เทพปีศาจผงาดฟ้า - ตอนที่ 155

ตอนที่ 155 หายไปตลอดกาล

หลังจากที่องค์ชายหญ่หวังออกไปได้ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม องค์หญิงหมิงยู่ก็เข้ามาที่ห้องนอนของเขา..

“พี่ใหญ่!!”

องค์หญิงหมิงยู่ร้องตะโกนเรียกขณะที่เดินเข้าไปในห้องและได้สังเกตเห็นจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนเตียงนางจึงได้หยิบขึ้นมาอ่าน

สองชั่วยามผ่านไป.. หลังจากที่องค์ชายหญ่หวังออกจากวังไปในยามบ่ายแก่ๆในที่สุดเขาก็ขี่ม้าไปถึงสถานที่ที่ระบุไว้ในจดหมายหลังจากที่มองหาทั่วท้องทะเลทราย เขาก็พบกระท่อมเก่าๆทรุดโทรมหลังหนึ่งตั้งอยู่

องค์ชายหญ่หวังรีบเดินเข้าไปในกระท่อม และพบว่าเจียอี้กําลังนั่งรออยู่บนเก้าอี้นางเหลือบมององค์ชายหญ่หวังพร้อมกับยิ้มอ่อนโยนให้เขา

“องค์ชาย ท่านมาแล้ว! เป็นท่านจริงๆ ในที่สุดพวกเราก็ได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง…”

เจียอี้ร้องตะโกนออกมา พร้อมกับวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างขององค์ชายหญ่หวังด้วยดวงตาที่เปียกชื้น..

“ใช่แล้ว.. เป็นข้าจริงๆ! เจียอี้ เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า อีกทั้งยังอุ้มท้องลูกของข้าด้วย แม้ข้าจะไม่สามารถเข้าพิธีแต่งงานกับเจ้าได้แต่เจ้าก็ยังจะเป็นผู้หญิงของข้าตลอดไป เรื่องของเจ้านั้นท่านพ่อเองก็ยอมรับ..”

องค์ชายหญ่หวังเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มอ่อนโยน ในขณะที่มือทั้งสองก็โอบกอดร่างของเจียอี้ไว้เช่นกัน

“อภัยที่ขาทําให้ท่านต้องลําบากเดินทางมาพบข้าถึงที่นี่ แต่ข้ามิอาจเชื่อได้ว่า นั่นจะเป็นจดหมายจากท่านจริงหรือไม่?” เจียอี้เอ่ยตอบด้วยน้ําเสียงที่รู้สึกผิด

“ไม่เป็นไร.. เจ้าอย่าได้คิดมากไป!” องค์ชายหญ่หวังเอ่ยปลอบประโลมด้วยน้ําเสียงอ่อนโยน

“มีผู้ใดตามท่านมาที่นี่ด้วยหรือไม่? ข้าเกรงว่าหากมีผู้ใดมาพบเข้า จะเกิดปัญหากับท่านได้!” เจียอี้เอ่ยถามด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

“มิมีผู้ใดตามข้ามาได้แน่ ข้าระมัดระวังตัวเป็นอย่างดี แม้จะมีคนสะกดรอยตามมา แต่พวกเขาน่าจะกําลังหลงทางอยู่ที่ใดสักแห่ง เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าข้าเป็นผู้ฝึกยุทธขั้นอาณาจักรราชันสวรรค์” องค์ชายหญ่หวังเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มให้หญิงสาว

“พระบิดาของท่านจะมิขุ่นเคืองหรอก ที่ข้าบังอาจส่งจดหมายนัดท่านออกมาพบที่นี่?” หญิงสาวเอ่ยถาม

“ท่านพ่อไม่รู้ว่าข้ามาที่นี่ ข้าสามารถหาข้ออ้างตอบท่านพ่อได้..” องค์ชายหญ่หวังยังคงเอ่ยตอบหญิงสาวด้วยน้ําเสียงอ่อนโยนเช่นเคย

“เช่นนั้นก็ดี!” เจียอี้ยิ้มออกมา ก่อนจะบรรจงจุมพิตริมฝีปากขององค์ชายหญ่หวัง และองค์ชายเองก็จุมพิตนางตอบเช่นกัน

แต่แล้วจู่ๆ ประตูกระท่อมก็เปิดออก..

“คิดไม่ถึงว่าจะมาพบองค์ชายหญ่หวังอยู่ในกระท่อมแห่งนี้ อีกทั้งยังกําลังโอบกอดกับหญิงสาวเสียด้วย! พรุ่งนี้จะมีพิธีวิวาห์ขององค์ชายอยู่แล้ว แต่องค์ชายกลับมาจุมพิตดูดดื่มอยู่กับหญิงอื่นที่นึ่งั้นรึ?ช่างน่าสงสารองค์หญิงยิ่งนักที่ต้องมาแต่งงานกับปีศาจเช่นท่าน!”

เสียงเยาะเย้ยถากถางดังขึ้นด้านนอก..

