รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน - ตอนที่ 193
ตอนที่ 193 คุณขอโทษเรื่องอะไร
“เขาเป็นคนอารมณ์ร้ายนิดหน่อย แต่ก็ไม่ใช่คนเลว เขาไม่ได้หมายถึงเรื่องไม่ดีใด ๆ กับคุณหรอก แค่อารมณ์เขาในวันนี้ ดังนั้น…”
หยางเชาชิงตระหนักถึงเหตุผลที่แท้จริง
แต่มันไม่ได้มีไว้สําหรับเฉียวเมียนเมียนที่จะรู้
มิฉะนั้นพี่รองจะต้องถลกหนังเขาแน่
“ไม่เป็นไรคะ” เฉียวเมียนเมียนยิ้มกว้าง “ฉันไม่เป็นไร”
หยางเชาชิงรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินเช่นนั้น
“พี่สะใภ้ คุณไม่โกรธเหรอ?”
เฉียวเมียนเมียนพูด “คะ คนเราทุกคนก็มีวันที่เลวร้ายกันบ้าง ฉันเข้าใจค่ะ”
นั่นคือสิ่งที่เธอพูดออกมา แต่ลึก ๆ แล้วเธอก็คิดเพียงว่าเธอจะไม่ได้พบกับกงเจ่อหลี่มากนัก
ไม่สําคัญว่าเขาจะชอบเธอหรือไม่
“ขอบคุณที่เข้าใจครับ พี่สะใภ้”
หยางเชาชิงรู้สึกประทับใจ เฉียวเมียนเมียน อยู่แล้ว เมื่อเขาเห็นลักยิ้มของเธอก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เขาพบว่าเธอไม่ใช่แค่สวย แต่เธอยังเป็นคนดีอีกด้วย
หากไม่ใช่สําหรับเซินโย่ว กงเจ่อหลี่อาจพบว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดีเช่นกัน
“ขอตัวก่อนนะครับ ไม่รบกวนเวลาของพี่รองกับพี่สะใภ้แล้วล่ะ”
หยางเชาชิงมองไปที่เหมาเยซืออย่างรวดเร็ว แต่พบว่าท่าทางของเขายังค่อนข้างแย่ เขาถอนหายใจเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้
ดูเหมือนว่าในครั้งนี้น้องสี่จะทําให้พี่รองโกรธจริง ๆ
สิ่งนี้…ไมม่ง่ายต่อการแก้ไขเลยจริง ๆ
รถของหยางเชาชิงจอดอยู่ตรงข้ามกับพวกเขา
มันเป็นรถสปอร์ตลัมโบร์กีนีสีฉูดฉาด
ต่อมาไม่นานรถสปอร์ตสีเยวคันดังกล่าวก็ขับออกจากที่จอดรถและเร่งเครื่องออกไป
ในขณะเดียวกัน ลุงหลี่ก็ขับโรลลส์รอยซ์สีดําเข้ามา
เขาหยุดรถและเปิดประตูเบาะหลังให้พวกเขา
“นายน้อย คุณผู้หญิง เชิญครับ”
“ไปกันเถอะ”
เหมาเยซือจับมือเฉียวเมียนเมียน แล้วพาเธอเข้าไปในรถ
………
ภายในรถ
เหมาเยซือพูดกับลุงหลี่ว่า
ไปที่ลู่ซานการ์เด้น”
“ครับนายน้อย”
เหมาเยซือหลับตา แล้วลูบขมับของเขา เขาดูอ่อนเพลีย
“เอ่อ เหมาเยซือคะ”
มีบางสิ่งที่เธอไม่อยากพูดตอนที่มีหยางเชาชิงอยู่ด้วย
ตอนนี้ไม่มีคนนอกอีกต่อไปแล้ว เฉียวเมียนเมียรู้สึกว่า จําเป็นต้องพูดกับเขาเรื่องนี้
เธอรู้สึกผิดกับเรื่องในคืนนี้
แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอก็ตาม
แต่ความจริงก็คงอยู่ที่เหมาเยซือลงเอยด้วยการขัดแย้งกับเพื่อนของเขาเพราะเธอ
เหมาเยซือลืมตาขึ้นช้า ๆ และมองไปที่เธอ “หืม?”
เสียงของชายคนนี้แหบเล็กน้อยและฟังดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษ
เฉียวเมียนเมียนกัดริมฝีปากของเธอ และเงยหน้าขึ้นมองเขาเล็กน้อยอย่างหวาดกลัว
“ฉันขอโทษนะคะ…”
เหมาเยซือตระลึงกับคําพูดของเธอ
“คุณขอโทษเรื่องอะไร”
“เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ เป็นเพราะฉัน คุณกับเพื่อนของคุณจึง…”
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหรอก”
เขาตัดบทเธอ
“คุณไม่ต้องขอโทษหรอก คุณไม่ได้ทําอะไรผิด”
“แต่…” เฉียวเมียนเมียนถอนหายใจเบา ๆ
“ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน พวกคุณก็คงไม่ทะเลาะกัน ฉันขอโทษจริง ๆ ถ้าฉันรู้ว่าเขาไม่ชอบฉัน ฉันก็ไม่ควรมา…”
“ไม่ควรอะไรกัน? ไม่ควรมากับผมเหรอ?”