ระบบย่อยสลายขั้นเทพ - ตอนที่ 171

บทที่ 171 เปิดโลกทัศน์

เจียงฮ่าวได้ให้ความสนใจกับชายแก่คนหนึ่งที่ดูมีชีวิตชีวา ผู้ที่ซึ่งกําลังเคลื่อนไหวทุกท่วงท่าที่แม้จะดูช้าแต่ต่อเนื่องและไม่ติดขัด

-นี่ควรจะเป็นเพลงหมัดไท้เก๊กสินะ

-แต่จริงเหรอที่เขาว่าเพลงหมัดนี้สามารถต่อยได้หนักถึงสี่พันชั่ง

เจียงฮ่าวได้นิ่งคิดและดูอยู่อย่างเงียบๆ การปรากฏตัวของเจียงฮ่าวนี้ แม่ฉิงชานจะรับรู้แต่ก็ไม่ได้มีท่าที่จะปิดซ่อนแต่อย่างใด

เขายังคงฝึกฝนด้วยท่วงท่าต่างๆต่อไป

อีกฝากฝั่งหนึ่ง ภายใต้ต้นไม้ โจรสองคนได้หรี่ตามองไปยังเจียงฮ่าว ร่างกายของเขานั้นแต่งชุดรัดกุม และมือก็คอยจับบางสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในอก

พวกเขานั้นรอให้มั่นใจว่าเจียงฮ่าวไม่ได้สังเกตพวกเขา และเมื่อมั่นใจแล้ว พวกเขาจะลงมือในทันที

ส่วนในตอนนี้ หนึ่งในนั้นได้พูดออกมา

“พี่แปด เราควรไล่ไอ้แก่นั่นไปหรือเปล่า”

“อย่าพึ่งรู่วาม น้องเก้า”

“ในเมื่อไอ้แก่นั่นไม่พูดอะไร เป็นไปได้ว่าทางนั้นเองก็น่าจะรอดูท่าทีของพวกเราเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นคือ นายยังไม่รู้ว่าไอ้แก่นั่นน่ากลัวขนาดไหน”

เป็นตอนนี้เองที่ชายพี่ที่ถูกเรียกว่าน้องเก้าได้คิดบางสิ่งขึ้นมา สายตาที่แฝงไปด้วยความกลัวได้ปรากฏขึ้นมา เมื่อคนที่ถูกเรียกว่าพี่แปดได้จ้องมองไปที่ชายแก่ที่ในตอนนี้กําลังฝึกศิลปะการต่อสู้อยู่ ดวงตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความองอาจ

“ของจริง”

เป็นตอนนี้เองเจียงฮาวที่นั่งอยู่บนม้านั่งก็รู้สึกได้ว่ามีคนกําลังแอบมองเขา

เขาขมวดคิ้วแล้วหันไปมองในทันที สายตาอันเฉียบคมของเขาได้มองไปยังโจรทั้งสอง

พี่น้องแปดและเก้าตกตะลึงในทันทีและแกล้งเป็นมองไปทางอื่น

“พี่แปด มันรู้ตัวแล้ว”

เป็นตอนนี้ที่เจียงฮาวใช้ความคิดอย่างหนัก

“พวกมันเป็นใคร”

และเป็นตอนนี้เช่นเดียวกันที่ชายแก่ได้เสร็จสิ้นการฝึก และค่อยๆเข้าสู่ท่าหยุด

หลังจากนั้นเขาก็ได้เดินตรงไปที่เจียงฮ่าว เจียงฮ่าวเองก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา เพราะคิดว่าชายแก่คนนี้จะเข้ามาดุเขาที่ไปก่อกวนการฝึก

เป็นไอ้สองคนที่แอบมองนั่นต่างหากที่ผิดน่ะ

ชายแก่ในตอนนี้มายืนอยู่ที่หน้าเจียงฮ่าว ใบหน้าของเจียงฮ่าวเองก็เกิดแดงขึ้นมาและรีบพูดออกไป

