จิ้งจอกจอมซ่าส์ กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 199
บทที่ 199 : นี่คือบิดาของข้าจริง ๆ หรือ ?
”อย่ากังวลเลยลูกพี่”
หวังเสี่ยวผางตบบ่าไป๋เสี่ยวเฉินจากนั้นก็เดินตรงไปตามทางที่นำไปสู่บ้านสกุลหวังอย่างทำใจ
แต่ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในบ้านมืออันทรงพลังของใครคนหนึ่งก็ยื่นออกมาคว้าหูเขาไว้ “เจ้าเด็กเหลือขอ บอกข้ามาสิว่า วันนี้เจ้าไปก่อเรื่องใดมา ?
”ท่านพ่อปล่อยหูข้า !” หวังเสี่ยวผางร้องขอความเมตตา “ข้าไม่ได้ก่อเรื่อง ข้าไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ !”
”ไม่ได้ก่อเรื่องเช่นนั้นเจ้าไปทุบตีองค์ชายน้อยของรัชทายาทด้วยเหตุใด ?” หวังตี้จวินตะคอกใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
หวังเสี่ยวผางอยากร้องไห้ข่าวสารช่างแพร่สะพัดเร็วเหลือเกิน เหตุใดบิดาของเขาถึงได้รู้ข่าวรวดเร็วเช่นนี้หนอ ?
“ท่านพ่อก็เด็กเลวนั่นทำเกินไปจริง ๆ นี่นา เขาชอบรังแกคนอื่นก่อน ที่ข้าทุบตีเขาเพราะข้าทนดูไม่ไหว” หวังเสี่ยวผางกล่าวอย่างสำนึกผิด “นอกจากนี้ ไป๋เสี่ยวเฉินก็ร่วมมือกับข้าด้วย ถ้าท่านไม่เชื่อ ท่านถามเขาก็ได้”
หวังตี้จวินคลายมือของเขาพลางมองลูกชายอย่างสงสัย “เสี่ยวเฉิน ก็ร่วมมือด้วยกระนั้นรึ ?”
”แน่นอนสิก็เด็กเลวคนนั้นรังแกเพื่อนของเสี่ยวเฉิน นั่นเป็นสาเหตุที่ข้าทนไม่ไหว”
”อ้อ? ถ้าแม้กระทั่งเสี่ยวเฉินยังร่วมมือด้วย เด็กเลวคนนั้นต้องเป็นคนทำผิดก่อนแน่” หวังตี้จวินจ้องมองหวังเสี่ยวผางบุตรชายของตน
”เจ้าควรติดตามไป๋เสี่ยวเฉินให้มากขึ้นหากเขาบอกให้เจ้าทุบตีผู้ใด เจ้าก็ทุบตีคนผู้นั้น หากเขาให้เจ้ากระทำสิ่งใด เจ้าก็กระทำตามที่เขาบอก เข้าใจหรือไม่ ? ”
หวังเสี่ยวผางนิ่งอึ้ง”ท่านพ่อ เหตุใดไป๋เสี่ยวเฉินบอกอะไรแล้วข้าต้องทำด้วยเล่า ? แล้วหากข้าทำท่านสัญญาได้หรือไม่ว่า ท่านจะไม่ตีข้า ?”
หวังตี้จวินตบท้ายทอยบุตรชายของตน”เสี่ยวเฉินเป็นเด็กดี เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะกลั่นแกล้งผู้ใดก่อนโดยไร้เหตุผล เขาต้องโดนผู้อื่นยั่วยุ เช่นนั้นย่อมจะต้องเป็นความผิดของอีกฝ่ายเป็นแน่ ส่วนเจ้า เจ้าคิดว่าทุกคนเป็นเหมือนเจ้า ที่ชอบทุบตีผู้คนซีซั๊วกระนั้นรึ ?”
นี่…ท่านเป็นบิดาแท้ ๆ ของข้าจริงรึเปล่าเนี่ย ?”
หวังเสี่ยวผางอยากจะร้องไห้หากแต่ก็ไร้น้ำตา ไยเขาถึงรู้สึกราวถูกเก็บมาเลี้ยง ?
”ท่านพ่อข้าทุบตีโอรสของรัชทายาทนะ…” หวังเสี่ยวกล่าวอย่างระแวดระวัง
”โอรสรัชทายาทแล้วไง? ตีเขาเลย หากเจ้าไม่ใช่คนผิด” หวังตี้จวินกล่าวด้วยอาการไม่พอใจ “หากเจ้าเก่งได้ครึ่งของเสี่ยวเฉิน เราคงไม่ต้องละทิ้งบ้าน และถูกบังคับให้ย้ายมาที่นี่”
หวังเสี่ยวผางเกรงว่าบิดาของเขาจะไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ เขาถือโอกาสที่บิดาเผลอ เผ่นหนีดังฟิ้ว แม้ร่างของเขาจะอ้วน ทว่าลีลากลับพลิ้วไหว กว่าหวังตี้จวินจะรู้ตัว เจ้าอ้วนก็วิ่งไปไกลแล้ว
”ไอ้เด็กเหลือขอนี่นิสัยแก้ไม่หายจริง ๆ ”
*****
ในลานบ้านของคฤหาสน์โบราณ
ไป๋หยานยังคงง่วนอยู่กับการอ่านหนังสือในมือนางมีรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก
ยิ่งเวลาผ่านไปสีหน้าของชายชราก็ยิ่งวิตกกังวล เขามองไป๋หยานด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนัก
”หม่ามี้!” เสียงนุ่ม ๆ สดใสดังมาจากทางด้านหลัง ครั้นไป๋หยานเงยหน้าขึ้นมอง ร่างเล็ก ๆ ก็ถลาเข้ามาหา จากนั้นก็หอมแก้มนาง
”หม่ามี้ลูกกลับมาแล้ว หนานกงซุ่นก็มากับลูกด้วย !”
ไป๋หยานเลิกคิ้วนางเห็นหนานกงซุ่นกำลังเดินเข้ามาหานาง
หนานกงซุ่นดูเหมือนจะค่อนข้างอึดอัดใจเล็กน้อยเขาตัวแข็ง ขณะมองไป๋เสี่ยวเฉินที่อยู่ในอ้อมแขนของไป๋หยาน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา
***จบบท นี่คือบิดาของข้าจริง ๆ หรือ ?***
YOU MAY ALSO LIKE
