จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 203

บทที่ 203 : ข้อตกลงทางการค้า (1)

อันธพาลน้อยตะลึงกระทั่งลืมร้องไห้เด็กอ้วนทำได้เพียงยืนมอง เหล่าองครักษ์ที่ล้มคว่ำไม่เป็นท่าด้วยฝีมือของหวังตี้จวิน

”ข้า… ” ครั้นเห็นสายตาที่หวังตี้จวินจ้องมองมาแล้ว อันธพาลน้อยก็หมดความเย่อหยิ่ง เขาพูดปากคอสั่น “เสด็จพ่อของข้าคือองค์รัชทายาท … ”

”ข้าไม่สนว่าบิดาของเจ้าจะเป็นฮ่องเต้หรือองค์ชายมาแต่ที่ใดหากเขาไม่สามารถอบรมเจ้าได้ ข้าก็จะอบรมแทนเอง !” หวังตี้จวินยกเท้าถีบอกของเด็กชาย

นี่! พวกเจ้าคิดว่าข้าไม่มีมือมีเท้าหรือไร ? ถึงได้เข้ามาทุบตีบุตรชายของข้าถึงในบ้านข้าได้ ? ช่างกล้านัก ! หากไม่ให้บทเรียนแก่พวกเจ้าก็อย่าเรียกข้าว่าหวังตี้จวิน !

อันธพาลน้อยร้องไห้ลั่น

”เสด็จพ่อบอกข้าว่าตอนที่ข้าถือกำเนิด ข้าก็เป็นผู้ที่มีเกียรติสูงสุดในโลกนี้ เนื่องด้วยสรรพสัตว์ต่างก็โค้งคำนับให้แก่ข้า หากเสด็จพ่อของข้ารู้ว่าเจ้าปฏิบัติกับข้าเช่นนี้ เสด็จพ่อของข้าจะแยกร่างของเจ้าออกเป็นชิ้น ๆ จากนั้นก็โยนให้สุนัขกิน ! ”

หวังตี้จวินยิ้มเยาะเขาคว้าร่างของอันธพาลน้อยยกสูงขึ้นจนตัวลอยจากนั้นก็ตบหน้าเด็กอ้วน

”ร้องไห้อีกสิร้องสิ แล้วข้าจะโยนเจ้าให้สัตว์ประหลาดกิน”

อันธพาลน้อยตัวสั่นเทาเขาไม่กล้าแม้แต่จะร้องไห้ ใบหน้าอ้วนกลมเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หนานกงหลินมองหวังตี้จวินที่อยู่เบื้องหน้าอย่างหวั่นเกรง

”ราชวงศ์สัตว์อสูรกระนั้นรึ? คนของราชวงศ์สัตว์อสูรต้องสามารถควบคุมเหล่าสัตว์อสูรได้ เจ้ามีความสามารถหาสัตว์อสูรมาฝึกให้เชื่อง ให้ข้าได้ดูเป็นขวัญตาสักตัวหรือไม่ล่ะ ? ยังมีหน้ามาขู่ข้าว่าเป็นคนของราชวงศ์สัตว์อสูรอีก นึกว่าข้าจะกลัวเจ้ากระนั้นรึ ?”

คนเหล่านี้ช่างโง่จริงๆ พวกเขาเชื่อข่าวลืองี่เง่านั่นได้อย่างไร ? คนจากราชวงศ์สัตว์อสูรอะไรกัน ? เหตุใดจึงไม่มีสัตว์อสูรติดตามแม้สักตัว ?

”ไปให้พ้นหน้าข้า!”

หวังตี้จวินโยนร่างอันธพาลน้อยลงจากนั้นก็จ้องมองเหล่าองครักษ์ที่นอนระทวยอยู่บนพื้นอย่างดุดัน

บรรดาองครักษ์ต่างตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวพวกเขารีบลุกขึ้นมาอุ้มองค์ชายน้อย จากนั้นก็รีบเผ่นออกจากสถานที่แห่งนี้อย่างว่องไว

ขณะเดียวกันนั้นเองด้านนอกประตูบ้านสกุลหวัง ไป๋หยานกำลังยืนกอดอกพิงประตู ริมฝีปากของนางยกยิ้ม

ครั้นเห็นว่าพวกเขาไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือใดจากนาง นางก็หันหลังหมายจะเดินกลับบ้าน

”แม่นาง… ” ทันใดนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้นางหยุดเดิน

ไป๋หยานหันหลังกลับไปมองหวังตี้จวินซึ่งรีบสาวเท้าเดินตามหลังนางมาอย่างว่องไวพลางเอ่ยปากถาม “มีสิ่งใดกระนั้นหรือ ?”

”แม่นางเป็นมารดาของไป๋เสี่ยวเฉินใช่หรือไม่?” หวังตี้จวินยิ้มให้ ทว่ารอยยิ้มนั้นแลดูเจ้าเล่ห์ เขามองไป๋หยาน ราวกับเห็นหมูที่กำลังรอเชือด

ไป๋หยานถึงกับถอยหลังหนีสองก้าวอย่างไม่ทันรู้ตัว”เจ้ารู้จักข้าด้วยกระนั้นหรือ ?”

”ฮ่าฮ่าเสี่ยวเฉินเคยกล่าวเมื่อนานมาแล้วว่า มารดาของเขาเป็นสตรีที่งามที่สุดในโลก ทันทีที่ข้าเห็นแม่นางเดินออกมาจากประตูบ้านถัดไป ข้าก็เดาว่าต้องเป็นเจ้าแน่” หวังตี้จวินหัวเราะ เขาลากตัวบุตรชายของเขาออกมาอย่างรวดเร็ว “ออกมาเลย รีบทักทายท่านอาสิ”

หวังเสี่ยวผางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม“ท่านอาหญิงคนงาม”

หวังเสี่ยวถงซึ่งหยาดน้ำตาเพิ่งแห้งจากปลายหางตาหมาดๆ ก็เดินเข้ามาพร้อมกับตะโกนออกมาดัง ๆ ว่า “ท่านอาหญิง”

นางเป็นมารดาของไป๋เสี่ยวเฉินนางสวยมากจริง ๆ สวยที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นมาเลย …

“ข้าเพียงออกมาดูว่าเกิดความวุ่นวายอะไรขึ้นก็เท่านั้นหากไม่มีสิ่งใดแล้ว ข้าขอกลับก่อน”

ไป๋หยานมองสองพี่น้องตระกูลหวังด้วยสายตาที่อ่อนโยน

“หากพวกเจ้าทั้งสองมีเวลาก็ไปเล่นกับเฉินเอ๋อที่บ้านของข้าได้นะ เฉินเอ๋อบุตรชายของข้าชอบเจ้าทั้งสองมาก”

นัยน์ตาของหวังเสี่ยวผางสว่างไสวเป็นประกายเขาไม่เคยไปเล่นที่บ้านข้าง ๆ เลย ขณะที่ไป๋เสี่ยวเฉินมาเล่นที่บ้านของเขาบ่อย ๆ

”หากไปเล่นที่บ้านท่านอาหญิงคนงามก็จงเป็นเด็กดีเชื่อฟังท่านอาหญิง อย่าไปสร้างปัญหาล่ะ เข้าใจหรือไม่ !” หวังตี้จวินเขกหัวบุตรชายตนเอง พร้อมกับไม่ลืมที่จะกำชับเด็กน้อยด้วย

***จบบท ข้อตกลงทางการค้า (1)***