หมอหญิงพลิกธรรมเนียม - บทที่ 22

“สะใภ้สี่ ก่อนหน้านี้สะใภ้ใหญ่สั่งกำชับแล้วสั่งกำชับอีก บอกบ่าวไม่ต้องเสียดายเงินทอง ขอเพียงท่านเห็นดีแล้วก็ซื้อให้ท่าน” เห็นหลวนอวิ๋นชูหวั่นไหว พ่อบ้านเฮ่อก็เอ่ยขึ้น “ท่านเลือกครั้งหนึ่งจะต้องพิจารณาให้ถี่ถ้วน จวนเราไม่ขาดแคลนเงิน!”

ในน้ำเสียงถ่อมตนมีมารยาทแฝงไปด้วยพลังอันหนักแน่น ความไม่พอใจในตัวหลี่หวาเอ่อท้นออกมาทางสีหน้าและคำพูด จวนกั๋วกงไม่ขาดแคลนเงินทอง ซื้อสาวใช้ต้องเลือกมาจากครอบครัวที่ไร้จุดด่างพร้อย นางหนูผู้นี้เป็นนักโทษของทางการ เป็นคนแคว้นหลี ถ้าซื้อตัวมาจริง ไยมิใช่ทำให้เสื่อมเสียฐานะของจวนกั๋วกง!

เห็นหลี่หวาที่รู้จักผู้คนมากมายกลัวสินค้าจะตกค้างอยู่ในมือตนรีบชิงลดราคาให้ก่อน ก็รู้แล้วว่าตระกูลใหญ่ในเมืองหลวนเฉิงไม่มีคนพึงใจนางหนูผู้นี้

หลวนอวิ๋นชูอายุยังน้อยเกินไป ทำอะไรไม่รู้จักขอบเขตความเหมาะสม เขาซึ่งได้รับการไหว้วานจากเหยาหลันย่อมต้องเอ่ยเตือน

คงถูกคนโจมตีเช่นนี้มาไม่น้อย ฟังคำพูดของพ่อบ้านเฮ่อแล้ว เฉิงชิงเสวี่ยถึงกับสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน เพียงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่สะทกสะท้าน สายตาไม่แม้แต่จะชำเลืองไปด้านข้าง

หลี่หวาปิดปากอย่างรู้การควรไม่ควร

นางยังไม่ถึงกับต้องล่วงเกินพ่อบ้านของจวนกั๋วกงเพื่อเด็กสาวคนหนึ่ง คนเหล่านี้ล้วนเป็นเทพแห่งโชคลาภของนาง นางเห็นใจเฉิงชิงเสวี่ยอย่างแท้จริง ทว่าความเห็นใจก็ต้องมีขีดจำกัด

หลวนอวิ๋นชูเพียงขมวดคิ้ว ไม่ได้เอาคำพูดของพ่อบ้านเฮ่อมาใส่ใจ นางเพียงมองเฉิงชิงเสวี่ย ปากก็พึมพำขึ้น

“ไม่รู้จักภาษาหลวน?”

หลวนอวิ๋นชูที่ทุกข์ใจเรื่องไม่รู้หนังสือมาโดยตลอดพลันคิดวิธีแอบเรียนภาษาหลวนโดยไม่มีใครรู้ออกมาได้วิธีหนึ่ง

สี่จวี๋ก็มีความคิดเช่นเดียวกับพ่อบ้าน กลัวหลวนอวิ๋นชูจะหุนหันชั่วขณะ เกิดความเห็นอกเห็นใจขึ้นมาอย่างล้นหลาม รับนักโทษทางการที่มีรอยสักผู้นี้ไว้ ทำให้นายหญิงใหญ่กับต่งกั๋วกงไม่พอใจไม่พูดถึง เกรงว่าจะกลายเป็นจุดอ่อนให้เรือนต่างๆ หัวเราะเยาะ เห็นนางพึมพำกับตนเองจึงฉวยโอกาสนี้ถามขึ้น

“เจ้าแต่งบทกวีโคลงกลอนได้หรือไม่ ทำงานเย็บปักถักร้อยได้หรือไม่”