“ขอโทษครับคุณปู่ ขอโทษที่รบกวนการฝึก”

ชายแก่ยิ้มให้เจียงฮาว

“ไม่เป็นไร”

“เจ้าเองก็ดูเหมือนจะมองมานานแล้ว เจ้าพอจะรู้หรือเปล่าว่าฉันทําอะไรอยู่”

เมื่อเจียงฮ่าวได้ยินก็นึกสับสนขึ้นมา นั่นก็เพราะว่าถูกคนที่ไม่รู้จักมาตั้งคําถามแบบนี้ เป็นใครใครก็งง

เจียงฮ่าวได้นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะลองตอบออกไป

“คุณปู่พึ่งจะฝึกหมัดไท้เก๊กครับ”

“ดี แล้วอะไรอีก”

“มีมากกว่านั้นอีกเหรอ”

เจียงฮ่าวมองไปที่ชายแก่อย่างสับสน แต่ชายแก่ตรงหน้ากับเพียงพยักหน้าและไม่กล่าวอะไรออกมา

เจียงฮ่าวบังเกิดความรู้สึกกดดัน

“อะไรอีกล่ะ

ส่วนชายแก่เองนั้น เมื่อเห็นท่าทางของเจียงฮ่าวแล้ว ในที่สุดก็ได้ส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นท่าทางที่น่าผิดหวังของเจียงฮ่าว

เป็นตอนนี้เองที่ชายแก่ได้หันหลังกลับและเตรียมที่จะจากไป

เมื่อเห็นแบบนี้ เจียงฮ่าวรีบถามออกมาในสิ่งที่เขาข้างคาใจมาโดยตลอด

“คุณปู่ ผมขอถามหน่อยได้ไหมครับว่าวิชายุทธนั้นมีจริงหรือเปล่า”

ชายแก้ได้หันหลังกลับมามองเจียงฮ่าว หลังจากนั้นเขาได้หันไปมองโดยรอบราวกับจะต้องการมองหาอะไรบางอย่าง

เมื่อเขาได้หันไปเห็นว่าม้านั่งของเจียงฮ่าวนั้นเป็นม้านั่งไม้ เขาได้หลี่ตามองและเดินเข้าไปหาเจียงฮาวที่กําลังจ้องมองไปยังชายแก่ด้วยสายตาที่สับสน

มือข้างหนึ่งของเขาได้ทําการกดลงบนม้านั่งไม้อย่างเบามือ หลังจากนั้นเสียงหนึ่งได้ดังขึ้นมา หลังจากถอนมือออกแล้ว ชายแก่คนนั้นก็ได้ค่อยๆยกมือขึ้นแล้วไขว้มือของตนไปที่หลัง หลังจากนั้นเขาก็ได้ยิ้มให้เจียงฮาว แล้วก็เดินจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคํา

ในตอนนี้ เจียงฮ่วได้มองไปยังที่ๆซึ่งชายแก่ได้วางมือก่อนหน้านี้ ตอนนี้มันได้ปรากฎรอยมือที่ลึกลงไปหนึ่งเซนติเมตรโดยประมาณ

เจียงฮ่าวบังเกิดความรู้สึกตกตะลึงขึ้นภายในใจ

ในขณะเดียวกัน เขาก็ได้นึกถึงท่าทีของซ่งหว่านซังและลุงไฮ้ที่มีในตอนที่เขาอ้างว่าเขาสุดยอดยากล่อมประสาที่อาจารย์สมอ้างของเขามอบให้

“ถ้าอย่างนั้น ผู้ฝึกยุทธสมควรจะมีอยู่จริง”

เป็นตอนนี้เองที่เขาได้เงยหน้าขึ้นมองชายแก่ที่เดินจากไป ประหนึ่งดังจ้องมองยอดยุทธผู้ไม่ประสงค์จะออกนาม

และทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็ได้ปรากฎขึ้นมาภายในใจเขา

เขาคิดจะหยอกชายแก่ที่พึ่งจะทําเป็นเท่ต่อหน้าเขา