ลูกเขยยอดนักฆ่า - ตอนที่ 49
ตอนที่ 49 ผมอยากตาย
เสียงของผู้ชายคนนี้แหบราวกับเป็ด และกว่าจะเค้นคำพูดออกมาได้แต่ละคำก็แสนจะยากลำบาก
หลินหนานกับเหยาไห่หันหลังกลับไปมองพร้อมกัน และพบว่ามีชายหนุ่มสองคนกับหญิงสาวอีกหนึ่งคนยืนอยูู่
ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ทางด้านซ้ายมือนั้นรูปร่างไม่สูงนัก แม้เนื้อตัวของเขาจะสวมใส่แบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า ก็ไม่อาจบดบังร่างเจ้าเนื้อของเขาไว้ได้ และดวงตาคู่นั้นดูเหมือนจะฉายแววขุ่นเคืองใจอยู่ตลอดเวลา ทำให้ผู้คนที่อยู่ใกล้ต่างก็รู้สึกอึดอัด
ส่วนชายหนุ่มอีกคนนั้นรูปร่างสูงมาก สวมแว่นตา และดูเป็นสุภาพบุรุษมากกว่า แต่ถึงอย่างนั้น สายตาของเขาที่มองผู้คนนั้นก็บ่งบอกถึงความเย็นชา เหยียดหยัน และหยิ่งผยอง ประหนึ่งว่าตนเองเป็นบุคคลสำคัญอันดับหนึ่งของโลกใบนี้
ส่วนหญิงสาวที่อยู่ในชุดกี่เพ้านั้น รูปร่างของเธอสวยงามอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรียวขาสีขาวดุจหิมะทั้งสองข้าง เสียแต่ใบหน้าที่ที่บึ้งตึง และดูราวกับโกรธเกลียดคนทั้งโลก
“ผู้ชายตัวอ้วนนั่นชื่อว่าหวังชางหยาง เป็นคุณชายของตระกูลหวัง ส่วนคนข้างๆคือถังจินซ่ง เป็นลูกชายคนโตของตระกูลถัง ส่วนผู้หญิงนั่น.. ผมเองก็ไม่รู้จัก อาจจะเป็นแฟนใหม่ของหวังชางหยางก็ได้!” เหยาไห่กระซิบบอกหลินหนาน
หลินหนานพยักหน้ารับรู้..
ความจริงเหยาไห่ไม่จำเป็นบอกอะไรกับหลินหนานก็ได้ แต่เขาต้องการแสดงออกว่า ไม่ได้เห็นหลินหนานเป็นคนนอก
และในเวลานั้น ชายหนุ่มทั้งสองและหญิงสาว ต่างก็เดินตรงเข้ามาหาเหยาไห่
“สวัสดีครับคุณชายหวัง คุณชายถัง.. ยินดีต้อนรับสู่โกลเดนพาเลซ” เหยาไห่เอ่ยทักทายด้วยสีหน้าท่าทางปกติ ไม่เย่อหยิ่ง แต่ก็ไม่ถ่อมตนเช่นกัน
อีกอย่าง.. ในเมื่อนี่เป็นธุรกิจ เหยาไห่จึงไม่สามารถเมินเฉยต่อลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการภายในคลับแห่งนี้ได้
ยิ่งไปกว่านั้น โกลเดนพาเลซแห่งนี้ ก็ได้รับการสนับสนุนมากมายจากทายาทแห่งตระกูลดังทั้งสองของเจียงไฮวนี้ด้วย
ฉะนั้น ด้วยฐานะที่สูงส่งของชายหนุ่มทั้งสองคน ต่อให้เหยาไห่จะรู้สึกเช่นใด แต่พวกเขาทั้งคู่ต่างก็เป็นเสมือนเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งของโกลเดนพาเลซ
“เหยาไห่! หมอนี่เป็นใครกัน?!! คุณถึงกับต้องมาต้อนรับมันด้วยตัวเองแบบนี้..” หวังชางหยางร้องถามพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น
ในสายตาของเขา หลินหนานดูไม่มีสง่าราศี และไม่มีเกียรติมากพอที่เหยาไห่จะต้องออกมาต้อนรับด้วยตัวเองเช่นนี้ นั่นเพราะหลินหนานไม่เพียงแต่งเนื้อแต่งตัวด้วยเสื้อผ้ากระจอกๆเชยๆ แต่ยังจัดว่าเข้าขั้นบ้านนอกมากเลยทีเดียว
พูดง่ายๆก็คือว่า.. การแต่งกายของหลินหนานนั้น ไม่เหมาะสมที่จะมาอยู่ในสถานที่หรูหราอย่างโกลเดนพาเลซเลยแม้แต่น้อย!