หลวนอวิ๋นชูเป็นบัณฑิตหญิงผู้ยอดเยี่ยมแห่งยุค ต่อให้คนข้างกายของนางเป็นเพียงคนกวาดพื้นก็ควรทำสิ่งเหล่านี้ได้ เฉิงชิงเสวี่ยบอกว่าฝึกยุทธ์ตั้งแต่เล็ก คงทำสิ่งเหล่านี้ไม่ได้แน่ ถูกเปิดโปงต่อหน้าผู้คนแล้ว หลวนอวิ๋นชูจะได้เลิกล้มความตั้งใจที่มีต่อกระสอบใส่ฟาง* ผู้นี้

สี่จวี๋คิดแทนหลวนอวิ๋นชูด้วยความจริงใจ แต่น่าเสียดาย นางเดาความคิดของหลวนอวิ๋นชูไม่ถูก ย่อมขัดกันไปเสียทุกอย่าง เห็นอีกฝ่ายทำเช่นนี้ ในใจของหลวนอวิ๋นชูรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก แต่สีหน้าไม่แปรเปลี่ยน เพียงสังเกตท่าทีของเฉิงชิงเสวี่ยเงียบๆ

สี่จวี๋คาดเดาไม่ผิด เฉิงชิงเสวี่ยทำสิ่งเหล่านี้ไม่เป็นจริงๆ เห็นสาวใช้หน้าตาสะสวยท่าทางเฉลียวฉลาดผู้นี้สร้างความลำบากใจให้ตนต่อหน้าผู้คน เฉิงชิงเสวี่ยก็เข้าใจในทันที นอกจากพ่อบ้านแล้วคนผู้นี้ก็ไม่ชอบนาง ร่างพลันแข็งค้าง ส่วนลึกในดวงตามีประกายผิดหวังพาดผ่านจางๆ พริบตาเดียวก็ยืดอกขึ้น ตอบอย่างหมดจดรวดเร็ว

“ตั้งแต่เล็กชิงเสวี่ยก็ติดตามอาจารย์ฝึกฝนวรยุทธ์ แต่งบทกวีโคลงกลอนไม่เป็น เย็บปักถักร้อยยิ่งไม่เป็น!”

อะไรก็ทำไม่เป็น ยังเหิมเกริมเพียงนี้

ฟังเสียงพูดดังกังวานนี้แล้ว สี่จวี๋อึ้งไปชั่วขณะ ขณะจะเอ่ยตำหนิอยู่นั้นก็ได้ยินเด็กสาวท่าทางอ่อนหวานแช่มช้อย หน้าตาสวยงามเอ่ยเสียงสดใสไพเราะขึ้น

“ตั้งแต่เล็กบ่าวก็ชอบเขียนกลอนแต่งบทกวีและงานเย็บปักถักร้อย บ่าวทำได้เจ้าค่ะ!”

เด็กสาวผู้นี้ยืนอยู่ข้างเฉิงชิงเสวี่ยมาโดยตลอด เห็นหลวนอวิ๋นชูถามไปถามมากลับไม่เคยมองนางแม้แต่แวบเดียวจึงกระสับกระส่ายร้อนใจ อยากจะเคลื่อนไหวอยู่นานแล้ว ทั้งวิชาความรู้ของนาง รูปร่างหน้าตาของนางนับว่าสูงสุดในบรรดาเด็กสาวเหล่านี้ ก่อนมาหลี่หวาก็เตือนนาง สะใภ้สี่จะซื้อสาวใช้รุ่นใหญ่ประจำตัวคนหนึ่ง สะใภ้สี่ผู้นี้เป็นบัณฑิตหญิง จะต้องชอบคนที่เขียนกลอนแต่งบทกวีได้ ให้นางมีไหวพริบสักหน่อย อย่าพลาดโอกาสไปเป็นอันขาด

