จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 211

บทที่ 211 : เกือบเผยตัวตน (1)

”ท่านยายทวดกับท่านยายดูสาวขึ้นมากเลย”

ไป๋เสี่ยวเฉินกระพริบตาพลางกล่าว

”จริงหรือ?” นัยน์ตาของตงรั่วหลานผู้ซึ่งกำลังยืนอยู่ข้าง ๆ หญิงชราแลดูสดใสขึ้น นางยกมือขึ้นลูบแก้มตนเอง พลางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “เมื่อไม่นานมานี้สาว ๆ หลายคนต่างก็ชมข้าว่าดูเด็กลง ซึ่งก็น่าจะเป็นเพราะยาอายุวัฒนะเสริมความงามของหยานเอ๋อ”

ไม่ต้องพูดถึงตงรั่วหลานแม้แต่หลานฮูหยินผู้เฒ่าก็ยังแลดูเด็กขึ้นมาก ริ้วรอยยับย่นบนใบหน้าของนางก็เบาบางกว่าเดิมมาก

”ท่านยายทวด,ท่านยาย หากพวกท่านใช้แล้วดี โปรดเผยแพร่ยาของหม่ามี้เฉินเอ๋อให้ชาวบ้านได้รับรู้โดยทั่วกันด้วย” ไป๋เสี่ยวเฉินนัยน์ตาโตสมองอันชาญฉลาดพลันสว่างวาบ เมื่อนึกถึงโอกาสทำเงินก้อนโต

”เอาล่ะไม่ต้องห่วง ยายจะช่วยหยานเอ๋อ ยายจะออกไปในที่ชุมนุมชน หากมีพวกสาว ๆ ถามยายว่ายายแลดูอ่อนกว่าวัยได้อย่างไร ? ยายก็จะช่วยโฆษณาสรรพคุณยาให้”

ตงรั่วหลานลูบแก้มอย่างมีความสุขยามนี้นางแลดูอ่อนกว่าวัยมาก กระทั่งเป็นที่อิจฉาของบรรดาสาว ๆ เหล่านั้น

”ท่านยายทวดท่านยาย วันนี้เฉินเอ๋อมาหาน้าเสี่ยวหยุน”

ทันทีที่ไป๋เสี่ยวเฉินพูดจบหลานเสี่ยวหยุนก็เดินถือถาดที่เต็มไปด้วยแตงโม ผลไม้ และขนมเข้ามาอย่างแช่มช้า

”เจ้าอยากพบข้างั้นหรือ?” นางกระพริบตา เด็กน้อยคนนี้มาที่นี่ เพื่อตามหานางกระนั้นรึ ?

นางมีเสน่ห์ถึงเพียงนั้นตั้งแต่เมื่อใด?

หลานเสี่ยวหยุนคิดแล้วก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของนางฉีกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ “เสี่ยวเฉิน เจ้าคิดถึงน้างั้นหรือ ?”

”หากน้าเสี่ยวหยุนมีน้องสาวตัวน้อยให้เฉินเอ๋อได้เฉินเอ๋อจะคิดถึงน้าเสี่ยวหยุนทุกวันเลย” นัยน์ตาของไป๋เสี่ยวเฉินเป็นประกายเจ้าเล่ห์ราวสุนัขจิ้งจอก

ในเมื่อหม่ามี้ไม่ต้องการมีน้องสาวทว่าน้าเสี่ยวหยุนสามารถมีน้องสาวให้ข้าได้ อย่างไรเสียเราก็เรียกได้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน เช่นนั้นก็เหมือน ๆ กันแหละ

หลานเสี่ยวหยุนตัวแข็งค้างไปชั่วขณะเจ้าเด็กน้อยคนนี้มาพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดอะไรตรงนี้ !

นางเพิ่งถูกบังคับให้แต่งงานเมื่อสองสามวันก่อนนางจึงจำต้องใช้เหตุผลของความเป็นน้องเล็กยกขึ้นต่อรอง

“พี่ชายสองคนของน้ายังไม่แต่งงานน้าเองก็ยังไม่อยากแต่งงาน จะให้เด็กที่ไหนมาเกิดล่ะ” ครั้นหลานเสี่ยวหยุนเห็นสายตาของมารดา หญิงสาวก็รีบหันหลังกลับพร้อมปฏิเสธทันที

”เฉินเอ๋อ”หลานฮูหยินผู้เฒ่ากระแอม นางมองไป๋เสี่ยวเฉินด้วยสายตาอ่อนโยน “เจ้ามีเรื่องใดถึงได้มาหาน้าสาวของเจ้าล่ะ ?”

“อ้อจริงสิ” ไป๋เสี่ยวเฉินกล่าว “หม่ามี้ ให้เฉินเอ๋อมาบอกน้าเสี่ยวหยุนว่า จิ้งจอกที่น้าต้องการมาถึงแล้ว น้าว่างเมื่อไหร่ก็ไปเลือกได้เลย ?”

จิ้งจอกกระนั้นรึ?

นัยน์ตาของหลานเสี่ยวหยุนเปล่งประกาย”พี่ไป๋หยานจะให้สัตว์อสูรข้าจริง ๆ กระนั้นหรือ ?

นางรู้สึกว่าหัวใจของนางกำลังจะโลดออกจากอก แก้มของนางแดงระเรื่อด้วยความตื่นเต้น นางไม่มีอาการลังเลใด ๆ ขณะกล่าวอย่างกระตือรือร้นออกมาทันทีว่า “ข้าว่างแล้ว เฉินเอ๋อ เราไปที่บ้านของเจ้ากันเถอะ”

”ดีเลย”

ไป๋เสี่ยวเฉินยิ้มอย่างน่ารักตามแบบฉบับเขาหันหลังกลับ หมายจะเดินจากไป ทว่ากลับถูกร่าง ๆ หนึ่งหยุดไว้

นางเป็นสตรีในชุดกระโปรงสีฟ้าน้ำทะเลสวยหรู เพียงสายลมพัดแผ่วเบา เส้นผมดำสลวยของนางก็พลิ้วไหวไปตามสายลม ช่างงดงามราวภาพวาดราวกับน้ำหมึกที่เคลื่อนไหวได้ งามไม่มีผู้ใดเทียบ

ท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานตกตะลึงเขามองสตรีที่เดินเข้ามาในบ้านสกุลหลานพร้อมกับขมวดคิ้ว “เจ้าเป็นใคร ?”

ครั้นเห็นชายชรามองตาเขียวท่าทีของมู่ชิงเกอก็พลันเฉยชา นัยน์ตาของนางชุ่มฉ่ำราวกับน้ำ ทว่ากลับแลดูดุดันไม่ต่างจากคมดาบ

”ข้าต้องการพบไป๋หยาน”

ริมฝีปากสีแดงของนางบางเฉียบน้ำเสียงของนางเฉยชา ใบหน้าของนางแลดูไร้ความรู้สึก ทว่าหลังจากเห็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ยืนอยู่เบื้องหน้า แววตาของนางก็แสดงความรังเกียจออกมา

แม้นางจะไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดนี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นเด็กคนนี้ และเด็กชายตัวน้อยนี้ก็น่ารัก อีกทั้งยังฉลาดมาก ทว่านางกลับเกลียดเขาโดยไร้ซึ่งเหตุผล

***จบบท เกือบเผยตัวตน (1)***