จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 218

บทที่ 218 : ข้ายอมตามใจเพียงนางเท่านั้น (2)

มู่ชิงเกอกัดฟันพร้อมกับยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตากู่ฉิน (พิณจีนโบราณชนิดหนึ่ง มี 7 สาย) พลันปรากฏขึ้นในมือของนาง

จากนั้นเสียงกู่ฉินอันไพเราะเพราะพริ้งก็ดังขึ้นจากปลายนิ้วของนางครั้นเสียงดนตรีบรรเลง ต้นไม้พลันเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็เปลี่ยนเป็นสีเหลือง

”ฉิน?” ครั้นไป๋หยานเห็นมู่ชิงเกอนำกู่ฉินออกมา ใบหน้าของนางก็ปรากฏรอยยิ้มเป็นประกาย “น่าเสียดายจริง ๆ พ่อบุญธรรมของเฉินเอ๋อเล่นเก่งทั้งฉินทั้งขลุ่ย ข้าเองก็ได้เรียนรู้มาจากเขาบ้าง แม้ว่าข้าจะไม่เชี่ยวชาญนัก ทว่าก็พอจะทำให้เจ้าเข้าใจได้ว่าเพลงพิณที่แท้จริงนั้นเป็นเช่นไร !”

เดิมทีครั้นเห็นว่าเสียงพิณไม่สามารถทำอะไรไป๋หยานได้ มู่ชิงเกอก็ทำได้เพียงยืนเซ่อ นางทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว แล้วจู่ ๆ กู่ฉินที่อยู่เบื้องหน้านางก็ถูกมือข้างหนึ่งของไป๋หยานคว้าไปวางลงบนตักของตนเอง

”เจ้า… ” ใบหน้าของมู่ชิงเกอเปลี่ยนไปอย่างมาก นางอยากแย่งกู่ฉินของนางกลับคืน

ทันใดนั้นเองเสียงดนตรีก็ดังขึ้นจากปลายนิ้วของหญิงสาว บทเพลงช่างอ่อนโยน อีกทั้งยังเข้าถึงจิตใจ แม้แต่มู่ชิงเกอก็ลืมสิ่งที่คิดจะตอบโต้ นางจ้องมองสตรีในอาภรณ์สีแดงจนแทบจะลืมหายใจ

หญิงผู้นี้มิใช่มีเพียงความงดงาม? ข้าเกรงว่า คนเช่นนางจะมีเพียงหนึ่งเดียวในโลก !

ยามนี้เสียงพิณแปรเปลี่ยนเป็นดุร้ายราวกับมีดาบยาวนับพันเล่มที่มองไม่เห็น เจาะทะลุร่างของมู่ชิงเกออย่างรวดเร็ว

ภายใต้การโจมตีของเพลงพิณมู่ชิงเกอถึงกับกระอักเลือด นางผงะถอยหลังกลับไปสองสามก้าว ก่อนที่จะหยุด ใบหน้าของนางซีดขาว

”เจ้า… เป็นไปได้อย่างไร เจ้าอยู่ขั้นจุนเจี่ย (ขั้นจอมราชัน) ได้อย่างไร ?”

หากเทียบกันแล้วในอาณาจักรนี้ ฮ่องเต้คือผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสามารถปกครองประเทศทั้งประเทศ ทว่าระดับจุนเจี่ยยิ่งใหญ่กว่านั้น ระดับนี้ถือว่าอยู่เหนือกว่าฮ่องเต้ทุกอาณาจักร

หากสำนักใดมีผู้อยู่ในระดับจุนเจี่ยสำนักนั้นก็จะสามารถเลื่อนขั้นขึ้นเป็นสำนักระดับกลางได้ โดยจะเป็นรองก็เพียงดินแดนเกาะศักดิ์สิทธิที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น

แน่นอนว่าผู้แข็งแกร่งที่สุดของสำนักระดับกลางมิได้มีเพียงระดับจุนเจี่ยเป็นแน่ ทว่าระดับจุนเจี่ยก็ถูกจัดให้เป็นมาตรฐานสำหรับสำนักระดับกลาง !