ตอนนี้เห็นว่าในที่สุดก็ถามถึงเรื่องบทกวีแล้ว แม้จะไม่ใช่ถามนาง แต่นางกลัวมากว่าจะพลาดโอกาสไปจึงรีบแย่งตอบ คิดจะกระตุ้นความสนใจจากหลวนอวิ๋นชู ไม่ผิดจากที่คาด คำพูดกังวานใสประโยคเดียวเบี่ยงเบนความสนใจจากทุกคนได้สำเร็จ พ่อบ้านเฮ่อกับสี่จวี๋กวาดตาขึ้นลงมองประเมินเด็กสาวผู้นี้ ต่างคลี่ยิ้มออกมา

ไม่เลว นางหนูผู้นี้มีไหวพริบมากพอ รู้จักพูดในเวลาที่เหมาะสม

หลวนอวิ๋นชูกลับรู้สึกไม่พอใจเท่าไร

ยังไม่ได้บอกจะซื้อตัวนางเลย ก็แทนตนเองว่า ‘บ่าว’ แล้ว!

เขียนกลอนแต่งบทกวีได้แล้วอย่างไร เจ้าเข้าใจว่าจะเลือกสาวงามหรือ

เห็นหลวนอวิ๋นชูไม่ชอบใจ หลี่หวาก็แสร้งทำเป็นโมโหบอก

“รีบหยุดปาก สะใภ้สี่ไม่ได้ถามเจ้า ห้ามพูดแทรกขึ้นมา กระทั่งมารยาทก็ลืมแล้วหรือ”

“บ่าวรู้ตัวว่าผิดแล้ว! สะใภ้สี่โปรดอย่าตำหนิ บ่าวไม่กล้าทำอีกแล้ว” ปากก็กล่าวยอมรับผิดไม่หยุด ใบหน้ากลับไม่มีแววสำนึกผิดแม้แต่น้อย เด็กสาวมองหลวนอวิ๋นชูด้วยความเลื่อมใสศรัทธา “บ่าวชอบบทกวีของสะใภ้สี่มากที่สุด ตั้งแต่เล็กก็เคารพเลื่อมใสท่าน! ท่องบทกวีของท่านทุกวัน วันนี้พอได้พบท่านก็ตื่นเต้นจนลืมหมดสิ้นทุกอย่าง”

“นางหนูผู้นี้ชื่อสวีฟาง อายุสิบห้า” หลี่หวาไม่พลาดโอกาสที่จะเอ่ยแนะนำ “บรรพบุรุษก็เป็นตระกูลที่เรียนหนังสือมาหลายชั่วคน ภายหลังตกต่ำลง มาถึงรุ่นบิดาของนางทรัพย์สินที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษไม่มีเหลือแล้ว มารดาของนางหลังคลอดน้องชายก็ป่วยเรื้อรัง วันๆ ประคองแต่กระปุกยา คนทั้งบ้านก็ต้องกินข้าว ถึงได้ส่งตัวนางมาที่ข้า…”

“ฐานะทางครอบครัวเป็นเช่นนี้ เหตุใดจึงให้บุตรสาวเรียนหนังสือได้”

คำพูดนี้ทำให้ฝูหรงนึกถึงแม่นางเชี่ยนอวิ๋น สาวงามอันดับหนึ่งของสำนักนางโลมชุ่ยอวิ๋น เด็กสาวผู้นี้คงไม่ใช่เติบโตอยู่ในสำนักนางโลมเช่นกันกระมัง

“มารดาของนางเป็นคนสอนให้” หลี่หวามองสวีฟางด้วยความเห็นใจในเคราะห์กรรมของนาง “มารดาของนางถือกำเนิดในตระกูลใหญ่ ตั้งแต่เล็กก็ชื่นชอบบทกวีโคลงกลอน ได้รู้จักกับบิดาของนางในงานชุมนุมบทกวี พอเห็นก็เลื่อมใสศรัทธา ไม่คิดว่าถึงกับเป็นบัณฑิตยากไร้ พอครอบครัวไม่เห็นดีด้วยจึงหนีตามกันไป” ส่ายหน้าพลางทอดถอนใจ “เฮ้อ…เวรกรรมแท้ๆ! นับแต่ฝ่าบาททรงอนุญาตให้เข้าออกชุมนุมกวี เวลานี้จิตใจคนก็ไม่เหมือนแต่ก่อน สังคมเสื่อมโทรมลงทุกวัน”