องค์ชายหญ่หวังผงะออกจากร่างของหญิงสาวทันที เขาก้าวเดินออกไปนอกกระท่อม และพบว่าผู้ที่กําลังยืนอยู่นั้นเป็นชายหนุ่มในวัยยี่สิบต้นๆ

“องค์ชายเจิ้น.. เป็นท่านเองหรอก? นี่ท่านมาทําอะไรที่นี่?” องค์ชายหญ่หวังจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมกับเอ่ยถามออกไป

“ข้ามาทําอะไรที่นี่น่ะรึ? ข้ากับผู้ติดตามก็เพียงแค่ผ่านมาเส้นทางนี้ และกําลังจะเดินทางเข้าไปเมืองหลวงเพื่อร่วมงานมงคลสมรสของท่านในวันพรุ่งนี้อย่างไรเล่า แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะได้พบท่านที่นี่เสียก่อน!” องค์ชายเงินเอ่ยตอบยิ้มๆ

“องค์ชายเจิ้น ท่านอย่าได้บอกเรื่องที่พบเห็นนี้ให้ผู้ใดทราบจะได้หรือไม่?” องค์ชายหญ่หวังเอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้มบิดเบี้ยวบนใบหน้า

“ท่านอย่าได้กังวลใจในเรื่องนี้ไปเลยว่า จะไม่มีผู้ใดล่วงรู้เรื่องชู้สาวของท่านเป็นแน่” องค์ชายเจิ้นเอ่ยตอบองค์ชายหล่หวังยิ้มๆ และเอ่ยต่อในทันที

“…เพราะยังมีเรื่องสําคัญอื่นที่จะทําให้ท่านต้องกังวลใจมากกว่านี้”

“นี่ท่านต้องการจะเอ่ยอะไรกันแน่?” องค์ชายหญ่หวังเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ข้าก็หมายถึงชีวิตของท่านอย่างไรเล่า.. ข้าเกลียดคนหลอกลวงยิ่งนัก ฉะนั้นวันนี้จะเป็นวันตายของท่าน!”องค์ชายเจิ้นเอ่ยยิ้มๆ

“ท่านอย่าได้กล่าวอ้างไปเรื่อย ข้าหาใช่เด็กๆไม่? บอกเหตุผลที่แท้จริงของท่านมาจะดีกว่า..” องค์ชายหญ่หวังเอ่ยถามพร้อมกับจ้องมององค์ชายเจิ้น

“ฮ่าๆๆ ข้าจําเป็นต้องบอกเหตุผลกับคนที่กําลังจะตายแล้วด้วยรึ?” องค์ชายเจิ้นหัวเราะเยาะก่อนจะเอ่ยตอบองค์ชายหญ่หวัง

“แควันไทรเขียนของท่านกับแคว้นเอสเทอเรียของข้าล้วนเป็นบ้านพี่เมืองน้อง เหตุใดท่านจึงต้องคิดสังหารข้าด้วย?” องค์ชายหญ่หวังเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“เรื่องนั้นท่านไม่จําเป็นต้องรู้!” องค์ชายเจิ้นเอ่ยตอบ

“นี่ท่านคิดว่าจะสามารถสังหารข้าได้ง่ายๆงั้นรึ? อย่าลืมว่าท่านเองนั้นมิได้แข็งแกร่งเท่ากับข้า?” องค์ชายหญ่หวังเอ่ยตอบยิ้มๆ

“เรื่องนั้นข้าย่อมไม่ลืมแน่! แต่น่าจะเป็นท่านต่างหากที่ลืมบางสิ่งบางอย่างไป ท่านลืมไปแล้วรี.. ข้าเพิ่งจะบอกกับท่านก่อนหน้าว่า ข้ามาพร้อมกับผู้ติดตาม?” องค์ชายเจิ้นเอ่ยตอบพร้อมกับทําสีหน้าเย้ยหยัน

องค์ชายหญ่หวังนิ่งอึ้งไป เมื่อเห็นชายวัยกลางคนสองคนปรากฏตัวขึ้นข้างกายองค์ชายเจิ้น..

“ผู้ฝึกยุทธขั้นอาณาจักรราชันสวรรค์ชั้นยอด องค์ชายเจิ้น.. นี่ท่านล้อข้าเล่นเกินไปแล้วนะ!” องค์ชายหญ่หวังจ้องมององค์ชายเจิ้น และผู้ติดตามทั้งสองด้วยสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม

“องค์ชายเหวิน.. ข้าหาได้ล้อท่านเล่นไม่ วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของชีวิตท่าน!” องค์ชายเจิ้นเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มหยัน

“แม้ข้าจะไม่สามารถเอาชนะพวกท่านได้ แต่ผู้ติดตามทั้งสองของท่าน ก็ยากที่จะยับยั้งมิให้ข้าหนีไปได้!”

