จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 204

บทที่ 204 : ข้อตกลงทางการค้า (2)

กล่าวจบเขาก็หันกลับมาหาไป๋หยานพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง”ข้าขอทราบนามของแม่นางจะได้หรือไม่ ?”

”ไป๋หยาน”

“แม่นางแซ่ไป๋กระนั้นรึ? แล้วเสี่ยวเฉินก็ใช้แซ่ของเจ้าด้วย ?” หวังตี้จวินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย โดยปกติแล้ว ไป๋เสี่ยวเฉินควรต้องใช้แซ่ของบิดามิใช่มารดา

ครั้นเห็นทีท่าประหลาดใจของหวังตี้จวินไป๋หยานจึงยกยิ้มพร้อมกล่าวว่า “มีสิ่งใดอีกหรือไม่ ?”

”เอ่อ…ก่อนหน้านี้ข้าได้ทราบมาจากเสี่ยวเฉินว่าแม่นางมียาเม็ดจิตวิญญาณอยู่ในความครอบครองจำนวนหนึ่ง ไม่ทราบว่าแม่นางสามารถขายมันให้แก่ข้าได้หรือไม่ ข้าพร้อมจะจ่ายให้ตามที่แม่นางต้องการ”

นัยน์ตาของหวังตี้จวินเปล่งประกายราวกับหมาป่าที่กำลังจ้องมองเหยื่ออย่างหิวกระหาย

ไป๋หยานไตร่ตรองชั่วครู่หนึ่ง”เจ้าต้องการยาระดับใด ?”

”ขอเพียงสูงกว่าระดับสามก็พอ”

”ได้! ข้าจะหาระดับที่สูงกว่าสามทว่าไม่เกินห้าให้เจ้า ส่วนเรื่องราคา ข้าจะให้คนของข้ามาเจรจารายละเอียดกับเจ้า”

หัวใจของหวังตี้จวินบีบเกร็งเขาคาดหวังเพียงให้ไป๋หยานจัดหายาเม็ดระดับสามหรือสี่ให้เขา คาดไม่ถึงว่านางจะมีถึงยาระดับห้า

นี่…น่าประหลาดใจเสียเหลือเกิน!

”เรื่องราคามิใช่ปัญหาข้าขอทราบว่าแม่นางจะสามารถมอบยาเหล่านั้นให้ได้เมื่อใด ?”

”ข้าสามารถหายาเม็ดระดับสามและสี่อย่างละร้อยเม็ดในแต่ละเดือน สำหรับยาเม็ดระดับห้า เจ้าต้องจัดหาส่วนประกอบตัวยาต่าง ๆ มาให้ข้า ส่วนข้าก็เพียงปรุงเดือนละครั้ง จำนวนที่ได้แต่ละเดือนก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตา”

นัยน์ตาของหวังตี้จวินเบิกกว้างสว่างไสว

นางปรุงยาได้เองกระนั้นรึ? นั่นหมายความว่า แม่นางไป๋หยานผู้นี้เป็นหมอปรุงยาขั้นห้าใช่หรือไม่ ?

”ตกลงหากแม่นางจัดหายาเม็ดมีค่าเหล่านี้ได้ตามที่ท่านกล่าวมา ท่านก็ให้คนมาพบข้าเพื่อตกลงเรื่องราคาได้เลย ข้าแน่ใจว่าข้าจะไม่ทำให้แม่นางต้องผิดหวัง”

อย่างไรเสียนี่ก็ไม่ใช่เงินของเขาหากแต่เป็นของตระกูลของเขา ซึ่งหมายความว่า เขาย่อมสามารถจ่ายได้ไม่ว่าจะแพงเพียงใดก็ตาม

ไป๋หยานไม่กล่าวคำใดอีกนางเดินกลับไปทางบ้านของนาง เพียงพริบตานางก็หายลับไปจากสายตาของพ่อลูกตระกูลหวัง

หวังเสี่ยวผางมองบิดาของตนด้วยความฉงนสงสัย“ท่านพ่อ คนโลภอย่างท่าน ไหนเลยยอมเจรจาการค้าอย่างตรงไปตรงมา ?”

“พูดอะไรไร้สาระ?” หวังตี้จวินเป่าลมพ่นหนวดพลางมองบุตรชายของตน “เจ้าจำยาเม็ดที่เสี่ยวเฉินมอบให้เจ้าเมื่อหลายวันก่อนได้หรือไม่ ? พ่อส่งมันไปให้ท่านปู่ของเจ้าเม็ดหนึ่ง หลังจากให้หมอปรุงยาของตระกูลเราตรวจสอบ ปรากฏว่า ยาเม็ดของเสี่ยวเฉินนั้นมีประสิทธิภาพสูงกว่ายาเม็ดในระดับเดียวกันที่มีกลาดเกลื่อนทั่วไป”

“เช่นนั้นพ่อจึงไม่ยอมขายยาเม็ดทั้งหมดนั่น หากแต่ต่อมา พ่อก็เอามันไปกำนัลให้แก่ท่านปู่ของเจ้า แล้วท่านปู่ของเจ้าก็บอกว่า ยังมีเหลืออีกเท่าใด เขายินดีที่จะซื้อมันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ”

ปากของหวังตี้จวินฉีกออกเป็นรอยยิ้มกว้างเขามั่นใจว่าด้วยยาเม็ดพวกนี้แหละที่จะทำให้เขากลับเข้าตระกูลได้

หวังเสี่ยวผางเบ้ปาก”เมื่อมันมิใช่เงินของท่าน ท่านเลยตกลงได้อย่างหน้าชื่นตาบานกระนั้นสิ

บิดาของข้าไม่เคยทำการค้าโดยไม่เอาเปรียบผู้ใดยามใดที่เขาเจรจาการค้าไม่ว่ากับผู้ใด เขามักจะกดราคากระทั่งแทบไม่เหลือค่า นี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมเจรจาอย่างจริงใจ และใจกว้างเช่นนี้

หวังตี้จวินมองหน้าหวังเสี่ยวผางผู้เป็นบุตรชาย“เจ้าพูดถึงบิดาของตนเองเช่นนี้ได้อย่างไร ? หรือว่า เจ้าไม่อยากเป็นทายาทรับสืบทอดมรดกของตระกูลเรา ด้วยเหตุนี้ จะต้องจ่ายเท่าไหร่ก็ช่างมันเถอะ ?”

“ยิ่งไปกว่านั้นหากต้องยอมให้ทรัพย์สมบัติตกอยู่ในมือของพี่น้องคนอื่น ๆ ให้แม่นางไป๋หยานได้ผลประโยชน์เสียยังจะดีกว่า”

นี่คือจุดประสงค์หลักของเขา

ในครานั้นพวกเขาถูกพี่เขย และหลานบีบบังคับให้ต้องออกจากตระกูล เมื่อมีโอกาสไหนเลยเขาจะไม่เอาคืนคนพวกนั้น

หวังเสี่ยวผางเกาหัว”แล้วท่านปู่จะเห็นด้วยหรือไม่ ?”

”โฮะโฮะ” หวังตี้จวินยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางกล่าวว่า “ข้าได้แจ้งท่านปู่ของเจ้าไว้แล้วว่า ที่ยาเม็ดเหล่านี้มีคุณภาพดีมาก เพราะหมอปรุงยาปรุงเพื่อสร้างเสริมประสบการณ์ เช่นนั้นเขาจึงไม่สนใจยาเม็ดพวกนี้อีก อีกทั้งมันก็มีเพียงจำนวนจำกัดเท่านั้น”

***จบบทข้อตกลงทางการค้า (2)***