พูดมาถึงตรงนี้พลันคิดได้ว่าหลวนอวิ๋นชูได้รางวัลชนะเลิศในงานชุมนุมบทกวีติดต่อกันถึงสามปี หลี่หวารีบหยุดประเด็นสนทนาทันที มองนางแล้วยิ้มเจื่อน

หลวนอวิ๋นชูคล้ายไม่เห็นท่าทางกลืนไม่เข้า คายไม่ออกของหลี่หวา กวาดสายตาขึ้นลงมองประเมินสวีฟางหลายครั้ง ผงกศีรษะน้อยๆ แล้วเดินไปข้างหน้าต่อ หลี่หวาเองก็ลอบระบายลมหายใจ ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่หน้าผาก เดินตามติดไปข้างหลัง

เดินๆ หยุดๆ หลี่หวาผู้นี้ผ่านโลกมาอย่างโชกโชนและเป็นคนสายตาดี ขอเพียงหลวนอวิ๋นชูมีท่าทีสนใจคนไหนเพียงเล็กน้อย นางก็จะรีบแนะนำทันที

ดีที่หลี่หวาความจำดี เห็นนางรู้จักภูมิหลังและตระกูลของเด็กสาวเหล่านี้ดีราวกับนับสมบัติในบ้านของตน หลวนอวิ๋นชูก็อดเลื่อมใสไม่ได้ ลำพังความใส่ใจเช่นนี้ก็เป็นสิ่งที่คนทั่วไปยากจะทำได้ มิน่านางถึงได้เป็นผู้นำ เป็นหัวมังกรของกลุ่มค้าทาส

ฟังไปก็ผงกศีรษะไป บางครั้งก็หยุดถามสองสามประโยค แต่กลับไม่ได้หยุดอยู่นาน ใช้เวลาไปเกือบครึ่งชั่วยาม ในที่สุดก็เดินหมดแถวสุดท้าย หลวนอวิ๋นชูเหนื่อยแล้ว นางเกาะแขนฝูหรงเดินช้าๆ มานั่งลงที่ด้านหน้า ยื่นมือไปรับน้ำชาที่สาวใช้ยกมาให้ เปิดฝาถ้วยแล้วเป่าเบาๆ ก้มลงดื่มไปหลายคำ

เห็นนางนั่งลงแล้ว พ่อบ้านเฮ่อก็เชิญหลี่หวานั่งลงยังที่นั่งแขก สั่งสาวใช้ยกน้ำชามาให้

ทอดสายตามองไป ในห้องโถงแออัดไปด้วยผู้คน แต่กลับเงียบกริบไร้สุ้มเสียง โดยเฉพาะสี่สิบกว่าคนที่รอเลือกตัวอยู่ที่ด้านล่าง ต่างยืนกลั้นลมหายใจ มองหลวนอวิ๋นชูตาปริบๆ ในห้องโถงกว้างใหญ่ได้ยินเพียงเสียงจิบชาเบาๆ เงียบจนทำให้คนหายใจไม่ออก

เห็นว่าในที่สุดหลวนอวิ๋นชูก็วางถ้วยชา หลี่หวาจึงยื่นถ้วยชาในมือให้สาวใช้ที่อยู่ด้านข้าง

“สะใภ้สี่ เอ่อ…ท่านดูคนเหล่านี้…มีที่ถูกใจหรือไม่”

เพิ่งเคยติดต่อทำการค้ากับหลวนอวิ๋นชูเป็นครั้งแรก หลี่หวาที่เห็นว่าตนพบเจอคนมานับไม่ถ้วน สิ่งที่เชี่ยวชาญที่สุดก็คืออ่านใจคน ทว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับหญิงสาวตัวเล็กบอบบางหน้าตางดงามที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้แล้ว นางกลับมองไม่ออกแม้แต่น้อย เดินตามหลังหลวนอวิ๋นชูมารอบหนึ่ง พูดไปไม่รู้จบจนปากคอแห้งผากหมดแล้ว กลับยังคงอ่านความคิดของหลวนอวิ๋นชูไม่ออก จึงอดรู้สึกท้อแท้ไม่ได้ จะพูดอะไรย่อมไม่มีความมั่นใจ

“หรือไม่…สะใภ้สี่ก็เลือกที่ดูแล้วถูกใจจำนวนหนึ่งก่อน” สี่จวี๋พูดอย่างหยั่งเชิง “จากนั้นค่อยทดสอบความสามารถและฝีมือด้านอื่น”

หลวนอวิ๋นชูก็กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ เดินมารอบหนึ่ง เพียงอาศัยสัญชาตญาณคนที่เข้าตาก็มีอยู่ยี่สิบกว่าคน แต่นางต้องการเพียงสิบเจ็ดคน ก้าวต่อไปจะคัดกรองอย่างไรก็เป็นเรื่องยากอย่างหนึ่ง นางไม่คุ้นเคยกับพิธีการธรรมเนียมปฏิบัติของสมัยโบราณ นอกจากสาวใช้ข้างกายที่พอจะรู้งานที่ทำบ้างแล้ว ก็ไม่รู้จริงๆ ว่าตำแหน่งหน้าที่ของคนอื่นๆ ที่เหลือต้องมีความชำนาญอะไรเป็นพิเศษ ถ้าจะให้นางมาคัดเลือกตามประเภทของงานก็คงเหนื่อยแย่

ได้ยินคำพูดของสี่จวี๋แล้ว หลวนอวิ๋นชูก็เกิดความคิดขึ้นในใจจึงพยักหน้า

“ข้าจะเรียกตามหมายเลขที่อยู่ตรงหน้าอกของพวกเจ้า คนที่ถูกเรียกก็ออกมายืนทางด้านนี้ ที่ยังเรียกไม่ถึงก็ยืนอยู่ที่เดิม จะมีคนมาพาพวกเจ้าไปพักผ่อน”

คำพูดเบาๆ เพียงประโยคเดียว อากาศรอบด้านพลันตึงเครียดขึ้นมาทันที คนสี่สิบกว่าคนที่อยู่ด้านล่างแต่ละคนต่างยืดตัวตรง หูตั้งใจฟัง มองหลวนอวิ๋นชูด้วยความตื่นเต้นและเร่าร้อน ประหนึ่งอยู่ในช่วงเวลาประกาศผลการตัดสินผู้ได้ตำแหน่งสาวงามในยุคสมัยปัจจุบันก็ไม่ปาน

มุมปากหลวนอวิ๋นชูหยักยกขึ้น ดวงตาแวววาวดุจดวงดาว

หลังจากวุ่นวายอยู่พักหนึ่งคนสี่สิบกว่าคนก็แบ่งออกเป็นสองกลุ่ม พ่อบ้านเฮ่อโบกมือขึ้น ก็มีหญิงรับใช้สูงวัยเข้ามาพากลุ่มที่ยืนอยู่ที่เดิมออกไป

มองคนยี่สิบเจ็ดคนที่หลวนอวิ๋นชูเลือกออกมา หลี่หวาสูดลมหายใจด้วยความหนาวเหน็บทีหนึ่ง

สะใภ้สี่ผู้นี้สายตาเฉียบคมมาก!

แม้เดินแค่รอบเดียว แต่คนที่เลือกออกมาในสิบคนมีแปดเก้าคนที่มีคุณสมบัติดีเลิศ เห็นแล้วนางก็ปวดใจ ที่ดีๆ ถูกเลือกไปหมดแล้ว ที่เหลืออยู่ก็ขายไม่ได้ราคา ยังดีไม่รู้ว่าเป็นเพราะเห็นใจหรือเห็นแก่ราคาที่ถูก หลวนอวิ๋นชูได้เลือกเฉิงชิงเสวี่ยไปด้วย เรื่องนี้ทำให้หลี่หวารู้สึกโล่งอกไม่น้อย

อันที่จริงเฉิงชิงเสวี่ยก็เป็นผู้มีคุณสมบัติดีเลิศคนหนึ่ง เพียงแต่ฐานะนักโทษทางการของนางทำให้คนเห็นแล้วถอยหนี สายตาหลี่หวาที่มองหลวนอวิ๋นชูต่างจากตอนเพิ่งมาถึง มีแต่ความเลื่อมใสหญิงสาวตัวเล็กผู้นี้จากส่วนลึกของหัวใจ เห็นหลวนอวิ๋นชูก็มองตนเองเช่นกันจึงพูดจากใจจริง

“บัณฑิตหญิงก็คือบัณฑิตหญิง แตกต่างจากคนอื่นอย่างแท้จริง สายตาในการมองคนของสะใภ้สี่ ในเมืองหลวนเฉิงก็พอจะนับได้ว่าเป็นหนึ่งไม่มีสอง ข้าทำงานเป็นคนค้าทาสมานานปี ต้องติดต่อทำการค้ากับผู้คนโดยเฉพาะ เข้าใจว่าตนเองพบเจอคนมามากมายนับไม่ถ้วน กลับไม่มีสายตาในการมองคนเช่นท่าน ครั้งนี้ท่านคัดเอาคนเก่งของข้าไปหมดแล้ว จะอย่างไรก็ต้องเพิ่มเงินพิเศษให้ข้าจึงจะถูก”

คนขายแตงไม่เคยบอกว่าแตงขม* หลวนอวิ๋นชูมองหลี่หวาแวบหนึ่ง แม้จะสัมผัสได้ถึงความจริงใจในดวงตาของอีกฝ่าย นางกลับไม่ได้เห็นเป็นจริงเป็นจัง เพียงยิ้มน้อยๆ แล้วบอก

“หลี่มามาชมเกินไปแล้ว คนที่เจ้าพามา ข้าเห็นแล้วดีทุกคน แต่ละคนล้วนยอดเยี่ยม เพียงแต่ข้าใช้คนมากเพียงนี้ไม่ไหว จำต้องตัดใจคัดออกไปจำนวนหนึ่ง”

คำพูดนี้ออกจะไม่เป็นจริง แต่หลี่หวายังคงรู้สึกดีใจ อย่างน้อยคำพูดนี้แสดงให้เห็นว่าหลวนอวิ๋นชูผู้มีสายตาสูงส่งยอมรับในตัวนางแล้ว

“คัดเลือกขั้นแรกออกมาได้แล้ว ก้าวต่อไป…สะใภ้สี่คิดจะ…”

พูดแล้วหลี่หวาก็หยุดปาก ในรอยยิ้มมีความตื่นเต้นจางๆ ผุดขึ้นมา ในใจของนางก็คิดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าก้าวต่อไปหลวนอวิ๋นชูจะจัดการเช่นไร

หลวนอวิ๋นชูยิ้มน้อยๆ หันไปกล่าวกับฝูหรงและสี่จวี๋

“ข้าร่อนตะแกรงใหญ่แล้ว ต่อไปก็มอบให้พวกเจ้าออกหัวข้อทดสอบ”

ให้พวกนางออกหัวข้อทดสอบ?

มีหน้ามีตาเพียงไรไม่พูดถึง บ่าวไพร่ที่ได้รับเลือกครั้งนี้ต่อไปย่อมเห็นตนเป็นอาจารย์ เชื่อฟังถ้อยคำของตน ได้ยินคำพูดนี้แล้ว หัวคิ้วหางตาของสี่จวี๋ล้วนแย้มยิ้ม มองไปที่หลวนอวิ๋นชูด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ คิดจะยืนยันว่าคำพูดนี้มีความจริงอยู่กี่ส่วน

ฝูหรงกลับรู้สึกว่าออกจะไม่เหมาะสม บอกอย่างลังเล

“สะใภ้สี่ นี่…”

“เจ้าแค่ลงมือทำไปก็พอ” หลวนอวิ๋นชูโบกมือให้ฝูหรง ตัดบทนาง “คนเหล่านี้เลือกกลับไปแล้วเจ้าก็ต้องเป็นคนฝึกอบรม ต่อไปสาวใช้ในเรือนลู่ย่วนตั้งแต่ขั้นหนึ่งลงมา เจ้าต้องเป็นคนจัดการ ถ้าทำงานได้ไม่เหมาะสมเรียบร้อย ข้าก็เพียงลงโทษเจ้า ตอนนี้ก็ต้องดูสายตาในการมองคนของเจ้าแล้ว”

สี่จวี๋ที่ตื่นเต้นกับฝูหรงที่จิตใจสับสนวุ่นวายต่างไม่ได้ตั้งใจฟังว่าที่หลวนอวิ๋นชูพูดเป็น ‘เจ้า’ ไม่ใช่ ‘พวกเจ้า’ แต่เด็กสาวที่รอให้เลือกกลับได้ยินอย่างชัดเจน สายตาที่มองฝูหรงจึงแตกต่างไปบ้าง

วิธีการยอดเยี่ยม!

หลี่หวาแอบยกนิ้วหัวแม่มือให้ เพียงควบคุมคนสนิทไม่กี่คน แล้วให้พวกเขาไปบังคับควบคุมคนที่อยู่ใต้ล่างอีกที บังคับควบคุมกันเป็นขั้นๆ เช่นนี้ ทุกคนต่างทำงานตามหน้าที่ของตน ผู้เป็นนายก็ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อย คนใต้ล่างทำความผิด หัวหน้าเบื้องบนแต่ละขั้นก็ถูกลงโทษ

เวลาปฏิบัติจริงขึ้นมาเมื่อเจอปัญหาย่อมไม่มีใครกล้าปัดความรับผิดชอบ คนเหล่านี้พอถูกลงโทษแล้วก็ต้องพยายามบังคับควบคุมคนใต้ล่างอย่างเต็มที่…

ไม่เพียงหลี่หวา แม้แต่พ่อบ้านเฮ่อก็อดไม่ได้ที่จะผงกศีรษะติดๆ กัน สายตาที่เคยมองหลวนอวิ๋นชูอย่างคนไม่รู้อะไรลดน้อยไปหลายส่วน

ฝูหรงกับสี่จวี๋ปรึกษาหารือกันเบาๆ อยู่ครู่หนึ่ง สี่จวี๋ก็เงยหน้าขึ้นร้องเรียก

“สะใภ้สี่…”

“ไม่ต้องรายงานข้า พวกเจ้าปรึกษากันเสร็จแล้วก็ลงมือทำได้เลย”

“เจ้าค่ะ”

รับคำอย่างว่องไว สี่จวี๋ก็ร่วมกันกับฝูหรงสั่งให้คนเอาชุดน้ำชามาหลายชุด แล้วยกโต๊ะสี่เหลี่ยมเข้ามา เมื่อจัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็มาที่ด้านล่างด้วยกัน ฝูหรงเป็นคนออกคำสั่งก่อน ให้ทุกคนเปลี่ยนท่าทาง แล้วเดินไปมาสองสามรอบเพื่อดูรูปร่างอากัปกิริยา ดูหน้าตา จากนั้นก็ทดสอบมารยาทต่างๆ การยกน้ำชา การทักทายทำความเคารพ การต้อนรับและส่งแขก การโต้ตอบ จากนั้นก็ซักถามธรรมเนียมปฏิบัติบางอย่างในชีวิตประจำวัน หลังจากทดสอบผ่านไปรอบหนึ่งก็คัดคนที่ทำได้ไม่ดี ไม่ละเอียดรอบคอบ ตอบคำถามไม่ได้ออกไป เป็นเด็กสาวสามคน หญิงสูงวัยสองคน แล้วรายงานขึ้นมา หลวนอวิ๋นชูเพียงกวาดตามองแวบเดียวก็โบกมือให้ออกไป

ฝูหรงกับสี่จวี๋หันมองหน้ากันแล้วยิ้ม มีความมั่นใจมากขึ้น

สองคนพูดคุยกันเบาๆ สองสามประโยคสี่จวี๋ก็มาที่เบื้องหน้าหลี่หวา ยอบตัวทำความเคารพ

“หลี่มามาได้ให้พวกนางจัดเตรียมงานเย็บปักถักร้อยมาด้วยหรือไม่”

“ข้าคิดอยู่แล้วว่าสะใภ้สี่จะเลือกสาวใช้ งานเย็บปักถักร้อยด่านนี้จำเป็นต้องผ่าน” หลี่หวาหัวเราะออกมา “ให้พวกนางจัดเตรียมมาตั้งแต่แรกแล้ว สะใภ้สี่ท่านวางใจ งานปักที่พวกนางเตรียมมา ตอนทำข้าล้วนดูอยู่ ไม่มีของปลอมปนมาแน่ ข้าให้พวกนางปักชื่อไว้บนนั้นด้วย ถ้าถูกท่านเลือกไป ท่านก็เก็บงานปักไว้เป็นตัวอย่าง ถ้าวันหน้าพบว่าคนใดขี้โกง งานปักที่ทำออกมา ฝีเข็มคุณภาพของงานไม่สอดคล้องกับตัวอย่างงานที่เก็บไว้ ท่านก็มาหาข้าได้เลย ข้ารับผิดชอบเปลี่ยนคนให้ใหม่ รับรองไม่เก็บเงินแม้แต่เหวิน* เดียว!”

ไม่มีคำพูดใด หลวนอวิ๋นชูเพียงจิบชาคำแล้วคำเล่า หลี่หวารู้สึกเสียความมั่นใจเล็กน้อย นางรีบกล่าวเสริมขึ้น

“ถ้าสะใภ้สี่ยังไม่วางใจ ก็จัดเตรียมเข็มด้ายให้พวกนางลงมือทำตอนนี้เลย”

ทดสอบตอนนี้เลย?

นางไม่ว่างเพียงนั้นหรอก ทั้งดูไม่เข้าใจด้วย เสียเวลาเปล่า

“อืม” หลวนอวิ๋นชูวางถ้วยชาลง ช้อนตาขึ้นกวาดมองไปรอบหนึ่ง “ในเมื่อจัดเตรียมไว้แล้วก็ให้พวกนางเอาออกมาเถิด”

หลี่หวาสีหน้าผ่อนคลายลง ลุกเดินมาตรงหน้าเด็กสาวทั้งหลายแล้วตบๆ มือ

“ทุกคน เอางานเย็บปักที่พวกเจ้าเตรียมไว้ออกมาเถิด ให้สะใภ้สี่กับแม่นางทั้งสองดู”

วุ่นวายอยู่พักหนึ่ง ทุกคนต่างหยิบงานปักที่จัดเตรียมอยู่ก่อนแล้วออกมาจากในแขนเสื้อ สะบัดเบาๆ แล้วคลี่ออก กางไว้ตรงหน้าตน บ้างก็ชิ้นใหญ่บ้างก็ชิ้นเล็ก สีสันแตกต่างกันไป ประหนึ่งบุปผานานาพรรณผลิบานสะพรั่ง และก็คล้ายนกยูงรำแพนหาง หลวนอวิ๋นชูมองจนละลานตาไปหมด

มีสาวใช้หยิบถาดเงินออกมาใบหนึ่ง แล้วเก็บงานปักของทุกคนขึ้นมา ฝูหรงกับสี่จวี๋ตรวจนับรอบหนึ่งแล้วพากันมาที่เบื้องหน้าหลวนอวิ๋นชู สี่จวี๋สองมือประคองงานปักขึ้นมา บอกว่า

“สะใภ้สี่ ทั้งหมดยี่สิบสองคน เก็บงานปักมาได้สิบเจ็ดชิ้น นอกจากหญิงสูงวัยสี่คนแล้ว ขาดแค่เฉิงชิงเสวี่ยคนเดียว เชิญท่านตรวจดูเจ้าค่ะ”

* กระสอบใส่ฟาง เป็นคำอุปมาถึงคนหัวสมองขี้เลื่อย ไม่มีความสามารถ หรือทำงานไม่เป็น

* คนขายแตงไม่เคยบอกว่าแตงขม เป็นสำนวน หมายถึงเจ้าตัวย่อมไม่บอกว่าของของตนไม่ดีหรือมีข้อเสียอะไร

* เหวิน คือเงินสำริดหรือเงินอีแปะ มีลักษณะเป็นเหรียญที่มีรู มีค่าเล็กที่สุดในหน่วยเงินตราสมัยก่อนของจีน