องค์ชายหญ่หวังเอื้อมมือไปคว้าร่างของเจียอี้ให้เข้ามาใกล์ในขณะที่ร้องตะโกนบอกองค์ชายเจิ้นแต่สีหน้าของเขาก็พลันต้องเปลี่ยนไปในทันที และบ่งบอกว่าไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่กําลังเกิดขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นงั้นรองค์ชายหวัง? ท่านไร้เรี่ยวแรงหรืออย่างไร?” สายตาขององค์ชายเจิ้นจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าขององค์ชายหญ่หวังในขณะที่เอ่ยถาม พร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี

“เพราะเหตุใด?!” องค์ชายหญ่หวังหันไปมองหญิงสาวใกล้ตัว ด้วยใบหน้าและรอยยิ้มที่เศร้าสร้อย

“เพราะเหตุใดงั้นรึ?! ก็เพราะนางปฏิบัติภารกิจที่ได้รับมอบหมายมานานได้สําเร็จน่ะสิ” องค์ชายเจิ้นเอ่ยตอบยิ้มๆ

“ภารกิจงั้นรึ?!” องค์ชายหญ่หวังเอ่ยถามโดยมีหันไปมององค์ชายเจิ้นแม้แต่น้อย

“นี่เป็นแผนกระตุ้นให้เกิดสงครามระหว่างแคว้นเอสเทอเรียกับแคว้นเฉียนตี้ ดังเช่นที่พวกเราเคยทําเมื่อหลายสิบปีก่อนอย่างไรเล่าข้าแทบไม่อยากจะเชื่อว่า แผนการเดิมๆจะสามารถใช้ได้ดีอีกครั้ง ดูเหมือนคนในครอบครัวของท่านจะโง่เขลาเช่นนี้ทุกคนสินะ? ฮ่าๆๆ”

องค์ชายเจิ้นหัวเราะออกมาเสียงดัง ในขณะที่ก้าวเดินเข้าไปหาหญิงสาว..

“แล้ว.. ลูกของเราเล่า?”องค์ชายหญ่หวังเอ่ยถามหญิงสาวด้วยดวงตาเปียกชื้น

“ไม่มีลูก.. นางมิได้ตั้งครรภ์!”

เสียงของผู้หญิงดังขึ้นใกล้ๆ องค์ชายหญ่หวังหันมองไปรอบตัว และได้พบหญิงชราคนหนึ่งกําลังยืนอยู่ไกลๆนางก็คือหญิงชราที่บอกกับองค์ชายหญ่หวังเรื่องการตั้งครรภ์นั่นเอง

“นี่เป็นกับดักกลลวงหรอก?” องค์ชายหญ่หวังรําพึงรําพันออกมาพร้อมกับทรุดลงคุกเข่ากับพื้นสีหน้าและแววตาของเขาบ่งบอกถึงความสิ้นหวังท้อแท้

“องค์ชายหวังหนีไปกับหญิงอันเป็นที่รักก่อนถึงวันแต่งงาน หลังจากนั้นก็หายตัวไปมิมีผู้ใดพบเห็นอีกเลย!เป็นเพราะองค์ชายหญ่หวัง ความพยายามของแคว้นไทรเชียนที่จะช่วยให้เกิดสันติสุขระหว่างสองแคว้นจึงต้อง สูญเปล่า..”

“ด้วยความโกรธแค้น.. จักรพรรดิเฉียนตี้จึงใช้สรรพกําลังทั้งหมดที่แคว้นตนมี บุกถล่มแคว้นเอสเทอเรียทําให้ทั้งสองแคว้นอ่อนแอลงพร้อมกัน แคว้นไทรเขียนจึงได้ฉวยโอกาสนี้ยึดครองทั้งสองแคว้น แล้วสงครามที่ยึดเยื้อก็สิ้นสุดลง”

“ที่เรื่องทั้งหมดต้องจบลงเช่นนี้ ก็เพราะองค์ชายหญ่หวังทอดทิ้งบ้านเมืองของตน.. นี่จะเป็นเรื่องราวที่ถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ให้คนรุ่นหลังได้รู้ ช่างเป็นเรื่องเล่าที่สมบูรณ์แบบเลยทีเดียว!”

องค์ชายเจิ้นเดินเข้าไปหาองค์ชายหญ่หวังพร้อมกับเอ่ยบอกยืดยาว..

องค์ชายหญ่หวังจ้องมององค์ชายเจิ้น แต่ก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยอันใดออกมา ดวงตาทั้งสองข้างของเขาก็เบิกโพลง เพราะเวลานี้มีดสั้นเล่มหนึ่งได้แทงทะลุหัวใจของเขา องค์ชายหญ่หวังหันมองไปรอบๆและพบว่าเจีย อี้กําลังยืนจ้องมองตนพร้อมกับแสยะยิ้ม องค์ชายหญ่หวังอ้าปากหมายที่จะเอ่ยคําพูดบางอย่างออกมาแต่ก็มีเพียงโลหิตสีแดงที่ไหลออกจากริมฝีปากของเขาไม่นานนักร่างขององค์ชายหญ่หวังก็ล้มตึงลงไปกับพื้น

“จัดการทําให้ร่างของเขาหายไปตลอดกาล!”

องค์ชายเจิ้นร้องสั่งผู้ติดตามของตน จากนั้นจึงได้หันหลังเพื่อที่จะเดินกลับออกไป แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจอย่างที่สุดเมื่อพบว่า..ไกลออกไปนั้นมีร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งกําลังนั่งอยู่บนหลังม้า