อนอยู่บนพื้นดินร่วมหนึ่งชั่วยามก่อนจะตื่นขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนพื้นอีกครั้ง

“เอาล่ะ! ช่วงเวลาสําคัญมาถึงแล้ว!” หลงเฉินพึมพําเสียงเครียดขณะที่เงยหน้าขึ้นมองท้องนภา

“ดาบสายฟ้า!!”

หลงเฉินร้องคํารามออกมาอีกครา แต่ครั้งนี้นิ้วมือของเขาได้ชี้เข้าหาร่างของตนเอง แล้วอสุนีบาตขนาดใหญ่ก็ได้ก่อตัวขึ้นบนท้องนภา

หลงเฉินใช้วิชากายาราชันย์ปีศาจขั้นสุด สร้างความแข็งแกร่งและเกราะป้องกันให้กับร่างกายของตนเองจากนั้นสายฟ้าเส้นใหญ่ก็ได้ฟาดเข้าใส่ร่างของหลงเฉินทันที

“อ๊าก!!!!!!!!!”

ทันทีที่สายฟ้าขนาดใหญ่ฟาดเข้าใส่ร่างของหลงเฉินร้อง เขาก็คํารามออกมาด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวยิ่งนัก มันเป็นความเจ็บปวดในแบบที่เขาเองก็ยังมิเคยได้สัมผัสมาก่อนในชีวิตหลงเฉินรู้สึกราวกับว่ากายเนื้อของเขากําลังจะถูกเผาไหม้เป็นจุน เมื่ออสุนีบตาวิ่งผ่านเข้าไปในกระดูกและเส้นโลหิตทั่วร่างเขาไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้อีกเลยแม้แต่นิดเดียว

และในที่สุด หลงเฉินก็หมดสติล้มลงไปกองกับพื้น!

หลงเฉินนอนหมดสติไปเกือบห้าชั่วยาม เมื่อลืมตาขึ้นมา เขาก็เห็นเพียงแค่เมฆาดํามืดบนท้องนภา ทําให้สามารถจดจํารสชาดและความรู้สึกที่ถูกฟ้าผ่าเมื่อครู่ได้ในทันที

“เจ็บปวดรวดร้าวกว่าที่ข้าคาดคิดไว้มากทีเดียว!!! หากมิได้กายาราชันปีศาจช่วยไว้ ข้าคงต้องสิ้นใจไปแล้วเป็นแน่ ดาบสายฟ้าช่างทรงอานุภาพและแข็งแกร่งยิ่งนัก..” หลงเฉินพึมพําด้วยสีหน้าครุ่นคิด

“เจ้าต้องการจะหยุดฝึกเพียงแค่นี้หรือไม่?” ซุนปรากฏกายขึ้นพร้อมกับเอ่ยถาม

“หยุดรี? นี่ข้าเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น..” หลงเฉินเอ่ยตอบในขณะที่ซุนเอาแต่ยิ้มเมื่อได้ยินคําตอบของเขา

“ดาบสายฟ้า!”

หลงเฉินร้องคํารามกึกก้องอีกครา นิ้วของเขาชี้เข้าหาตนเองอีกครั้ง และในที่สุดหลงเฉินก็ถูกอสุนีบาตฟาดลงใส่ร่างจนหมดสติไปอีกหนึ่งครั้ง

และเมื่อตื่นขึ้นมา หลงเฉินก็ทําเช่นเดิมอีก เขาทําเช่นนี้อยู่หลายครั้งหลายครา จนกระทั่งรู้สึกว่าความเจ็บปวดจาการถูกฟ้าผ่านั้นค่อยๆลดลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งผ่านไปอีกสามวันในที่สุดหลงเฉินก็สามารถเผชิญหน้ากับอสุนีบาตได้โดยที่ไม่หมดสติ และนั่น ทําให้เขามีกําลังใจที่จะฝึกฝนมากยิ่งขึ้น

หลงเฉินยังคงทําให้ฟ้าผ่าตนเองอยู่เช่นนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า นานติดต่อกันอีกสองวัน หลังจากนั้น ต่อให้อสุนีบาตผ่าลงบนร่างของเขา หลงเฉินก็ยังคงสามารถเดินเหินได้เป็นปกติ และหลังจากนั้นไม่เพียงแค่เดินเหินได้ แต่ยังสามารถวิ่งไปได้ด้วยความเร็วสูงอีกด้วยอัตราความเร็วในการวิ่งของหลงเฉินเวลานี้ เหนือกว่าก่อนหน้านับร้อยเท่า แม้อสุนีบาตจะฟาดใส่ร่างของหลงเฉินมากเพียงใด แต่เขากลับสามารถทานทนต่อความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นได้ และเวลานี้ ความสามารถในการต้านทานอสนีบาตของหลงเฉินก็พิ่มขึ้นมากด้วยเช่นกัน