เจ้านายของฮัวหลัวอยู่ระดับนี้เช่นนั้นหอบุปผาย่อมต้องถูกปรับระดับขึ้นสู่สำนักระดับกลางแล้ว !

มู่ชิงเกอหัวเราะเบาๆ นางยิ้มเยาะให้กับตนเอง “ข้าคิดว่า ฮัวหลัวยอมรับเจ้าเพียงเพราะเจ้าเป็นหมอปรุงยา หากแต่ข้าไม่คาดคิดว่า ฮัวหลัวจะยอมรับเจ้าเพราะความแข็งแกร่งของเจ้า ! นอกจากนี้ หากเจ้าไม่แข็งแกร่งมากพอ เจ้าจะใช้นางทำงานให้เจ้าได้เช่นไร ? ”

ไป๋หยานกวาดสายตามองอย่างเงียบๆ ก่อนจะกล่าวว่า “เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ครั้งที่ฮัวหลัวยอมรับนับถือข้านั่น พลังของข้ายังไม่ถึงหวังเจี่ย (ระดับราชา) ด้วยซ้ำ”

เหนือจากระดับหวังเจี่ย(ระดับราชา) ! ก็คือระดับจุนเจี่ย (จอมราชัน) ! และการจะเป็นผู้นำของหอบุปผาได้นั้นขั้นต่ำควรต้องอยู่ในระดับหวังเจี่ย !

หากแต่ไป๋หยานกลับบอกว่านางยังไม่ถึงระดับหวังเจี่ยเมื่อเป็นเช่นนั้นเหตุใดฮัวหลัวจึงยอมมอบความภักดีต่อนาง ?

มู่ชิงเกอเงยหน้าขึ้นมองด้วยทีท่าตกตะลึง”ฮัวหลัวเข้าถึงระดับหวังเจี่ย (ระดับราชา) ได้ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน หากแต่เจ้ากลับมาเป็นเจ้านายของนาง เพียงไม่กี่ปีที่ผ่านมา นางยอมศิโรราบให้เจ้าได้อย่างไร ? หรือเพียงเพราะเจ้าเป็นหมอปรุงยา ?”

”เจ้าเดาผิดอีกครั้งแล้วเมื่อครั้งที่ฮัวหลัวยอมรับข้านั้น นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าสามารถปรุงยาได้” ไป๋หยานมองแววตาที่งุนงง พร้อมกับริมฝีปากที่เม้มแน่นของมู่ชิงเกอ

”เช่นนั้นเป็นเพราะเหตุใด?”

หากมิใช่เพราะการปรุงยามิใช่เพราะความแข็งแกร่ง เช่นนั้นฮัวหลัวยอมรับนับถือนางได้เช่นไร ?

ไป๋หยานยิ้ม”นั่นเป็นเพราะข้าช่วยชีวิตของฮัวหลัวไว้ไง”

เหตุผลง่ายมากนางช่วยชีวิตฮัวหลัว ฮัวหลัวก็มอบชีวิตให้นาง

”ไม่มีทางฮัวหลัวเป็นเพียงผู้หญิงที่มีราคีนางย่อมเห็นแก่ผลประโยชน์เหนือกว่าสิ่งอื่นใด … ” มู่ชิงเกอลุกขึ้นจากพื้นอย่างช้า ๆ พร้อมกับส่ายศีรษะ สีหน้าของนางยังแลดูเหมือนไม่เชื่อ

”แม้ว่าหอบุปผาจะเป็นสถานรื่นรมย์? ทว่าฮัวหลัวก็ไม่เคยรับแขกเอง อีกทั้งหอบุปผาก็ไม่เคยบังคับฝืนใจผู้ใด” รอยยิ้มของไป๋หยานเย็นชาลงเรื่อย ๆ “แล้วที่เจ้าพร่ำพูดว่าพวกพ้องของตนเป็นนางฟ้าอยุู่ในหุบเขาเพลงพิณ ไม่ทราบว่าพวกเจ้าทำการค้าใดกันกระนั้นหรือ ?”

***จบบท ข้ายอมตามใจเพียงนางเท่านั้น (2) ***