เหยาไห่ถึงกับสะดุ้งตกใจ เขาได้แต่คิดในใจว่า ขืนเด็กหนุ่มคนนี้ยังพูดจาเช่นนี้อีกล่ะก็ คงต้องสร้างความขุ่นเคืองใจให้กับหลินหนานเป็นแน่!
แม้ตระกูลหวังจะร่ำรวย แต่ก็นับเป็นเศรษฐีใหม่ ซึ่งนอกจากทรัพย์สินเงินทองแล้ว ก็ไม่มีอย่างอื่นมากกว่านั้น
หากเทียบกับหลินหนานซึ่งมีกำลังภายในสูงส่ง ยังห่างไกลนักที่ตระกูลหวังจะอาจหาญท้าทายได้!
และแทบไม่ต้องรอให้เหยาไห่อ้าปาก หลินหนานก็เป็นฝ่ายตอบกลับไปด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม “ผมก็แค่คนธรรมดาๆ ไม่มีค่าอะไรให้คนอื่นต้องรู้จัก..”
ได้ยินคำพูดของหลินหนาน เหยาไห่ก็เข้าใจได้ทันที.. ยอดฝีมือมักถ่อมตน และชอบปกปิดฐานะที่แท้จริงของตัวเอง
“เขาเป็นเพื่อนของผมเองครับ มาที่นี่เพื่อต้องการพักผ่อนหย่อนใจเท่านั้น..” เหยาไห่เอ่ยตอบกลับไป
“เหยาไห่.. คืนนี้พวกเราจะเหมาโชว์ จัดการไล่พวกหมาแมวออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว!”
คุณชายถังเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา และนี่ย่อมหมายความว่า หลินหนานก็ไม่เว้นเช่นกัน!
หลินหนานไม่โต้ตอบ ส่วนเหยาไห่ถึงกับขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกไม่พอใจนัก..
“มีปัญหาอะไร? จะต้องจ่ายเพิ่มเท่าไหร่? ยี่สิบล้านพอมั๊ย?” ถังจินซ่งยืนกอดอกพร้อมกับถามเสียงดัง
“คุณชายถังครับ เรื่องนี้ผมคงต้องของปรึกษากับเถ้าแก่หลิวก่อน..” เหยาไห่ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียง และสีหน้าเย็นชา
ก่อนหน้านี้เขาไม่คิดว่าถังจินซ่งจะเรื่องมากถึงเพียงนี้ แต่ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิด และค่อนข้างไม่พอใจกับคำพูดคำจาของคุณชายถังอย่างมาก
“ผมไม่สนใจว่าคุณจะไปปรึกษาใคร.. ฐานะของพวกเราสูงส่ง จะให้มานั่งรวมกับคนชั้นต่ำแบบนี้ได้ยังไงกัน?!” ถังจินซ่งเบ้ปากในขณะที่ตอบกลับเหยาไห่
และคำพูดของคุณชายถังนั้น ก็ดูเหมือนว่าจงใจที่จะพูดใส่หน้าหลินหนาน และจงใจดูถูกเหยียดหยามเขาเสียมากกว่า
“คุณชาย..”
ระหว่างที่เหยาไห่กำลังจะตอบโต้กลับไปนั้น หลินหนานก็รีบพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“เอาน่าๆ อย่าโมโหไปเลย ธุรกิจก็แบบนี้ล่ะ..” หลินหนานพูดไปก็หัวเราะไป
หากจะพูดไปแล้ว.. เหยาไห่รู้สึกสมเพชถังจินซ่งมากกว่า แม้จะเป็นถึงทายาทของตระกูลที่ร่ำรวย แต่ก็ไม่ได้มีความรู้ความสามารถอะไร หากไม่ใช่เพราะมีครอบครัวที่ดี และมีพ่อแม่ที่ร่ำรวยแล้วล่ะก็ ถังจินซ่งยังเทียบไม่ได้กับพนักงานในโกลเดนพาเลซเลยด้วยซ้ำไป..
อย่างน้อย.. พนักงานที่นี่ก็สามารถทำงานหาเงินใช้เองได้!
“ทำไม?!! ผมพูดอะไรผิดงั้นเหรอ?!!”
ถังจินซ่งหันไปถามเหยาไห่ด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ และยังพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชาเย้ยหยัน
“อาไห่.. คุณเองก็เหมือนกัน! ทุกวันนี้ก็เดินตามหลังเถ้าแก่หลิวต้อยๆไม่ต่างจากสุนัขตัวหนึ่ง ในเมื่อเป็นสุนัขรับใช้ ก็ตั้งใจทำงานให้ดีๆหน่อยสิ..”
หวังชางหยางเอื้อมมือไปโอบกอดแฟนสาว พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันไม่ต่างกัน “นั่นน่ะสิ! เป็นแค่สุนัขรับใช้ แต่กลับผยองคิดตีตนเสมอมนุษย์!”
เหยาไห่โกรธจนหน้าเขียวคล้ำ เขากำหมัดแน่น พร้อมกับกัดฟันกรอด..
“ทำไม?!! ทำท่าทางแบบนั้น คิดจะทำร้ายฉันหรือยังไง?”
ถังจินซ่งเดินตรงเข้าไปหาเหยาไห่ พร้อมกับตะคอกใส่หน้าว่า “เชื่อมั๊ยว่า.. ฉันพูดเพียงแค่คำเดียว ที่นี่จะไม่ได้เปิดอีกเลย!”
“หึ!! อย่าว่าแต่โกลเดนพาเลซที่เป็นแค่คลับเล็กๆเลย ต่อให้ใหญ่กว่านี้สองสามเท่า พวกเราก็ทำให้ปิดได้!” หวังชางหยางตอบกลับด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
“ถ้าไม่เชื่อ.. อยากจะลองดูก็ได้นะ!”
เหยาไห่ได้แต่กำหมัดแน่น และเวลานี้เขาก็หมดความอดทน และกำลังจะขยับกำปั้นกระแทกเข้าใส่ใบหน้าของถังจินซ่ง
ถังจินซ่งซึ่งเห็นสีหน้าท่าทางเอาจริงของเหยาไห่ ก็อดที่จะตกใจไม่ได้ ‘หมอนี่มันกล้าทำฉันจริงๆเหรอ?!’
หลินหนานที่เห็นเหยาไห่ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว จึงรีบยื่นมือออกไปคว้าแขนของเขาไว้ทันที และไม่นานนัก หมัดที่กำแน่นของเหยาไห่ก็คลายออก
เกือบไปแล้ว!
นี่เหยาไห่มันตั้งใจจะฆ่าถังจินซ่งเชียวเหรอ?
“คุณชายหลิน.. ทำไม..” เหยาไห่หันไปถามหลินหนานด้วยสีหน้างุนงง
“ถ้าเรื่องแค่นี้ยังอดทนไม่ได้ จะทำการใหญ่ได้ยังไง?” หลินหนานกระซิบบอกเสียงเบา
เหยาไห่พยักหน้าเล็กน้อย และถอยหลังกลับไปทันที ถังจินซ่งรู้สึกว่าแรงกดดันน่ากลัวเมื่อครู่ได้มลายหายไปแล้ว ใบหน้าซีดขาวผอมแห้งของเขาเปลี่ยนเป็นโล่งใจขึ้นมาทันที แต่ปากก็ไม่วายร้องตะโกนออกไป พร้อมกับยกมือขึ้นชี้หน้าเหยาไห่
“อาไห่.. นี่แกคิดที่จะทำร้ายร่างกายฉันเหรอ?”
“บัดซบ! ถ้าแกกล้าทำจริงๆ ก็ลองดู!!”
หลินหนานเป็นฝ่ายก้าวเดินออกไปขวางไว้ พร้อมกับเอื้อมมือไปจับฝ่ามือของถังจินซ่งไว้และยกขึ้น ปากก็พูดออกไปว่า
“พี่ชาย.. เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันน่า..”
ระหว่างที่สนทนากับถังจินซ่งอยู่นั้น นิ้วมือของหลินหนานก็จี้ไปที่จุดฝังเข็มใต้รักแร้ของเขาอย่างรวดเร็ว
แต่เหยาไห่ก็สามารถมองเห็นการกระทำของหลินหนานได้อย่างชัดเจน!
“เข้าใจผิดงั้นเหรอ? แล้วนี่มันเรื่องอะไรของแก? แกกล้าดียังไงถึงได้มาจับมือไม้ฉันแบบนี้? สกปรก.. เป็นโรคติดต่อบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้?!!”
ถังจินซ่งรีบกระชากมือของตนเองกลับมา ก่อนจะคว้าผ้าร้อนที่วางอยู่บนถาดข้างตัวขึ้นมาเช็ดทำความสะอาดอย่างนึกรังเกียจ
“คุณชายรู้ได้ยังไง? ผมเป็นโรคผิวหนังจริงๆ แล้วก่อนหน้านี้ก็เป็นโรคติดต่อด้วย..” หลินหนานแสร้งทำเป็นยกมือขึ้นเกาศรีษะอายๆ
ถังจินซ่งรีบคว้าผ้าอุ่นมาเช็ดทำความสะอาดอีกครั้งแล้วครั้งเล่า บ่งบอกว่าเขารู้สึกรังเกียจ และขยะแขยงหลินหนานมากเพียงใด
“นี่คุณ.. ผมไม่เป็นโรคผิวหนังสักหน่อย! ผมแค่ล้อเล่น..” หลินหนานตอบกลับยิ้มๆ
ได้ยินเช่นนั้น ถังจินซ่งก็หยุดเช็ดมือทันที แล้วหันกลับไปจ้องหลินหนานด้วยสายตาเย็นชา
“ฉันเพื่อนเล่นแกหรือไง?”
หวังชางหยางดูเหมือนจะโกรธมากกว่าถังจินซ่งเสียอีก เขาเดินเข้าไปคว้าคอเสื้อหลินหนาน พร้อมกับตวาดใส่หน้า
“ไอ้บัดซบ! แกทำอย่างนี้อยากตายมากหรือไง?”
“ใช่ครับ.. ผมอยากตาย!” หลินหนานพยักหน้า และตอบกลับไปด้วยสีหน้าจริงจัง
******
ฝากนิยายของทีมงานด้วยนะคะ
เรื่อง : เทพปีศาจผงาดฟ้า
เขาฟื้นสติตื่นขึ้นมาในร่างและผืนพิภพแห่งใหม่ หลังจากที่ล่วงลับตายจากไปในโลกก่อนหน้า
หลงเฉินเริ่มออกเดินทางครั้งใหม่ในผืนพิภพที่เต็มไปด้วยเทพเซียนและมารปีศาจ สิ่งมีชีวิตลึกลับมากมายหลายหลาก และมนุษย์ที่สามารถบ่มเพาะพลังจนขึ้นกลายเป็นยอดฝีมือผู้ไร้เทียมทาน พร้อมผงาดขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งผืนพิภพทั้งมวล
หนทางเบื้องหน้าของเขามิได้เรียบง่ายอย่างที่คิด จำต้องฝ่าฟันอุปสรรคมากมายเกินคณานับ สังหารทุกคนที่เข้าขัดขวาง ยอดผู้ฝึกยุทธ์พเนจรท่องโลกาท้ายุทธภพสุดขอบฟ้า จนกลายเป็นที่รู้จักในนามเทพปีศาจแห่งจักรวาล ปกครองความเป็นและความตาย
แม้กระทั้งสรวงสวรรค์ยังต้องก้มกราบต่อหน้าเขา!
YOU MAY ALSO LIKE
Tips: Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aulores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt. Neque porro quisquam est, qui dolorem ipsum quia dolor sit ame