หลงเฉินยังคงฝึกวิชาราชันย์ปฐพีซึ่งเพิ่มความเร็วในการเคลื่อนที่ให้กับร่างกาย และวิชาดาบสายฟ้าที่ยังช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกายของเขาด้วย เวลานี้ความรู้ความเข้าใจ และประสิทธิภาพในการใช้ดาบสายฟ้าของหลงเฉินนั้นค่อยๆเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และยิ่งฝึกฝนมากเท่าใดก็จะยิ่งคล่องแคล่วมากขึ้นเท่านั้น

หลงเฉินอยู่บนยอดเขาแห่งนี้นานมากกว่าเก้าวันแล้ว และเขาก็สัมผัสได้ว่า ความสามารถของตนเองได้แตกต่างจากเดิมเป็นอย่างมาก

“พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเกิดของข้าแล้วนะเจ้าหนู เจ้ายังไม่ยอมฟักออกมาอีกร? เจ้าช่างไม่น่ารักเอาเสียเลยนะ..” หลงเฉินกระซิบกับไข่ในมือด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

หลังจากนั้น เขาก็ได้เก็บไข่กลับเข้าไปไว้ในแหวนบรรจุดังเดิม แล้วกลับไปนอนหลับพักผ่อน..

หลงเฉินตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ และเริ่มฝึกฝนวรยุทธบ่มเพาะต่อ..

เวลานี้หลงเฉินเข้าสู่อาณาจักรแก่นปราณทองคําขั้นที่เก้าชั้นสูงแล้ว อีกเพียงแค่เล็กน้อยก็จะเข้าสู่ชั้นยอดได้ หลงเฉินเริ่มฝึกวรยุทธบ่มเพาะต่ออีกเกือบสองชั่วยาม หลังจากนั้นจึงได้ฝึกวิชากายาราชันปีศาจต่อด้วยการ ถ่ายเทพลังชีในร่างเข้าไปให้กับฤทัยมาร เขาทําอยู่เช่นนั้นอีกร่วมหนึ่งชั่วยามจึงหยุด

หลังจากนั้น หลงเฉินจึงได้ลุกขึ้นยืน และใช้ดาบสายฟ้าสร้างอสุนีบาตให้ฟาดใส่ร่างกายของตนเอง เพื่อเป็นการฝึกวิชาราชันย์ปฐพีซึ่งเป็นวรยุทธเคลื่อนที่

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลงเฉินนั่งลงกับพื้นอีกครั้ง และนําเอาผลไม้ออกมาจากแหวนบรรจุกินแทนอาหาร หลังจากนั้นก็ได้นําไข่ปริศนานั้นออกมาอีกครั้ง

“วันพรุ่งนี้ก็จะเลยวันเกิดของข้าแล้วสินะ! ข้ายังจําวันเกิดในวัยสิบหกปีของตนเองได้ดี พ่อ.. แม่.. ข้าคิดถึงพวกท่านมาก!

หลงเฉินครุ่นคิดถึงเมื่อครั้งที่เขาเลี้ยงฉลองวันเกิดกับครอบครัวบนโลกที่จากมา จากนั้นจึงเริ่มป้อนพลังชี้ให้กับไข่ปริศนาอีกครั้ง แต่ในระหว่างที่หลงเฉินกําลังตกอยู่ในห้วงภวังค์ความคิดนั้น สายฟ้าที่แข็งแกร่งเส้นหนึ่งก็ได้ก่อตัวขึ้น และฟาดลงใส่ร่างของเขา

อสุนีบาตเส้นนั้นฟาดเข้าใส่ร่างของหลงเฉินและไขปริศนาในคราวเดียว เนื่องจากหลงเฉินได้ผ่านการรับอสุนีบาตมามากมายหลายครั้งแล้ว เขาจึงไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันนัก แต่เขากลับเป็นห่วงไขปริศนาในมือที่ถูกฟ้าผ่าเข้าอย่างกะทันหันนั่นเอง

“เจ้าหนู เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?” หลงเฉินรีบสํารวจดูไข่ในมือทันที แต่ก็ไม่พบร่องรอยความเสียหายเลยแม้แต่น้อย

หลงเฉินถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แต่ในเวลานั้น เขากลับได้ยินเสียงคล้ายกับบางสิ่งบางอย่างแตกออกทีละเล็กทีละน้อย และเวลานี้หลงเฉินก็พบว่าได้เกิดรอยร้าวขึ้นบนเปลือกไข่ที่ค่อยๆขยายใหญ่

ขึ้น

ไม่นานนัก.. เปลือกไข่ที่เขาเฝ้าทะนุถนอมก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ และในที่สุดหลงเฉินก็ได้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน..